Ήταν μόλις ένα Σάββατο πριν τα Χριστούγεννα. Μετά το μάθημα- γιορτή και τα οκτώ σποράκια ήξεραν πως θα περάσω έξω από το σπίτι τους. Ο λόγος ήταν απλός. Τόσο απλός όσο να τους δώσω ένα δωράκι.
Η οργάνωση εύκολη από το παλιό μου παλτό. Το παλιό μου παλτό ήταν ζορισμένο πάρα πολύ από το φόρτο εργασίας, παρόλα αυτά ίσως να τον ξεκούραζαν οι δύο ώρες βόλτα. Τον κοίταζα όσο οδηγούσε Αλήθεια θα μπορούσε να είναι ο Αγίος Βασίλης, ξυρισμένος και πολύ πιο νέος. Σίγουρα αυτός είναι, ο τρόπος που οδηγούσε το αυτοκίνητο ήταν ακριβώς ο ίδιος.
Τέλος πάντων, περάσαμε από όλα τα σποράκια, με περίμεναν με δώρα και μου τραγουδούσαν το «τρίγωνα κάλαντα » Ήμουν χαρούμενη γέμιζε το αυτοκίνητο δώρα, γέμιζε η καρδιά μου από τα γέλια τους όταν άνοιγα το κόκκινο πάπυρο (?) και τους διάβαζα τον γράμμα του Άγιου Βασίλη. Είχα και ένα λαμπερό μοναδικό σκούφο
Μετά κάναμε μια βόλτα να δούμε στολισμένα σπίτια, μετά επιστρέψαμε στο σπίτι μας, μετά ανοίξαμε όλα τα δώρα πίνοντας ζεστό καφεδάκι, μετά αρχίσαμε να οργανώνουμε πως θα περάσουμε τα Χριστούγεννα τα δυο μας,
Σοκολατάκια, ένα πανέμορφο πάντσο, κάρτες, μια τυριέρα σερβιρίσματος, και φυσικά ένα ανεκτίμητης αξίας βραχιόλι, οι ζωγραφίες και οι κάρτες των παιδιών…
μετά ήρθε η Κυριακή και δούλευε μέχρι αργά τα μεσάνυχτα, μετά η Δευτέρα και δούλευε μέχρι το βράδυ, το ίδιο και την Τρίτη και την Τετάρτη. Μετά ήταν παραμονή Χριστουγέννων και ο γιατρός του είπε να πάει στα επείγοντα, προετοιμάζονταν και πάλευε με τον εαυτό του και τέλειωσε κάτι στη δουλειά που του είχε απομείνει, μετά πήγαμε σουπερ μαρκετ!!!! Ήθελε όλα να μπουν σε μια σειρά γιατί μετά πήγε στα επείγοντα μόνος του, την Παρασκευή του έκαναν επείγουσα εισαγωγή στο νοσοκομείο. Έφτιαξα μόνο ένα ξόρκι και το πέταξα εδώ… Το Σάββατο εγχειρίστηκε, για να γλυτώσουμε το βαρύ εγκεφαλικό. Δώδεκα εκατοστά τομή στο λαίμο για την φραγμένη κατά 90% αρτηρία στο λάρυγγα κοντά που του είχε χαρίσει ήδη 3 μικρά εγκεφαλικά με προσωρινή απώλεια της όρασης από το ένα μάτι… Με ειδική άδεια μπορούσα να είμαι με μάσκα στο δωμάτιο ….
Σάββατο πρωί με φίλησε και δώσαμε ραντεβού για μετά την επέμβαση 2 ώρες και δύο στην ανανηψη… όμως δεν ήταν έτσι …. η επέμβαση κράτησε πάνω από 4 ώρες… πήρα τηλέφωνο στην ανάνηψη δεν είχε βγει από το χειρουργείο, μισή ώρα αργότερα χτυπησε το κινητό… βγήκε η επεμβαση πήγε καλά αλλά …6 ώρες ανανηψη… γιατί;…..
Εφτασε μια στιγμή που γνώρισα κάτι δαίμονες μέσα μου… Δαίμονες που αλυσόδεσαν την Στελθ… ουρλιαχτά πανικού από τις άλλες… η προβολή του χειρότερου ξανά και ξανά από τους δαίμονες, δημιούργησα ένα τέρας που ξέσκιζε το μυαλό μου… γιατί τον κρατούσαν για έξι ώρες στην ανάνηψη; … και τα άναρθρά ουρλιαχτά έγιναν βουβό παραμιλητό εικασίας, παράνοιας, ικεσίας μετάνοιας εικασίας και πάλι από την αρχή ….. κολλημένη στο τζάμι του παραθύρου… ο ήχος του κινητού με τράβηξε λίγο πριν πνιγώ, η Μαίρη κάτι μου είπε…. έκλεισα τη συνομιλία μας και τότε από το βάθος άκουσα τη μικρή ξανθιά να σέρνει ως παιχνίδι από τα μαλλιά το τέρας και ήρεμα να μου δείχνει το νούμερο στο χώρο της ανάνηψης… ξανά πάρε …. είσαι η μόνη που έχει το δικαίωμα να γνωρίζει την αλήθεια όποια και αν είναι θα είναι αλήθεια… ξανά πάρε…
«Ταδε ταδοπούλου, σύζυγος του τάδε ταδόπουλου, πως πηγαίνει ; «Καλά»…. η μικρή ξανθιά ήταν πια δίπλα μου, και το τέρας εκεί δίπλα μας, «έχω την δυνατότητα να του μιλήσω σας παρακαλώ;» «ναι βεβαίως» … άνοιξαν οι ουρανοί καθώς άκουσα τη φωνή του, να μου μιλά να μου περιγράφει, διαύγεια, συναισθήματα, να μου δίνει οδηγίες….. φωτίσε ο κόσμος, αγγέλοι πιάσαν το τραγούδι …το τέρας έγινε λούτρινο … η Στελθ αγκάλιασε την μικρή ξανθιά … η μικρή έδωσε όλα τα δάκρυα, έγιναν διαμάντια καύσιμα και πήραν μπροστά οι μηχανές της Στελθ…
Και μετά και μετά ήρθε 8 το βράδυ και δεν κουνιόμουν για να μην με δουν και με διώξουν και μετά ήρθε εννέα το βράδυ και τον έφεραν στο δωμάτιο, και ενώθηκαν τα χείλη μας και ζεστάθηκε όλη η πλάση και μετά κούρνιασα στο χέρι του και μετά πήγε έντεκα το βράδυ … επέστρεψα σπίτι, και μετά Κυριακή πάλι ειδική άδεια και μετά επιστροφή στο σπίτι. Μετά ήταν Δευτέρα και γυρίσαμε μαζί στο σπίτι … να το λες σωστά Σσπίτι ….
Μετά πιάσαμε τη ζωή από εκεί που την είχαμε αφήσει, αρχίσαμε να την στρώνουμε αργά στους κανονικούς ρυθμούς,,,, άλλαξε ο χρόνος, 2021 …
και μετά ήρθε η πρώτη μέρα του χρόνου και με βοήθησε να φτιάξουμε ένα νοστιμότατο μπιφ γουελικτον … μαζί … το ακούς μαζί…
Ήθελα να σου τα φέρω όλα εδώ, να γράψω για κάθε τι ξεχωριστά. Τρόμαξα, τρόμαξα πάρα πολύ, έδωσα στον τρόμο σάρκα και οστά μέσα μου… είχα πολλά χρόνια να τρομάξω τόσο και να είναι τόσο παρανοϊκός ο φόβος που να μετατραπεί σε τέρας που ξέσκιζε κάθε λογική σκέψη …
Νομίζω πως πρέπει να αλλάξω τακτική να γράφω κάθε βράδυ, μόνο έτσι θα αιχμαλωτίζω όσα νιώθω …
γιατί μετά όλα πήραν τον δρόμο τους και πάλι… βόλτες, χιόνι,
ξεστόλισμα του σπιτιού, απαγόρευση της κυκλοφορίας μετά τις οκτώ το βράδυ. Επιστροφή στα μαθήματα του σχολείου… η Ζωή και η Μαρία σταμάτησαν έμεινα με 6 σποράκια και αυτό το Σάββατο έρχεται ένα νέο σποράκι … και ο άντρας της αδελφής μου κόλλησε covid στο Λονδίνο και μετά κόλλησε και η ανιψιά μου, όμως το περνούν ήρεμα για την ώρα … εύχομαι να μην κολλήσει η αδελφή μου… και μετά …
κοίτα να σε έφτασα στο τώρα …
Καληνύχτα Μορεάλη μου…
