Είναι όμορφο το πρώτο χιόνι. Αυτό που δεν θέλει να σε προειδοποιήσει πως έρχεται ο χειμώνας. Αυτό που απλά, απαλά, αποφασιστικά θέλει να σε ενημερώσει πως έφτασε η στιγμή να παγώσει κάθε σου ανάγκη. Ήρθε για να κυριαρχήσει .. Πέφτει απαλό, γρήγορο… πέφτει για ώρες… έχει εξορίσει κάθε υποψία αέρα, καλλιεργεί τη λευκή σιωπή. Ατάραχο νιφάδα νιφάδα στοιβάζεται ισορροπώντας στο μήκος των γυμνών κλαδιών, πλάθοντας χοντρές φυλλωσιές. Ξαπλώνει φαρδύ πλατύ στην πόλη, στις αυλές των σπιτιών, στις στέγες… παντού.. και απλά ενημερώνει και κυριαρχεί
Λατρεύω το ατόφιο χιόνι, χοντρό, κάτασπρο μπογιατίζει λευκό ό,τι βρει… και αφήνει, ως εξαιρέσεις του κανόνα, εδώ και εκεί μικρές πινελιές άλλων χρωμάτων τάχα για να επιβιώσουν, έτσι για να σου δώσει την ελπίδα πως αν δεν αφεθείς στην ανυπαρξία του λευκού, ίσως καταφέρεις να αναστήσεις την ανάγκη σου για ζέστη, θαλπωρή, μια αγκαλιά, ένα φιλί να σου θυμίσει πως είσαι ακόμα ζωντανός. Αρκεί να θυμηθείς να κοιτάξεις προς τον ουρανό, κάπου εκεί ίσως θυμηθείς.. το φως σου… εκει θυμηθείς πως είσαι αστέρι αυτόφωτο, πως έχεις τη δύναμη, τη φωτιά.
Έφτασε η εποχή να υποφέρουν όσοι άστεγοι, μόνοι, παραδομένοι, όσων η φωτιά έχει σχεδόν σβήσει. Έφτασε η εποχή που σου δίνεται η ευκαιρία να προσφέρεις αποφασιστικά, πρώτα σε σένα τα μισά και τ άλλα μισά σε όποιον γύρω σου βρεις να έχει ανάγκη.
Άλλοι το λένε χειμώνα, άλλοι Χριστούγεννα, άλλοι απλά ανάγκη να φροντίσεις.
Δεν ξέρω τι θα κάνουμε τα Χριστούγεννα.
Το παλιό μου παλτό έχει ως αποστολή να πιστέψει στον εαυτό του, να χτυπήσει γροθιά στο μαχαίρι, να διεκδικήσει αυτό που πιστεύει πως αξίζει .. πραγματικά, το αξίζει… ζήτα και θα σου δοθεί…
Κάπου θα πάμε, όπου και να πάμε, θα περάσουμε όμορφα είναι σίγουρο. Η ζωή έχει τον τρόπο να μας οδηγεί στο όμορφο, στο ωφέλιμο..
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή έχουμε το μέγα θέμα που λέγεται μικρή ξανθιά θεά. Οι απαιτήσεις της είναι σχετικά εύκολες, επειδή όμως, έναν μικρό αυτισμό τον έχει πρέπει να τις δεχόμαστε με ευλάβεια.
Στολισμός σπιτιού από τις αρχές Δεκεμβρίου. Ευτυχώς αυτό ήταν εύκολο, ευτυχώς, λέγω λέγω, αγαπάει τα παλιά στολίδια. Μια φορά το χρόνο έχουν την ευκαιρία να λάμψουν, μουρμουράει καθώς »τα βγάζουμε από τη βαλίτσα, και ξεκινά διάφορες συζητήσεις με το κάθε ένα. Μη με κοιτάς εμένα, για τη μικρή ξανθιά λέω.
Το τραπεζομάντιλο της μαμάς με τις ανάλογες πετσέτες. Παράδοση αυτό το τραπεζομάντηλο φαγητού, μόνο που δεν το χρησιμοποιούμε στο φαγητό μας. Είναι τόσο όμορφο που η μικρή ξανθιά αποφάσισε να το έχει στρωμένο στην τραπεζαρία μόνιμα τις γιορτές. Σε διάφορα άλλα σημεία του σπιτιού δε, κοτσάρει τις πετσέτες του σετ ως σεμεδάκια, κάθε χρόνο χρόνο χρόνιαα τώρα. Δεν το κάνω θέμα, αλλά να.. κάθε χρόνο το σιδερώνει με ευλάβεια η μικρή ξανθιά Για ένα μήνα πρέπει να το τραβώ στην μία άκρη σε κάθε μας γεύμα…αλλά να προσέχω μη τσαλακωθεί…μη λερωθεί…μη μη Πέρα δώθε, δώθε πέρα.. Ευτυχώς βοηθά και το παλιό μου παλτό.
Η ιεροτελεστία των δώρων από τα σποράκια. Η γνωστή σε όλους πια. Τελευταίο Σάββατο του σχολείου πριν τις διακοπές συλλέγουμε και ανοίγουμε τα δώρα με το που φτάνουμε στο σπίτι. Ευκολάκι μεν αλλά.. επιμένει (Μ.Ξ.) σε όλη τη διάρκεια των γιορτών, να έχει στολισμένα πάνω στο τραπέζι της τραπεζαρίας τα ανοιγμένα δώρα. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως εκτός από κρασιά, σοκολατάκια, μπισκότα, έχουμε και κρέμες χεριών, σαμπουάν, φουλάρια, κραγίον ! Και όλα αυτά δίπλα σε μελομακάρονα, δίπλες, βασιλόπιτα, διακοσμητικά στολίδια…(άχνα μη βγάλεις και σε ακούσει η μικρή… σσσ ναι παζάρι αγιοβασιλιάτικο) Ευτυχώς φέτος έχουμε και αυτά τα νόστιμα και πανέμορφα μπισκοτάκια Φαίνεται πως έχουν μια ιδιαίτερη δύναμη να απομακρύνουν τα καλικαντζαράκια του σπιτιού από κάθε ζαβολιά.
Μεγάλη συνεδρίαση. Εδώ έχουμε τα μεγάλα ή μικρά δράματα, καθώς στην ατζέντα συζήτησης κυρίως θέμα είναι πού και πώς θα μας βρουν οι γιορτινές μέρες. Στο παιχνίδι οι παράγοντες είναι πολλοί και συχνά άσχετοι μεταξύ τους (βλέπε και συνθήκες κοβιντ) Τέλος πάντων στη φετινή μεγάλη συνεδρίαση, αποφύγαμε περιπέτειες σε νοσοκομεία, γκρινιάξαμε που δεν μπορούμε να πάμε Ελλάδα, γκρινιάξαμε για κάτι άλλα μικρά και ασήμαντα και μετά … το Θαύμα… Η μικρή ξανθιά γούρλωσε τα όμορφα ματάκια της στην ανακοίνωση πως το παλιό μας παλτό θα μείνει μία εβδομάδα (δέκα μέρες) στο σπίτι. Τα γραφεία στην εργασία του θα παραμείνουν κλειστά μέχρι 3 Ιανουαρίου! Ναι, μη με κοιτάς, ξέρω πως δεν είναι εύκολο να έχω μπερδεμένους στα πόδια μου μικρή ξανθιά και παλιό παλτό ταυτόχρονα..
Καθημερινές συνεδριάσεις. Μέτρο που αναγκαστικά μπήκε σε ισχύ φέτος, προκειμένου να μην έχω γκρίνιες… Κράτα τα παιδιά απασχολημένα γιατί αλλιώς βαριούνται, νευριάζουν, γκρινιάζουν.. μελαγχολούν… έως και απελπίζονται!!! Ετσι έδωσα συγκατάθεση χωρίς σκέψη στον Αη Βασίλη για τα φετινά δώρα μας, (φυσικά και πρέπει να πάρει συγκατάθεση ο συγκεκριμένος τύπος από μένα, στο κάτω κάτω εγώ φροντίζω να βρει παραμονή Πρωτοχρονιάς γάλα και μπισκότα, γι αυτό και ορισμένες χρονιές με τρολλάρει γιατί δεν του βάζω και την παραμονή Χριστουγέννων) Το μέγα θέμα όμως είναι πως σε αυτές τις καθημερινές συνεδριάσεις, ήρθε και μας κατσικώθηκε ένα νέο μέλος, που το έφερε η μικρή ξανθιά με το έτσι θέλω. Όνομα το «Πνεύμα των Χριστουγέννων». !>!
Ναι … μην τρομάζεις, αυτό είναι… το γνώστο λούτρινο σκυλάκι το οποίο βρήκε καταφύγιο στο σπίτι μας πριν αρκετά χρόνια, δώρο μαζί με ένα κουτί σοκολατάκια σε σχήμα καρδιάς την ημέρα των ερωτευμένων! (παλιο παλτό είναι αυτό) Όχι μόνο λοιπόν έχει ψήφο στις αποφάσεις των καθημερινών συνεδριάσεων, αλλά σύμφωνα με τις σαφείς οδηγίες της μικρής ξανθιάς, πρέπει να μας ακολουθεί σε ότι κάνουμε … Σε κάθε δωμάτιο μαζί μας, σε κάθε δραστηριότητα μαζί μας, (μη γελάς, έχει τύχει να έχω μια πελώρια λαχτάρα για τσισάκια και να έχω και την ξανθιά να φωνάζει… πάρε και το πνεύμα μαζί σου… ) όταν πάμε σουπερ μαρκετ (δεν είναι αστείο φιγουράρει με το κεφάλι του έξω από το μπουφάν μου), και φυσικά πρώτη μούρη στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου σε κάθε μας βόλτα… Δεν περιγράφω το πώς έχει άποψη στη μαγειρική μου και σε κάθε γεύμα μας κοιτάζει στο στόμα για να βάλει βαθμολογία! Ευτυχώς δεν μας μετρά τις μπουκιές, ούτε τις γουλιές. Με υποχρέωσε όμως να βάψω τα νύχια μου κόκκινα την παραμονή των Χριστουγέννων, άσε που καμιά φορά τσακώνεται με το παλιό παλτό, ειδικά όταν τον υποχρεώνει να φοράει το φοβερό χριστουγεννιάτικο καπέλο του ¨Φρόστι του χιονάνθρωπου παιδιά» !!! Μη με κοιτάς … το πνεύμα νικάει, ναι τελικά το φορά κυρίως στο σούπερ μάρκετ. Επίσης, συστήθηκε και παρακολούθησε τη βιντεοκλήση με τις μεγάλες μας ανηψιές την ημέρα των Χριστουγέννων (το πνεύμα πάντα), το οποίο σύστησε και την καρφίτσα που αναγκαστικά εδώ και χρόνια φιγουράρει σε κάθε μου ντύσιμο και έξοδο τα Χριστούγεννα …
Περιττό να σου πω για το δάκρυ που έριξε (το πνεύμα παιδί μου ποιος άλλος) όταν άκουσε την ανακοίνωση του γάμου του Ντορόν, τέλος Αυγούστου αρχές Σεπτεμβρίου 2022 . Εκείνο όμως που ευτυχώς με χαλαρώνει είναι πως, ως πνεύμα πάντα, με αφήνει κάθε βραδάκι και τρώω σοκολατάκια, χωρίς να έχω πάρει κιλά και χωρίς να δίνει στη μικρή ξανθιά θεά… Το Γιατί δεν το ξέρω… υποθέτω γιατί αν της έδεινε την άδεια να φάει και αυτή … τώρα δεν θα είχαμε σοκολατάκια στο σπίτι… και σίγουρα θα είχε φαγωθεί και ο νέος φίλος του, το σοκολατένιο αρκουδάκι!
Μπορείς να το πεις και παλιμπαιδισμό όλο αυτό… Και Είναι… Είδα όμως σε μια ταινία, πως αυτό που δίνει ελπίδα στους μεγάλους είναι η μεγάλη χαρά των παιδιών όταν ανακαλύπτουν ένα παιχνίδι Μεγάλο μέρος της μαγείας των Χριστουγέννων είναι η χαρά των παιδιών…
Κράτα τα παιδιά χαρούμενα τις γιορτές και το σπίτι θα γεμίσει μαγεία .. τι με κοιτάς… και εσύ παιδί είσαι….
Καληνύχτα Μορεάλη μου, ετοιμάσου σιγά σιγά φεύγει ο παλιός ο χρόνος … και έρχεται ο νέος με τραγούδια και χαρά..
Σκέφτομαι… να μόλις τώρα το σκέφτηκα- πως ο τόπος που γεννήθηκα ήταν και ο τόπος που έμεινα τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου. Μικρή βέβαια έμεινα για ένα χρόνο στο Στρατώνι, στη Κοζάνη, στη Θήβα και επιστροφή στην Αθήνα για την τετάρτη δημοτικού. Αθηναία λοιπόν με λες… αλλά σχεδόν χωρίς να το καταλάβω μένω εδώ και ουφ… είναι δώδεκα χρόνια … εδω και 12 χρόνια στο Μοντρεάλ.
Πέρασε η καψούρα των πρώτων χρόνων. Κατάφερα να κάνω δική μου αυτή την πόλη. Τουλάχιστον τόσο όσο να την αποκαλώ Μορεάλη μου. 🙂 Περπάτησα σε πάρκα, ψώνισα, χόρεψα, τραγούδησα, έφαγα, ήπια, πήγα μονοήμερες εκδρομές, μάζεψα μήλα, χρησιμοποίησα μέσα μαζικής μεταφοράς, πήγα σε δημόσιες υπηρεσίες, σε τράπεζες, σε μουσεία, σε συναυλίες, σε φεστιβάλ, σε παραστάσεις, σε εκκλησίες, κάπνισα μαριχουάνα, πήγα σε φιλικά σπίτια για Χριστούγεννα, Πάσχα, μπαρκπεκιου, πήγα σχολείο ως μαθήτρια αλλά και ως δασκαλίτσα, έγινα ραδιοφωνική παραγωγός, φροντιστής ηλικιωμένων, βοηθός γραφείου, επιμελήτρια ύλης σε έντυπα και παιχνίδια, άλλαξα σπίτι διαμονής, πήγα σε νοσοκομεία ως επισκέπτης και ως ασθενής, έδωσα αίμα … παρακολούθησα παρελάσεις, συμμετείχα σε παρέλαση… ναι μπορώ να πω πως έχω ακούσει αρκετές φορές τον ρυθμικό χτύπο της καρδιάς αυτής την πόλης… συνεχίζω να γοητεύομαι στις εποχιακές κολεξιόν δέντρων….
Που ζήσατε τα περισσότερα χρόνια της ζωής σας μέχρι σήμερα; Στην Αθήνα και στο Μοντρεάλ λοιπόν 🙂
Σίγουρα υπάρχουν και κάποια άλλα που έχω ξεχάσει να αναφέρω…. Μέχρι το Σάββατο δεν είχα πάει ποτέ σε αγώνα χόκεϊ. Για τους καναδούς αυτό το παιχνίδι είναι κομμάτι της καρδιάς τους, δύο πράγματα συζητούν άνετα μικροί και μεγάλοι, ο καιρός, το χόκεϊ. Άκουγα στις ειδήσεις, έβλεπα το πάθος, αδιάφορο μου ήταν…. που σημαίνει «Ζεις 13 χρόνια στον Καναδά και δεν έχεις ιδέα από χόκεϊ;;;;; Μα που ζεις χρυσή μου;» Έτσι όταν δόθηκε η ευκαιρία είπα, πρέπει να πας.
Η κούραση έκανε τα δικά της παιχνίδια στο κορμί μου μετά το σχολείο. Την τακτοποίησα με κάτι καραμελίτσες.
Ναι ,,, εδώ είναι το σημείο που πρέπει να περιγράψω το παιχνίδι, της ομάδες … τους αγώνες ανά σεζόν, τους παικτές και τα αστρονομικά ποσά αμοιβής… σώθηκες χαχαχαχα. φρένο και ας συγκενρωθούμε λίγο ξανθιά μου, εδώ θα τα μάθουμε όλα, χόκεϊ επί πάγου ωραία τα λέει, αν τα είχα διαβάσει πριν πάω έως και θα έδινα τις σωστές οδηγίες στους παίχτες.
Αααα ναι ξέχασα να αναφέρω πως για τους Κεμπεκιώτες υπάρχει μόνο μια ομάδα, οι καναντιένς και πρόσεξέ με στον τονισμό είναι Μόντρεαλ Κανάντιενς και Μοντρεάλ Καναντιένς…. έχουν ωραία ιστορία
Για τον συγκεκριμένο αγώνα δεν θα σου γράψω, πρέπει να θυμηθώ το όνομα της άλλης ομάδας. Από ΗΠΑ ήταν γιατί έτσι και αλλιώς το πρωτάθλημα πάντα είναι για όλη τη βόρειο Αμερική (Καναδας ΗΠΑ) Τώρα πάλι και όρκο δεν μπορώ να πάρω … Και το θέμα είναι πως αν ρωτήσεις μια γυναίκα ή ένα παιδάκι δημοτικού θα ξέρει να σου πει όλας τας λεπτομέρειας. Το χόκεϊ είναι ένα άθλημα για όλη την οικογένεια (έτσι το πουλούν)… που ζεις ξανθιά μου…
Έχω ξαναπάει σε αυτό το μεγαααααλο τεράστιο κλειστό στάδιο να το πω … τέλος πάντων έχω ξαναπάει στο Centre Bell κάπου υπάρχουν εγγραφές … Σάββατο λοιπόν με το παλιό μου παλτό βρεθήκαμε ακριβώς στις 5 έξω από το κτίριο. Περάσαμε από έλεγχο διαβατηρίων εεεε συγνώμη εμβολιασμού ήθελα να πω… μας εβαλαν βραχιολάκια και μας είπαν «χωρίς μάσκα» που θα την φοράς συνέχεια εκτός αν τρως, δεν μπαίνεις… Μείναμε λίγο στον εξωτερικό χώρο της εισόδου μας (έχει αρκετές γύρω γύρω)… μουσική, μια φουφού να μας ζεσταίνει από μπροστά…
αγάλματα παικτών … μη ρωτάς δεν ξερω ονόματα
και το γνωστό gohabsgo (χαμπς είναι το υποκοριστικό της ομαδας Καναντιένς … που ζεις ξανθιά και τέλος πάντων διάβασε για την ομάδα… Τόσο καιρό έχεις να διαβάσεις κάτι για τη μορεάλη σου. )
Τι λέγαμε… α ναι βρεθήκαμε χωρίς να ταλαιπωρηθούμε μέσα στο τεράσιτο αυτό κτίριο, θα μπορούσαμε να το γυρίσουμε λίγο αλλά έκανα οικονομια σε δυνάμεις και καραμελίτσες… φάγαμε χοτ ντοκς και τσικεν ναγκετσ… μας έκαναν δώρο και από ένα κασκόλ της ομάδας, (μία είναι η ομάδα και ας χάνει φέτος τα αυγά και τα πασχάλια)
βγάλαμε φωτογραφίες σαν τους τουρίστες κινέζους ένα πράγμα, και και κάποια στιγμή κάτσαμε στις θέσεις μας….
Γιγάντιες οθόνες, δυνατή μουσική, ένα σοου, με διαγωνισμούς, με διαφημίσεις, με λέιζερ, μμμ παρουσίαση των παιχτών χιχι ε και κάπου εκεί και η προθέρμανση των παιχτών.
Η αλήθεια είναι πως όταν η τάπα, έπεφτε από τα χέρια του διαιτητή δεν άκουγες ούτε κιχ ….
γρήγορο παιχνίδι.. λίγο άγριο.. σα να λέμε οι Καναδοί βγάζουν τη μάσκα της ευγένειάς τους, αλλά δεν προλάβαινες να βρίσεις γιατί σε πλάκωναν στη μουσική χαχαχα. Αυτά που μου έκαναν εντύπωση:
Γρήγορο σκειτ στον πάγο
που κοιτάς ξανθιά εκεί είναι η τάπα .. α όχι δεν είναι τελικά και άλλο στικ έσπασε?
Μπήκε?
Καλέ γιατί δέρνονται… τέλος πάντων καλά του έκανε … αχα παίζουμε με ένα παίχτη λιγότερο ω τώρα με έναν περισσότερο.
Δεν είμαστε καλά, παίζουμε χωρίς τερματοφύλακα….
Το παλιο παλτό βαριέται
….
Επτά πολύ γέλιο. Θέμα η μάσκα. Φάση πρώτη. Καθώς περιμένω το παλιό μου παλτό να βγει από την τουαλέτα, έχω καθίσει σε ένα τραπεζάκι και έχω κατεβάσει τη μάσκα μου. Με πλησιάζει ένας γλυκύτατος φύλακας, τεράστιος και πανύψηλος. «Συγγνώμη, κυρία μου αλλά πρέπει να φορέσετε τη μάσκα σας.» Κάθομαι σε τραπεζάκι, περιμένω το συζηγό μου, … και ξέρετε ένιωσα λίγο πως με ενοχλεί η μάσκα. » Σας καταλαβαίνω, αλλά θα πρέπει να έχετε φαγητό στο τραπεζάκι, … και θα σας πρότεινα αν νιώθετε πως θέλετε να βγάλετε την μάσκα για λίγο, μπορείτε να πάτε στην τουαλέτα, να κλείσετε την πόρτα και να βγάλετε τη μάσκα μέχρι να νιώσετε καλύτερα.» ( η ευγένεια των οργάνων ) Παίζεται και να με συμπάθησε, γιατί και στο τέλος του αγώνα, μας βοήθησε να βγούμε από την πιο εύκολη έξοδο, με ρωτήσε αν είμαι Ελληνίδα από τη προφορά των αγγλικών μου, (εκείνος Λιβανέζος) και έδωσε (από μόνος του) οδηγίες στο παλιο παλτό, σε πιο δρόμο να πάμε για ουμπερ, κοιτώντας πάντα στα μάτια εμένα η την γκομενάρα κούρασή μου χαχαχαχα
Δεύτερη φάση. Καθ όλη τη διάρκεια του αγώνα, ανά τακτά διαστήματα, έμπαινε από την πύλη εισόδου του κάθε τμήματος θέσεων ένα κύριος ψηλός με κουστούμι, γραβάτα, ακουστικό στο αυτί του (λουκ μυστικός πράκτορας ένα πράγμα), κρατώντας πάντα ένα μικρό αναλόγιο και ένα στυλό. Κάρφωνε με έντονη ματιά το δράστη και χτυπούσε ρυθμικά το στυλό!!!! Ακούνητος, σαν να προσπαθούσε να υπνωτίσει την προσοχή και τη ματιά του δράστη, και είτε βλέπαμε αγώνα, ή χορεύαμε, ή βγάζαμε σέλφι, ή ή ή… ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕ!!! αφού είχε συλλάβει με επιτυχία την προσοχή του δράστη, του έκανε την γνωστή κίνηση. «Ανέβασε τη μάσκα σου!» Πάγωνε ο δράστης και … αφού πρώτα χαμογελούσε αμήχανα την ανέβαζε …
α άσχετο, στην αρχή κερδίζαμε αλλά μετά χάσαμε … χάλια πάμε φέτος… αστα ξανθιά μου, δεν καταλαβαίνουν πόσο εύκολο είναι , πας πίσω από το τέρμα γυρνάς και τσακ ταπάρεις… 8. Οι οδηγίες μου και το πάθος μου για το παιχνίδι οδήγησαν το παλιό μου παλτό στο γέλιο
Ακριβώς δύο μήνες. Πονάει που πέρασε τόσος καιρός. Πρώτα απ όλα πονά που δεν κατέγραψα όσα ένιωθα τον Σεπτέμβριο. Ευτυχώς θυμάμαι ακόμα τα πρώτα φθινοπωρινά βήματα… Με μια λέξη σχολείο.
Με πολλές λέξεις φέτος μπήκαμε σε αίθουσα μετά την περσυνή χρονιά… Νιώθω την λιονταρίσια μου έπαρση να φουσκώνει καθώς είμαι μια αναγνωρισμένη και επιτυχημένη δασκαλίτσα. Στις εγγραφές οι περισσότεροι γονείς με ήξεραν, μου χαμογελούσαν εγκάρδια … Κυρία Μάνια … αχ σα να έβαζαν μια μάσκα ομορφιάς στη χαίτη μου και μετά να έλαμπε !!
Έτσι μου ήρθε μαλακά η φωλιά των 19 μικρών σπορακίων. Ωωωωω ναι Έξι προνήπια και 13 νηπιαγωγείο! Και η δεύτερη φωλιά ήταν η γλυκιά μου αίθουσα, που φέτος δεν είναι μόνο δικιά μου αλλά χρησιμοποιείται και από το καθημερινό!!! Και το λιονταράκι έπιασε δουλειά. Πρώτα έβαλε στη θέση του τις δασκαλίτσες του καθημερινού, με ευγένεια και ήρεμα αλλά με την γνωστή λιονταρίσια αυτοπεποίθηση (τρομάρα μου χαχα) Χωρίς μεσάζοντες φτάσαμε σε μια άψογη συνεργασία με κατανομή του χώρου… βέβαια λόγω του γνωστού ιού (μη χέσω ευκαιρία έψαχναν) δεν με αφήνουν να αγγίζουμε τα παιχνίδια. Δέκα εννέα σποράκια τα βάζεις σε μια αίθουσα με παιχνίδια και τους λες… αυτά δεν τα αγγίζετε δεν είναι δικά μας, και αυτά είναι… παιχνίδια, παι-χνί-δια… τραγελαφικό … Παρόλα αυτά, κέρδισα χώρο στην αίθουσα να βάζουμε τα δικά μας παιχνίδια, όπως και τοίχο να βάζουμε τις δικές μας ζωγραφιές, όπως και επιπλέον καρέκλες και τραπέζια, που δεν χρειάζεται να τα πηγαινοφέρνω από … δεν ξέρω εγώ που !!!
Το δεύτερο θεματάκι ήταν μια βοηθός μέσα στην τάξη. Μιλάμε για 4 και 5χρονα με αυξημένα μέτρα υγιεινής… τι να λέμε… από το πρώτο Σάββατο των μαθημάτων άρχισα να μετρώ τις δυνάμεις μου… Η ανάγκη για βοηθό ήταν επιτακτική, και μάλιστα όχι για λίγες ώρες αλλά για οοοολη τη μέρα… κάτι με το καλό… κάτι με το άγριο, το κατάλαβαν οι αποπάνω… και τώρα που αύριο έχω ένα ακόμα σποράκι …. 20 σύνολο θα απαιτήσω για μία και μοναδικά δική μου βοηθό…. Το αστείο είναι πως υπάρχει μεγάλη περίπτωση να έχω μόνιμο τον Σωτήρη 18 χρονών παλικαράκι που θέλει να σπουδάσει γιατρός…. ΑΡΑ σε μια σύντομη σουμα 20 μικρά και ένας έφηβος για εκπαίδευση φέτος χαχαχαχα…
Αχ τα σποράκια είναι τέλεια… Ο Λέανδρος (από πέρσι) ο Θωμάς, ο Γιώργος, η Ηλέκτρα, η Έλλα, η Σέτα, η Σταυρούλα, η Αικατερίνη, η Έλενα, η Θάλια, η Αθανασία, ο Απόλλωνας, ο Μιχάλης, ο Κωσταντίνος….και Φέτος έχω τρία δίδυμα! Ιζαμπέλα και Σεσίλια. Φίλιππος και Παύλος. Ζωή και Μαρία. Τις δύο τελευταίες τις είχα και πέρσι για λίγο… ένα θα πω… ούτε οι μαμά τους δεν μπορεί να τις ξεχωρίσει χαχαχαχα. Έδωσε μια μικρή μάχη ο Ιπποπόταμος να μάθει ονόματα , και χαρακτήρες, και φατσούλες, αλλά τα καταφέραμε οι φατσούλες αυτές να χαμογελούν και να με υπακούν… εκτός από τις στιγμές που απλά είναι .. παιδιά … χαχαχαχα
Έφτασε ο Οκτώβριος και μαζί του ένα νέο πρότζεκτ στην Λεξόκλειδη. Ξαφνικά από Παρασκευή σε Δευτέρα άρχισα να δουλεύω σε καθημερινή οκτάωρη βάρδια μπροστά σε έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή… Ανάθεμα και αν ήξερα τι έκανα… Ποιος ήταν ο ανάπηρος εγώ ή το πρότζεκτ … εμ και οι δύο… τρια τσατ, συν δύο τσατ ενημερώσεων… ένα αρχείο εξέλ με δεδομενα και άσχετα στρινγκς (μη με ρωτάς, μπορείς να φανταστείς και πορδοκόφτες)..ένα πισι και μέσα του ένα ριμοτ πισι.. ένα προβληματικό παιχνίδι … τρεις προϊσταμένους και καμιά τριανταριά 35χρονους συνεργάτες,,,όλλλα μέσα σε μια και μόνο οθόνη …. ζόμπι έγινα…κάΪκε η ψυχή μου… κυκλοφορούσα μέσα στο σπίτι … έτρωγα, κοιμόμουν, ξυπνούσα, δούλευα.. μια οπτική ίνα ένιωθα… έχασα τα πάντα, τον εαυτό μου, τη μνήμη μου, τη ζωή μου… Το παλιό παλτό μου για ένα μήνα έχασε την φλογίτσα του… Ήξερα πως θα τελειώσει, κάθε μέρα παρακαλούσα να με διώξουν, κάθε μέρα σε χιλιοστά του δευτερολέπτου προλάβαινα και με τραβούσα με ορμή για να μην παραιτηθώ, μια κάτασταση για τα λεφτά τα κάνεις όλα ή ο εγωισμός μου σέρνετε για να επιβιώσει…
Τώρα αναρρώνω… ξυπνώ και κοιτώ τα σχεδόν γυμνά δέντρα και αναρωτιέμαι που πήγε ο Οκτώβριος.
Μου έμεινε η γλύκα των σπορακίων μου στη επίσκεψη στην τάξη μας της Ελληνίδας πρέσβεως στον Καναδα μαζί με τον πρόξενο και των ενθυμίων που τους φτιάξαμε, η γλύκα της μικρής μας γιορτής για την 28η χωρίς τους γονείς να μας χειροκροτούν,
η γλύκα της νύχτας του hallowing
Φέτος ήρθαν 5 παιδάκια και με απείλησαν πως θα μου κάνουν κόλπα τρομακτικά αν δεν τους δώσω γλυκά …
αχ και πάνω από όλα μα όλα ο τρόμος του παλιού μου παλτού για το ζόμπι Μάνια…
Πάει πέρασε, γλυτώσαμε την υγεία μας, σωματική και ψυχική …
Τώρα αναρρώνουμε και λέμε αύριο μήπως επιτέλους μπω στον άγριο κόσμο του χόκεϊ χεχεχε
Απαλά απαλά να μου το πεις λοιπόν, και ίσως στο αυτάκι μου για να μην τρομάξω στην είδηση πως έκλεισα τα 56 χρόνια ζωής. Πέρασαν μάλιστα και δέκα μέρες ακόμα. Σε αυτό το μπαλκόνι τα γιορτάσαμε με τις αγαπημένες μου γεύσεις, τορτελίνια σπανακοπιτάκια παγωτάκι …
Τα ξέρω όλα όσα θέλεις να μου πεις που θα με βοηθήσουν να μην τρομάζω και για το 56 και για το 65 μετά από μόλις δέκα χρόνια. Επίσης όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη βλέπω μια γυναικάρα που περνάει η μπογιά της άνετα σε άντρες μικρότερης ηλικίας, και αν σκεφτώ και τον διαθέσιμο εραστή ηλικίας μόλις 35 χρονών (που επιζητά μια εμπειρία) μάλλον ακόμα έχω χρόνο για να παίζω με τα σερνικά και τις ορέξεις τους! Φυσικά αυτό είναι ένα κοινό πάλι μυστικό όλων των ώριμων γυναικών που επιλέγουν να παίζουν ακόμα το παιχνίδι της γοητείας.
Το παιχνίδι της γοητείας δυστυχώς όχι μόνο δεν έχει ηλικία αλλά μένει σχεδόν αδιάφορο (είδες γράφω σχεδόν… ) σε φίλτρα, πλαστικές, καλλίγραμμα σώματα, δροσερές επιδερμίδες… το παιχνίδι της γοητείας είναι γέννημα θρέμμα μυαλού…από κούνια λοιπόν τρέφεται με αυθεντική φαντασία μυαλού. Επίσης το παιχνίδι της γοητείας θέλει τουλάχιστον δύο….
Γιατί όσο και αν με βλέπω στον καθρέφτη, δεν θα μπορούσα ποτέ να νιώσω ζωντανή τη γυναικάρα μέσα μου αν δεν είχα τον γοητευτικό ταίρι μου να σταματά το αυτοκίνητο ξαφνικά, και δεχόμενος την πρόκληση να βγαίνει στη βροχή και να με τραβά και μένα έξω για να … φιληθούμε στη βροχή… ερωτικά φιλιά και τρελά γέλια … τρελά γέλια και ερωτικά φιλιά…
Συνέβη μόλις χθες, καθώς σιγά σιγά μπαίνει το φθινόπωρο στη Μορεάλη. Μια κουβερτούλα τη θέλεις, όπως και έναν ζεστό καφέ μετά από παγωτάκι. Έντονα χρώματα στο ξέπλυμα της βροχής, κύττα τα φύλλα των δέντρων αρχίζουν να κιτρινίζουν….
Απαλά απαλά να μου το πεις πως ενώ νόμιζα πως έχει τελειώσει η περίοδος μου εκείνη μου χτυπά ακόμη την πόρτα που και που… γιατί δεν με τρομάζει, περισσότερο με νευριάζει που δεν μπορώ να πάω στη πισίνα. Ναι ναι επιτέλους άνοιξε η πισίνα και πάλι, ως δώρο γενεθλίων, αλλά και για να προλάβει μήπως και γλιτώσουμε κάποιοι από την ψυχασθένεια.
Η λογική μου είναι μια πολύ κομψή όμορφη πανέξυπνη κυρία, που είναι σε θέση ακόμη να κρίνει το ορθό από το γελοίο, και το να δείχνω ως εμβολιασμένη το πιστοποιητικό σε κιου αρ κοουντ στο κινητό μου άλλα μαζί με μια ταυτότητα για ταυτοπροσωπία (χαχαχα χάκερς σας λατρεύω), στον κάθε άγνωστο στην είσοδο εστιατορίου (για να πεισθεί αυτός που δεν γουστάρει να εμβολιασθεί αλλά γουστάρει τα εστιατόρια και να με χρησιμοποιείς ως μοχλό (ζήλια ψώρα ) ) ε ναι είναι γελοιότητα για να μην πω ότι προσβάλει σοβαρά την δημόσια ψυχική υγεία !!!, ….αντίθετα το να είμαι εμβολιασμένη ως εκπαιδευτικός το θεωρώ ορθό και αν έχω το μυαλό του ψεκασμένου και δεν μπορώ να καταλάβω τη λογική μάλλον δεν κάνω για εκπαιδευτικός. Παράλληλα θεωρώ γελοίο καμιά φαρμακευτική εταιρεία να μην μπορεί να μου απαντήσει ακόμα για πόσο καιρό είμαι σχετικά προστατευμένη από τον ιό όπως το λέει σε άλλα εμβόλια. Τέλος θεωρώ γελοιότητα να τρέχω να κάνω τρίτη δόση εμβολίου για τις μεταλλάξεις… μεγάλη γελοιότητα … και βαριέμαι να γράψω γιατί.. και πάλι όμως η απάντηση βρίσκεται στα άλλα εμβόλια. Τέλος η λογική μου μου λέει πως όσοι έχουν χαμηλό ανοσοποιητικό και βαρύ ιατρικό ιστορικό απλά θα πρέπει να ακολουθούν τις οδηγίες του γιατρού τους και μόνο καθώς οι γενικότητες τις περισσότερες φορές φοβίζουν και κατά βάση είναι γελοιότητες.
Έχετε δει το γιατρό σας, την έκφραση που παίρνει όταν του λέτε … γιατρέ διάβασα σε κάποιο άρθρο στο διαδίκτυο… όχι όχι την επόμενη φορά παρατηρήστε τον σας παρακαλώ χαχκξάλσκδξφαοςιεξφ… ήρωας !!!
Σιγά σιγά μαζευόμαστε στις αίθουσες, οι εγγραφές έχουν αρχίσει και το νηπιαγωγείο μάλλον θα γνωρίσει μεγάλες δόξες φέτος.
Απαλά απαλά να μου το λες πως έρχεται φθινόπωρο… όχι γιατί δεν το νιώθω αλλά γιατί μου λείπει η γοητεία της Ελλάδας.
Καληνύχτα 