Θέλω να γράψω για την κυρία Φρόσω και την κυρία Δέσποινα. Είναι δύο ηλικιωμένες γυναίκες που μπήκαν στην ζωή μου και πραγματικά με αναστάτωσαν. Είναι η πρώτη μέρα που νιώθω άνετα και ήρεμα, με πολλές πολλές ωρες να σκοτώσω. Πραγματικά απολαμβάνω την ηρεμία . Οκτώ λεπτά πριν από τις 12 τα μεσάνυχτα, έχω ένα βιβλίο που έχω ξεκινήσει και μου ζητά την προσοχή μου.
Το μεγαλύτερο μου ελάττωμα (?), δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ, άν και κατά βάθος είμαι πολύ συγκεντρωμένο άτομο. Γι αυτό και όταν κάνω κάτι συγκεντρώνομαι απόλυτα και μόνο σε αυτό. Δεν είναι απαραίτητο να είναι ένα πράγμα. Αρκεί να το έχω συμπεριλάβει στις κινήσεις μου. Κάτι σα να έχω χορογραφία. Μέσα σε μια χορογραφία ας πούμε μιας ημέρας μπορώ να εντάξω ένα σωρό πραγματάκια όμως… όσο πιο πολλά εντάσσω τόσο πιο πολύ φτάνω στα όρια πανικού αν προσπαθήσεις να με βγάλεις από την ρουτίνα μου. Δεν είναι πως θα σαστίσω σαν την αντιλόπη είμαι .. ψύχραιμη τα καταφέρνω αλλά… τα νεύρα που μου δημιουργούνται δε ομολογούνται Μη μου αποσπάς την προσοχή. Περίεργο και δύσκολο να περιγράψω. Σα να δουλεύει με γρήγορες ταχύτητες ένας εγκέφαλος και ξαφνικά ένα ξυλαράκι έρθει να πει μια λέξη.
Αυτό είναι χάνω το βηματισμό μου και … νευριάζω ..
Τώρα η αλήθεια είναι πως εγώ ξεκίνησα να γράφω γιατί ήθελα να φέρω εδώ στην χαρτόκουτα του μυαλού μου την κυρία Φρόσω και την κυρία Δέσποινα. Ειδικά την κυρία Φρόσω… όμως σήμερα δεν είχα καμιά από τις δυο …ειδικά την κύρια Φρόσω και να πω δεν μου έλειψε καθόλου.
12 και 12 λεπτά
Νυστάζω και ίσως και έχω κάποιο είδος αυτισμού … που δεν διαγνώστηκε ποτέ …
Καλή Κυριακή
[embedyt]https://www.youtube.com/watch?v=HzTlB-TjAzM[/embedyt]