Είναι όμορφο το πρώτο χιόνι. Αυτό που δεν θέλει να σε προειδοποιήσει πως έρχεται ο χειμώνας. Αυτό που απλά, απαλά, αποφασιστικά θέλει να σε ενημερώσει πως έφτασε η στιγμή να παγώσει κάθε σου ανάγκη. Ήρθε για να κυριαρχήσει .. Πέφτει απαλό, γρήγορο… πέφτει για ώρες… έχει εξορίσει κάθε υποψία αέρα, καλλιεργεί τη λευκή σιωπή. Ατάραχο νιφάδα νιφάδα στοιβάζεται ισορροπώντας στο μήκος των γυμνών κλαδιών, πλάθοντας χοντρές φυλλωσιές. Ξαπλώνει φαρδύ πλατύ στην πόλη, στις αυλές των σπιτιών, στις στέγες… παντού.. και απλά ενημερώνει και κυριαρχεί
Λατρεύω το ατόφιο χιόνι, χοντρό, κάτασπρο μπογιατίζει λευκό ό,τι βρει… και αφήνει, ως εξαιρέσεις του κανόνα, εδώ και εκεί μικρές πινελιές άλλων χρωμάτων τάχα για να επιβιώσουν, έτσι για να σου δώσει την ελπίδα πως αν δεν αφεθείς στην ανυπαρξία του λευκού, ίσως καταφέρεις να αναστήσεις την ανάγκη σου για ζέστη, θαλπωρή, μια αγκαλιά, ένα φιλί να σου θυμίσει πως είσαι ακόμα ζωντανός. Αρκεί να θυμηθείς να κοιτάξεις προς τον ουρανό, κάπου εκεί ίσως θυμηθείς.. το φως σου… εκει θυμηθείς πως είσαι αστέρι αυτόφωτο, πως έχεις τη δύναμη, τη φωτιά.
Έφτασε η εποχή να υποφέρουν όσοι άστεγοι, μόνοι, παραδομένοι, όσων η φωτιά έχει σχεδόν σβήσει. Έφτασε η εποχή που σου δίνεται η ευκαιρία να προσφέρεις αποφασιστικά, πρώτα σε σένα τα μισά και τ άλλα μισά σε όποιον γύρω σου βρεις να έχει ανάγκη.
Άλλοι το λένε χειμώνα, άλλοι Χριστούγεννα, άλλοι απλά ανάγκη να φροντίσεις.
Δεν ξέρω τι θα κάνουμε τα Χριστούγεννα.
Το παλιό μου παλτό έχει ως αποστολή να πιστέψει στον εαυτό του, να χτυπήσει γροθιά στο μαχαίρι, να διεκδικήσει αυτό που πιστεύει πως αξίζει .. πραγματικά, το αξίζει… ζήτα και θα σου δοθεί…
Κάπου θα πάμε, όπου και να πάμε, θα περάσουμε όμορφα είναι σίγουρο. Η ζωή έχει τον τρόπο να μας οδηγεί στο όμορφο, στο ωφέλιμο..
Ημέρα Πέμπτη, 20 Ιανουαρίου πριν λίγες μέρες, δε θυμάμαι πότε, διάβασα μια πρόσκληση για μπλογκειμ, έτσι το λέγαμε στην παλιά μου γειτονιά στο παθ, αχ η παλιά γειτονιά… τέλος πάντων πάλι καλά που κατάφερα να σώσω τα σχόλια τους στο μπλογκ μου … άλλο έλεγα όμως… Η μικρή Μαρίνα που πάντα ερωτεύεται τη ζωή, ξεκίνησε ένα παιχνίδι, διαβάστε εδώ ... Είπα να πάρω μέρος και εγώ άνοιξα μια εγγραφή προχείρου, προπαρασκευή και κάθε τέλος του μήνα να γράφω το κάτιτιςςς μου, επίσης, έβαλα και ένα χρονόμετρο για την ημέρα που θα συμμετέχω με εγγραφή στο παιχνίδι…
Αυτή τη στιγμή που γράφω, είμαι καθισμένη στην αναπαυτική μου πολυθρόνα δίπλα στα διπλά παράθυρα του σαλονιού. Ψηλά τα ποδαράκια και μια απαλή κουβερτούλα, δωράκια από τα σποράκια μου. Αυτό το Σάββατο επιστρέφουμε στην αίθουσα μας με το γράμμα Η, η και τις ημέρες τις εβδομάδας. Ηλιόλουστο το πρόσωπο τα δάκτυλα, το μπαλκόνι, το χιόνι. Όλα μια αντανάκλαση… Βγάζω φωτογραφίες, έτσι ως αντανάκλαση της στιγμής.
Κάτσε να δεις και την κουβερτούλα
Θέλω να είμαι άμεση, σε όσα σου γράφω σήμερα. Δεν κρυώνεις αν μείνεις έξω για αρκετή ώρα και χωρίς να έχεις ντυθεί σωστά. Δεν κρυώνεις, παγώνεις. Αρχίζεις και παλεύεις δηλαδή, με ψευδαισθήσεις και παραισθήσεις, κάνεις έναν αγώνα να μην πέσεις σε λήθαργο. Ξεφύγαμε λίγο φέτος, πολύ χαμηλές θερμοκρασίες με σχετικά λίγο χιόνι, γενικά έχω ξεφύγει και εγώ, δεν βγάζω τόσες φωτογραφίες χιονισμένων τοπίων… πάρε αυτές…
Ψαρόσουπα σήμερα … το έχω βάλει πια το ψάρι … σε λίγο θα την κλείσω, εεεε χτυπά το χρονόμετρο για την ψαρόσουπα … μισό…
Μισό και μισό και μισό … Πλάκωσαν τηλέφωνα, κείμενο προς διόρθωση, πέρασε η ώρα … Πάει ο ήλιος.
Μου αρέσει καθώς φεύγει ο ήλιος να πίνω τσάι, μέσα να έχω ρίξει παγωμένες φράουλες. Δοκίμασε έχει γεύση αληθινής φράουλας.
Δεν είναι τρομερό που έχω καταφέρει να χάσω 12 κιλά; Μπα δεν έχω κάνει κάτι, μάλλον η εμμηνόπαυση ή σουρώνω ή το εμβόλιο.
χαχαχα Πέρασαν Χριστούγεννα, έφαγα μελομακάρονα σπιτικά, σοκολάτες σοκολατάκια, πήγα στο αγαπημένο μου allό mon coco μαγείρεψα, ήπια κρασί και σαμπάνια… το ξεφτίλισα,
Μαγείρεψα,
Ήπια κρασί και σαμπάνια… το ξεφτίλισα,
γιόρτασα 42 χρόνια από τότε που έλαβα ραβασάκι μέσα στο βιβλίο μαθηματικών εν ώρα μαθήματος, από το παλιό μου παλτό…
φάγαμε και μια μικρή τουρτίτσα,
ακόμα έχω σοκολάτα και ένα σοκολατένιο αρκουδάκι με μια καρδούλα στο λαιμό του. Αυτό το ετοιμάζω για μασκότ για τις 14 Φεβρουαρίου.
Έτσι περνάει ο χειμώνας, μισό και μισό και μισό, χουχουλιαστό φαγάκι … και άλλα μκρά γλυκά και καθημερινά… Και αν με ρωτήσεις τι με ζορίζει ε λίγο η θλιμμένη θεία μου που έχει χάσει πριν από 5 χρόνια τέτοια εποχή τον Βάσια, και η αδελφή μου που είναι χαμένη στη δική της καθημερινότητα στο Λονδίνο…
Ήταν μόλις ένα Σάββατο πριν τα Χριστούγεννα. Μετά το μάθημα- γιορτή και τα οκτώ σποράκια ήξεραν πως θα περάσω έξω από το σπίτι τους. Ο λόγος ήταν απλός. Τόσο απλός όσο να τους δώσω ένα δωράκι.
Η οργάνωση εύκολη από το παλιό μου παλτό. Το παλιό μου παλτό ήταν ζορισμένο πάρα πολύ από το φόρτο εργασίας, παρόλα αυτά ίσως να τον ξεκούραζαν οι δύο ώρες βόλτα. Τον κοίταζα όσο οδηγούσε Αλήθεια θα μπορούσε να είναι ο Αγίος Βασίλης, ξυρισμένος και πολύ πιο νέος. Σίγουρα αυτός είναι, ο τρόπος που οδηγούσε το αυτοκίνητο ήταν ακριβώς ο ίδιος.
Τέλος πάντων, περάσαμε από όλα τα σποράκια, με περίμεναν με δώρα και μου τραγουδούσαν το «τρίγωνα κάλαντα » Ήμουν χαρούμενη γέμιζε το αυτοκίνητο δώρα, γέμιζε η καρδιά μου από τα γέλια τους όταν άνοιγα το κόκκινο πάπυρο (?) και τους διάβαζα τον γράμμα του Άγιου Βασίλη. Είχα και ένα λαμπερό μοναδικό σκούφο
Μετά κάναμε μια βόλτα να δούμε στολισμένα σπίτια, μετά επιστρέψαμε στο σπίτι μας, μετά ανοίξαμε όλα τα δώρα πίνοντας ζεστό καφεδάκι, μετά αρχίσαμε να οργανώνουμε πως θα περάσουμε τα Χριστούγεννα τα δυο μας,
Σοκολατάκια, ένα πανέμορφο πάντσο, κάρτες, μια τυριέρα σερβιρίσματος, και φυσικά ένα ανεκτίμητης αξίας βραχιόλι, οι ζωγραφίες και οι κάρτες των παιδιών…
μετά ήρθε η Κυριακή και δούλευε μέχρι αργά τα μεσάνυχτα, μετά η Δευτέρα και δούλευε μέχρι το βράδυ, το ίδιο και την Τρίτη και την Τετάρτη. Μετά ήταν παραμονή Χριστουγέννων και ο γιατρός του είπε να πάει στα επείγοντα, προετοιμάζονταν και πάλευε με τον εαυτό του και τέλειωσε κάτι στη δουλειά που του είχε απομείνει, μετά πήγαμε σουπερ μαρκετ!!!! Ήθελε όλα να μπουν σε μια σειρά γιατί μετά πήγε στα επείγοντα μόνος του, την Παρασκευή του έκαναν επείγουσα εισαγωγή στο νοσοκομείο. Έφτιαξα μόνο ένα ξόρκι και το πέταξα εδώ… Το Σάββατο εγχειρίστηκε, για να γλυτώσουμε το βαρύ εγκεφαλικό. Δώδεκα εκατοστά τομή στο λαίμο για την φραγμένη κατά 90% αρτηρία στο λάρυγγα κοντά που του είχε χαρίσει ήδη 3 μικρά εγκεφαλικά με προσωρινή απώλεια της όρασης από το ένα μάτι… Με ειδική άδεια μπορούσα να είμαι με μάσκα στο δωμάτιο ….
Σάββατο πρωί με φίλησε και δώσαμε ραντεβού για μετά την επέμβαση 2 ώρες και δύο στην ανανηψη… όμως δεν ήταν έτσι …. η επέμβαση κράτησε πάνω από 4 ώρες… πήρα τηλέφωνο στην ανάνηψη δεν είχε βγει από το χειρουργείο, μισή ώρα αργότερα χτυπησε το κινητό… βγήκε η επεμβαση πήγε καλά αλλά …6 ώρες ανανηψη… γιατί;…..
Εφτασε μια στιγμή που γνώρισα κάτι δαίμονες μέσα μου… Δαίμονες που αλυσόδεσαν την Στελθ… ουρλιαχτά πανικού από τις άλλες… η προβολή του χειρότερου ξανά και ξανά από τους δαίμονες, δημιούργησα ένα τέρας που ξέσκιζε το μυαλό μου… γιατί τον κρατούσαν για έξι ώρες στην ανάνηψη; … και τα άναρθρά ουρλιαχτά έγιναν βουβό παραμιλητό εικασίας, παράνοιας, ικεσίας μετάνοιας εικασίας και πάλι από την αρχή ….. κολλημένη στο τζάμι του παραθύρου… ο ήχος του κινητού με τράβηξε λίγο πριν πνιγώ, η Μαίρη κάτι μου είπε…. έκλεισα τη συνομιλία μας και τότε από το βάθος άκουσα τη μικρή ξανθιά να σέρνει ως παιχνίδι από τα μαλλιά το τέρας και ήρεμα να μου δείχνει το νούμερο στο χώρο της ανάνηψης… ξανά πάρε …. είσαι η μόνη που έχει το δικαίωμα να γνωρίζει την αλήθεια όποια και αν είναι θα είναι αλήθεια… ξανά πάρε…
«Ταδε ταδοπούλου, σύζυγος του τάδε ταδόπουλου, πως πηγαίνει ; «Καλά»…. η μικρή ξανθιά ήταν πια δίπλα μου, και το τέρας εκεί δίπλα μας, «έχω την δυνατότητα να του μιλήσω σας παρακαλώ;» «ναι βεβαίως» … άνοιξαν οι ουρανοί καθώς άκουσα τη φωνή του, να μου μιλά να μου περιγράφει, διαύγεια, συναισθήματα, να μου δίνει οδηγίες….. φωτίσε ο κόσμος, αγγέλοι πιάσαν το τραγούδι …το τέρας έγινε λούτρινο … η Στελθ αγκάλιασε την μικρή ξανθιά … η μικρή έδωσε όλα τα δάκρυα, έγιναν διαμάντια καύσιμα και πήραν μπροστά οι μηχανές της Στελθ…
Και μετά και μετά ήρθε 8 το βράδυ και δεν κουνιόμουν για να μην με δουν και με διώξουν και μετά ήρθε εννέα το βράδυ και τον έφεραν στο δωμάτιο, και ενώθηκαν τα χείλη μας και ζεστάθηκε όλη η πλάση και μετά κούρνιασα στο χέρι του και μετά πήγε έντεκα το βράδυ … επέστρεψα σπίτι, και μετά Κυριακή πάλι ειδική άδεια και μετά επιστροφή στο σπίτι. Μετά ήταν Δευτέρα και γυρίσαμε μαζί στο σπίτι … να το λες σωστά Σσπίτι ….
Μετά πιάσαμε τη ζωή από εκεί που την είχαμε αφήσει, αρχίσαμε να την στρώνουμε αργά στους κανονικούς ρυθμούς,,,, άλλαξε ο χρόνος, 2021 …
και μετά ήρθε η πρώτη μέρα του χρόνου και με βοήθησε να φτιάξουμε ένα νοστιμότατο μπιφ γουελικτον … μαζί … το ακούς μαζί…
Ήθελα να σου τα φέρω όλα εδώ, να γράψω για κάθε τι ξεχωριστά. Τρόμαξα, τρόμαξα πάρα πολύ, έδωσα στον τρόμο σάρκα και οστά μέσα μου… είχα πολλά χρόνια να τρομάξω τόσο και να είναι τόσο παρανοϊκός ο φόβος που να μετατραπεί σε τέρας που ξέσκιζε κάθε λογική σκέψη …
Νομίζω πως πρέπει να αλλάξω τακτική να γράφω κάθε βράδυ, μόνο έτσι θα αιχμαλωτίζω όσα νιώθω …
γιατί μετά όλα πήραν τον δρόμο τους και πάλι… βόλτες, χιόνι,
ξεστόλισμα του σπιτιού, απαγόρευση της κυκλοφορίας μετά τις οκτώ το βράδυ. Επιστροφή στα μαθήματα του σχολείου… η Ζωή και η Μαρία σταμάτησαν έμεινα με 6 σποράκια και αυτό το Σάββατο έρχεται ένα νέο σποράκι … και ο άντρας της αδελφής μου κόλλησε covid στο Λονδίνο και μετά κόλλησε και η ανιψιά μου, όμως το περνούν ήρεμα για την ώρα … εύχομαι να μην κολλήσει η αδελφή μου… και μετά …
Όμως αλλάζει η εποχή, νιώθω λίγο άχαρα. Σε κάθε αλλαγή εποχής η φύση νιώθει λίγο άχαρη. Ο ιχνηλάτης μου είπε «στη φύση δεν αρέσουν τα κενά» Καθώς ξεπαγώνει, νιώθει τους πρώτους πόνους των κενών.
Μετρά τις απώλειες… μετρώ τις απώλειες. Όχι δεν μπορώ να πω πως υπάρχουν ιδιαίτερες απώλειες. Ότι αγαπώ υπάρχει, συνεχίζει να αγωνίζεται, κάτι σαν τον αγώνα που δίνει η μαγιά.
Συλλέγω τις τελευταίες όμορφες φωτογραφίες χιονισμένων τοπίων. Λευκές φορεσιές… μικρές οι εξορμήσεις φέτος το χειμώνα … μικρές κολεξιόν, επιδείξεις…
Άσχετο, μου αρέσω ως γυναίκα. Ο τρόπος που αγαπώ, που ενθαρρύνω, γελάω, γιατί ξέρω πως δεν ανταγωνίζομαι… βλέπεις ο εαυτός μου μου βάζει πειρασμούς, όπως η τεμπελιά… ωωω ναι έχω περισσότερη δύναμη από όσο χρησιμοποιώ … σε λίγα πράγματα βάζω όλη μου την δύναμη … όπως όταν χρειαστεί να αλλάξω κάτι …
δεν μου αρέσει συνεχώς να αλλάζω …αγαπώ να πορεύομαι άνετα σε όσα έχω χτίσει με τα υλικά που μου έχουν δοθεί… Ο χειμώνας μας δίνει την δυνατότητα αποταμίευσης …. ποιος νοιάζεται για την τροφή ή την σπορά, ο χειμώνας γεμίζει τους ταμιευτήρες μας, τις εσωτερικές μας πηγές με νερό… λιώνουν τα χιόνια άχαρα…
Τόση ώρα γράφεις μπούρδες, αερολογίες το έχεις νιώσει έτσι?
Αυτή είναι η δουλειά σου ξέρεις. Να ακούς τις «αερολογίες μου» όπως τις λες. Τα θέλεις τσουβαλάτα όμως….. εντάξει …, περιμένω να γίνει η δεύτερη επέμβαση που θα μας βγάλει από το προσωρινό… το κατάλαβες αυτό;
Ναι…
Στο διάστημα αυτό και πριν περάσουμε στη μάχη του να βάλουμε σε κανονική πορεία και πάλι το κορμί του… μαρκάρουμε τις περιοχές, επαγγελματικά, κοινωνικά, αισθηματικά ….δεν είναι εύκολο, περισσότερο για εκείνον ζορίζεται … αυτό το κατάλαβες;
Το βλέπεις. Το ταξίδι στην Ελλάδα δεν είναι σίγουρο.
Το βλέπω. Η ελπίδα δεν σου δίνει σιγουριά… η πίστη σου δίνει. Πιστεύω λοιπόν πως και να μην πάω Ελλάδα, δεν θα πάθω κάτι τρομερό ούτε εγώ ούτε εκείνος … αλλά ελπίζω να πάμε… έτσι το βλέπω…
Με κούρασες. Θέλω τα απλά. Θέλω την μικρή ξανθιά θεά να έρχεται εδώ και να μου περιγράφει όλα τα επιτεύγματα της…
Νομίζει πως στα έχει πει όλα! Κάνει την δασκάλα στο σχολείο και τυραννά τα σποράκια της, το έχει δει μεγάλη και τρανή και εφαρμόζει διάφορα, όλοι της κάνουν τα χατίρια!!!
Α ναι πήγε και στην πισίνα… εκεί συνάντησε και τον χιονάνθρωπο….του χαμογελούσε καθώς τον κοίταζε από την τζαμαρία την ώρα που κολυμπούσε πέρα δώθε … δώθε πέρα..
Α ναι έκοψε και το χέρι της καθώς προσπαθούσε να βγάλει το κουκούτσι από το αβοκάντο και βρήκε την ευκαιρία να κάνει την πονεμένη τραυματία!!! Η αλήθεια είναι πως τρόμαξε λίγο στην αρχή, από το πολύ αίμα καθώς ήταν μόνη της. Βέβαια τα κατάφερε γρήγορα και αποτελεσματικά … αλλά την ξέρεις ήθελε να κάνει τη φιγούρα της μετά. Από μικρή καμάρωνε με τα τσιρότα ! θυμάσαι, μέχρι και χωρίς λόγο έβαζε !!!
Α ναι.. Γράφει για τους άλλους…. γράφει και χαίρεται με τις επιβραβεύσεις !
ααα ναι και μην ξεχάσω… είναι σίγουρη για τις απόψεις της,(;;) για τους τούρκους, για τους ιούς, όλα τα ξέρει …
ααα ναι και θέλει μια πεταλούδα για δώρο, μια φορά όχι από αυτές των αγρών !!! …
α ναι και μερικά αρσενικά να τα τραβά από την μύτη με την γοητεία της …αυτά .. τα ξέρεις… η γνωστή άγνωστη μικρή ξανθιά θεά
Θέλεις να πας στην αρχή να διαβάσεις τι μου έχεις γράψει ως τώρα? …
Νέο Άρθρο Νέος Χρόνος. Άγραφο λευκό χαρτί. Δεν θέλω να ξεγελαστώ. Το DNA του χαρτιού έχει προκαθοριστεί, από τις προηγούμενες χρονιές. Ξεκινώ με κάποια δεδομένα, καταστάσεις που δεν μπορούν να αλλάξουν. Σίγουρα μπορεί να βελτιωθεί η ποιότητα όμως του μελανιού, η ωριμότητα λόγου, οι στόχοι, η πνοή των ονείρων… και μια ακούραστη πένα …
Αλλαγή του χρόνου, μαζί, σε πιάνει νοσταλγία, προσπαθώ να σε κρατήσω να μην μου κατρακυλήσεις στο χθες από τις σπρωξιές που δίνει το σήμερα. Πρώτη είδηση, από το μοναδικό πνευματικό μας παιδί. Η Σήλια είπε Ναι στην πρόταση γάμου που της έκανε ο Ανδρέας! Διάλεξε να το ανακοινώσει πρώτα σε μας … Περίμενε να αλλάξει ο χρόνος και στη Μορεάλη, για να μας δώσει την χαρά της πρώτης χαρμόσυνης είδησης.
Το χθες άρχισε να ψιθυρίζει όλα όσα στερείσαι εδώ, το σήμερα σου έβγαζε τη γλώσσα και…και ο νέος χρόνος; Ο νέος χρόνος πένα που ζητά την δύναμη σου να την βουτήξεις στο μελάνι …
Ένιωσα την ψυχική σου κούραση(ασθένειες, οικονομικές πιέσεις, κοινωνικές και επαγγελματικές συναναστροφές, ξενιτειά), να αφουγκράζεται τις προσπάθειες μου για να την ταΐσω, να αναζητά το φιλί μου για να ξεδιψάσει και την αγκαλιά μου για να κουρνιάσει… γύρω γύρω σου μαύροι εφιάλτες μα η νύχτα σου έφτιαχνε πολλές πολλές νιφάδες … το μυαλό σου αρνήθηκε πεισματικά την λήθη Μορφέα…και σαν ξημέρωσε, πρώτη μέρα του χρόνου, γλίστρησες από το κρεββάτι, μικρό παιδί που βλέπει για πρώτη φορά χιόνι … η διέξοδός σου, η έμπνευση σου… καφές στο θερμός, τέσσερις ρόδες, και η αυτοσυγκέντρωση του μονομάχου…
Η πρώτη ημέρα της νέας δεκαετίας είναι άσπρη! Άσπρη μέρα. Γαλήνια, αγνή, περιμένει όπως ο καμβάς, να απλώσουμε πάνω της τα χρώματά μας: Αισιοδοξία, αγάπη, δύναμη ψυχής, φιλία, συντροφικότητα, κατανόηση, ανιδιοτέλεια, καλοσύνη. Ας δημιουργήσουμε έναν καλύτερο και ομορφότερο κόσμο.
Π.Π.
Επέστρεψες με ένα σωρό μικρούς καθρέφτες του θησαυρού σου…
Ένα παιδί που αναζητά το χρώμα..
.
Ένας μικρός δημιουργός στο πρώτο του άγαλμα
Ένας έφηβος που διασκεδάζει τις απαγορεύσεις
Ένας ερωτευμένος που αναγνωρίζει τη μορφή της παντού
Ένας διαβάτης της ζωής που ξαποσταίνει
Ένας ενημερωμένος ονειροπόλος
… Σε φωτογραφίζω μέσα από τις φωτογραφίες σου, για να θυμάσαι πόσο ξεχωριστή, άριστη ποιότητα χαρτιού είσαι 🙂
Καληνύχτα 