Ο τοίχος από καλαμπόκι και τα ποντικάκια.

Τα αποτελέσματα να ήταν ήδη γνωστά σε κάποιους άλλους παράλληλους κόσμους διαφορετικών ταχυτήτων. Στον δικό μας κόσμο όμως. υπήρχε μια χρονοβόρα διαδικασία μέχρι να τα πάρουμε στα χέρια μας.  Οι  ψυχές μας κρυφά  έδιναν μάχη με την αναμονή. Τις ποτίζαμε με ομορφιές για να αντέξουν. Απλά πράγματα, οι γνωστές ασήμαντες πινελιές των εραστών της ζωής.

Βρήκαμε λοιπόν άλλη μια ευκαιρία την Κυριακή για μια τέτοια ομορφιά.  Ηλιόλουστη παγωμένη μέρα που μας καλούσε για μια μεγάλη βόλτα έξω από την Μορεάλη και μακρυά από μια ομάδα αποφασισμένη να ξοδέψει την ημέρα σε καυγάδες, λασπολογίες, σε μια υπερφίαλη έπαρση του εγώ (δεν ξέρω καν αν μπορεί να σταθεί αυτή η φράση). Το ίδιο μοτίβο να διχάσουν για να βασιλέψουν… Για να θυμάμαι τα περιστατικά, σημειώνω το εξής! Ο βαγ-γέλας, δεν έγινε καν δεκτός σε δικαστήριο γιατί έχει ιατρική γνωμάτευση, είναι δικομανής!

Αμάξι, «o τοίχος του καλαμποκιού Cornwall» (έχουμε ξαναπάει ) , καφές, ήλιος, παγωνιά, εσύ και εγώ, μουσική, τοπία και  για καλαθάκι το βλέμμα μας.

 

μπα …. πρέπει να παίρνω τη φωτογραφική μηχανή μαζί …

Να και η ελπίδα, αναζητά ταξίδι μόνη και διακοσμητική

Και μετά και μετά ήρθε η Τρίτη. Κέρδισε πάλι το ποντικάκι σου στο παιχνίδι με την γάτα. Είχαμε προπονητή την επίγνωση των χειρότερων, το ταλέντο της αισιοδοξίας, την δύναμη από το ξόρκι και την παιδικότητα που έχει πάντα το θράσος να παίζει. Παίξαμε στο παιχνίδι των πιθανοτήτων και πέσαμε στα μαλάκα. Θα το παρακολουθούμε, ίσως κάποια στιγμή να το σκαλίσουμε λίγο.

Και τώρα τώρα ήρθε η Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου, σειρά για το δικό μου ποντικάκι…

Λαλά …

 

Σημείωση: Πήρα το δώρο της Μαίρης από το παιχνίδι με τις φωτογραφίες. Θέλω να το φέρω εδώ με δόξα και τιμές και μανιουλίστικα λόγια, σε μια εγγραφή κόλαφο.

 

 

Advertisements

Κατάκτηση! Καλή Πρωτοχρονιά :)

Επιστροφή. Κάτι σαν την τελευταία μέρα του χρόνου. Θέλεις και δεν θέλεις. Μάλλον περισσότερο δεν θέλαμε να επιστρέψουμε. Ο νέος χρόνος είναι απαιτητικός, σκληρός, όπως ακριβώς η ανατροφή ενός παιδιού.  Μπήκαμε στο αυτοκίνητο, βρώμικο αυτοκίνητο, χορτασμένοι εμείς, πεινασμένο αυτό. Η διαδρομή χαραγμένη και εμείς απλά αναζητούσαμε ένα βενζινάδικο πάνω σε αυτή τη διαδρομή

Ζεστός ακόμη ο καφές του Σπούξη, καθαρά παράθυρα, χορτασμένο και το αυτοκίνητο μας,  λαμπερός ήλιος, χιονισμένο τοπίο! 

Περνούσαμε από διάφορα χωριά και αναρωτιόμουν με τι ασχολούνται οι άνθρωποι που ζουν σε αυτά. Μικρή κραυγή χάρας, με το που το αντίκρισα.

Ένας περίπτερος χριστουγεννιάτικος ναός, πανέμορφος χιονισμένος με προκαλούσε να τον κατακτήσω. Κατακτάς, πας για άλλα, συλλέγεις και πάλι απ την αρχή …. Περισσότερες πληροφορίες για την συγκεκριμένη περιοχή με αυτόν τον τόσο όμορφο περίπτερο ναό εδώ Milford&;nbsp;;

Φυσικά σταματήσαμε, με το παλιό μου παλτό να μουρμουρά, εθιμοτυπική μουρμούρα, περισσότερο για να παίξει με την χαρά μου, να την ακούσει να κελαηδά κόντρα στη γκρίνια !

Στους περίπτερους ναούς υπάρχουν σκαλιά, έστω και ένα σκαλί … Ανεβαίνεις και ξαφνικά βρίσκεσαι στο κέντρο. 

Κατακτήσαμε το κέντρο, το σφραγίσαμε με ένα φιλί και ανοίξαμε άπειρους ενεργειακούς κύκλους, τρυπήσαμε το σύμπαν με το φιλί μας, σφραγίσαμε την επιστροφή στο μαζί για ό,τι φέρει η νέα χρονιά …. 

πολικό ψύχος  στο Μόντρεαλ με το θερμόμετρο συνεχώς να πέφτει όσο πλησιάζαμε… 

 

Καλή Πρωτοχρονιά 🙂

 

Χριστούγεννα καρποστάλ :)

Η αλήθεια είναι πως δεν ξεκινήσαμε με τις καλύτερες καιρικές συνθήκες. Κάποιοι ίσως και να ψιθύριζαν να μην φύγουμε. Καλός ο οδηγός, σωστά εξοπλισμένο αυτοκίνητο, υπομονή χωρίς κάτι να μας πιέζει χρονικά, μια βαλίτσα, ένα πάπλωμα, και ένα καλάθι με μπόλικο νερό και ξηρά τροφή. Η τεχνολογία, η εμπειρία, η διάθεση για μια ακόμη περιπέτεια. 

Οι οδηγίες από το δωράκι για το πως φτιάχνουμε χιονάνθρωπους ήρθαν την πιο όμορφη στιγμή. Σε αντίθεση με τις υπερβολικές και μάλλον σκόπιμες επιπλήξεις μιας γυναίκας που δυστυχώς έχει μια ατζέντα στοχοποιημένη. Επαναφόρτιση διάθεσης και ο δρόμος μπροστά μας… 

Όλο το ταξίδι δεν ήταν εύκολο όμως τις πρώτες σχεδόν δύο ώρες ήταν η παγοβροχή με έκανε να νιώθω αρκετά περήφανη για το παλιο μου παλτό. Παίζαμε στα σύνορα σα μικρά παιδιά ξεκολλώντας τον χοντρό στρώμα πάγου που αγκάλιαζε την μάσκα του αυτοκινήτου, τους υαλοκαθαριστήρες τους πλαϊνούς καθρέφτες. 

Οικείο ξενοδοχείο, οικείο δωμάτιο και μια τεράστια ανάγκη για ψυχική ξεκούραση. 

Συναισθήματα, ο Σπούξης γερός και δυνατός, χαμογελαστός και μάγος. Ξυπνήσαμε στο άνετο κρεββάτι, άνετη ζωή και ο Σκούξης στο κρεββάτι του νοσοκομείου να παλεύει με ένα θηρίο στο αίμα του, δυνατός όσο ποτέ, γλυκός και με μια θετική αύρα. 

Το δώρο των Χριστουγέννων αυτών ήταν απλό … μια διαφορετική σούπα ψαριών, ένα ποτό Μανχάταν με μπόλικη αγάπη, ένα αναμμένο τζάκι με τις δύο φιγούρες δύο άγνωστων αγοριών να ζεσταίνουν το δικό τους σώμα και την δική μου καρδιά με λογάκια στα αγγλικά και μικρές λεπτομέρειες της εφηβικής τους ζωής. Ο Εβαν και ο Φίλιπ, ο ένας έχει χόμπι να κατασκευάζει τζιπ καταστρέφοντας άλλα τζιπ. Ο άλλος φτιάχνει τραγούδια και παίζει κιθάρα μέχρι τα δάκτυλά του να ματώνουν. Και οι δύο ανίψια μου, στο κομμάτι της ζωής μου που δεν φρόντισε ο μπαμπάς μου. 

Επιστροφή στο ξενοδοχείο, η ζωή με το παλιό μου παλτό ένα ψωμάκι στρογγυλό με τυρί και σαλάμι. 

Μια βόλτα στο Βοστώνη 

ύπνος ξεκούραση, αγάπη… χιόνι λευκό απαλό 

των Χριστουγέννων γλύκισμα 

σπανακόπιτα για την μικρή θεά… 

επιστροφή σε χιονισμένο παγωμένο ηλιόλουστο τοπίο, 

με μια μικρή κατάκτηση που θέλει ξεχωριστή λευκή σελίδα στην χαρτόκουτα του μυαλού (?) μου 

Καληνύχτα Μορεάλη μου 

Πότε θα φύγουμε :)

Την βλέπω με την ζεστή κούπα κακάο, στο παράθυρο μπροστά. Στολισμένο παράθυρο με Χριστουγεννιάτικες κάρτες, ευχές που με τα χρόνια έγιναν στολίδια. Όλα τα παράθυρα ευχές. Νομίζω πως η συλλογή μου από γιορταστικές κάρτες είναι μεγάλη. Στην Αθήνα τις στόλιζα στο μπουφέ, την μιά δίπλα στην άλλη χωρίς να παίρνουν ανάσα και τώρα χωρίς ανάσα είναι σε κάποια από τις κούτες στολιδιών που έμειναν στην Ελλάδα να περιμένουν καρτερικά την στιγμή που ίσως … ίσως φτάσουν στον Καναδά. Στη Μορεάλη έφτιαξα άλλη συλλογή εδώ και … οκτώ χρόνια. Δείχνω στην αέρινη φίλη μου, την μικρή ξανθιά που κάνει χαρούρες για το πρώτο χιόνι. 

Διάβαζα κάτι που έγραψε ο πρόεδρος της κοινότητας στην εφημερίδα. σχετικά με το τί είναι ζωή και πως την αντιμετωπίζουν κάποιοι. Αν απαντήσεις τι είναι ζωή απαντάς και τι είναι θάνατος Προσπαθούσε να ορίσει τη ζωή καθώς χανόνταν σε όσα αγαπά. 

Ετοιμάζονται όλοι για τις γιορτές. Αυτή η φάτνη πάντα μου άρεσε.  Το απλό, η ταπεινή γέννηση, η πρώτη ματιά, αθώα θέλει να γνωρίσει ότι βλέπει, αισθάνεται, ακούει, δεν έχει μάθει να αγαπά, άγραφο χαρτί που όμως συγκεντρώνει το ενδιαφέρον του σύμπαντος, σε κάθε δάκρυ του, σε κάθε χαμόγελο του.  

Στολίστηκε το σπίτι, σκαρώσαμε με το παλιό μου παλτό  και ένα ταξίδι. Να φύγουμε. Προορισμός, ο Σκούξης και ο Σπούξης. Ο Σκούξης τελικά δεν ξέφυγε από την λευχαιμία, πριν από λίγες μέρες και μετά από οκτώ μήνες επέστρεψε. Έτσι πρέπει να κάνει νέο κύκλο χημειοθεραπείας και να προετοιμαστεί για μεταμόσχευση νωτιαίου μυελού. Δεν ξέρω που θα πετύχουμε λοιπόν το  Σκούξη, ίσως στο νοσοκομείο! Ελεύθερο θέμα το πρόγραμμα των γιορτών με μόνο γνωστό τον προορισμό. 

Διάβαζα αυτό το άρθρο του προέδρου της ελληνικής κοινότητας και να πω την αλήθεια δεν έχω καταλάβει ούτε καν τι είναι θάνατος. Από το κοτοπουλάκι που έθαψα κάτω από την τριανταφυλλιά μέχρι το θάνατο της Μάνας του Πατέρα μου, του Βασκουλίνου μου και κάποιων γνωστών μου … όχι δεν έχω καταλάβει, δεν έχω απάντηση…  δεν ψάχνω απάντηση … στριφογυρίζουν διάφορα στο μυαλό (?) μου κάθως κοιτώ την μεγάλη μου συλλογή από στολισμένες ευχές … 

 

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂 

Χιονίζει του ψιθύρισα :)

Χειμωνιάζει και πάλι στην Μορεάλη μου. Άλλη μια χρονιά που δεν κατάφερα το καλοκαίρι να ξεγλιστρήσω από αυτή την ήπειρο Οι πρώτες νυφάδες κάνουν αισθητή την ύπαρξή τους. Δεν θέλω να διορθώσω αυτό το ορθογραφικό λάθος … Θέλω να περάσει και αυτή η εβδομάδα, νομίζω πως μετά από αυτή την εβδομάδα θα καταφέρω να ξεφύγω από τα νύχια αρνητικών αρπαχτικών. 

Χθες Σάββατο είχα  μια πολύ καλή μέρα στο σχολείο με τα σποράκια. Το τραγούδι που επιλέξαμε «τρίγωνα κάλαντα» φαίνεται να τους αρέσει πολύ, τώρα μένει να βρω το εύρημα της σκηνικής παρουσίας που θα δώσει το κάτι παραπάνω … 

 

Σηκώθηκα για τσισάκια είδα τις μικρές νεράιδες να χορεύουν και να ξαπλώνουν αποκαμωμένες πάνω στα κλαδιά του  γυμνού δέντρου….. να τις φέρω στο εξοχικό του μυαλού (?) σκέφτηκα … κλικ… 

 

Γύρισα γρήγορα στο κρεββάτι, πήρα αγκαλιά το παλιο μου παλτό, γουργούρισε λογάκια μέσα στον ύπνο του, χιονίζει του ψιθύρισα …και εκείνος βολεύτηκε στα χάδια μου  … η φαντασία μου άρχισε να πλάθει Και πάλι χειμωνιάτικες μικρές αποδράσεις. Φέτος ονειρεύομαι να καταφέρουμε κάθε Κυριακή να επιλέγουμε ένα κοντινό χιονισμένο προορισμό .. 

 

Νιώθω τη ζωή μου να μικραίνει, 

νομίζω πως αυτό είναι ωφέλιμο για μένα.