Καλούδια δώρο για την Ελένη :)

αχ …και να μπορούσα …

ή μήπως μπορώ …

αχμμμ μα φυσικά και μπορώ με την βοήθεια μάγων και νεραϊδών !!!

Ξεκινώ να μαζέψω προσωπικά πραγματάκια …

πράγματα δικά μας καθημερινά,  

γεμάτα αγάπη …γεμάτα συναισθηματική αξία …

 

Ενας μάγος μου δίνει μια αφορμή με την γραφή του … 

«Ο Πατέρας μου ήταν Μηχανουργός….Τότε σε εκείνη την εποχή, κάπου στα 1965, ξεκίνησε να φτιάχνει απόλυτα χειροποίητα, ένα ΤΡΑΙΝΑΚΙ για μένα. Η Κατασκευή του είναι από βαρύ Ξύλο και σίδερο. Τα κινητά του μέρη είναι σε πλήρη αναπαράσταση τραίνου εποχής και οι τροχοί με τους άξονες φτιαγμένοι για σιδηροτροχιά την οποία και έφτιαξε αλλά δεν σώζεται…

Το τι παιχνίδια και αναμνήσεις κρύβει το τραινάκι των παιδικών χρόνων δεν λέγεται…..

Το βρήκα καταχωνιασμένο στην αποθήκη του πατρικού σπιτιού. Καθαρίστηκε, βάφτηκε, γυαλίστηκε και …..ιδού…….»

 

 

Έκανα μια βουτιά στο βυθό μου. Μπήκα στο μυστικό δωμάτιο του παλατιού μου, στην παλιά πτέρυγα … Είναι το δωμάτιο με τις χρυσοσκονούλες. Η φίλη μου αυτή με τα μακρυά σχεδόν πάντα μπερδεμένα μαλλιά, διάλεξε ενα πουγγί με δυνατή χρυσοσκονούλα ειδική ουράνιες σιδηροτροχιές . Με γρήγορες κινήσεις ευχαρίστησα και έφυγα…Ιδέα για μια μικρή τόσο δα έκπληξη … ολοι χωρούν … σε αυτό

 το τρένο ..

 

 

Πλησίασα που λέτε τον μηχανοδηγό του τρένου… 

να έτσι… 

 

 

λίγο λίγο θα ρίχνεις, και μετά τσαφ τσουφ τσαφ τσουφ τοουυυυ … με μιας σιδηροτροχιές θα στρωνονται στον ουρανό από το φουγάρο σου… 

ξεκινάς από το κήπο του Γιάννη μας…και φορτώνεις … 

 

 

 

Επόμενος σταθμός  το καράβι του Νίκου , σε περιμένει να σου δώσει δυο ντοματούλες γλυκές και κατακόκκινες 

 

 

 

μετά ττσαφ τσουφ τσαφ τσουφ για το δεντρόσπιτο της της Fairelena που θα σου δώσει ένα πανέμορφο πλεκτό φορεματάκι με τα χεράκια της φτιαγμένο… 

 

 

μετά πέρασε από την Βιργινία … θα σου δώσει μια φωτογραφία στα χέρια της Ελένης σίγουρα θα γίνει όλο γλυκα

και

μετά

και μετά….

και ….

σα δεις πως η χρυσοσκονούλα μέσα στο πουγκί θα δείχνει ηλιοβασίλεμα … σφύρα τρεις φορές τουυυυυ τουυυυ τουυυυυ να επιβιβαστούμε όλοι να πάμε τσαφ τσουφ τσαφ τσουφ όλοι στο νησί απλά να πούμε ….

«ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΛΕΝΗ»

τόσο απλά 🙂

Ταξίδι στο σκοτάδι με το τραίνο :)

Πρώτα από όλα ένα λαλα που μου άρεσει !! ασχετο…

[embedyt]https://www.youtube.com/watch?v=vnUzhQV4V58[/embedyt]

Ξεπήδησε ξαφνικά σχεδόν από το τίποτε! Θέλησα να την φέρω εδώ, πριν χαθεί στις σκουλικότρυπες των αναμνησεών μου. Μια Κυριακή Μικρά εγώ και η αδελφή μου. Μικρά!!! τσ τσ τσ Εγώ πάντα η μεγάλη ήμουν… αυτή ήταν πάντα η μικρή. Θυμάμαι την μαμά να ρωτά που θέλαμε να μας πάει. Η μια να λέει Κηφισιά και η άλλη Φάληρο. Δεν θυμάμαι τι ήθελα… αλλά έτσι από πείσμα εκείνη την ημέρα δεν υποχωρούσα με το γνωστή φωνούλα μέσα μου…  «μικρή είναι ας της κάνουμε το χατήρι» Αυτή ήθελε μαύρο? εγώ άσπρο πάει και τελείωσε. Η μαλούμα μας έχωσε στον ηλεκτρικό. Θα πάμε και στα δύο….

Ξεκίνησε το ταξίδι. Για μένα δεν ήταν ηλεκτρικός. Ηταν ένα τραίνο Ενα τραίνο από αυτά τα παλιά…Ξύλινο. Μεγάλα παράθυρα με ξύλινη μικρή κουπαστή να ακουμπω … να βλεπω … να βλέπω… να βλέπω… Νομίζω πρώτα Κηφισιά… που πήγαμε δεν θυμάμαι… έλα μπες λίγο πιο βαθιά στην σκουλικότρυπα… νομίζω πως … μα βέβαια, βόλτα με την άμαξα … και μετά … τι χαρά ξύλινο πάλι τρένο …φύγαμε για το Φάληρο ….

Φοβόμουν και μου άρεσε Το τούνελ… δευτερόλεπτα μέχρι να ανάψουν τα φώτα.. μετά κοιτούσα το σκοτάδι. Στην αρχή έβλεπα τον εαυτο μου στο τζάμι … μετά …  Το τίποτε… να περνά ξανά και ξανά… ΄Συνήθιζαν τα μάτια, κολλημένη η μούρη μου στο τζάμι… ο ήχος ήταν τόσο δυνατός… όταν άκουγα τα τσιριχτά ουρλιαχτά … περίμενα τις ξαφνικές λάμψεις… στην αρχή πίστευα πως κάτι θα συμβεί… αργότερα … πάντα κολλημένη στο τζάμι… η όρασή μου ήταν πολύ δυνατή… σα να μην κινούμασταν … εκτός από τις στιγμές που έβλεπα μια περίεργη πόρτα στο μαύρο, ή την λάμψη … όσο μεγαλύτερη η στροφή τόσο πιο μεγάλη η λάμψη ..παρακαλούσα για περισσότερη τριβή …να πεταχτούν πολλές πολλές μικρές λάμψεις κάθε φορά διαφορετικά σχέδια και χρώματα … μέσα στο σκοτάδι …πριν προλάβω να χαρώ βγαίναμε στο φως…

Πολλά χρόνια αργότερα … ταξίδεψα Αθήνα- Σέρρες βραδινό δρομολόγιο με τραίνο ..με έναν ελεγκτή …τσουπ μια τρυπούλα … τσουπ ένα χαμόγελο … «έλα να σε πάω κάπου» δεν ξέρω γιατί με γλίτωσε από ένα τόσο φορτωμένο κουπέ για να με πάει σε ένα άδειο …  σε κουπέ μόνη έσβησα τα φώτα.. ένα ταξίδι μέσα στο σκοτάδι…

απέραντη ηρεμία ….

μαμά…

Καληνύχτα 🙂

Ράγες για ένα Τρενάκι :)

Υπάρχει στη χαρτόκουτα του μυαλού μου (?)ι αυτή η ανδρική φιγούρα. Θα μπορούσε να είναι ένας από τους καλύτερους φίλους μου . Δεν προλάβαμε να γίνουμε. Τον  υπολογίζω … ένας Ιατρός.. διαισθάνομαι την αγαπή του για την επιστήμη και υποκλινομαι  …μετρούσε το καρδιοχτύπι της μαλούμας μου και μου έλεγε αυτό που είχα καταλάβει Δίχως πολλά λόγια. Η φωνή του βάλσαμο με τις οδηγίες … ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος  το καράβι να σαλπάρει…

Τον γνώρισα σε μια παρέα μεγάλη εδώ στα μπλογκ, συναντηθήκαμε… Είχε δύο επιλογές ή να αγκαλιάσει μια θερμάστρα για να ζεσταθεί ή εμένα… προτίμησε εμένα … δεν έχουμε επαφές … Ο πλούτος μας χμμμ πενιχρός, μια αγκαλιά, ένα σιντι, ένα δωράκι αναμνηστικό, δύο ιατρικές συμβουλές, και … την ίδια παιδική αγάπη για τα τρενάκια …Ομως κάτι μας πεισμώνει να βλεπόμαστε κάθε που επισκέπτομαι την Ελλάδα …το θέλουμε και οι δύο … στο πείσμα της απόστασης …

[embedyt]https://www.youtube.com/watch?v=b3c32wBYdU0[/embedyt]

Τελευταίος θησαυρός το κερασμά του

Μια καυτή μέρα, μας πήρε εμένα και το Σφηνάκι μου (φίλη μου είναι όχι το σετσουαλικό παιχνίδι) τι έλεγα … α ναι … μια καυτή μέρα … ένα μεσημέρι … κανονισμένη πορεία στο μυαλό του …μια πανέμορφη ταβέρνα …ήθελα τόσο πολύ να θυμηθώ και πάλι την ελληνική ταβέρνα….

απέναντι και δεν με ένοιαζε η γεύση

η ευωδιά του τόσο ελκυστική

απέναντι και δεν νοιαζόμουν να χορτάσω

η καθαρή του ματιά τόσο γεμάτη

απέναντι και να προσέξω τους μεζέδες;..

τα λόγια του μπουφές ατέρμονος…

και αν πεις για γλυκό ….τι έφαγα δεν θυμάμαι

μόνο το κέρασμα του… στη χαρά μου

που απέναντι τον είχα πάλι

επαφές δεν έχουμε

ράγες τρένου

είμαστε

χαχαχαχα γελάω… ξαναδιαβάζω και γελάω …γιατί πως να το πω …δεν είναι πως δεν προλάβαμε να γίνουμε φίλοι …δεν είναι πως υπάρχει άλλου είδους σχέση … 

θα το εξομολογηθώ από δω…είναι που  λυσσώ να φτιάξουμε μια μέρα ένα σιδηρόδρομο τρενάκι

που πάει τουυυυτ τουυυυτ

πάει  και

μάλιστα σε μια βιτρίνα παιχνιδιών …να έχουμε ότι ποθεί η φαντασία μας ..βουνά, γέφυρες, πολιτείες, χωριά . και το πρωί να κολλήσουμε τις μουσούδες μας …και να το χαζεύουμε !!!

καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂