Άχαρη Εποχή :)

Γεια σου, τι νέα; 

Όλα καλά…συνεχίζω να  πιστεύω, αγαπώ, ελπίζω!

Όμως αλλάζει η εποχή, νιώθω λίγο άχαρα. Σε κάθε αλλαγή εποχής η φύση νιώθει λίγο άχαρη. Ο ιχνηλάτης μου είπε «στη φύση δεν αρέσουν τα κενά» Καθώς ξεπαγώνει, νιώθει τους πρώτους πόνους των κενών.

Μετρά τις απώλειες… μετρώ τις απώλειες. Όχι δεν μπορώ να πω πως υπάρχουν ιδιαίτερες απώλειες. Ότι αγαπώ υπάρχει, συνεχίζει να αγωνίζεται, κάτι σαν τον αγώνα που δίνει η μαγιά.

Συλλέγω τις τελευταίες όμορφες φωτογραφίες χιονισμένων τοπίων. Λευκές φορεσιές… μικρές οι εξορμήσεις φέτος το χειμώνα … μικρές κολεξιόν, επιδείξεις…

Άσχετο, μου αρέσω ως γυναίκα. Ο τρόπος που αγαπώ, που ενθαρρύνω, γελάω, γιατί ξέρω πως δεν ανταγωνίζομαι… βλέπεις ο εαυτός μου μου βάζει πειρασμούς, όπως η τεμπελιά… ωωω ναι έχω περισσότερη δύναμη από όσο χρησιμοποιώ … σε λίγα πράγματα βάζω όλη μου την δύναμη … όπως όταν χρειαστεί να αλλάξω κάτι …

δεν μου αρέσει συνεχώς να αλλάζω …αγαπώ να πορεύομαι άνετα σε όσα έχω χτίσει με τα υλικά που μου έχουν δοθεί… Ο χειμώνας μας δίνει την δυνατότητα αποταμίευσης …. ποιος νοιάζεται για την τροφή ή την σπορά, ο χειμώνας γεμίζει τους ταμιευτήρες μας, τις εσωτερικές μας πηγές με νερό… λιώνουν τα χιόνια άχαρα…

Τόση ώρα γράφεις μπούρδες, αερολογίες το έχεις νιώσει έτσι?

Αυτή είναι η δουλειά σου ξέρεις. Να ακούς τις «αερολογίες μου» όπως τις λες. Τα θέλεις τσουβαλάτα όμως….. εντάξει …, περιμένω να γίνει η δεύτερη επέμβαση που θα μας βγάλει από το προσωρινό… το κατάλαβες αυτό;

Ναι…

Στο διάστημα αυτό και πριν περάσουμε στη μάχη του να βάλουμε σε κανονική πορεία και πάλι το κορμί του… μαρκάρουμε τις περιοχές, επαγγελματικά, κοινωνικά, αισθηματικά ….δεν είναι εύκολο, περισσότερο για εκείνον ζορίζεται … αυτό το κατάλαβες;

Το βλέπεις. Το ταξίδι στην Ελλάδα δεν είναι σίγουρο.

Το βλέπω.  Η ελπίδα δεν σου δίνει σιγουριά… η πίστη σου δίνει. Πιστεύω λοιπόν πως και να μην πάω Ελλάδα, δεν θα πάθω κάτι τρομερό ούτε εγώ ούτε εκείνος … αλλά ελπίζω να πάμε… έτσι το βλέπω…

Με κούρασες. Θέλω τα απλά. Θέλω την μικρή ξανθιά θεά να έρχεται εδώ και να μου περιγράφει όλα τα επιτεύγματα της…

Νομίζει πως στα έχει πει όλα! Κάνει την δασκάλα στο σχολείο και τυραννά τα σποράκια της, το έχει δει μεγάλη και τρανή και εφαρμόζει διάφορα, όλοι της κάνουν τα χατίρια!!!

Α ναι πήγε και στην πισίνα… εκεί συνάντησε και τον χιονάνθρωπο….του χαμογελούσε καθώς τον κοίταζε από την τζαμαρία την ώρα που κολυμπούσε πέρα δώθε … δώθε πέρα..

Α ναι έκοψε και το χέρι της καθώς προσπαθούσε να βγάλει το κουκούτσι από το αβοκάντο και βρήκε την ευκαιρία να κάνει την πονεμένη τραυματία!!! Η αλήθεια είναι πως τρόμαξε λίγο στην αρχή, από το πολύ αίμα καθώς ήταν μόνη της. Βέβαια τα κατάφερε γρήγορα και αποτελεσματικά … αλλά την ξέρεις ήθελε να κάνει τη φιγούρα της μετά. Από μικρή καμάρωνε με τα τσιρότα ! θυμάσαι, μέχρι και χωρίς λόγο έβαζε !!!

Α ναι.. Γράφει για τους άλλους…. γράφει και χαίρεται με τις επιβραβεύσεις !

ααα ναι και μην ξεχάσω… είναι σίγουρη για τις απόψεις της,(;;) για τους τούρκους, για τους ιούς, όλα τα ξέρει …

ααα ναι και θέλει μια πεταλούδα για δώρο, μια φορά όχι από αυτές των αγρών !!! …

α ναι και μερικά αρσενικά να τα τραβά από την μύτη με την γοητεία της …αυτά .. τα ξέρεις… η γνωστή άγνωστη μικρή ξανθιά θεά

Θέλεις να πας στην αρχή να διαβάσεις τι μου έχεις γράψει ως τώρα? …

Όχι ξέρω τι σου έχω γράψει … περιμένω την άνοιξη

 

και ζω στο άχαρο μετέωρο 🙂

Νέο Άρθρο :)

Νέο Άρθρο Νέος Χρόνος. Άγραφο λευκό χαρτί. Δεν θέλω να ξεγελαστώ. Το DNA του χαρτιού έχει προκαθοριστεί, από τις προηγούμενες χρονιές. Ξεκινώ με κάποια δεδομένα, καταστάσεις που δεν μπορούν να αλλάξουν. Σίγουρα μπορεί να βελτιωθεί η ποιότητα όμως του μελανιού, η ωριμότητα λόγου, οι στόχοι, η πνοή των ονείρων… και μια ακούραστη πένα …

Αλλαγή του χρόνου, μαζί, σε πιάνει νοσταλγία, προσπαθώ να σε κρατήσω να μην μου κατρακυλήσεις στο χθες από τις σπρωξιές που δίνει το σήμερα. Πρώτη είδηση,  από το μοναδικό πνευματικό μας παιδί. Η Σήλια είπε Ναι στην πρόταση γάμου που της έκανε ο Ανδρέας! Διάλεξε να το ανακοινώσει πρώτα σε μας … Περίμενε να αλλάξει ο χρόνος και στη Μορεάλη,  για να μας δώσει την χαρά της πρώτης χαρμόσυνης είδησης.

Το χθες άρχισε να ψιθυρίζει όλα όσα στερείσαι εδώ, το σήμερα σου έβγαζε τη γλώσσα και…και ο νέος χρόνος; Ο νέος χρόνος πένα που ζητά την δύναμη σου να την βουτήξεις στο μελάνι …

Ένιωσα την ψυχική σου κούραση(ασθένειες, οικονομικές πιέσεις, κοινωνικές και επαγγελματικές συναναστροφές, ξενιτειά), να αφουγκράζεται τις προσπάθειες μου για να την ταΐσω, να αναζητά το φιλί μου για να ξεδιψάσει και την αγκαλιά μου για να κουρνιάσει… γύρω γύρω σου μαύροι εφιάλτες μα η νύχτα σου έφτιαχνε πολλές πολλές νιφάδες … το μυαλό σου αρνήθηκε πεισματικά την λήθη Μορφέα…και σαν ξημέρωσε, πρώτη μέρα του χρόνου, γλίστρησες από το κρεββάτι, μικρό παιδί που βλέπει για πρώτη φορά χιόνι … η διέξοδός σου, η έμπνευση σου… καφές στο θερμός, τέσσερις ρόδες, και η αυτοσυγκέντρωση του μονομάχου…

 

Η πρώτη ημέρα της νέας δεκαετίας είναι άσπρη! Άσπρη μέρα. Γαλήνια, αγνή, περιμένει όπως ο καμβάς, να απλώσουμε πάνω της τα χρώματά μας: Αισιοδοξία, αγάπη, δύναμη ψυχής, φιλία, συντροφικότητα, κατανόηση, ανιδιοτέλεια, καλοσύνη. Ας δημιουργήσουμε έναν καλύτερο και ομορφότερο κόσμο.

Π.Π.

Επέστρεψες με ένα σωρό μικρούς καθρέφτες του θησαυρού σου…

Ένα παιδί που αναζητά το χρώμα..

.

Ένας μικρός δημιουργός στο πρώτο του άγαλμα

Ένας έφηβος που διασκεδάζει τις απαγορεύσεις

Ένας ερωτευμένος που αναγνωρίζει τη μορφή της παντού

Ένας διαβάτης της ζωής που ξαποσταίνει

Ένας ενημερωμένος ονειροπόλος

… Σε φωτογραφίζω μέσα από τις φωτογραφίες σου, για να θυμάσαι πόσο ξεχωριστή, άριστη ποιότητα χαρτιού είσαι 🙂

Βάζω την πένα, βάζεις το μελάνι;

Πρώτο χιόνι … Clear !

Ήρθε!!!!Το φωτογραφίζω, καταγράψω πως νιώθει. Δεν γνωρίζει πόσο όμορφο είναι. Μοναδική η κάθε νιφάδα. Γιατί η νύφη γράφεται με υ και η νιφάδα με ι … άσχετη σκέψη.

Ακουμπά πρώτη στη γη. Μια γη ζεστή που την ανέχεται για λίγο, έτσι γιατί είναι όμορφη αλλά μετά την λιώνει…κάποιες λιώνουν… κάποιες περιμένουν και άλλες…

Δεν μου βγαίνει αυτό που θέλω να γράψω Ίσως γιατί στο γενετικό κώδικα μιας νιφάδας, είναι καταγεγραμμένη η πληροφορία του κύκλου του νερού. Αν και φαίνεται πως για πρώτη φορά έχει γεννηθεί από το σύννεφο, έχει καταγράφει αυτή της μεταμόρφωση ξανά και ξανά και ξανά…

ότι βλέπω, ότι νιώθω, ότι θεωρώ ως πρώτης φοράς γνώση … κάπου μέσα μου υπάρχει, υπάρχει ως αίσθηση, υπάρχει ως καταγεγραμμένος συναισθηματικός κώδικας…

΄Πριν προλάβω να καταφέρω να καταλάβω τι θέλω να γράψω, εισβάλλει στο σπίτι  ο πρωταγωνιστής. Πεινασμένος, κουρασμένος, γεμίζει  το σπίτι με ζωή και λάμψη. Λίγο λίγο λίγο να γκρινιάξουμε, να ανταλλάξουμε νέα, φιλιά χάδια, σ αγαπώ… ζεστάθηκε ο τόπος.

Έρχομαι πάλι εδώ να γράψω στην χαρτόκουτα του μυαλού (?) μου… Το πρωτόχιονο; ποιο πρωτόχιονο>>> μέσα σε λιγότερο από δυο μέρες το φλάτ παπουτσάκι έγινε δεκάποντο, φρέσκο φρέσκο απαλό και τρυφερό στο βλέμμα ψυχρό στην αφή …κατάλευκο..

Απλά πράγματα, το φτερωτό μυρμήγκι θα βγει στο χιόνι! Το παρακολουθώ, ανέβηκε ήρεμα στο βιβλίο… περπατάει γύρω γύρω,, περπατώ προς την μπαλκονόπορτα/// φφφφφ και… πέφτει πάνω στο παγωμένο χιόνι… τρέμουν τα πόδια του, σοκ…  δεν προλαβαίνει να πετάξει γυρνά ανάποδα… τα φτερά του τρεμουλιάζουν  για λίγο…

σα να προσπαθεί να φτιάξει άγγελο στο χιόνι …μουρμουρά η μικρή ξανθιά

Η παρουσία της Στέλθ μας προετοιμάζει …ξέρουμε όταν εμφανίζεται είναι γιατί μπαίνουμε σε νέες περιπέτειες…

και γιατί δεν του έδωσες μια και έξω στο τζάμι... την καλή κάνεις? ρωτά η Στέλθ την Παστέλ.. κάθεσαι και το κοιτάς τώρα και σε πιάνει ο πόνος του θανάτου του!!!  Η μικρή ξανθιά χώνεται ανάμεσα  μικρή ξερολάς με όλες τις απαντήσεις. Το γυρίσαμε στη φύση ή κανένα πεινασμένο πουλάκι θα το φάει ή κάτι άλλο θα το κάνει η φύση…

Την κυττάζει η Στέλθ……. η Στέλθ μαλώνει την Παστέλ για να αντέξουν οι άλλες, η μικρή ξανθιά αποσπά την προσοχή της Στελθ για να την ξελογιάσει… …. … ότι να ναι σκέφτομαι... και οι μέρες περνούν πρέπει να φτιάξουμε τα ξόρκια μας… τις επαναφέρω όλες με μια λέξη…

…clear …

ο πρωταγωνιστής μας πήρε το οκ καλής φυσικής κατάστασης και υπέγραψε…

έβαλε κρύο, 9 το βράδυ και το θερμόμετρο -11

έρχεται σε λίγο… πεινασμένος, κουρασμένος … χαμογελαστός πάντα…

Καληνύχτα χιονισμένη Μορεάλη μου 🙂

 

 

Εκδοτήριο τριών ποταμών.

Πολύ κρύο, λίγο χιόνι, πολύ πάγος.  Το χιόνι αγνό, απαλό , άγγιζε το έδαφος και πριν χωθώ στη τσουμπωτή αφράτη ύπαρξή του , έπεφτε στις σκληρές ναρκωτικές ουσίες της παγωνιάς,  μετάλλαξη πριν αγαπηθεί.

Τον χειμώνα αυτόν δεν πρόλαβα να τον φωτογραφίσω. Έχασα την μοναδικότητα του. έψαχνα με το βλέμμα του φακού το χιόνι και έχανα τα άγρια γκρίζα άμορφα γλυπτά από πάγο. Δεν κατάφερα να αποθανατίσω την ομορφιά τους, την έχασα γιατί αφέθηκα στην αποστροφή που δημιουργεί το γκρίζο…απαράδεκτο μια μια θεά αυτό! Φοβούνται οι θεές;.. μάλλον ναι….

Κάπως έτσι με βρίσκει το τέλος αυτού του χειμώνα. Λυτρωμένη (σσσ Λι) από το φόβο  αλλά δίχως κέρδος…

«Τελειώνει ο Χειμώνας» σκεφτήκαμε με το παλιό μου παλτό και οργανώσαμε μια ακόμη εκδρομή,  σπονδή αποχαιρετισμού Μονοήμερη στο Trois Rivieres Δεν αποτελεί τουριστικό χειμερινό προορισμό. Ασχετο, ωραίοι είναι οι σύνδεσμοι- γέφυρες, διευκολύνουν στο ημερολόγιο για πληροφορίες.

Γέφυρα λοιπόν. Προσπαθούσα να αιχμαλωτίσω την αίσθηση της ανηφόρας, αυτής που θα σε πάει στα σύννεφα….

κοιτάζοντας την φωτογραφία είδα την έχασα. Στο πλάι του δρόμου μαύρος άγριος πάγος, πηγή ομορφιάς…

 

Στη διαδρομή δεν ακούγαμε μουσική, μιλούσαμε …φτιάχναμε γέφυρες, ανοιξιάτικες γέφυρες για το καλοκαίρι…

Ξέρεις εξοχικό του μυαλού (?), στη ζωή έχω γίνει θάλασσα, βράχος, λιμάνι, βαρκούλα δίχως πανί αλλά και ιστιοφόρο… περίεργο όμως,  εκδοτήριο εισιτηρίων  δεν έχω γίνει… ίσως ξεκινώ να το μαθαίνω τώρα καθώς μπαίνω σε αυτή την ηλικία

Να κάτι τέτοιο…. Κλειστό αυτή την εποχή περιμένει χιονισμένο να ανοίξει ο καιρός να γεμίσει πάλι ζωή εκδίδοντας εισιτήρια…

ααα ναι για αυτό το κτίριο μπορεί να μιλήσει μόνο το παλιό μου παλτό. Έχει σχέση με συναυλίες με με με … τον άκουγα που μου τα έλεγε, το μόνο που ρουφούσα σαν σφουγγάρι ήταν το πάθος του για αυτό που αγαπά …πληροφορίες λοιπόν μόνο από το παλιό μου παλτό

Στην πόλη είδα πολλά όμορφα κτίρια, εκκλησίες, μαγαζιά, μουσεία, προτομές … γυρίζαμε σας σβούρες με το αυτοκίνητο. Ναι το καλοκαίρι θα πρέπει να είναι όμορφα… εδώ εδώ να έρθουμε … τι είναι? πληροφορίες πάλι από το παλιό μου παλτό

Αν στο επόμενο ταξίδι δεν πάρω την φωτογραφική μηχανή θα είμαι άξια των θαμπών φωτογραφιών. Το κινητό δεν νετάρει ρε τεμπέλα θεά, πως να στο εξηγήσω!

Ας βγούμε λίγο … το τολμήσαμε … έτσι να κάνουμε τα τελευταία βήματα σε συνθήκες χειμώνα….

φίλα με, φίλα με, φίλα με … ένα βήμα, μια στάση για φιλί, ένα βήμα πάλι. Ετσι παλεύεται ο παγωμένος αέρας …

Στην επιστροφή και λίγο πριν αρχίσω να κυνηγώ το ηλιοβασίλεμα με την λάθος απόχη (κινητό)…

Σου έδειξα αυτό …

ο ήλιος δέσποζε πιο πέρα… Όχι λοιπόν, δεν είναι ο ήλιος. είναι το πιο μικρό ουράνιο άτακτο ΚάτΙ που είδα ποτέ. Δεν είναι πολύχρωμο τόξο, δεν είναι γέφυρα!

Είναι ένα πολύχρωμο πλασματάκι που κατοικεί στα σύννεφα. Σκοπός του είναι να σε γαργαλίσει όπως μια ιδέα, όπως η ιδέα πως φέτος θα πάμε μαζί  στην Ελλάδα. Κοίτα κοίτα πως συνωμοτεί αυτό το πλασματάκι ..

Καληνύχτα Χειμώνα μου 🙂

Ο τοίχος από καλαμπόκι και τα ποντικάκια.

Τα αποτελέσματα να ήταν ήδη γνωστά σε κάποιους άλλους παράλληλους κόσμους διαφορετικών ταχυτήτων. Στον δικό μας κόσμο όμως. υπήρχε μια χρονοβόρα διαδικασία μέχρι να τα πάρουμε στα χέρια μας.  Οι  ψυχές μας κρυφά  έδιναν μάχη με την αναμονή. Τις ποτίζαμε με ομορφιές για να αντέξουν. Απλά πράγματα, οι γνωστές ασήμαντες πινελιές των εραστών της ζωής.

Βρήκαμε λοιπόν άλλη μια ευκαιρία την Κυριακή για μια τέτοια ομορφιά.  Ηλιόλουστη παγωμένη μέρα που μας καλούσε για μια μεγάλη βόλτα έξω από την Μορεάλη και μακρυά από μια ομάδα αποφασισμένη να ξοδέψει την ημέρα σε καυγάδες, λασπολογίες, σε μια υπερφίαλη έπαρση του εγώ (δεν ξέρω καν αν μπορεί να σταθεί αυτή η φράση). Το ίδιο μοτίβο να διχάσουν για να βασιλέψουν… Για να θυμάμαι τα περιστατικά, σημειώνω το εξής! Ο βαγ-γέλας, δεν έγινε καν δεκτός σε δικαστήριο γιατί έχει ιατρική γνωμάτευση, είναι δικομανής!

Αμάξι, «o τοίχος του καλαμποκιού Cornwall» (έχουμε ξαναπάει ) , καφές, ήλιος, παγωνιά, εσύ και εγώ, μουσική, τοπία και  για καλαθάκι το βλέμμα μας.

 

μπα …. πρέπει να παίρνω τη φωτογραφική μηχανή μαζί …

Να και η ελπίδα, αναζητά ταξίδι μόνη και διακοσμητική

Και μετά και μετά ήρθε η Τρίτη. Κέρδισε πάλι το ποντικάκι σου στο παιχνίδι με την γάτα. Είχαμε προπονητή την επίγνωση των χειρότερων, το ταλέντο της αισιοδοξίας, την δύναμη από το ξόρκι και την παιδικότητα που έχει πάντα το θράσος να παίζει. Παίξαμε στο παιχνίδι των πιθανοτήτων και πέσαμε στα μαλάκα. Θα το παρακολουθούμε, ίσως κάποια στιγμή να το σκαλίσουμε λίγο.

Και τώρα τώρα ήρθε η Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου, σειρά για το δικό μου ποντικάκι…

Λαλά …

 

Σημείωση: Πήρα το δώρο της Μαίρης από το παιχνίδι με τις φωτογραφίες. Θέλω να το φέρω εδώ με δόξα και τιμές και μανιουλίστικα λόγια, σε μια εγγραφή κόλαφο.