Συμπυκνωμένη στα FM

Δύο μηνών γεγονότα πασπαλισμένα με ζάχαρη άχνη λογάκια. Συμπυκνωμένα θα τα γράψω γιατί το κάθε ένα ποτέ δεν ακολούθησε το επόμενο, όλα στριφογύριζαν στο μυαλό(?), στο σώμα, συσσώρευαν κούραση, ρουφούσαν μανιακά ενέργεια, … και η μόνη αρχηγός ήταν η καρδιά.

Ολοκληρώθηκαν οι 4 κύκλοι χημειοθεραπειών, τελείωσε η σχολική χρονιά με μια όμορφη αποφοίτηση, δέχθηκα πρόταση για ραδιοφωνικές πτήσεις ως πιλότος κάθε Κυριακή 4 ώρες στον ουρανό του Μόντρεαλ στα FM, βρήκα τη δύναμη να παραιτηθώ από την κλειδόλεξη των ηλεκτρονικών παιχνιδιών, αυξήθηκαν σε τρεις ώρες την εβδομάδα τα ιδιαίτερα μαθήματα με τη Σέτα μου, μας έβαψαν το διαμέρισμα μας, ορίστηκε ημερομηνία για τη διπλή χειρουργική επέμβαση του παλιού μου παλτού στις 18 Αυγούστου, 13 Ιουλίου πετάμε για Αθήνα μέχρι 1 Αυγούστου.

Ο τρίτος και ο τέταρτος κύκλος ήταν σκληρός. Σωματική και ψυχική κόπωση για εκείνον και κολύμπι σε ένα τεράστιο καζάνι υπομονής. Κάηκαν φλέβες, είχαμε αρνήσεις, κρίσεις πανικού, πείσμα, θέληση, υπομονή…. και αντιπερισπασμούς τα διάφορα δορυφορικά στην εργασία, στην οργάνωση… τι να γράψεις, αν και πρέπει να γράψω για αυτή τη μάχη που σε τελική ανάλυση δίνουν μόνο οι ασθενείς και όλοι οι άλλοι οπισθοφυλακή. Πότε δεν πίστευα πως θα χρησιμοποιούσα τη φράση «κάντο για μένα» και την ίδια στιγμή θα έσφιγγα τα χέρια μου για να μην τον αρπάξουν και εξαφανιστούμε…

Ο Αλέξανδρος, ο Απόλλωνας, η Βικτώρια, ο Γιώργος, ο Δημήτρης, η Έλλα, η Ζωή, η Ηλέκτρα, η Θάλεια, ο Θωμάς, ο Ματθαίος, ο Μιχάλης, η Πηνελόπη, ο Παναγιώτης και παντρεύτηκαν με την πρώτη δημοτικού και μου έμειναν τα μικρά μου σποράκια ο Αντώνης, ο Γιάννης, ο Λουκάς, η Μαρία Εύα, ο Πάνος ως μαγιά για τον Σεμπτέμβριο. Η εμπειρία των προηγούμενων χρόνων με βοήθησε ώστε να μπουν κάποια πράγματα στον αυτόματο πιλότο και να γίνει η αποφοίτηση.

Η Πασχαλίτσα φαίνεται να με μαλώνει γιατί κάθε χρόνο μετράω τα δώρα που μου κάνουν οι γονείς χαχαχα αλλά για μένα η επιβράβευση έχει τρεις όψεις. Η μία είναι τα σίγουρα τα δώρα που μου κάνουν οι γονείς, η δεύτερη είναι η φήμη της καλύτερης δασκαλίτσας που όλο και γιγαντώνεται και η τρίτη και μεγαλύτερη, είναι αυτή η σφιχτή αγκαλιά που μου κάνουν στην αποφοίτηση τα παιδιά της έκτης δημοτικού. Αυτή την αγκαλιά που τη ζητώ εγώ, με δάκρυα χαράς πάντα στα μάτια και δεν διστάζουν να μου δώσουν τα παιδιά.

Τα δώρα μου και φέτος ήταν φανταστικά. Τα γραφόμενα στις κάρτες από γονείς και παιδιά το κάτι άλλο.

Λίγες και οι αναταράξεις στην αρχή στο πιλοτήριο των FM. Φυσικά, στην πρώτη εκπομπή, τελευταία Κυριακή του Απριλίου, αν δεν είχα την πασχαλίτσα και το παλιό παλτό στο στούντιο θα είχα χάσει το φως μου. Όμως από τη δεύτερη πτήση άρχισα να θυμάμαι σκουμπάκια, μουσικές διαδρομές, κλπ… Με γεμίζουν με λογάκια «επιτέλους» επέστρεψες, πόσο μας έλειψες… λογάκια που δεν σταματώ να ακούω από διαφορετικά πρόσωπα κάθε εβδομάδα από γονείς, φίλους, συναδέλφούς, γνωστούς και αγνώστους.

Από την άλλη έχασα τη μάχη με την κλειδόλεξη. Όσο και να προσπάθησα δεν μου έλεγαν «κοριτσάκι μου δεν κάνεις για αυτή τη δουλειά’, και έτσι το είπα εγώ στη μικρή ξανθιά θεά. Η ΣτελΘ όρμησε να με φάει συντετριμμένη από την ήττα παραίτησης και η μικρή ξανθιά θεά άρχισε να βρίσκει πάλι το χρώμα της, την αναπνοή της, το κέφι της, τη δύναμή της. Έβαλα ακουστικά στη Στελθ, την έριξα σε άλλες πτήσεις και σιγά σιγά μπήκε στην τροχιά των όμορφων τραγουδιών η μικρή ξανθιά θεά.

Το να πρέπει να μαζέψεις όλα τα πράγματα στο κέντρο των δωματίων να περιμένεις να στεγνώσει η μπογιά και μετά σκουπίσεις να ξεσκονίσεις να σφουγγαρίσεις δεν είναι εύκολο… αυτό μόνο έχω να πω … έχει όμως μια διαφορετική καθαριότητα το σπίτι στο τέλος. Λες και ξεκόλλησες ότι σε κολλούσε

Σήμερα, βρήκα χρόνο, χρόνο να σταθώ για λίγο εδώ, να κοιτάξω πίσω μου τη διαδρομή, να βάλω κάποια πράγματα στον αυτόματο πιλότο, να κοιτάξω τους χάρτες… , να δώσω τη θέση μου σε έναν πιλότο αεροσκάφους να με πάει στο αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος, να αφεθώ στο αυθόρμητο, το απρογραμμάτιστο, στην κρεπάλη ξεκούρασης… να αδιαφορώ για όλους και για όλα … απλά να ξεκουράζομαι σε αγκαλιές, να κοιμάμαι στην αγκαλιά του και να τον απολαμβάνω να ρουφά δύναμη, κέφι, αισιοδοξία, αναψυχή….

Ωραία θα είναι , ας είναι καλά το παλιό μου παλτό, ένα παλτό που έχει πάντα τη δύναμη να ξεκολλά από τη μιζέρια… 🙂

Καληνύχτα, φέρνω φωτογραφίες στα γρήγορα, τίτλο, τραγούδι και πατώ δημοσίευση .. δεν έχω χρόνο να το ξαναδιαβάσω…. σε μια ώρα έχω ιδιαίτερο με τη Σέτα μου…

Με αυτά και κάτι άλλα (?)

Σήμερα, μετά από μια επίσκεψη στην ψυχολόγο και κομμώτρια μου Ματίνα για γενική επισκευή, είπα να φτιάξω ένα τσαγάκι περιποιημένο με κατεψυγμένες φράουλες, να χουχουλιάσω με την κουβερτούλα μου στην κόκκινη πολυθρόνα μου, να αντισταθώ στη βόλτα σε άλλα εξοχικά και να εκτονωθώ γράφοντας και κυνηγώντας τη σκέψη μου.

Το σπίτι έχει στολιστεί, με το παλιό παλτό να έχει αναλάβει την ευθύνη κάθε πρωί να σβήνει τα φωτάκια που διακοσμούν με χριστουγεννιάτικη γιρλάντα την μπαλκονόπορτα του σαλονιού. Ο μικρός μου δεν το θυμάται πάντα καθώς φεύγει αγχωμένος για το γραφείο. Είναι πολλά που τον ζορίζουν και έχει και μένα, μια να με πάει στο κομμωτήριο, μια στο μάθημα που έχω με τη μικρή μου Σέτα κάθε Τετάρτη… διάφορα μικρά άλλα και μεγάλα όπως μια μικρή επέμβαση – εύκολη με τοπική αναισθησία αλλά και μόνο που ακούει ο ανδρικός του οργανισμός το σημείο που θα γίνει … αρκεί… όπως κάτι αποτελέσματα από βίου όψη, κάτι σα να πηγαίνεις χαλαρά σε μια ευθεία με το αυτοκίνητο και να περιμένεις το χάρτη να σου δείξει πότε θα αρχίσουν τα διάφορα στροφηλίκια… και φυσικά το λόττο που ενώ είναι σίγουρος πως θα κερδίσει, κερδίζει 2 δολάρια χωρίς τα μηδενικά των 20.000.000 και δωρεάν παιχνίδια για να ξαναπαίξει.

Οι τοξότες άμα πέσουν ψυχολογικά μπλοκάρουν την ψυχή τους και συνομιλούν μόνο με τη λογική τους που σπάει κόκαλα. Τα γράφω όλα αυτά γιατί όταν περνάω από το σαλόνι και βλέπω τα φωτάκια σβησμένα, από τη μια χαμογελώ, από την άλλη θέλω να του κάνω μια σφιχτή αγκαλιά και από την άλλη πλευρά νιώθω τη δύναμη του. Που να γράψω ότι εδώ και τρεις μέρες πάλι κοιμάται στο σαλόνι. Κρυωμένη, με πυρετό μέχρι 37,9 την πρώτη μέρα.

Αυτά ξεκίνησα να γράφω την Πέμπτη, κάτι με διέκοψε, και δεν ολοκλήρωσα δεν δημοσίευσα δεν δεν…

Σήμερα έφτασε Τρίτη, Αν και δεν λέει να μου περάσει το κρύωμα την Παρασκευή το απόγευμα πήγα στη γιορτή του προσωπικού και το Σάββατο η χριστουγεννιάτικη γιορτή με τα σποράκια. Αυτό που κρατώ από τη γιορτή είναι το γέλιο των γονιών. Έπρεπε να βρουν τη φράση ¨καλά Χριστούγεννα σε όλους» μέσα από το θεατρικό μας «η Χριστουγεννιάτικη Αλφαβήτα», κρατούσαν τα σποράκια από ένα γραμματάκι και το καθένα όταν έφτανε η σειρά του έλεγε το γράμμα και κάτι σχετικό Κ οι Κουραμπιέδες της γιαγιάς, Γ η γέννηση του Χριστού…. Τέλος πάντων με τον τρόπο μου βοήθησα τους γονείς να βρουν την ευχή και ήταν αυτός ο τρόπος που τους έκανα να γελάσουν.

Τι όμορφο που είναι να γελούν οι ανθρώποι. Μερικές φορές δεν το πετυχαίνω και γελούν από ευγένεια, όμως όταν το γελιο τους είναι πραγματικό φεύγει τόσο μα τόσο το προσωπό τους.

Ήθελα να φέρω φωτογραφίες, από τις καλές που βγάζει το παλιό μου παλτό, αλλά δεν τις έχει στείλει, και αν είναι να περιμένω θα περάσουν τα Χριστούγεννα.

Σε αφήνω τώρα, να φέρω τις φωτογραφίες.

Αυτή είναι μια ζωγραφιά της Ελλα που μου αρέσει πάρα πολύ, τη στείλαμε στην Ελλάδα μάζι με άλλες…

Τα παιδιά τα έντυσα δωράκια, εδώ από την πρόβα, στη γιορτή φορούσαν όλα ασπρη μπλούζα

Αυτες είναι οι μικρές πινακίδες με το γραμματάκι που κρατούσε κάθε παιδί στη γιορτή..

και αυτό είναι και να φέρω και ένα τραγούδι άσχετο που μου αρέσει αυτό τον καιρό.

Καληνύχτα Μορεάλη μου

Με προβληματίζει κάτι

Με προβληματίζει κάτι αυτόν τον καιρό…

τι?

ο χρόνος …

ωχ θα έχουμε πολυλογία, ξέρεις καμιά φορά νοσταλγώ τότε που απλά ερχόσουν στο εξοχικό μου και μου έφερνες ένα τραγούδι, άντε και τους στίχους του…

Σε παρακαλώ, κάτσε να σου πω γιατί Να…. Πότε άνοιξαν τα σχολεία, πότε γιορτάσαμε την 28η και πως έχω ξεκινήσει να οργανώνω τη Χριστουγεννιάτικη γιορτή, ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει.

Τα σποράκια μου τα γνώρισα την επόμενη της επιστροφής μου από την Ελλάδα. Η κυρία Μάνια, γνωστή στους γονείς της ελληνικής παροικίας, κάτι σαν τη δασκάλα του χωριού, καλωσόρισε 21 σποράκια. Οι γονείς μου χάρισαν το πιο όμορφο χαμόγελό τους κατά την πρώτη παραλαβή των παιδιών. Αργότερα διαπίστωσα πως ήταν όλοι μιλημένοι από γνωστούς, συγγενείς ή φίλους που παλαιότερα μου είχαν εμπιστευτεί τα παιδιά τους. χαχαχαα καλύτερα να σου βγει το μάτι πάρα το όνομα. Έτσι όλοι ξέρουν πως η κυρία Μάνια μένει κάθε χρόνο στην ίδια τάξη, στο νηπιαγωγείο … Αυτός ο ρόλος τη νηπιαγωγείου ταιριάζει γάντι στη μικρή ξανθιά θεά, που διψά για αγάπη και αποδοχή. Χρόνια έρχονται και φεύγουν και κάθε χρόνο, συναντά μαθητές της που όλο και μεγαλώνουν και βγάζουν ρίζες και αν και πάντα χαμογελούν και χαιρετούν με τα χρόνια το χαμόγελό τους γίνεται όλο και πιο ντροπαλό…. Χρόνος το κρατώ ως λέξη

Ο μόνος που στην αρχή μου έφερε αντίσταση ήταν ο Δημήτρης. Για κάποιο λόγο δεν ήθελε να φύγει από την αγκαλιά της μαμάς του. Ψέματα, για κάποιο λόγο δεν ήθελε η μαμα να τον αφήσει από την αγκαλιά της. Δοκίμασα τα πάντα, και όταν πήρα τη συγκατάθεση του πατέρα, απλά τράβηξα τον Δημήτρη μέσα στην τάξη και έκλεισα την πόρτα. Βία … σκίζεται η καρδιά μου όταν το κάνω αυτό, νιώθω άγριο θηρίο…. Ευτυχώς, με τον Δημήτρη φτιάξαμε τη σχέση μας μέσα σε 1 λεπτό… και η υπόλοιπη μέρα κύλησε όμορφα …. 21 σποράκια…. 4 Προνήπιο: Μαρία-Εύα, Αντώνης, Πάνος Γιάννης Λουκάς, 17 νηπιαγωγείο. Έξι παλιοσειρά από πέρσι, Γεώργιος, Μιχάλης, Έλλα, Ηλέκτρα, Θάλεια, Απόλλωνας και Παναγιώτης, Αλέξανδρος, Τζέισον, Θωμάς, Πηνελόπη, Ζωή, Τζέννα, Βικτωρία, Δημήτρης, Ματθαίος. Πρώτη αποστολή να γελάσουν με τον Ιπποπόταμο, δεύτερη να μάθουμε τα ονόματά τους… και το τρένο ξεκίνησε για μια ακόμη χρονιά. Ευτυχώς, φέτος έχω πάλι βοηθό την Κωνσταντίνα που είναι φοβερή.

Δεν τα έχω χαρεί φέτος τα σποράκια μου ακόμα, καθώς αναγκάστηκα να λείψω δύο Σάββατα. Είμαστε λίγο, τρέχα να προλάβουμε…. η χρονιά δεν έχει πάει όπως την είχα οργανώσει. Νιώθω πως ακόμα δεν έχουμε δεθεί ως ομάδα. Αυτό το Σάββατο βέβαια θα πάμε την πρώτη μας εκδρομή! Το άγχος μου χτυπά κόκκινο, και με ντροπή και μετάνοια θέλω να ζητήσω συγγνώμη από όλους τους δασκάλους και καθηγητές μου… Δεν τους έφτανε η μεγάλη ευθύνη της ζωής μας, είχαν να κυνηγούν και εμάς, που σε κάθε εκδρομή σαν λυσσασμένα σκαρώναμε ότι δεν μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους.

Φυσικά, μπορώ εύκολα να σκεφτώ πως το άγχος και η ευθύνη για το Σάββατο με κάνουν να τα βάζω με τον χρόνο χαχαχα

Αλλά (ωχ πολυλογία, άντε λέγε)

Ο Χρόνος… τα τελευταία χρόνια, κάτι η επιδημία, κάτι που μπήκα στην δεύτερη πενταετία των 50, κάτι ο καθρέφτης, κάτι που ακόμα περνά η μπογιά μου, κάτι που αρχίζει να αντιστέκεται το κορμί μου σε καταχρήσεις, κάτι από δω κάτι από κει… κάτι που έχω χάσει διάφορες σταθερές μου, (αυγά και τα πασχάλια κοινώς) … τι έλεγα ναι … Καταλήγω πως ο χρόνος είναι άνθρωπος. Τις περισσότερες φορές, σκληρός, ηγετικός, βιαστής, ψυχρός δολοφόνος δάσκαλος, άλλες φορές φτωχός, ρακένδυτος, ψυχασθενής, καταθλιπτικός, άλλες φορές ψεύτης, υποκριτής, αλαζόνας, ειρωνικός, δυστυχισμένος, άλλες πάλι συντροφικός, φίλος, υπομονετικός, συγκαταβατικός, και κάποιες φορές άτακτος, μικρό παιδί, που το κυνηγάς για να τον φτάσεις, που τον παρακαλείς να παίξει μαζί σου, να σου δώσει σημασία….

…… σκοπεύεις κάπου να καταλήξεις? ή θα λιώσουμε στην πολυλογία σου!

Να σου πω, δικό μου είσαι ότι θέλω σε κάνω, εγώ εγώ σε έχω βαφτίσει «αυτό»

Καλά, λέγε…

Τι έλεγα, τέλος πάντων ήθελα να μακρηγορήσω και άλλο αλλά θα ολοκληρώσω … Ως ξανθιά και ως θεά βεβαίως βεβαίως, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως τις φορές που πραγματικά τον έχω χεσμένο τον χρόνο, είναι όταν φτάνω σε έναν οργασμό (οποιασδήποτε μορφής). Αυτή η ιδιαίτερη ψυχοσωματική κατάσταση εκμηδενίζει τον χρόνο, βασικά, δεν έχει καμιά πρόθεση να τον ανταγωνιστεί ένα απλό ρουα ματ πριν αρχίσει καν το παιχνίδι. Ο οργασμός απλά δεν τον υπολογίζει καν ως αντίπαλο. Θα μπορούσα να πω, πάντα ως θεά ομιλούμενη, πως ο οργασμός είναι θεός κάτι που πότε μα ποτέ δεν πρόκειται να πετύχει ο χρόνος.

Έτσι, τώρα που το σκέφτομαι, ο χρόνος είναι ένας απλός υπάνθρωπος, που έχει ένα σωρό χαρακτηριστικά του ανθρώπου, εκτός από την ικανότητα να κοιτά ψηλά….

Δεν ξέρω τι σε έπιασε και κουρεύεις του αμπέλου τη φιλοσοφία.

Ε να, στο είπα στην αρχή, γλιστρά απ τα χέρια μου… και φοβάμαι πως είναι στιγμές που δεν με νοιάζει καν, και μετά σα να μετανιώνω και να με νοιάζει πολύ …

Να κοιτάξεις τα ορμονικά σου σε παρακαλώ χαχαχαχα

Μπα, δεν έχω σκοπό να σταματήσω να φτάνω σε οργασμούς.

Όχι δεν να μην φέρεις Σπανουδάκη, θα φέρω εγώ το αγαπημένο μου μελό και πάντα επίκαιρο στο εξοχικό μας.

να θυμηθώ να σου πω και για την Νόρα μας… πήρε και υποτροφία…

Καληνύχτα Μορεάλη μου ….

Καλώς ήρθες ραστώνη

Σχολείο τέλος. Τα παιχνίδια κάτω. Επίσημα το Σάββατο, 11 Ιουνίου αποχαιρέτησα και τους γονείς. Το προηγούμενο Σάββατο, 4 Ιουνίου αποχαιρέτησα τα σποράκια μου. Ο Λέανδρος, ο Θωμάς, η Σεσίλια, η Ιζαμπέλλα, η Αθανασία, η Αικατερίνη, η Σταυρούλα, ο Φίλιππος, ο Παύλος, η Ζωή, η Μαρία, η Έλενα η Αλίκη, ο Κώστας, η Σέτα, άνοιξαν τα φτερά τους για την πρώτη Δημοτικού. Δεν πρόλαβα να τα αποχαιρετίσω όπως άλλες χρονιές. Να τους πω λογάκια στην τάξη. Είχαμε νωρίς τη γιορτή της αποφοίτησης. Απλά δεν πρόλαβα να τα δω όλα μαζί μέσα στην τάξη και να τα χαράξω στην καρδιά μου ως τελευταία εικόνα. Είχα και την υπερπαραγωγή … δωράκι στους γονείς όλα τα ποιήματα και τραγούδια που είπαμε στις γιορτές που λόγω πανδημίας δεν μπόρεσαν να παρακολουθήσουν.

Και ήταν εκεί λίγο μετά την παράδοση των πτυχίων τους που όπως έγραψα «ψήλωσα λίγο… σα να φούσκωσε το στήθος μου… και … και σα να μου κόπηκε η ανάσα από τη χαρά όταν τα σποράκια μού έκαναν επίθεση αγκαλιάς μετά από προτροπή των γονέων τους…. και ήταν που σα να δάκρυσα και λίγο καθώς τα αποχαιρετούσα… και τους ευχόμουν δυνατά «καλό καλοκαίρι» κρυφά «καλή πρόοδο»

Κράτησα έξι για μαγιά τον Σεπτέμβριο. Την Ηλέκτρα, τον Γιωρλγο (ναι έχουμε αρχίσει να βάζουμε το ρ) τον Μιχάλη, την Έλλα τον Απόλλωνα και τη Θάλεια.

Η έκπληξή μου για φέτος η βοηθός μου, η Κωνσταντίνα. Να προσέχει κάθε μου ανάσα, κάθε μου κίνηση, κάθε μου βήμα… Ένας σπουδαίος θησαυρός, που λατρεύει αυτό που κάνει και μάλιστα από τον Σεπτέμβριο γράφτηκε και στο πανεπιστήμιο για να μου γίνει δασκαλίτσα, να ανοίξει και αυτή τα φτερά της και να πετάξει μετά από 4 ή 5 χρόνια. Μου υποσχέθηκε πως θα είναι και του χρόνου βοηθός μου.

Τέλος και στα λεκοκλειδα, μας τελείωσε το έργο, ότι μαζέψαμε μαζέψαμε από λεφτάκια… Την Παρασκευή αποχαιρέτησα την ομάδα σε ένα γεύμα μέσω ζουμ, πρώτη φορά είδα τις φατσούλες τους και άκουγα τις φωνές τους. αχμμμ Αν η αγγλική ήταν δύσκολη στο γραπτό λόγο των τσατ, ο προφορικός λόγος είναι ακόμα πιο δύσκολος. Από συνάδελφο σε συνάδελφο αλλάζεις χώρα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! σοκ…. Ισπανός, Κορεάτης, Γάλλος, Άραβας, Γερμανός, Ταϊλανδέζα, Κινέζος, Ισπανίδα και ξαφνικά εγώ Ελληνίδα, να μιλάμε αγγλικά, ίδια γλώσσα μα τόσο διαφορετική στην προφορά /// η μικρή ξανθιά κρύφτηκε πίσω από την καρέκλα μου, μασουλώντας το τοστ και την μπανάνα…

και το Σάββατο 11

Οι εκπαιδευτικοί πάλι, διαλέξαμε τον «Μύθο» Δεν είχα καταλάβει γιατί διάλεξαν αυτό το «Α! μου πιάνετε τον κώλο και εγώ σας αφήνω» ούζο=μεζεδοπωλείο. Η απάντηση ακούει στο όνομα Παναγιώτα. Μικρός καραγκιόζης η ξανθιά θεά χώθηκε μέσα στην αγκαλιά του ούζου, ένα δύο μακροβούτια σε δύο σφηνάκια τσικουδιά, και μετά δέχτηκε κεράσματα τρία ποτήρια κρασί μέχρι να έρθει το παλιό παλτό να τη μαζέψει….

Όταν ακούγεται η τρομερή και φοβερή Σειρήνα λήξης διαφόρων δραστηριοτήτων μου, βλέπω όλες τις φίλες μου κατάκοπες, χυμένες σε διάφορες γωνιές του παλατιού. Η μόνη τους πρόκληση για τον Ιούλιο το κολύμπι… το πέρα δώθε της πισίνας. Να κολυμπώ και να σκέφτομαι, να ονειρεύομαι, να ανοίγω διαδρομές στο σύμπαν και να στέλνω την κάθε μία εκεί, και πάλι πίσω… να τις συγκεντρώνω στο κορμί μου, σε αυτό το σάκο που όλο παλιώνει εξωτερικά αλλά γίνεται το παλιό αγαπημένο, χιλιοσκισμένο μα άνετο φούτερ… Αλλάζει, ξεφεύγει από το ανίκητο που είχα δεδομένο, και πάει στο φθαρμένο, παραδομένο στο λάθος υπερεκτιμημένο δεδομένο Μια μια επιστρέφουν με τελευταία τη μικρή ξανθιά θεά, που θα μας φέρει τα δικά της..ξέρετε, αταξίες, παιχνίδια και σχέδια.

Και εκεί που πιστεύουμε πως καλωσορίζουμε τη ραστώνη η μικρή κράτησε λέει τη Σέτα για φίλη. «Η μαμά της μας παρακάλεσε να τις μάθουμε περισσότερα Ελληνικά» μας ανακοινώνει η μικρή ξανθιά. Πρώτη φορά ιδιαίτερο μάθημα σε ένα μόνο παιδί. Δύο ώρες πρωί το Σάββατο και μια ώρα επανάληψη την Τετάρτη το απόγευμα. Κοίτα που όλες οι φίλες μου συμφωνούν, κάθε μια για τον δικό της λόγο ακόμα και εγώ.. εγώ που αφήνω τον εαυτό μου να επιπλέει, ακούω τους ήχους το νερού και με τραβά απαλά ένα εσωτερικό ρεύμα για να με φτάσει Ελλάδα…

Λαλά,

Αυτό είναι ένα τραγούδι με την Παναγιώτα. Το διαφορετικό σε αυτό το τραγούδι είναι πως το βίντεο είναι γυρισμένο στο λασίν. Αγαπημένος αυτός ο φάρος, αγαπημένη και η ψευδαίσθηση πως το νερό είναι θάλασσα και όχι ποταμός…

… είναι αλήθεια, αυτό το αχ είναι αλήθεια…

Καληνύχτα Μορεάλη μου.

Σημ. Το Αυτό είμαι και έχω να σου πω πως έχει αλλάξει ο τρόπος που μου γράφεις… παλιά μου έγραφες αυτά που έκαιγαν και όχι γεγονότα.

Διαφωνώ, δεν άλλαξα εγώ, η ζωή μου άλλαξε, αυτό που κατά κύριο λόγο έχει αλλάξει είναι πολλές μα πολλές ώρες μόνη…

Καληνύχτα και πάλι ..

Δεν θα πάρει δώρο η Μάνια…

Το θυμάσαι πως είμαι ένα απλό εξοχικό στο πουθενά του μυαλού σου και πως καμιά σχέση δεν έχω με μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή μπλογκ ή δεν ξέρω εγώ τι… Και αν το θυμάσαι γιατί δεν μου γράφεις πιο τακτικά;

Απλα πράγματα σσσσ μας διαβάζουν. Κατάλαβα τρόμαξες. Οχι ακριβώς, φοβήθηκα όμως, προς στιγμή δεν ήθελα να βουτήξω και να αρχίσω το κολύμπι, με έπιασε κούραση… Μετά μίλησα με τον Πήτερ Παν, έβαλα τα κλάματα, φύσηξα δυνατά τη μύτη μου και έγινα και πάλι απίστευτα δυνατή, πανέτοιμη να στηρίξω κάθε του αγώνα. Άλλωστε θα ήταν μια μάχη για να αποφύγουμε τα χειρότερα. Χάρηκα που δεν θα δοθεί αυτή η μάχη μέσα στα Χριστούγεννα.

Ναι, με τα σποράκια περάσαμε ωραία. Σποράκια είναι, όσο τους δίνεις ρουφούν, παίζουν γελούν. «Ο χιονάνθρωπος παιδιά » και για άλλη μια φορά το φοβερό καπέλο έκλεψε την παράσταση.

Η γιορτή μέσα στην τάξη…τους έδωσα και τα δωράκια που τους είχα φτιάξει … άλλαξα τα γαλλικά και τα μετέτρεψα σε ελληνικές κατασκευές… κουφάλοι κεμπεκιώτες δεν θα σας περάσει χαχαχα .

Ήρθε και ο Αγιος Βασίλης! Τεράστιος ήταν φέτος. Οργανώναμε πως θα εμφανιστεί στα παιδιά και μου λέει ξαφνικά «σε ξέρω εσένα ….» γούρλωσα τα μάτια με κάποια ενοχή, «με ξέρεις και εσύ» εγώ; αναρωτήθηκα και η ολόκληρη η ερωτική μου ζωή έκανε προβολή ταινίας στο μυαλο μου … μπα κανένας τόσο ψηλός, θα με έβαζε η μαμα να τον παντρευτώ αμέσως … τις άρεσαν τις μαμάς οι ψηλοί άντρες… πσσσσ σκέφτηκα έχω μέσον χριστουγεννιάτικης μαγείας, είναι ο ένας και αληθινός … «έχουμε φάει μαζί στο σπίτι της Μαίρης…» τζίφος ούτε και αυτός !!! Δεν είναι αυτός που τρώει τα μπισκότα και πίνει το γάλα που του αφήνω κάτω από το Χριστουγεννιατικο δέντρο…

Σκατούλες, αυτό έχω να πω μόνο. Αυτός ο κοκκινοφορεμένος είναι τελικά τζαναμπέτης. Μάλιστα με τρολάρει και όλας στο φέις.

Εχεις την οικογενεια σου, μάλιστα, που την έχω … σκορπισμένη σε όλο τον κόσμο… και πάρε και ένα Ομικρον … και γενικά είναι μέχρι να μου γυρίσει το μάτι… να γίνω καλικάτζαρος, και να σκαρφαλώσω στο έλκηθρό του στα κρυφά…. και να αλλάξω και το δρομολόγιο του κατά πως με βολεύει.

και βασικά όλα αυτά τα γράφω από την βαθιά μου χαρά, μακριά από νοσοκομεία και με ανίψια, αδέλφια, φίλους, ξαδέλφια, θεία, παλιο παλτό, οοοολους καλά .. χωρίς απώλεια. Χωρίς φθορές… Αχ να χαρείς μη μου λες για φθορές γιατί θα σου θυμίσω το κείμενο που προσπάθησες να διορθώσεις, όταν κάποιος αποφάσισε να το υπαγορεύσει στο κινητό του. Η πρώτη αιτία στης Ενανθρωπήσεως … του Μεγάλου Αθανασίου … Μια εμπλοκή την έπαθε η ξανθιά που να θυμίσω πως δεν διαβάζει…. Θεός, Φθορά, θάνατος, διάβολος αφθαρσία Λόγος… κάηκε ο εγκέφαλος, εύκολο κείμενο δε λέω, αλλά όχι όταν δεν έχει καθόλου σημεία στίξης, καθόλου… Πέρασε στην αφθαρσία το μυαλό μου μέσω αφασίας… καλά καλα δεν καταλαβαίνεις όποτε το αφήνω εδώ το θέματα… τι έλεγα; Εγώ έλεγα, πως τα δικά σου γραπτά εδώ στο εξοχικό δεν μπαίνεις καν στον κόπο να τα διορθώσεις… πληκτρολογείς και ούτε που στέκεσαι…

Γκρινιάζω λιγουλάκι και δεν ξέρω αν βγει αυτή η εγγραφή, τώρα γράφω στα τυφλά δεν γράφει ο κερσορας , εγώ μόνο πληκτρολογώ… …α ωραία βγήκαν όλα … θαυμα 🙂 …

Αύριο λοιπόν Σάββατο δίνω ελέγχους. Η καλύτερη μου μέρα. Δασκαλίτσα με τα ουλα της. Δεκάλεπτα ραντεβού με τους γονείς. Θα κρατώ τον έλεγχο και θα αγορεύω !!!! Ασε που θα με γεμίσουν δώρα και κάρτες που θα μου έχουν φταίξει τα παιδάκια μου … Θα με γεμίσουν και οι γονείς με καλά λόγια!!!! Σκέτη ευτυχία. Ήδη μου έδωσαν από το προηγούμενο Σάββατο 4 δώρα!!!! Στα δύο είχε και κρυμμένο μαγικό δώρο. Ένα, η μαμά του Φίλιππου και του Παύλου που δάκρυσε γιατί πρώτη φορά άκουσε για τα παιδάκια της πως είναι αδαμάντινοι χαρακτήρες… Αφού είναι αλήθεια να μην της το πω… η δουλειά που έχει ρίξει στο μεγάλωμα λάμπει …και σας φευγει στην Ελλάδα για Χριστούγεννα !!! Το δεύτερο δώρο η μαμα του Γιωλγου, «Γιώργος σας αγαπά πάρα πολύ είστε ο λόγος που έρχεται στο ελληνικό σχολείο» … (κάτι τέτοια ακούω και κάπου πιστεύω πως δεν χρησιμοποιώ κανέναν από τους παιδαγωγικούς κανόνες των σχολείων χαχαχα ) «… μα συνέχεια τον μαλώνω και του φωνάζω» «είμαι εκπαιδευτικός κυρία Μάνια, τα παιδιά θέλουν να τους φωνάζεις να τα μαλώνεις, μετρούν αλλιώς την επιβράβευση, και εσείς επιβραβεύετε και όλας» … αχ μου έκανε δώρο και κρέμα χεριών και κραγιόν και λιπ στικ 🙂

Σκέψου πόσο ωραία θα περάσω αύριο. Θα με στολίσουν με δώρα και με λογάκια και και και 🙂

Όλα καλά λοιπόν, οπότε μένει χώρος και χρόνος για λίγη γκρινιά. Να έλειπε αυτό το ζόρι με τα οικονομικά , και ένα στρωμένο τραπέζι, από δω μέχρι το βιλαμπάχο και με όλους τους συγγενείς και φίλους μου μαζεμένους…

Αυτά …

Καληνύχτα εξοχικό του μυαλού μου 🙂