Δε βαριέσαι θα βάλω τίτλο αφού σου γράψω πρώτα. Μπήκαμε στη νέα πίστα λοιπόν. Το παιχνίδι είναι καλά οργανωμένο στον έβδομο και στον όγδοο όροφο. Μια ολόκληρη ομάδα σε έχει υπό την προστασία της και σου δίνει κάποιες αποστολές ενός στρατηγικού σχεδίου. Να ακολουθείς οδηγίες, να είσαι προσεκτικός και να ακούς το σώμα σου σε κάθε εσωτερική μάχη που δίνει. Στην πρώτη κατηγορία αγώνα, κατά του Τ2, έχουμε τέσσερις αγωνιστικές. Μετά το πρόγραμμα έχει διακοπές. Διακοπές στην Ελλάδα. Αυτό έχεις απαιτήσει ως προϋπόθεση προκείμενου να ξαναριχτείς στη μάχη του τελικού, που δεν είναι άλλη από μια εγχείρηση. Δύο αφαιρέσεις που θα μας αλλάξουν πολλές συνήθειες μας, κυρίως του κορμιού σου.
Στο σήμερα, έχεις ήδη τελειώσει τον πρώτο γύρο. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν γράφεις μικρή μου θεά λέξεις όπως καρκίνος, χημειοθεραπείες, ογκολόγοι, χειρουργοί…. Ίσως γιατί δεν γίνονται στο δικό σου κορμάκι, ίσως γιατί είσαι έξω από τον χορό και μόνο βοηθάς όπου μπορείς και φοβάσαι…
Στη μικρή θεά δεν αρέσει καθόλου αυτό το παιχνίδι. Ειδικά οι οδηγίες του παιχνιδιού, τις οποίες έπρεπε να αποστηθίσει σε περίπτωση που χρειαστεί η βοήθειά της, είναι το κάτι άλλο… Οδηγίες που ξεκινούσαν -υπό μορφή σεμιναρίων, με συνεχείς επαναλήψεις- με το ΑΝ… και τελείωναν με το τότε θα ΚΑΝΕΙΣ αυτό…., για να προσπεράσεις κάθε πιθανή λακκούβα παρενέργειας… χάπια, χαπάκια, διατροφή.. σχολαστική καθαριότητα… Είπαμε, η ομάδα είναι καλή αλλά αδελφάκι μου πολύ ενημέρωση, μια ενημέρωση που και να μην είσαι αγχωτικός, και να είσαι στο κόσμο της σοκοφρέτας, σε στέλνει αδιάβαστο με κρίσεις άγχους και παράνοιας. Πολύ οργανωμένη και καλά στημένη μηχανή, με ένα σωρό εξετάσεις. Ραντεβού με διάφορους επιστήμονες … Παρόλα αυτά, όπως έγραψα, τελείωσε ο πρώτος κύκλος και μάλιστα, σχετικά, πήγε καλά. Α ναι ξέχασα, έχουμε και διαβατήριο για να σημειώνονται η πορεία και τα αποτελέσματα κάθε αγωνιστικής.
Η πιο γλυκιά στον έβδομο είναι η Στεφανί. Προσωπική νοσοκόμα του παλιού παλτού, την οποία ακούει, συμπαθεί και εμπιστεύεται απόλυτα. Από κει και πέρα, στον όγδοο όροφο, μέχρι στιγμής το παλιό μου παλτό έχει μια νοσοκόμα που είτε τον τρυπά είτε όχι δεν προλαβαίνει να αντιδράσει γιατί δεν προλαβαίνει να το νιώσει, έναν νοσοκόμο που σε συνεργασία με το πεσμένο κάλιο μεταμορφώνεται σε κόκκινο πανί και μια κοκκινομάλλα που ναι μεν ψάχνει για τη σωστή φλέβα αρκετή ώρα τον τρύπα, τον πονάει άλλα του εξήγησε γιατί έπεσε το κάλιο και .. τέλος πάντων τη συμπάθησε. Στον όγδοο όροφο, άνθρωποι γυναίκες άντρες νέοι και ηλικιωμένη ρίχνονται στη μάχη … η καρέκλα τους αναπαυτική (?), και δίπλα τους ένα δέντρο με διάφορα σακουλάκια και ένα σωρό καλώδια που θυμίζουν χριστουγεννιάτικα φωτάκια όπως χαρακτηριστικά λέει το παλιό μου παλτό. Δίπλα μια καρέκλα για τον συνοδό. Η μικρή θεά έχει ένα σακίδιο που μέσα κρύβει διάφορα καλούδια, χαμογελά σε όσους διασταυρώνονται οι ματιές, καταγράφει διάφορες πληροφορίες και εντυπωσιάζεται με το χιούμορ του παλιού της παλτού… Είναι ένας τελείως διαφορετικός κόσμος τόσο ο έβδομος όσο και ο όγδοος όροφος.
Ίσως, τώρα που το σκέφτομαι, ο παράλληλος κόσμος της ζωή που τρέχει έξω και φέρνει διάφορα γεγονότα έχει ως σκοπό να μας αποσπάσει την προσοχή από κάθε πραγματικά ζόρικο και κυνικό.
Το πιο χαρμόσυνο γεγονός είναι πως στην Ελλάδα η φρεσκοπαντρεμένη μας Ντόρα είναι έγκυος 🙂 Θα γίνω, ας το πούμε, Γιαγιά λοιπόν. Φυσικά, μια Γιαγιά με τα Ούλα της, καθώς απ ότι έχω καταλάβει οι πραγματικές κατακτήσεις μιας γυναίκας ξεκινούν από τα 50 και ποιος ξέρει μέχρι ποια ηλικία φτάνουν. Από αυτή την ηλικία που δεν έχεις πια ταμπού, ή κοινωνικά κουτσομπολιά, εκεί γύρω στα 60 που όλοι νομίζουν πως σχόλασες ως γυναίκα, εκεί σου την πέφτουν οι πιο γοητευτικοί άντρες από διάφορες ηλικίες…. όπα ξέφυγα … τι έλεγα α ναι … γιαγιά και παππούς λοιπόν…. κατά τον Οκτώβριο μάλλον …
Από την άλλη, μία από τις μεγαλύτερες απολαύσεις του σπιτιού μας, ο μικρός παράδεισος του μπαλκονιού μας, γυμνώθηκε ξαφνικά!!! Θα θυμάμαι για πάντα, την επιστροφή μας από το νοσοκομείο στο σπίτι ότι είχαμε ολοκληρώσει τη μικρή δόση… και ακολουθούσε μια εβδομάδα ξεκούρασης και συγκεκριμένα αυτή της Μεγάλης εβδομάδας. Μια περίεργη παγοβροχή μας συντρόφευε στον δρόμο, η κίνηση στον κεντρικό δρόμο ήταν το κάτι άλλο… Δεν είχαμε τέτοια εμπειρία ποτέ τόσο έντονη… «Δεν πάμε να κόψουμε δρόμο από μέσα, να βγάλω και καμιά φωτογραφία των όμορφων καραμελωμένων δέντρων;» Και αφήσαμε τη μεγάλη κεντρική λεωφόρο … και με το που μπήκαμε καταλάβαμε πως τα δέντρα υποφέρουν τόσο από το βάρος του πάγου, δεν αντέχουν, σπάνε ξαφνικά και εκει που δεν το υποπτεύεσαι καν.. κράκ και πέφτουν στις αυλές, στα πεζοδρόμια, σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα… στο δρόμο…. κάποια χάνουν κλαδιά μεγάλα άλλα τη μισή τους ύπαρξη και άλλα απλά πέφτουν και τραβούν και τις ρίζες τους, σαν να βγαίνουν για πάντα από την πρίζα … Οτι άρχιζε η μεγάλη καταστροφή στα δέντρα της πόλης, που κανένας δεν περίμενε να είναι τόσο μεγάλη. Βγήκαμε γρήγορα στο κεντρικό δρόμο. Τελικά, φτάσαμε στο σπίτι μας.
Θυμάμαι καθισμένοι στο σαλόνι χωρίς ρεύμα, συζητούσαμε όταν ένας δυνατός θόρυβος φώτισε το δωμάτιο και το πρόσωπό σου. Γύρισα στο παράθυρο … που είναι το δέντρο μας; Αυτό το τεράστιο 4 ορόφων δέντρο κείτονταν νεκρό … όχι απλά σπασμένο, ξεριζωμένο μια για πάντα. Η δύναμη της φύσης, τα καιρικά φαινόμενα, απρόβλεπτα με μοναδικό σκοπό να ξ- αναστήσουν τη σκακιέρα της ζωής …
«Για πάνω από 10 χρόνια, το δέντρο της φωτογραφίας, από την άνοιξη μέχρι το φθινόπωρο, μας κάλυπτε με τη σκιά του από τις μεσημβρινές ακτίνες του ήλιου, στο μπαλκόνι και μας δρόσιζε με το πυκνό του φύλλωμα.
Η παγωμένη βροχή που ζούμε, σήμερα, στο Μοντρεάλ έδωσε ένα άδοξο τέλος στο μικρό μας παράδεισο.»
Χωρίς ρεύμα λοιπόν, από τους τυχερούς μόνο για 2 μέρες, με θέρμανση και ζεστό νερό, με πήρες μαζί στη δουλειά, οι δρόμοι και τα πάρκα το κάτι άλλο… κόσμος στα φαγάδικα, στα ρεστοράν, στις βιβλιοθήκες στα εσωτερικά εμπορικών κέντρων… χωρίς ρεύμα η πόλη, στα όρια της … Αλήθεια, όσο καλά και αν σε γνωρίζω δεν μπορώ να καταλάβω το μέγεθος του ψυχικού σου φόβου, πόνου, ανασφάλειας, εκνευρισμού, εκείνο που βλέπω είναι πως κάνεις τα πάντα για να αντέξεις… κρύβεσαι για να μην με στενοχωρείς να μην με φοβίζεις, …. δίνεις δύναμη σε μένα και σε σένα… ότι πραγματικά έχουμε η αγάπη μας.
Το κερασάκι των ημερών η κλειδόλεξη, αυτή που μου καίει το μυαλό. Δεν έχω παραιτηθεί, δεν έχω επιστρέψει τα μηχανίματα… και αυτή, αναγκαστικά, όταν είμαι η τελευταία Ελληνίδα επιμελήτρια διαθέσιμη στον κόσμο, τι να κάνει… με φωνάζει για δουλειά! Μεγάλη Τρίτη με Μεγάλη Παρασκευή, με ήθελαν … δεν πάνε καλά… να τους δώσω την εβδομάδα που δεν έχουμε νοσοκομεία, που που που… Άκουσα τη φωνή της μαλούμας μου, ,,,δεν είπες πως χρειάζεσαι χρήματα; βολεύει αυτή η εβδομάδα… μη γίνεις αχάριστη … πρέπει να πιεστείς..,,,, Και πιέστηκα, αλλά κάπου βαθιά δεν με ένοιαζε και τόσο …
Γελάω, τους έκανα άνω κάτω, δεν γνωρίζω αυτά τα εργαλεία, δεν παίζω ηλεκτρονικά παιχνίδια, δεν δεν… τρεις βοηθούς μου έφεραν… και όχι επειδή είμαι καλή, επειδή ήμουν η τελευταία διαθέσιμη επιλογή! Πέρα για πέρα αλήθεια αυτό, το επιβεβαίωσα, ρώτησα τον PM και μου απάντησε γελώντας «that’s pretty much correct».
Από την άλλη στο σχολείο με τα σποράκια μου μια χαρά πήγε η γιορτή της 25ης, φτιάξαμε και ένα έργο «ο δικός μου τσολιάς» για την έκθεση της γιορτής , έδωσα και βαθμούς…
Αντε να μας έμειναν 10 μαθήματα ακόμα, και πρέπει να οργανώσουμε την αποφοίτηση…
Α ναι δεν ξέρω αν στο έγραψα, την ημέρα της γυναίκας παρουσίασα μια ημερίδα, έτρεμα σαν το ψάρι, έκανα ένα σωρό λάθη στην παρουσίαση των ομιλητριών, όμως τι αστείο, το κοινό ήταν ζεστό, αυτό που λέμε φάνηκε στο χειροκρότημα πως με συμπάθησαν ακριβώς για τα λάθη μου Τι να κάνει και το κοινό, προσπάθησε να μου συμπαρασταθεί χαχααχα
«Είσαι η καλύτερη ραδιοφωνική παραγωγός που πέρασε ποτέ από τον σταθμό, ακόμα σε ζητούν οι ακροατές.» Αυτός είναι ένας μικρός γρίφος που θα με απασχολήσει από Δευτέρα.
Την Μεγάλη Πέμπτη βάψαμε λίγα αυγά κόκκινα, με λίγες πιτσίλες φέτος. Τη Μεγάλη Παρασκευή τελείωσε το προτζεκτ. Το Μεγάλο Σάββατο πήγαμε στην Ανάσταση και μετά φάγαμε τη διάσημη γοναμπι μαγειρίτσα μου με μανιτάρια, που δεν τολμώ να ομολογήσω πως είναι μαγειρίτσα γιατί θα είναι μεγάλη μπούρδα και ψέμα..
Την Κυριακή του Πάσχα ήρθε σε επίσημο γεύμα στο σπίτι μας η Πασχαλίτσα και τσακίσαμε ένα νοστιμότατο μπουτάκι. Είχαμε καιρό να προσκαλέσουμε κάποιον στο σπίτι μας. Από το πρωί ζουζουνίζαμε για το στρώσιμο του τραπεζιού, και τι και πως θα σερβίρουμε … καφές τσουρέκι Τενκερλή εξ Ελλάδας… Δευτέρα εξετάσεις, Τετάρτη ριχτήκαμε στον δεύτερο γύρο του αγώνα… σήμερα πήγε στη δουλειά… και συνεχίζουμε…
Θέλω να κλείσω φέρνοντας εδώ ένα τραγούδι … που ακούσαμε μέσα στο αυτοκίνητο την ώρα που βγαίναμε κάποια στιγμή από το εσωτερικό γκαράζ του νοσοκομείου…
Όμορφος ο ήλιος σήμερα. Προσπαθεί να με ξεσηκώσει … ίσως να τα καταφέρει γιατί είναι υπερήρωας … περίεργο, καίγεται, στην ουσία όμως, στη χρυσή του ώρα, την ώρα του βασιλέματος σου δίνει την ευκαιρία να δεις στον ουρανό όλα τα χρώματα που κουβαλά …. Άντε σήκω να πάμε …
Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂
Καληνύχτα 