Φοιτώ την Ευτυχία :)

Τα πάντρεψα με την πρώτη δημοτικού. Κάποια σποράκια τα είχα δεύτερη χρονιά. Δυνατό άουτσ !! Ο Δημήτρης, η Σοφία, ο Μιχάλης, η Μέλη, η Αναστασία, και μετά αυτά που γνώρισα φέτος, η Ιωάννα, ο Στέφανος, η Στέλλα, η Πέτρουλα και ο Θανάσης. Αποφοίτησαν φέτος από το νηπειαγωγίο.

 

Και μετά ήταν και τα προ νήπια ο Νικήτας, η Αελλα, η Αριάννα, ο Μιχαήλ, η Στεφανία, η Ιφιγένεια, η Εμμανουέλα, ο Νίκος ..18 σποράκια καλογυαλισμένα….

Άλλη μια υπερπαραγωγή που θα ζήλευε και ο Σπιλμπεργκ.  Ενα μικρό θεατρικό. Ζωγράφοι τα αγόρια με παλέτα, πινέλα και μουστάκι αλά Νταλί .

 

 

Χρώματα τα κορίτσια με σπλατσ αλλά και ματάκια όχι ψεύτικα…

 

και μια παλέτα φυσικά …και αυτή ολοζώντανη 

 

 

 

 και οοοολα μαζί, μαζί ενωμένα τραγούδησαν, καραβάκια που σάλπαραν από το λιμάνι της αποφοίτησης. Ασπρα καράβια τα όνειρα μας, με κάθε καραβάκι να περιμένει την τελική εντολή (V) υπογραφή των παιδιών στο πανί των καραβιών. 

 

 

 

Τόσο άγχος όλη την εβδομάδα. Φούσκωνε φούσκωνε η καρδιά μου. Το βράδυ της Παρασκευής, το πήρα και φέτος απόφαση. Η τελετή λήξης με αυτό το θεατρικό δεν θα πετύχει. 

Ξύπνησα, έκανα μπάνιο, έφτιαξα τα μαλλιά μου, κοίταξα στον καθρέφτη καθώς βαφόμουν…Ντύθηκα, φορτώθηκα τα σύνεργα τα μίνεργα τα τζιτζιμιζτιχοζτιρα …κάφε, είχα πιει, παυσίπονο είχα πάρει … το παλιό μου παλτό φύλακας άγγελος …και μπήκα στην τάξη… 

Μέσα στην τάξη, έ ναι λοιπόν, για μια φορά ακόμη το σιγούρεψα. Η καταστροφή ήταν σίγουρη! Τόσο σίγουρη που με το που βγήκαμε από την τάξη για να πάμε στην αίθουσα … εκεί στο διάδρομο, όλα άλλαξαν!!!! Υπάκουα, συγκεντρωμένα, ακολουθούσαν κάθε μου κίνηση. Τα μουστάκια ποτέ δεν μουτζουρώθηκαν και τα ματάκια από τα χαρτονάκια σταμάτησαν να ξεκολλούν. Το μικρό θαύμα της επιτυχίας!!! Τόσο λαμπερά τα μικρά μου πως να αντέξει η αποτυχία, εξαφανίστηκε υποταγμένη στην ευτυχία και χαρά που σκορπούν αβίαστα τα παιδιά.  

Μικρή γιορτή αλλά κόμβος…και τα σποράκια μου έβαλαν τα δυνατά τους, να τα θυμηθούν όλα, και όταν λίγο κολλούσαν ήμουν εκεί να ξεκολλούν…  

και να πω… πως και το άλλο Σάββατο έχουμε σχολείο …όμως θα έχουμε τη δική μας μόνο δική μας γιορτη μέσα στην τάξη, στο προαύλιο στους διαδρόμους,  γιατί έτσι μας αρέσει…. αααα ναι και θα δώσουμε και βαθμούς στους γονείς.  

 

Ασπρα καράβια τα όνειρα μας… !!!!

 

 

 

Στη ζεστασιά του θώρακα :)

Ποτέ δεν περίμενα να νιώσω έτσι έδω στο Μόντεαλ. Είναι ίσως το πρώτο βαθύ συναίσθημα. Ο πρώτος συναισθηματικός δεσμός που γεννήθηκε μέσα μου σε αυτή τη χώρα. 

Η Μαρία και ο Άγγελος. Από τις πρώτες μας κοινωνικές συναναστροφές, σε μια Χώρα, σε μια Πόλη τόσο άγνωστη και διαφορετική. Η Στέλλα ο μικρός τους θησαυρός μας βοήθησε με τις ζωγραφιές της και τις τσαχπινιές της να υπογραμμίζουμε το σκληρό συναίσθημα του αποχωρισμού από τα ανίψια μας. Ο πόνος όταν υπογραμμίζεται μάλλον γίνεται γλυκός. Τα δάκρυα της νοσταλγίας αποκτούν μια καθαρότητα, κυλούν δίχως μύξες αργά και θα έλεγα … λυτρωτικά. Κάπως έτσι ένιωθα όταν η Στέλλα έπαιζε μαζί μου ντάμα με τους δικούς τις όρους, ή όταν ακόμη πριν έρθω εδώ, χάριζε στο παλιό μου παλτό ζωγραφιές για το ψυγείο. 

Πριν από τέσσερα χρόνια ακριβώς, γεννήθηκε στην οικογένεια αυτή και ο Νικήτας. Ένα μικρό μικρό πλασματάκι που ένα βράδυ γιορτής και χαράς βολεύτηκε και άπλωσε την αρίδα του στο φαρδύ, άνετο, και μαλακό καναπέ του θώρακά μου. Καθόμουν στον καναπέ τον είχα επάνω μου, τόσο μικρός που δεν χρειάζονταν καν να τον κρατώ.  Ανάμεσα σε γέλια, τραγούδια και ένα σωρό μεζέδες ο μικροσκοπικός Νικήτας παραδόθηκε σε έναν χορταστικό ύπνο … ούτε που τολμούσα να κουνηθώ… μην χάσω την στιγμή. «Ξεφύλλισα την «καληνύχτα μου» συγκεκριμένα στις 19 Νοεμβρίου του 2012 έγραψα:  «Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο κρατούσα στα χέρια μου, στην αγκαλιά μου ένα μωράκι δύο μηνών… Κοιμήθηκε επάνω μου … δεν ήθελα να μου το πάρουν … το κράτησα μέχρι να ξυπνήσει .. και πάλι μόνο του … κάποια στιγμή χαμογέλασε στον ύπνο του …τόσο φως…τόση ομορφιά … τόση καθαρότητα..»

Τον έβλεπα να μεγαλώνει χρόνο με τον χρόνο, ο Νικήτας αεροπλανάκι να ξεκαρδίζεται στο κεφάλι του Παλιού μου Παλτού, ο Νικήτας ντροπαλός, ο Νικήτας περπατά, ο Νικήτας μιλά. 

Ο Νικήτας τεσσάρων χρονών. Ο Νικήτας στην τάξη μου. Προ-νήπιο Το πιο μικρό σποράκι μου. Πέρασε στην τάξη, μου είπε το όνομά του, μπήκε στη σειρά στο τρενάκι πρώτο πρώτο για να πάμε στην τραπεζαρία, τραγούδησε, χόρεψε. Μέλος της «οικογένειας μου» Μια πάπια με 15 -για την ώρα- παπάκια και το ένα τον λένε Νικήτα. 

Εκτός χρόνος στην ίδια τάξη, νηπιαγωγός στην συμπληρωματική εκπαίδευση. Το πρώτο Σάββατο στο σχολείο όλα κυλούσαν όμορφα, γνώριμα συναισθήματα που τόσο πολύ με γεμίζουν…Ξαφνικά ο Νικήτας καθισμένος στο χαλί με καθαρή φωνή, εξομολογείται  σε ένα κοριτσάκι με μακρυά μαλλιά » I love your hair» … Χαμογελώ, (μέσα μου ξεκαρδίζομαι στα γέλια) και ξαφνικά, ο θώρακας μου γεμίζει με μια ιδιαίτερη ζεστασιά δεσμού. Αυτό το παιδάκι δεν είναι σποράκι μόνο! Είναι δικός μου Νικήτας!

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂