Μια μεγαλοσαλάτα

Ε καλά τώρα, το έχεις κάνει συνήθεια τον τελευταίο καιρό να μου φέρνεις μόνο τις σαλάτες του μυαλού σου. Σταμάτα να με πιάνεις από τα μούτρα γιατί γενικά, έχει αλλάξει λίγο η ψυχολογία μου. Τώρα είναι πιο ευδιάκριτο, ξέρεις καθώς γερνάμε γίνεται όλο και πιο δύσκολο να κρυβόμαστε. Κάτι όπως οι ρυτίδες στο πρόσωπο, έτσι και οι διάφορες γρατζουνιές της ψυχής με τα χρόνια μάλλον γίνονται πιο βαθιές.

Η μαλούμα θα είχε τα γενέθλιά της, τη σκέφτομαι έντονα και πριν από λίγο καιρό μου έλεγε η Αγγελική πως με τα χρόνια έχει κληρονομήσει το υπερβολικό άγχος της. Δεν πάω πίσω τελικά, θυμάμαι που μου είχε πει πως όταν κάποιο γεγονός της χτυπά την πόρτα, η πρώτη της σκέψη έχει δείγματα πανικού, οπισθοχώρησης… ε λοιπόν όσο περνούν τα χρόνια νομίζω πως της μοιάζω σε αυτό. Μπορεί πάλι και όχι. Ας μην ξεχνάμε είμαι και τεμπέλα εκτός από ξανθιά και θεά.

Το θέμα είναι, πως αυτή η σαλάτα, αυτό αχ δεν είμαι καλά, αχ γιατί όλα στο μυαλό μου γυρνούν με οριακή ταχύτητα πανικού, με πιάνει όταν ακριβώς δεν υπάρχει ουσιαστικός λόγος πανικού. χαχαχαχαχα μόλις θυμήθηκα αυτό που έλεγε η μαλούμα…. της Μάνιας να της βάζετε δύσκολα, μόνο τότε δεν την πιάνει η τεμπελιά της… Ίσως λοιπόν να έχω κάποια αλλεργία, φοβία, τεμπελιά στη χαρά.

Να χαίρομαι μόνο όταν υπάρχει η ανάγκη να με βλέπουν οι άλλοι χαρούμενη, πσσσσ τι είπα τώρα? Αντε να ψάξει τώρα κάποιος να ψυχαναλύσει χαχαχαχαχα

Την Παρασκευή που δεν δούλευα πήγα και κράτησα συντροφιά για πρώτη φορά στη Σοφία την κόρη της Μαίρης. Πολλά προβλήματα υγείας αυτό το παιδί, τρεις εβδομάδες στην εντατική μέχρι να την ηρεμήσουν από τις επιληψίες. Έτρεχε και δεν έφτανε η Μαίρη… και την μια μέρα βγήκε η κόρη της από το νοσοκομείο και την επόμενη έπρεπε να πάει στην κηδεία του αδελφού της που έφυγε ξαφνικά από καρδιά την Τετάρτη. Μου έδωσε ευκαιρία να κάνω μια όμορφη πράξη για την ψυχή του αδελφού της και έτσι τη μοναδική μέρα της αργίας μου της πρότεινα να κρατήσω τη Σοφία για να πάει όλη η οικογένεια στην κηδεία. Ευτυχώς ήταν ήρεμη η Σοφία, αγγελούδι που κοιμόνταν. Αυτά είναι ζοριλίκια.

Τέλος πάντων, όλα πάνε καλά στα δικά μου. Δεν ξέρω πότε θα σκάσει δουλειά στην καθημερινή μου εργάσια και θα τρέχω με ρυθμούς πανικού, ίσως μεγαλοδευτέρα, ή ακόμη χειρότερα μεγαλοπαρασκευή… Σπάσιμο οι πασχαλινές αργίες στο Μόντρεαλ. Επίσημη αργία από το κράτος η καθολική Μεγάλη Παρασκευή. Την Παρασκευή καθόμουν, το Σάββατο όμως είχα σχολείο. Ερχεται Μεγάλη Εβδομάδα, την όποια θα δουλεύω κανονικά. Το παλιό παλτό όμως δεν θα δουλεύει Μ. Παρασκευή και Δευτέρα του Πάσχα. Έκανε όνειρα να μου κάνει έκπληξη να πάμε στον ξάδελφό μου σκεπτόμενος πως το Μ. Σάββατο δεν έχω σχολείο. Και σωστά το σκέφτηκε, μόνο που σε αντίθεση με εκείνον δουλεύω στις δικές του αργίες… Καθολικοί, Ορθόδοξοι, σαλάτα.

… αν με ρωτάς για αυγά θα βάψω, μαγειρίτσα θα φτιάξω αυτή τη μούφα με τα μανιτάρια… Με τα χεράκια μου θα αγοράσω τσουρέκι και κουλουράκια… και θα στολίσω και το σοκολατένιο κουνελάκι που μου έδωσε ο μικρός μου Θωμάς.

Μη με κοιτάς, έχω διαβάσει για να διορθώσω τόσα κείμενα από τον παπά, που Εκκλησία δεν θέλω να πάω… έχω και κάτι μικρό αμαρτίες που πρέπει να επικοινωνήσω με τον Θεό…. και να πω και την αλήθεια αυτό το καθολικοι, ορθόδοξοι, ευαγγελιστές, μάρτυρες, προτεστάντες … τον σταυρώνουμε συνέχεια…

Τέλος πάντων σαλάτα είπαμε ,,,, και ως σαλάτα έχουμε κλείσει εισιτήρια τη Μεγάλη Πέμπτη γι αυτή την παράσταση.

Μια μικρή ανάταση ψυχής….

Αμα είναι να γίνουν σαλάτα όλα ας γίνουν με μαγικό τρόπο..και πολυπολιτισμικά

Καληνύχτα Μορεάλη μου

Ο κυρ «Τύρα να δοις» γυμνός :)

Πιλοτήριο 7 Σεπτεμβρίου

Σαλαμοποίηση! Είναι η πολυδιάσπαση που εξυπηρετεί πολιτικούς και στρατιωτικούς στόχους. Δεν είναι και εύκολο να μένω συγκεντρωμένη στο δάσος, όμως όταν το καταφέρνω μου είναι πολύ πιο εύκολο να κατανοώ τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ακόμη και κάποιες αρρώστιες του κάθε δέντρου του δάσους. Δεν μου είναι εύκολο επίσης να ξεχωρίζω πάντα το ορθό, όμως όταν το καταφέρνω μπορώ να δώσω έως και πιστοποιητικό «εθισμού» ή «εμμονής» ή και διαφθοράς σε κάποιον που βλέπει απεγνωσμένα και μόνο το δέντρο. Αυτές οι διεθνείς μέρες ορισμένες φορές με κάνουν και γελάω. Κύριοι ένα είναι ΤΤΤΤο σαλάμι «Σαλάμι Λευκάδος» 

 

[embedyt]https://www.youtube.com/watch?v=eB0tjCwdALE[/embedyt]

 

 

Είναι ο «τύρα να δοις» πιστοποιημένος «εθισμένος φατσοβιβλίας», με έντονες εμμονές σε σημείο διάβρωσης και διαφθοράς 

Τις τελευταίες μέρες έκανε την Στελθ να ξεκαρδιστεί στα γέλια.  

Ογκώδες πορτοφόλι – κτηνώδης αγνοια. Πόσες εξουσίες έχουμε κύρ «Τύρα να δοις»; Νομίζεις πως έχεις το σπινθηροβόλο βλέμμα της αγελάδας που θα πατάξει την ελευθεροτυπία; Για πόσο ακόμη νομίζεις πως δεν θα φαίνεται η κτηνώδης αγνοια σου

 

 

 

Έλεγα όποτε έχω κεφάκια

 να βάζω την Στελθ να σου λέει παραμυθάκια 

Καληνύχτα Μορεάλη μου:) 

 

σημείωση: Εχω την εντύπωση πως το facebook ως μέσω κοινωνικής δικτύωσης, είναι μια άμορφη λίγδα που τρέφει τα ελαττώματα μας. 

Εμένα έχει αρχίσει να τρέφει την ειρωνεία μου αχμμμ και είμαι τόσο καλή που με αυτοθαυμάζω!!! αχμμμ 

 

Ένιωσα όμορφα, εν δυο, εν δυο :)

Θυμάμαι την πρώτη χρονιά, που ήρθα εδώ στην Μορεάλη. Ως θεατής παρακολούθησα μια παρέλαση τόσο μα τόσο διαφορετική. Δεν ήξερα αν μου άρεσε αυτό που έβλεπα, το σίγουρο όμως ήταν πως με έκανε να νιώθω πολύ χαρούμενη.

Πολύ σύντομα χώθηκα εν δυο εν δυο και εγώ με τα σποράκια μου. Κρύο ψιλόβροχο, μια μικρή εξέδρα επισήμων, που χαιρετούσαν και φώναζαν «χρόνια πολλά». Επίσημοι που μετά γινόντουσαν ένα με τον κόσμο, ανάμεσα μας και ο Τζάστιν. Ο δικός μας Τζάστιν, με την γυναίκα του με τα παιδιά του. Τζάστιν τον ξέραμε, Τρουντό …Τρουντό ; ναι ναι ο γιος του Τρουντό. Ανάμεσα λοιπόν στον κρητικό με την μουστάκα την μεγάλη, στο λεβέντη χοροδιδάσκαλο ντυμένο κάθε χρόνο τσολιά, στον αιωνόβιο αγαπημένο μας πρόσκοπο, στα σποράκια στις δασκάλες, στους συλλόγους,  τσουπ και ο Τζάστιν. Κάθε χρόνο φιγούρες αγαπημένες που γιορτάζαμε όλοι μαζί την εθνική μας ανεξαρτησία. 

Φέτος έκανε πολύ κρύο. Ο κύριος Χιονάθρωπος Γωνιακίδης μπορεί να είχε λιώσει αλλά το πνεύμα του αποφάσισε να παρελάσει μάζι μας φέτος. Έτσι, αν και αρχές Απρίλη το κρύο με τον αέρα ήταν κάτι το παγερά παγερό.  

 

Προσπαθούσα να χουχουλιάσω τα σποράκια μου… μόνο τα ματάκια τους έβλεπα, ντυμένα σα κρεμμυδάκια με κασκόλ μπουφάν γάντια …και πάλι τουρτούριζαν…γμτ… . 

Εν δυο εν δυο ξεκινήσαμε! Το άρμα μας με το μήνυμά μας, αυτά τα παιδάκια κάθονταν συνέχεια γαντζωμένα κατά την διάρκεια όλης της παρέλασης !!!! 

 

τα σχολεία μας … τσουπ και η μικρή ξανθιά δασκαλίτσα, από την μια να προσέχω τα σποράκια μήπως και χάσω κανένα (ουφ τι άγχος και αυτό)… και από την άλλη να χαιρετώ την εξέδρα, τόσο γνώριμους φίλους. Μια ανάσα η μικρή εξέδρα  … ααα να και η Μαίρη Ντέρος, ο Νίκος Παγώνης … ο Νικός Σιγάλας… γεια σου Μάνια χρόνια πολλά … ααααα να και ο Τζάστιν …κουνούσε την σημαία γελούσε, χαιρετούσε!… 

 

Λίγα βήματα πιο κάτω … η ξανθιά συνειδητοποιεί την είδηση.. αχμμμ τι λες τώρα … ο πρωθυπουργός του Κάναδα είναι μαζί μας σήμερα… ναι ένιωσα υπερηφάνεια, όχι τόσο γιατί μας τίμησε ο Τζάστιν Τρουντό, αλλά γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να μην βρει χρόνο να έρθει, σε αυτό που μέσα του ένιωθε ως γιορτή τόσα χρόνια. 

περισσότερες φωτογραφίες εδώ : megreek.ca

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂

 

 

Κάτι τρομαχτικό σε φάρσα ή κέρασμα :)

Και αυτό θέλω να μου βγάλεις φωτογραφία …και αυτό … πλάκα μου κάνεις τώρα ε? μουρμούρησε  … και ..μου έκανε τη χάρη  …για να τον κεράσω …γουργουρητό ευχαρίστησης. 

Χαλοουίν… έρχεται στην Μορεάλη μου και πάρα πολλά σπίτια έχουν βάλει τα …τρομαχτικά τους. 

Φωτογραφίες που φέρνω εδώ στο εξοχικό του μυαλού μου… περισσότερο γιατί … με συναρπάζει που ακόμη μετά από 35 χρόνια … μου κάνει όλα τα χατίρια για τα κεράσματα μου … αυτό και αν είναι τρομαχτικό ε?

Κυριακή, Μέτα από το μνημόσυνο … στο δρόμο για την εκδήλωση μετά φαγητού της κοινότητας … το παλιό μου παλτό …παρκάρει πρόχειρα… και κλικ… 

φυσικά και είναι αληθινά και τρομακτικά Η φρικτή απόδειξη στην επόμενη φωτογραφία….

άλλαξαν πόζα… με την βοήθεια του συνένοχου στον τρόμο… αέρα… 

Πορταίτα που κόβουν την ανάσα ….

Τι έγινε? εξαντλήθηκες να κουνάς ποδαράκια και τώρα το παίζεις ψόφια μάγισσα?

ο τρόμος …καρφωμένος στο δέντρο … τα σκιάχτρα ίσως τον φοβίσουν….

και τώρα πάμε στον δικό μου τρόμο… Θα τον περιγράψω όσο πιο ήρεμα γίνεται

Αλλάξαν οι ημερομηνίες της γιορτής στο σχολείο Έτσι το Σάββατο ημέρα του Χαλοουιν, θα έχουμε το πρωί την γιορτή της 28ης Οκτωβρίου!!!! Πριν το τραγούδι μας, …θα τους δόσω τις Ελληνικές σημαίες που ζωγράφισαν κολλημένες σε όμορφα ξυλαράκια … και μετά τη γιορτή και αφού φυσικά έχουμε καταπλήξει τα πλήθη με το ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ … επιστροφή στην τάξη μας και … κέρασμα σακουλάκια τρόμου με γλυκίσματα που τους έχω αγοράσει !!!!

Ο Τρόμος !!!!… πολιτισμικό σοκ στη Μορεάλη μου μπου !

Σκηνή και σχοινί :)

Φτάνει μια στιγμή που σταμάτας να κοιτάς τον καθρέφτη για επιβεβαίωση 

Σταματάς να κοιτάς τα μάτια των ανθρώπων γύρω σου ως καθρέφτες. Καθρέφτη καθρεφτάκι μου .. κανέναςδεν μπορεί να σου δώσει την απάντηση … 

Σπαράζεις στο κλάμα…να βγάλεις όλα τα σκουπίδια … να δεις … τι να δεις?  

Η φίλη σου έχει βουτήξει όλα τα μεγάλα διαμάντια  και έχει φύγει χορτασμένη Η μικρή είναι άρρωστη δεν θέλει να παιξει Η ζεστή σοκολάτα έχει τελειώσει, Ο βυθός …σκοτάδι…Υπερεκτίμησες και  Το υποσχέθηκες. Ή θα αθετήσεις και θα γίνεις ρεζίλι ή θα υποστείς τις συνέπειες της υπερεκτιμήσης σου. Έτσι ή αλλιώς ρεζίλι. 

Σηκώνεσαι, κάνεις ένα μπάνιο, στεγνώνεις τα μαλλιά σου, μηχανικά βάφεσαι και διαλέγεις δίχως πειράματα αυτό που σε κάνει να νιώθεις άνετα. Κανένας καθρέφτης δεν μπορεί να σου πει την αληθεια. Ο βυθός …σκοτάδι …γνωρίζεις τα πάντα .. όμως δεν θυμάσαι τίποτε  

Είναι η πρώτη φορά. 

Ανεβαίνεις στη σκήνη. Δυο χιλιαδες άτομα, σε τεράστιο χώρο… Δεν υπάρχουν. Κανεις δεν υπάρχει… Ούτε τοπαλιο σου παλτό που είναι εκεί άγρυπνος φρουρός υπάρχει! Ουτε και εσύ υπάρχεις. Είσαι ένα στελθ Ακους τη φωνή σου. Η φωνή σου όλος ο κόσμος… ο κόσμος σου.. Μόνο ακούς… 

τι ακούς? Τον εαυτό σου που … δεν τον νοιάζει γίνει δε γίνει ρεζίλι…. Δεν νιώθει τίποτε, δεν λέει τίποτε.. ανοιχτα φτερά τα αντανακλαστικά και πετά….τι? εγώ είμαι αύτή??? 

Τώρα εγώ γράφω για μια προσωπική μου εμπειρία ..αυτή της πρώτης φοράς… τυχερή … δεν τσακίστηκες … 

 

Καλήνυχτα Μορελάλη μου 🙂