και που λες και που λες φυσάει σήμερα Οι κλέφτες της φύσης κάνουν πάρτι. Έτσι και αλλιώς δεν γνωρίζουν από πρόστιμα. Και για νόμους έχουν μόνο την προίκα του ενστίκτου που το έδωσες η φύση.
Κλέφτες και εμείς, εγώ κατά κύριο λόγο αλλά και το παλιό μου παλτό. Σεσημασμένοι, γνωστοί με το όνομα οι «Σουκουτσαρκαδώροι «, χτυπάμε κάθε Σ/Κ σε μέρη που μας επιτρέπει, ο νόμος, η τσέπη, οι αντοχές… λεία μας ότι χορταίνει τις αισθήσεις μας.
Φυσάει, φυσάει δυνατά, που σημαίνει πως αυτό που φυλάκισα έχει πια καβαλήσει το Φφφφ και κάπου πετάει …
Φυσικά και ο μεγάλος κουρσάρος είναι το παλιό μου παλτό. Με βουτά από το χέρι, με βάζει στο αυτοκίνητο, διαβάζει έναν χάρτη, όπου του κάτσει η ματιά φρενάρει και ξεκινάμε την έρευνα για τους θησαυρούς .Το προ προ ΣΚ πρώτη φώναξα , εδώ εδώ !!!
Φυσικά η επιγραφή δεν είχε κανένα ενδιαφέρον, με ξέρεις! Ναι πως το κατάλαβες; Περίπτερος Ναός, προκλητικός, μου έβγαλε τη γλώσσα!
Δεν ήξερα πως υπάρχει με άσπρο τρίχωμα. Πως σε λένε;; «Σκίουρο Αλπίνο» μου απάντησε και στη φωνή του ένιωσα το δισταγμό από την έκπληξη της εμφάνισής του. Συγγνώμη δεν σε κατακρίνω, απλά μου κάνεις εντύπωση. Έτσι ένιωσα μια φορά και εγώ όταν περπατούσα σε μια περιοχή της Νέας Υόρκης που έμεναν μαύροι, ξαφνικά μια αφράτη άσπρη άσπρη και ξανθιά … ξέπλυμα-αλπίνο….ένιωσα βλέμματα να με καρφώνουν άγρια, άλλα να σου πω ούτε που μου πέρασε από το μυαλό πως η αστυνομία θα με προστάτευε. Όπως και να το κάνουμε σε μια πόλη που όλοι έχουν όπλα, ο άοπλος ίσως είναι ο μόνος που θα γλυτώσει εκτός βέβαια αν τον χτυπήσει αδέσποτη. Γενικά η ατμόσφαιρα έχει γεμίσει με αδέσποτες ! Οι περισσότεροι διαθέτουν όπλα και αναζητούν λαίμαργα την ευκαιρία για να δρέψουν
Ουπς ξέφυγα. Το μόνο που έχω να σου ανακοινώσω κύριε Σκίουρε Αλπίνε είναι πως σε λίγα λεπτά αυτός ο περίπτερος ναός θα μου ανήκει!
Ενα σήμα στο σύμπαν θα στείλουμε και θα κατοχυρωθεί στην ύπαρξή μας. Αρκεί να σταθώ ακριβώς στο κέντρο όταν με φιλά, απαλά στα χείλη ξανά και ξανά μέχρι χαθεί ο χρόνος, ώστε να φεύγει το σήμα στο σύμπαν…
… ακούω ότι μου λες… αλλά τα ίδια και τα ίδια! Που είναι η είδηση. Αμ την έχασα στην επιστροφή… Κοίταζα τις φωτογραφίες και δεν πρόλαβα να βγάλω φωτογραφία το τεράστιο κόρακα που τσιμπολογούσε, στη μέση της διασταύρωσης, τη σχεδόν σαπισμένη σάρκα ενός σκίουρου, θύμα της βίας των αυτοκινήτων.
Πόσο περίεργο, ο κόρακας σταμάτησε σχεδόν την κυκλοφορία.
Είναι ανάγκη να σου φέρω εξοχικό του μυαλού μου και το προηγούμενο ΣΚ. Έρχεται το επόμενο, δηλαδή τώρα κτυπά το κουδούνι. Πριν το ντριν
ΣΚ λοιπόν πρώτο Ιουνίου. Η βροχή με τον ήλιο στον ουρανό. Φλέρτ στο φλέρτ την κατάφερε ο μπαγάσας και άνοιξε τα τσουμπωτά της σύννεφα. Έτσι και εμείς στην διαδρομή αλλάξαμε σχέδια διαφυγής και …
Δεν είναι άλογο είναι Αγάπη! Και αγάπη είναι να κάνει δύο φορές τον κύκλο μια μικρής πλατείας με το αυτοκίνητο για να προλάβω να βγάλω το άλογο !
Φυσικά και δεν κατάλαβα ούτε μπόρεσα να βρω για πιο λόγο αυτός ο πλαστικός Πήγασος κοσμούσε την μικρή πλατεία….
Επίσης, μπορεί η ματιά μας να συνέλαβε ένα μονοπάτι δίπλα σε συνοικιακό δρόμο, να γουργούρισα λίγο στο όμορφο λουλουδάκι κοντά στο πεζοδρόμιο 
Τι όμορφο που είσαι αλήθεια ….
.. όμως δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως ξαφνικά θα περνούσαμε σε έναν φιλόξενο κόσμο δάσους …
που θα κατέληγε σε μια παραλία, ένα μικρό κόλπο….
για να συνεχίσει παράλληλα … με το ταξιδιάρικο νερό …..
Περπατούσαμε, ήρεμα, φιλιόμασταν και κλέβαμε, οξυγόνο και διακριτικές παρουσίες ανδρών που ψάρευαν με καλάμι …
Μας αγκάλιασαν τα δέντρα με τα κλαδιά τους, και τα φύλλα μας ψιθύριζαν μυστικά του αέρα ….. Η ηρεμία ήταν διάχυτη, ένα δάσος που αγκάλιαζε με αγάπη όσα παιδιά δέντρα του δεν άντεξαν τη λύσσα του χειμώνα…
Όσα δέντρα ριζώνουν στις όχθες παλεύουν κάθε χρόνια με τα φουσκωμένα νερά. Διεκδικούν την ιδιοκτησίας του δάσους Χρόνια αντέχουν μέχρι που φτάνει η στιγμή …. Θαυμάζω τις απίστευτα τεράστιες ρίζες … και όμως δεν άντεξαν χωρίς το έδαφος… «οι ρίζες θέλουν έδαφος» αυτό είναι το συμπέρασμα και ότι κατάλαβες κατάλαβες…
Θα μπορούσαμε να περπατάμε και άλλο και άλλο, ο τεράστιος κορμός μας έβαλε σε σκέψεις …
ήταν και η μία … δυο ξεχασμένες σταγόνες…
ααα ναι ήταν και το ξωτικό που μου τράβηξε την προσοχή … καθώς έδεσε μέσα στο τόσο πράσινο την κόκκινη κορδέλα του….
και στην κορυφή του τόσο ταπεινού μικρού κορμού … να και το κουδουνάκι ντιν ντιν.. «να γυρίσετε σιγά σιγά, μόνο μην ξεχνάτε να κάνετε στάσεις στο μονοπάτι μας … το δάσος χρειάζεται τα φιλιά σας, τα πειράγματα σας, τις αγκαλιές σας όπως εσείς χρειάζεστε το οξυγόνο! » μου ψιθύρισε το καμπανάκι …
επιστροφή…. με όλα όσα υποσχέθηκα στο κουδουνάκι του ξωτικού … χαρά που πήρε! Μέχρι και το μάτι μου έκλεισε από το σπίτι του…
και με αυτά και αυτά και άλλα πολλά φτάσαμε πάλι στην είσοδο του δάσους…
…. όταν με χαϊδεύουν απαλά νιώθω πως είναι σαν να με αποδέχονται ως μαγισσούλα, έστω και ξιπασμένη, γι αυτό άφησα τελευταία αυτή τη φωτογραφία ….
Έφτασε αυτό το ΣΚ 🙂
Καληνύχτα 