Η Αθήνα το Χωριό μας, κυρίως για το Παλιό μου Παλτό, είχε αλλάξει σε πολλούς τομείς. Αν εξαιρέσουμε τους δρόμους που του φάνηκαν σαν πιο μικροί, βρήκε τις συγκοινωνίες αρκετά αναβαθμισμένες, τους οδηγούς ταξί ενημερωμένους και ευγενικούς και τα εστιατόρια με πλούσιες μεγάλες μερίδες.
Έλαμπαν τα ματάκια του στην κάθε γωνία της πόλης μας βλέπεις ήταν δικές του και γεμάτες αναμνήσεις. Δεν ήταν πως δεν έβλεπε τις διάφορες αδυναμίες, όπως ας πούμε τους κάδους απορριμάτων που κυρίως τις βραδινές ώρες ήταν παραφορτωμένοι, ήταν η λαχτάρα του να γευτεί και πάλι ότι αγάπησαν όλες τους οι αισθήσεις.
Έτσι το συμπέρασμα είναι ένα. Το Χωριό μας είναι η ομορφότερη πόλη του κόσμου. Σου δίνει την δυνατότητα να παρακολουθήσεις θεάματα, συναυλίες, έχει πολλούς χώρους εστίασης για κάθε γούστο,έχει μαγαζιά. βιβλιοθήκες, πάρκα, πολλά πολλά μνημεία και μουσεία!!! Όμως πάνω από όλα, όπως συνηθίζει να λέει και το Παλιό μου Παλτό «έτσι και αλλιώς καμιά άλλη πόλη στο κόσμο δεν έχει Ακρόπολη!»
Όλα προσπαθήσαμε να τα κάνουμε στο χωριό μας. Και μπορώ να πω πως καταφέραμε αρκετά, αν και χαμένοι στα τόσα «θέλω»! Τρεις μέρες αφού έφτασε το παλιό μου παλτό πήγαμε και είδαμε «Το δικό μας σινεμά». (μέχρι τέλος Σεπτεμβρίου με πολύ καλές προσφορές στα εισιτήρια) Δεν το επιλέξαμε εμείς, η Χριστίνα από το Μόντρεαλ φίλη, βρεθήκαμε σε κοινή τροχιά Αθήνας και γιατί όχι, δεχτήκαμε την πρόσκληση να δούμε μαζί την παράσταση.
Αγαπημένο θέμα, αγαπημένα τραγούδια, και… πάνω από όλα… Καλοκαίρι, Ευελπίδων 4. Άλσος, ένας καλά κρυμμένος χώρος αναψυχής με την ψυχή του Οικονομίδη, αρχιτεκτονικό διαμαντάκι μέσα σε ένα αγαπημένο πάρκο Γνώρισε μεγάλες στιγμές διασκέδασης, και επαναλειτουργεί για να το ανακαλύψουν και οι νέοι κάτοικοι….
Χαιρόμασταν σα μικρά παιδιά την δύση του ήλιου που έβαφε μοναδικά τον Λυκαβηττό. Απαλό αεράκι συνόδευε την νύχτα… μια νύχτα με καρφιτσωμένο ένα φεγγάρι… «άμα δείτε το φεγγάρι» … Μπορούσες να κάνεις έτσι και έτσι το χέρι σου και να το αρπάξεις. Η μικρή Ξανθιά θεά όμως το έβλεπε να χουχουλιάζει χαρούμενο στα μάτια του. Ενθουσιασμένο το Παλιό μου παλτό με την σκηνική εκτέλεση και ευρυθμία του μιούζικαλ.
Η Αθήνα αργά αλλά μεθοδικά είχε αρχίσει να μας γοητεύει ως μια ξελογιάστρα έμπειρη και πανέμορφη αρχόντισσα αλλά και πόρνη.
Χαμογελώ με τα κουνήματα της. Ναι βιώσαμε και σεισμό αλλά με μια μέθοδο που δεν γνωρίζαμε. Έντονες συνεχείς γρήγορες ταλαντώσεις μέσα στον ανελκυστήρα του ραδιοφωνικού σταθμού Kiss Fm. «Που σας πέτυχε ο σεισμος;» «Σε ανελκυστήρα» απαντούσαμε, και μετά προσθέταμε. «δεν καταλάβαμε ότι ήταν σεισμός. Νομίζαμε κάτι είχε πάθει το ανσασερ! Βγήκαμε στον όροφο μέσα στην καλή χαρά. Μας φάνηκε παράξενο, που τόσα αγαπημένα πρόσωπα, αν και στην είσοδο σαν μεγάλη υποδοχή. δεν μας έδιναν καμιά σημασία!» Τα κανάλια και οι δημοσιογράφοι έψαχναν να βρουν την έκταση των ζημιών, εμείς πάλι … απαθείς … καθόμασταν στο καναπέ του γραφείου του φίλου μας και ιδιοκτήτη … και μονολογούσαμε κρυφά «ας το καλό μέρα που αποφάσισε να έρθει ο εγκέλαδος!! Μας πήρε όλη τη δόξα»… Κάποια στιγμή βέβαια τις πήραμε τις αγκαλιές μας «Βρε παιδιά πόσα χρόνια, ήρθατε και προκαλέσατε σεισμό» και να τα φιλιά και οι αγκαλιές.
Το αποκορύφωμα όμως της ηδονής που μας πρόσφερε το Χωριό μας ήταν… το «Μουσείο της Ακρόπολης».
Ξεκινήσαμε γεμάτοι ενδιαφέρον. Περπατούσαμε από την στάση του Μετρό την Διονυσίου Αρεοπαγίτου και η ψυχή μας φτερούγιζε σε κάθε βήμα. Η μαγεία του Φωτός στο ιερό Βράχο, το ερωτικό παιχνίδι του ναού με το ήλιο ήταν συναρπαστικό. Σε αυτό το σημείο να καταγράψω πως το Παλιό μου Παλτό είχε ένα σωρό πανέμορφες φωτογραφίες που είχε τραβήξει με δημοσιογραφική και καλλιτεχνική επιδεξιότητα. Σκοπός του να κάνει ένα αφιέρωμα στο μπλογκ του που θα έκοβε την ανάσα του αναγνώστη… λίγες μέρες αργότερα του έκλεψαν το κινητό στον ηλεκτρικό της Ομονοίας και έχασε όλες τις φωτογραφικές του αναμνήσεις… σσσ αποφεύγαμε να το συζητήσουμε μπροστά του πως δεν είχε πια κινητό τηλέφωνο … μόνο ψιθυρίζαμε, δείχνοντάς τον με το δάκτυλό μας (κανονικό μπουλιν χαχα)
Μπήκαμε στο Μουσείο με κομμένη την ανάσα! Ένα αρχιτεκτονικό κομψοτέχνημα, τεχνολογικά άψογα εξοπλισμένο, ανθρώπινο δυναμικό υψηλού μορφωτικού επιπέδου, βουτηγμένο στην ευγένεια και στην υπερηφάνεια. Η αδυναμία για να περιγράψω, έρχεεται από την αίσθηση πληρότητας που με συνεπήρε σε αυτή την επίσκεψη. Περπατούσαμε στους ορόφους και νιώθαμε όλο αυτό τον πλούτο της τέχνης να μας ταξιδεύει τόσο απλόχερα, τόσο ελεύθερα στον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό. Τα γλυπτά τα αγάλματα μας μιλούσαν λουσμένα στο φως … «βλέπεις δεν έχω προστατευτικά, πλησίασε με όσο θέλεις, νιώσε τη σμιλευμένη ύλη, αφουγκράσου την αρχαία μου αθάνατη ψυχή! Είμαι ζωντανό ! Άγγιξε με !!» ποιος να τολμήσει να αγγίξει ; Ευλαβικά όλοι οι τουρίστες, λες και προσκυνούσαν !!! Πως τολμούν κάποιοι να κρατούν ακόμη τα κλεμμένα!!!
Σκέφτομαι τον πόνο της Καρυάτιδας μόνη αλυσοδεμένη σε ένα μπουντρούμι που το ονομάζουν μουσείο μαζί με όλα κλεμμένα κομματιασμένα κομμάτια του Παρθενώνα, αμύθητης αξίας… Να τα φέρετε πίσω , στο Μουσείο της Ακρόπολης, στο ιερό φως του Ναού, στον Πολιτισμό υπάρχουν οι θέσεις τους … συνθέτουν το θαύμα
Με έπιασε ένα τεράστιο Γιατί …
Άσχετο αλλά παρασύρομαι… πρόσφατα διάβαζα την Ιστορία της αρπαγής της Αφροδίτης της Μήλου, πόσοι νησιώτες σκοτώθηκαν στην προσπάθεια τους να μην φύγει από το νησί … πόσοι σκοτώθηκαν στον Πειραιά για να μην φύγει από την χώρα της… Σκορπισμένα στο κόσμο, άψυχα γυρεύουν την Ψυχή τους στο τόπο που γεννήθηκαν!
Δεν γράφω άλλα… Μόνο μια φορά αν πάει κάποιος στο Μουσείο της Ακρόπολης και κάτσει για λίγο να ξαποστάσει θα καταλάβει…
Ο ιερός βράχος εκεί, λουσμένος πάντα στο Φως σε κάθε μας βήμα να μας προσέχει!
Ακόμα και το γεύμα στο εστιατόριο θα μας μείνει αξέχαστο…Αυτή δεν είναι μια καλή φωτογραφία, γενικά είχα αφήσει το παλιο μου παλτό να βγάζει φωτογραφίες… σσσσσ … Θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια της θέας, των ελληνικών γεύσεων με υλικά από κάθε γωνιά της Ελλάδας… Ξεδιψάσαμε εκεί …πραγματικά Ξεδιψάσαμε !!!
Από τους τελευταίους μας σταθμούς ήταν το Μάτι. Ο Βαγγέλης και η Τούλα είχαν εξοχικό εκεί. Το ίδιο και η μαμά και ο Μπαμπάς της Τούλας. Αφιερώσαμε ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο. Γεμάτα τα μαγαζιά στον παραλιακό δρόμο, το βράδυ του Σαββάτου. Η παρέα, οι καυτές συζητήσεις, η φρέσκια μαρίδα και σαρδέλα, το λαχταριστό ψωμάκι, τα κολοκυθάκια, το ουζάκι, … Όλα μια ανάσα από το κύμα της θάλασσας Η θάλασσα που επέζησε. Αυτή που πάντα θα είναι πιο δυνατή από τη φωτιά πιστή στον κύκλο της ζωής. Στο Μάτι ευχαριστηθήκαμε ύπνο. Ανοιχτά όλα τα παράθυρα, προστατευμένα από σήτα για τα κουνούπια… καμένη σιωπή γύρω … και εγώ εκεί στο χαβά μου … ευτυχισμένη που κοιμόμουν σε διπλό κρεβάτι με το παλιό μου παλτό.
Στο Μάτι δεν ευχαριστήθηκα μπάνιο στη θάλασσα. Δεν μπορώ να πω την Κυριακή το μεσημεράκι το μοχίτο μου ήταν τέλειο στο μπιτσ μπαρ με τα μπιτάτα γιο σονκς, γουοναμπι κατάσταση…. και σχεδόν αφιλόξενη θάλασσα.
Βέβαια στο σπίτι μετά ευχαριστηθήκαμε παρέα, ψητούς μεζέδες και μπύρα…Οι κάτοικοι στο Μάτι έχουν επιτακτική την ανάγκη να δείξουν στους επισκέπτες τα καμένα σπίτια τους, του μαύρους λεκέδες καμμένων αυτοκινήτων και ανθρώπων στην άσφαλτο … Σου τα δείχνουν και περιμένουν το δάκρυ σου μιας και για εκείνους φαίνεται πως έχουν στερέψει τα δάκρυα…
Τρεις εβδομάδες μείναμε με το παλιό μου παλτό στο Χωριό μας, ανακαλύπτοντας από την αρχή όλες τις αγαπημένες μας γωνιές, τα καφέ στο Μαρούσι, στη Γλυφάδα, στο Παγκράτι με την Ρούλα και τον Αλέξανδρο (μένουν Λονδίνο μόνιμα πια) συγγενείς στην Παλλήνη, επισκέψεις σε δισκογραφικές εταιρείες, το βιασμό του κλεμμένου… σσσσ ….
Ο στάση μας στον οικογενειακό τάφο του παππού του, για ένα τσιγαράκι παρέα με τις φωτογραφίες των γονιών του μας κράτησε για λίγα λεπτά στη σιωπή… με το παλιό μου παλτό δεν μιλάμε για το θάνατο, μόνο κρατιόμαστε χέρι χέρι και αναπολούμε… Το μικρό εκκλησάκι φιλοξένησε το κεράκι μας …
αυτάααα
Καληνύχτα παλιό μου παλτό 🙂
Καληνύχτα 