Κάπου το διάβασα και μου άρεσε πολύ «είναι κάποιες εμπειρίες της ζωής που τις λες και μεταπτυχιακό» Βέβαια πάνω που πιστεύεις πως έχεις τελειώσει το μεταπτυχιακό πλακώνει ένα νέο πανεπιστήμιο ζωής…
Σου γράφω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Μήπως και με πάρει ο ύπνος την ώρα που πληκτρολογώ…. ξυπνάω πολύ νωρίς και με παίρνει ο ύπνος νωρίς. Όμως έχω την ανάγκη να σου τα πω, ίσως με ταρακούνησε και ένας αρκετά παλιός μπλογκερ που δεν γράφει πια … και αναρωτιόνταν στο φατσοβιβλίο αν υπάρχουν ακόμη μπλογκερ που γράφουν…. είμαι από τις τελευταίες που γράφουν, έτσι για την τρέλα τους, έτσι για να έχουν να διαβάζουν, έτσι γιατί πάντα κάπου σημείωναν τα διάφορα της ζωής…. βάζω φρένο γιατί νυστάζω και λίγο.
Διακοπές στην Ελλάδα: Έγιναν με επιτυχία. Καταφέραμε με το παλιό μου παλτό και κατεβήκαμε για τρεις εβδομάδες…. Το είχε θέσει ως όρο στους μάγους των νυστεριών… Αν και η μικρή ξανθιά ήταν συνέχεια τρομοκρατημένη, κατάφερα σε κάποιες στιγμές να την ξεγελάσω. Έτσι κάναμε διάφορες αταξίες μαζί για μικρούς και για μεγάλους. Φέρνω εδώ συμπυκνωμένες εικόνες, τρέλες μέσα στον καύσωνα, ένα σάντουιτς διαφορετικό από τα άλλα, ένα ρολόι σταματημένο με ορχήστρα και τη φωνάρα μου, ένα τυχερό αστέρι μόνο για μένα δώρο απ το παλιό παλτό, ένα ταξίδι στην Αράχωβα με φιλικό ζευγάρι, η θεία, ο τάφος της μητέρας μου, και οι εκπληκτικές ανιψιές μας να μας δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους και να μας προσέχουν ως ακριβές, σπάνιες, εύθραυστες πορσελάνες.
Με τρόμο πήγα με τρόμο επέστρεψα. Μια θηλιά στο λαιμό μου που όλο και έσφιγγε… ήταν αποφασισμένος να παλέψει… και εγώ έτρεμα σαν το ψάρι έξω από το νερό …
Επιστρέψαμε και αρχίσαμε να οργανώνουμε τη μάχη … αυτό το περίεργο παιχνίδι ζωής που όλο και μας ανεβάζει πίστες… και ο τρόμος μεγαλώνει, πίσω από τη μεγάλη στροφή το τέλος? γιατί μέχρι πότε θα κερδίζεις μια μάχη που από την πρώτη στιγμή της ζωής σου έχει ημερομηνία λήξης… Οργανώναμε ότι χωρούσε το μυαλό(?) ότι προλαβαίναμε πριν τις 18 Αυγούστου και αφήναμε ότι έσφιγγε την αόρατη θηλιά στο λαιμό…
Γενέθλια: Ούτε που με ενδιέφεραν, όμως το παλιό παλτό κανόνισε πάρτι έκπληξη στον ραδιοφωνικό σταθμό… ωραία ήταν … για μένα άλλα όχι με μένα, μόνο το κορμί μου και όχι η ψυχή μου… ήμουν τρομοκρατημένη.
18 Αυγούστου, ξεκινήσαμε νωρίς… έγινε γρήγορα ένα νούμερο, έγινα μια άμορφη μάζα που για … δέκα δώδεκα ώρες πάλευα με ζωντανούς εφιάλτες και μικρές ανάσες … άδειαζε το σαλονάκι αναμονής, έφευγαν υπάλληλοι, νοσοκόμοι, δεν θυμάμαι αν ανέπνεα καν … η πρώτη αναπνοή που ένιωσα ήταν όταν τον άκουσα, με πλήρη διαύγεια, να μου μιλά στο ακουστικό, … και η δεύτερη όταν τον είδα στη μονάδα ανάνηψης… όταν με φίλησε, μου έσφιξε το χέρι και με νοητική απόλυτη διαύγειαμου περιέγραψε όσα έγινα πριν και μετά την επέμβαση …. Τον κράτησαν για παρακολούθηση, όλα είχαν πάει ομαλά, επέτρεψα στον εαυτό μου να γυρίσει στο σπίτι, να κοιμηθεί δίχως εφιάλτες…
Από την επόμενη μέρα μπήκαμε στο επόμενο νέο επίπεδο της πίστας. Η δύναμη του ήταν το κάτι άλλο, είχε φροντίσει με κάποιο γοητευτικό τρόπο για αυτή, η αποφασιστικότητά του, το ταξίδι του στην Ελλάδα για να ρουφήξει αγάπη από την οικογένεια του, η λάμψη στο πρόσωπό του κάθε που με κοίταζε.. Την πρώτη φορά που τον ρώτησε η νοσοκόμα αν θέλει κάτι για να νιώσει πιο άνετα, της είπε ¨Μια πολυθρόνα που να γίνεται κρεββάτι για τη σύζυγό μου…ήξερε πως και στο ένα πόδι να με έβαζαν να κάτσω, δεν θα έφευγα … Κάθε μέρα του έβγαζαν και κάτι από πάνω του… δεν ήταν πως δεν ήταν δύσκολο… ήταν πως δεν αφήναμε τίποτε στην τύχη του… οι κινήσεις μας ήταν μελετημένες… διατροφή, βόλτες στον όροφο του νοσοκομείου… η βοήθεια από τον ουρανό, η αγάπη, η φροντίδα… και 14 μέρες αργότερα επιστρέψαμε σπίτι.
Απώλειες… ναι όσες ακριβώς είχαμε υπολογίσει…. και ο τρόμος αυτός του πιθανού θανάτου, και στη συνέχεια, ο τρόμος των πιθανών επιπλοκών, έπαψαν να σφίγγουν τη θηλιά στο λαιμό…
Κάπως έτσι η ψυχολογική εξάντληση, έγινε μόνο σωματική… Κουρασμένοι σωματικά και μόνο πια, εκείνος με πληγές και νέα δεδομένα να του μαγκώνουν την ψυχούλα του, εγώ … πιφ εγώ … εγώ απλά με ένα σφιχτό πρόγραμμα εργασίας επτά ημερών, αλλά επιτέλους συγκρατημένα αισιόδοξη…
Ναι, θα κοιτάξω να φέρω και φωτογραφίες… ένα, ένα… φτάνει για σήμερα… άργησα άλλα επέστρεψα …
Μια εβδομάδα μόνη στην Ελλάδα. Στο σπίτι της θείας μου στο Παγκράτι. Η Θεία μου ήταν χαρούμενη. Είχε στη διάθεση της μια εβδομάδα για να μου κάνει κάθε τυραννία. Η μεγαλύτερη καταπίεση ήταν το φαγητό *ένα μόνιμο φάε και φάε μα δεν έφαγες… και η πιο γλυκιά το νυχτικό μου, το κρεβάτι τακτοποιημένο να με περιμένει να επιστρέψω στο σπίτι, μαζί με το φως στο κομοδίνο της και τη φράση «επέστρεψες, διάβαζα και πέρασε η ώρα, πώς τα πέρασες, θα τα πούμε το πρωί καληνύχτα, σου έχω βάλει το νερό σου στο τραπεζάκι».
Δεν μου άρεσε που έμεινα πίσω και έφυγε το παλιό μου παλτό. Ένα κομμάτι μέσα μου, αρκετά μεγάλο, ήθελε να φύγω μαζί του. Είχα μια μικρή αντζέντα με πράγματα που ήθελα να κάνω, όμως περισσότερο απ όλα ήθελα να γυρίσω στο… σπίτι μου, μαζί του. Σε αυτό το ταξίδι η κούραση και η ένταση από τον γάμο, μου δημιούργησαν ορισμένες υποψίες. Ένιωσα μεγαλύτερο το κενό μεταξύ της καθημερινότητας μου στο Μοντρεάλ και της καθημερινότητας των φίλων και συγγενών στην Αθήνα. Ένα κενό μεταξύ του δεξιού και αριστερού μου αφτιού, εκεί στην επεξεργασία συμπεριφορών… Ίσως πάλι να φταίει το γεγονός πως μου έλειπε από το πλάνο το οικείο πρόσωπο της αδελφής μου… Υποψίες, όχι κάτι ξεκαθαρισμένο, και έτσι τις φέρνω εδώ, ως υποψίες. Μικρές προνύμφες που δεν ξέρω ακόμα τι είδους ζουζούνια είναι ..
Από τη μια η κούραση, σωματική και ψυχική, από την άλλη η λαχτάρα μου να δω φίλους, να διασκεδάσω έτσι όπως γνωρίζει μια ξανθιά θεά να διασκεδάζει, και από την άλλη άλλη η πίεση και ο έλεγχος για το πού, πότε, ποιος, γιατί… τσακ έγινε το βραχυκύκλωμα στο κενό επεξεργασίας.
Πάρτην κάτω τη δικιά σου. Από τη Δευτέρα το βράδυ, με το που επέστρεψα στο τακτοποιημένο κρεββάτι, άρχισε ένας ίλιγγος, άλλο πράμα… Σε κάθε αλλαγή πλευρού, θέσης γυρνούσε ο κόσμος όλος τροχός της τύχης καιιιι έλα να αράξουμε παλικάρια μου. Για λίγα δευτερόλεπτα τίποτε δεν ήταν σε μια θέση, μετά ηρεμία, αρκεί να μην αλλάξω θέση. Ο γλυκός και πάντα πρόθυμος Πέτρος, είπε: «Ίλιγγος θέσης» αυτά τα χάπια να πάρεις….
Μέχρι την Πέμπτη την έβγαλα κούτσα κούτσα, έπρεπε να ξεκουραστώ για το ταξίδι, έτσι η θεία ήταν αυτή που με χάρηκε για τα καλά…:) Παρασκευή το ταξίδι επιστροφής, Σάββατο τα σποράκια μου πρώτη μέρα στο σχολείο, 21 σποράκια, 4 προνήπιο και 17 νηπιαγωγείο.
Την Παρασκευή πρωί πρωί μπήκα στο ταξί για το αεροδρόμιο. Μοναξιά και λαχτάρα να δω το παλιό μου παλτό. Δεν με πείραζε καθόλου που έφευγα, ίσα ίσα, το ταξίδι της επιστροφής μου έδινε χαρά.
Σωστά τα έκανα όλα, κουλουριάστηκε η σκέψη μου στο κάθισμα του αεροπλάνου και απλά περίμενα …
Κράτησα την υποψία, την έβαλα σε λίγο πιο μικρό καλάθι, μήπως και …
Εκεί στο υψόμετρο όπου τίποτε δεν πατάει στη Γη, ένιωσα ένα τίποτε που περιμένει να γίνει κάτι στα μάτια του, στα χέρια του …
Στην έξοδο με περίμενε όπως τότε την πρώτη φορά, αυτή τη φορά με ένα λουλούδι τεράστιο και αλλιώτικο απ τα άλλα.
Βέβαια, χωρίς να το καταλάβω είχα χτυπήσει το μάτι μου και είχε ένα αιμάτωμα, καλό καλό λεκέ στο λευκό…
Επίσης, μετά από μια εβδομάδα και τις επόμενες δύο εβδομάδες σερνόμουν από ισχιαλγία, κάποιο νεύρο τραβήχτηκε, δεν βολευόμουν πουθενά. Ίσως, κάποιες στιγμές στην αγκαλιά του… μέχρι που… Ξεθάρρεψα και πήγαμε και φθινοπωρινή βόλτα όχι μία, δύο φορές… έτσι κόντρα στον πόνο
Το φθινόπωρο, κατά γενική ομολογία των κατοίκων του Μοντρεάλ, φέτος μας έδωσε ακόμα πιο έντονα χρώματα. Ένας όμορφος χορός των διαθέσεων του καιρό και της ευδιάθετης φύσης… Σίγουρα στο κινητό μου υπάρχουν πολλές πολλές η μια καλύτερη από την άλλη… μια πολύ γρήγορη επιλογή αυτών των δύο…
ωραία ε? ναι για λίγο γιατί μετά κόλλησα και κοβιντ. Τίποτε το επικίνδυνο, μια μέρα πυρετό και λίγο μπούκωμα στη μύτη, όμως τα τεστ για 7 μέρες έβγαιναν θετικά, ο εκνευρισμός μου μεγάλωνε, έχασα τη γιορτή της 28ης που έκαναν τα σποράκια μου… το πιο σημαντικό όμως να μην κολλήσει το παλιό μου παλτό … μάλλον τα καταφέραμε και δεν κόλλησε …
Τώρα τώρα που σου γράφω, σήμερα, μετά από 10 μέρες, θα κουρνιάσω στην αγκαλιά του… Δεν μπορώ να καταλάβω πώς τα καταφέρνει και είναι τόσο δυνατός εκείνος… Μια περίεργη ψυχολογική κούραση με έχει σχεδόν καταβάλει, αύριο με καλούν στη λεξόκλειδη για δουλειά από το σπίτι… πίεση … που είναι η βαλβίδα;
Στην Ελλάδα με κέρασαν, με φίλεψαν φίλοι, κάποιοι σταθερές αξίες, κάποιοι παλιοί και κάποιοι καινούριοι.
Και αυτό είναι στα αλήθεια μεγάλη ευλογία, να σου δίνεται απλόχερα αυτός ο χάρτης κερασμάτων που περιέχει πολλές διαφορετικές και μοναδικές διαδρομές σε γαλαξίες. Να κοιτάς, να παρατηρείς, να αποκρυπτογραφείς, να νιώθεις ζεστές ανθρώπινες παρουσίες, που κινήθηκαν σε άλλη τροχιά από σένα και που τελικά ξαναενώθηκαν έστω και για λίγο. Σε ρωτούν μετά, γιατί άραγε μπορούν στα μάτια σου να δουν τόσους πολλούς γαλαξίες… και εσύ τους απαντάς με το βλέμμα σου να τους φωτίζει: είσαι εσύ, εσύ, δεν το βλέπεις είσαι εσύ που μπορείς να τους αντιλαμβάνεσαι στο βλέμμα μου, βαθειά μέσα στον καθρέφτη μου. Είσαι εσύ, είναι η επιθυμία σου να με βάλεις ως εξαίρεση, ως μοναδική κατηγορία της ζωής σου. Να φιλέψεις το κορμί μου με φιλιά, αγκαλιές, τσάι, γάλα, δροσερό νερό, γέψεις που δεν άλλαξαν ποτέ. Να φτιάξεις το χώρο της καθημερινότητάς σου όπως βολεύει εμένα, για να με χαρείς να σε χαρώ στη μια στιγμή που το σύμπαν μάς φέρνει στο ίδιο σημείο, ένα τσιγάρο δρόμος από τον Καναδά στην Ελλάδα.
Σε αυτό το ταξίδι στην Ελλάδα, επιζητούσαμε να σμίξουμε με φίλους ξεκλέβοντας κάποιες ώρες από τις πανέμορφες υποχρεώσεις του γάμου. Κρυφά ονειρευόμαστε ίσως και να χαθούμε για λίγο στη θάλασσα και στην αύρα της.
Αυτοκολλητάκια η Ρούλα και ο Αλέξανδρος, μπήκαμε στο σπίτι και μας φίλεψαν αυτό το εξαιρετικό κρασί με την ετικέτα «είσαι σπίτι σου». Νιώσαμε πως είναι το δικό μας σπίτι, από την αγκαλιά, τον καφέ, την μπιρίμπα, την ίδια γλώσσα στα σοβαρά και αστεία, τον γλυκό ύπνο στον καναπέ, μέχρι τον πικρόγλυκο πόνο «μου έλειψες μα είμαι πάντα εδώ για σένα».
Ο εφηβικός μου φίλος Γιάννης, σε ετοιμότητα να με κεράσει τσίπουρο, να με κεράσει χρόνο για να μοιραστούμε τα της ζωής του και ζωής μου δίχως ταμπού και ντροπές. Απλή αποδοχή και ανοιγμα αγκαλιάς.
Ο γνωστός άγνωστος Ποσειδώνας, έτσι για να νιώσουμε πόσο σε αλλάζει η εξέλιξη, το σίγουρο είναι πως τα μικρά παγωτάκια του ζαχαροπλαστείου στον Χολαργό, έχουν κρατήσει τη γέψη Χολαργός, σε όποια γεύση…
Ο Βαγγέλης και η Τούλα, από την πρώτη στιγμή μας κέρασαν την ελπίδα πως ίσως ξεκλέβαμε δύο τρεις μέρες κοντά στη θάλασσα. Δεν έχει σημασία που δεν τα καταφέραμε τελικά. Σημασία έχει πως ήρθαν στο γάμο. Ο καλύτερος προσωπικός φίλος του Παλιού Παλτού, τι λένε οι δύο τους … πιφ άντρες.
Έπειτα είναι και αυτός ο Δημήτρης Vertigo … η προσωποποίηση της αντίδρασης που πάντα με κερνά το «ναι» σε ό,τι του ζητώ, έτσι γιατί είμαι ρούσα, σαν εξαίρεση στον κανόνα του. Πίναμε καφέ στη Μεσολογγίου, και ήταν ίσως και η πρώτη φορά που είδα το πρόσωπό του να λάμπει για ένα νέο σποράκι ανιψακι που είναι στο δρόμο…. Ετσι τον εκμεταλεύτηκα χεχεχε θα έρθεις μεθαύριο Κυριακή από κει που μένεις στην άλλη άκρη της Αθήνας, να με πάρεις από το Παγκράτι να πάμε στο πάρκο Τρίτση και να με γυρίσεις στο Παγκράτι; ΝΑΙ ρε ….
Κεφάλαιο μπλόγκερς….
Ο παλιός είναι αλλιώς!
Σε αυτή τη συνάντηση Σάββατο βράδυ βρεθήκαμε με τους παλιούς. Ότι είχε φύγει το παλιό μου παλτό, είχα μια εβδομάδα να ξεσαλώσω. Οι παλιοί είναι η κληρονομιά μου από το παθ. Αυτή τη φορά συναντηθήκαμε με τους εξής τρελούς: Βιβή, Έλενα, Πέτρο, Βασίλη. Τους άλλους μέσα στην τρέλα των προηγούμενων ημερών δεν κατάφερα να τους ειδοποιήσω για την ώρα και μέρα που εγώ ΕΓΩ επέλεξα, έτσι γιατί ΕΜΕΝΑ εμένα με βόλευε, τόσος εγωκεντρισμός δεν είναι εύκολο να τον καταπιεί κάποιος. Αυτά τα 4 ρεμάλια λοιπόν με κέρασαν το ΝΑΙ ότι πεις και με ΧΑΜΟΓΕΛΟ.
Χτυπούσε δυνατά η καρδιά μου, καθώς τους περίμενα στο Σύνταγμα, ένιωθα χαρά ναι χαρά. Οφείλω να προειδοποιήσω πως όσο αναφέρομαι σε αυτή τη συνάντηση τέσσερα άτομα θα καταλάβουν όταν και αν διαβάσουν χαχαχαχα Χτυπούσε η καρδιά μου λοιπόν χαρούμενα. Η ζουμερή αγκαλιά της Βιβής, η ζεστή αγκαλιά της Έλενας, η ντροπαλή αγκαλιά του Πέτρου, η ωωω άντε καλά αγκαλιά του Βασίλη. Τους έσφιξα όλους για να καταλάβουν πόσο πολύ τους αγαπώ χωρίς να τους ξέρω σχεδόν.
Το ξέρω όταν συναντιέμαι με αυτά τα ρεμάλια κατορθώνουν, με έναν ακατόρθωτο τρόπο, να μην είμαι ποτέ εγώ το θέμα της συνάντησης. Χάρηκα που δεν χαθήκαμε, ειδικά που δεν μας έχασε αυτός που δεν ξέραμε αν θα πρέπει να τον περιμένουμε. Εξάλλου ο κρυμμένος δεν φοβάται μη χαθεί καθώς έχει το προνόμιο να παρακολουθεί, ένα μικρό παιδί, που σκέφτεται αν θα μπεί στην παρέα ή αν θα του σπάσουν ως συνήθως τα νεύρα. Να το πω όμως ένα άγχος το είχα, όσο περπατούσαμε, για να πάμε κάπου (;) που αυτοί ήξεραν (;). Πέντε άτομα, σκόρπια διαδήλωση χαράς. Δεν ήταν η κουρασή μου μόνο, κατήφορος ήταν, ήταν που ήθελα να χαζέψω, ήταν που είχα να πατήσω το πόδι μου σε αυτό το δρόμο πολλά πολλά χρόνια….
«Παιδιά μη με χάσετε που πάτε;» ήμουν σίγουρη δεν ήξεραν που πήγαιναν, αν τους έχανα, κανένα πρόβλημα, θα συνέχιζαν χαμένα ρεμάλια στο πλήθος, για να πάνε να βρουν ένα όμορφο μπαρ κάπου στη Βουλής(;) Ααα δεν έχω παράπονο, κατά καιρούς μου έριχναν μια αστραφτερή ματιά χαράς που επιτέλους με έβλεπαν μετά από τόσα χρόνια. Με έβλεπαν, γιατί όλα αυτά τα χρόνια ο καθένας με τον τρόπο του δήλωναν το παρών τους και με ένιωθαν κοντά τους τόσο όσο για να μην ξεχάσουν το λόγο της συνάντησης. Ξέρετε είμαι και η ξανθιά θέα τους ας μην το ξεχνάμε αυτό.
Αυτό το γωνιακό είχε μια χλιδή, έναν αέρα ρε παιδί μου ανωτέρου επιπέδου, βροντοφώναζε «αν θες να νιώσεις έλα κάτσε» «Είμαι διαφορετικό, είμαι ψαγμένο, είμαι … αυτό που θέλεις να είσαι,» Η πρώτη που τσίμπησα, και ίσως και ο μοναδική ήμουν ΕΓΩ η ξανθιά θεά φυσικά. Και αυτά τα ρεμάλια που κατά τα άλλα δεν με πρόσεχαν και δεν ήμουν το θέμα τους, με ακολούθησαν με τελετουργικό τρόπο θυσίας, φυσικά δίχως να το καταλάβω καθότι και ξανθιά. Δήθεν σατέν το πράσινο φορεματάκι της καλλίγραμμης σερβιτόρας. Όλα δήθεν σε αυτή την κοπέλα. Το θέμα είναι πως όταν έχεις ένα εγώ σαν το δικό μου θεικό εγώ, δίνεις ευκαιρίες στα άλλα εγώ τελικά να σου δείξουν τη γνησιότητα τους και η γεννεαιοδωρία είναι σφραγίδα γνησιότητας ΕΓΩ.
Μα η κοπελίτσα με το νάιλον σατέν ήταν ηλίθια παρόλο που χαζοχαρούμενα της έδειξα τον δρόμο… δεν έχω προβλημα κορίτσι μου να τσαλακωθώ αλλά πρόσεξε μη κάνεις το λάθος να με δεις τσαλακωμένη ηλίθια ε ηλίθια. Η δήθεν λύση που μας έδωσε δεν μου άρεσε και τόσο. Μαζί με τη δική μου δυσφορία άρχισα να ακούω επιτέλους και τα μουρμουρητά των ρεμαλιών, που ναι με ακολουθούσαν πρόθυμα ως κριάρια προς σφαγή, αλλά άρχισαν και να δηλώνουν «αφού εδώ θέλει»…. χαχαχαχα ποιος θέλει? εγώ θέλω να χαρώ εσάς…
Μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα έζησα όσα θα ζούσαμε αν καθόμασταν μέσα και γινόμασταν μέρος του Δήθεν. Οφείλω να ομολογήσω πως ο πειρασμός ήταν τεράστιος να καθίσουμε όλοι σε αυτό το δήθεν τραπέζι. Είχα πολύ καιρό να ζήσω τον μοναδικό σατυρικό, χιουμοριστικό, ευρηματικό τρόπο των αγαπημένων μου ρεμαλιών. Έτσι και αλλιώς το κάθε ένα το θαυμάζω για τον δείκτη ευφυΐας του. Συναρπαστικός. Και μόνο αυτά που θα έγραφε ο Βασίλης μού έφταναν…. είχε ήδη αρχίσει να στροφάρει οργασμικά η διαστροφική του φαντασία, άκουγα από το στόμα του τις πρώτες λέξεις να πέφτουν, νωπό αίμα αιμοσταγούς και αιμόφυρτου θλίθερ σε ένα ταγκό για ηλίθιους δήθεν… Όμως στον Πέτρο δεν άρεσε, όσο και προσπαθούσε να ακολουθήσει, την Έλενα δεν την ένοιαζε και έμεινε η Βιβή που πάντα προειδοποιεί, «πάντως εδώ δεν θα μπορούμε να καπνίσουμε….» και εκεί που προσπαθούσαμε να ορίσουμε τις θέσεις μας… σε έναν δήθεν άνετο καναπέ .. ένιωσα πως βρίσκομαστε σε μαυσωλείο και …
Στροφή και φύγαμε, δύο βήματα πιο κάτω πήγαμε και βρήκαμε κάτι άσχετο … αχ δεν θα τους χορτάσω σκεφτόμουν, έναν έναν τους έπινα γουλιά γουλιά, άνοιξε η καρδιά μας με την αυθεντική ευγένεια του σερβιτόρου, τόσο που δεν είχε καμιά απολύτως σημασία που ήταν τόσο μα τόσο τσιγκούνης στο αλκοολ των ποτών που μας ετοίμαζε
.
Πόσο ξένη αισθάνθηκα με τις ζωές τους, τυπικά, ουσιαστικά, στην πραγματικότητα έπινα το ποτό μου με 4 άγνωστους γαλαξίες, και όμως ένιωθα τόσο μα τόσο τυχερή γιατί γιατί γιατί μ αγαπούσαν χωρίς λόγο. Ο Βασίλης μας έπρεπε να φύγει νωρίς… ξέχασα να τον ρωτήσω αν είχε μαζί το παπάκι του να μου το έβγαζε εκεί στη μέση του δρόμου να φιλούσα….
Να γράψετε ρε παιδιά, κάντε μια εγραφή για αυτή τη συνάντηση… έτσι όπως γράφαμε παλιά… ουφ δεν έγραψαν …. ήμουν, ένιωθα ερωτευμένη με τη βραδιά. Νομίζω αποτυπώθηκε στις φωτογραφίες. Για να καταλάβουμε τι λέω με αυτά τα παιδιά, έχουμε παίξει επιτραπέζια στο σπίτι μου, σε καφετέρια, έχουμε ταξιδέψει στη Θεσσαλονίκη, έχουμε παίξει μπόουλινγκ, έχουμε … και τι δεν έχουμε εξομολογηθεί… Το μεγάλο σοκ της βραδιάς ήταν όταν με μάλωσε η Βιβή για το πως δεν τα κανόνισα σωστά… Με μάλωσε με αγάπη όπως όταν με είχε μαλώσει και ο Πέτρος στην προηγούμενη συνάντηση που πάλι δεν τα είχα κανονίσει σωστά… τέλος πάντων… ένα θα πω…
Τέλος δεν θα ξεχάσω την εικόνα τρείς φίλοι να σε αγκαλιάζουν να σε περιμένουν να μπεις στο ταξί, να σε βγάζουν φωτογραφίες την ώρα που μπαίνεις στο ταξί … να σε καλομαθαίνουν !!!! Ναι ρε παιδιά σας παρακαλώ να με καλομάθετε και άλλο και άλλο…. Συμβουλή άμα μπαίνει το μπουστο μου στις φωτογραφίες των ποτών μεθάει ο φωτογράφος και για να είναι σωστή μια φωτογραφία πρέπει να φαίνεται η μπρατέλα ή έστω ένας ώμος με τατουάζ… και το πιο βασικό είναι μυστικό για το πόσες σέλφοπαρεα φωτογραφίες βγάλαμε μέχρι να βγάλουμε αυτή που όλα τα θηλυκά είμαστε όμορφα χαχαχαχαχα
Έμεινε μια φωτογραφία στο φέις… που μάλλον έκαψε ζηλιάρες καρδιές και είχαμε πυρκαγίες …
και τώρα η γλυκιά μου εκδίκηση Δεν έγραψαν? θα τους φέρω με το ζόρι εδώ να γράψουν να γράψουν σχόλιο χοχοχοχοχ θεά είμαι ξανθιά είμαι … ναι θα μου πουν λέμε τώρα… όχι τίποτε άλλο άλλα με κέρασαν το πιο ποτό ποτό
Κεφάλαιο μπλογκερ
Ο νέος είναι ωραίος.
που είχαμε μείνει… θα έρθεις να με πάρεις? ναι ρε…
και ήρθε πρωί πρωί, μόνο που δεν ήταν διαθέσιμος να περιμένει ούτε ένα λεπτό, και άργησα τρία λεπτά, και θα έφευγε μου είπε αγριεμένα γιατί ποτέ δεν περιμένει γυναίκα να βάλει το κραγιόν της, πόσο μάλλον όταν κατουριέται. Αλλά κύριος. πριν πάμε στη συνάντηση περάσαμε από το γραφείο του για να πάει εκεί που και ο βασιλιάς πάει μόνος του. Η συζήτηση που ακολουθεί είναι συζήτητη βλαμμένων, για να ξέρουμε τι λέμε : και δηλαδή που σου είπε ακριβώς ο Γιάννης πως θα συναντηθούμε.-Εγώ του ειπα στο πάρκο.Δεν μου είπες να του πω στο πάρκο για να τον βολεύει? -Ε το πάρκο είναι εδώ, -αααα δεν είναι αυτό που έχει τα παιχνίδια λουνα παρκ? – όχι από δω είναι … και που θα ξέρει τελικά ο Γιάννης που θα είμαστε΅… το πάρκο είναι εδώ σκιά δεν βλέπω σκιά (ήμουν σίγουρη δεν εψαχνε σκιά, μέρος όσο πιο κοντά στην είσοδο έψαχνε αλλά και σκία). Εχει καφετέρια εδώ μέσα. Δεν ξέρω – Γιατί είπαμε να συναντήθουμε εδώ? Εσύ το είπες γιατι θα άρεσει στο Γιάννη …και εγώ το πρότεινα… Ζέστη έχει ζέστη Πάντως είναι κοινό μας γνώρισμα πως δεν μας αρέσει η ζέστη.
Δεν ξέρω γιατί τη γνώρισα αμέσως από μακριά. Μάλλον, η αύρα της, μπορεί και η φωνή της. Άσχετο, δεν την είχα ακούσει ποτέ μου. Κάθε φορά όμως που διάβαζα σχόλιο ή κείμενο της αυτό το ύφος είχα στα αυτιά μου. Με κέρασε δίχως να με ξέρει, με φίλεψε το «πες εσύ και θα προσπαθήσω να τα καταφέρω να έρθω». Κάτι της είπα καθώς την πλησίαζα, ούτε που θυμάμαι, θυμάμαι την αγκαλιά της όμως, τοξοτέικη τόσο όσο χαχαχα όπως και η αυθόρμητη εξομολόγησή της για ακριβώς εκείνο που εκείνη τη στιγμή την μπλόκαρε. Έτσι ένιωσα μια πολύ οικία τοξοτίνα. Μου δώρησε το πρώτο της βιβλίο. Ασχετο, διάβασα λίγο στο αεροπλάνο .. θα σου πω θα σου πω…
Από πλευράς συμμετοχής. Η Μαρία Γ δεν μπορούσε, η Μαρίνα δεν μπορούσε, η Στεφανία δεν μπορούσε, η Κατερίνα δεν μπορούσε…
Έμεινε, ο Γιάννης που τον ήξερα από την παλιά γειτονιά, χροοονια φιλαράκια, ο Δημήτρης επίσης από την παλιά γειτονιά που ήξερε εμένα και τον Γιάννη, εγώ ήξερα το Γιάννη και τον Δημητρη, και ο Γιαννης ήξερε τη Μαρία. Συμπέρασμα, ο νέος για μένα ήταν η ωραία Μαρία χαχαχαχα Για την Μαρία θα πω μόνο πως είναι μια εξαιρετική ασπίδα προστασίας για ότι, όποιον νιώσει πως έχει πραγματική ανάγκη. Εξαιρετική ασπίδα με δική της ασπίδα αυτοπροστασίας στο βλέμμα της. Και όλα τα άλλα τα αφήνω στο κόκκινο σωλήνα παντελόνι που φορούσε με το χαρακτηριστικό σκίσιμο στο γόνατο, σημείο υπογραφής της, θα σε γονατίσω αν…
Παιδιά έχει ζέστη μη περπατήσουμε πολύ, όχι όχι εδώ είναι η καφετέρια… εγώ φταίω που δεν σκέφτηκα πως ο Γιάννης με τον Άρη έχουν δικό τους μέτρο περπατήματος του κοντά και μακριά χαχαχαχα Μια ζαλάδα την έχουμε όλοι στη φωτογραφία Ζαλισμένη γενικά από τη ζέστη δεν θυμάμαι τι λέγαμε, μόνο πως πολυλογούσα και προσπαθούσα να συγκρατηθώ για να μιλήσουν και οι άλλοι. Τώρα που το σκέφτομαι είναι ωραίο να μιλάς ελληνικά σε έναν τόπο που μιλούν ελληνικά ακόμα και οι γύρω σου στα τραπεζάκια. Δεν ήθελα να φύγουμε … με κερνούσαν, με φίλευαν, δεν ήθελα να φύγουμε… όμως όλους τους είχα βγάλει από την καθημερινότητά τους, τις υποχρεώσεις τους που είχαν αρχίσει να τους σκουντούν απαλά. Απαλά, όχι σαν τον Άρη που ήταν ο μόνος που χάρηκε που θα φύγουμε και τα έκανε και γυαλιά καρφιά μέσα στη χαρά του.
…. και το βλαμμένο με επέστρεψε στο Παγκράτι… και ήταν ωραίο που στην επιστροφή με κάποιον είχα να μουρμουράω… εγώ στο «εσύ φως μου να είσαι ο φάρος» και εκείνος ναι ναι χάρος σωστά!
μου το μαγάρισε το τραγούδι αντι για φάρος, χάρος ακούω από τότε !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Είναι ωραίο στην επιστροφή να έχεις παρέα. Να μη φεύγεις μόνη σου…. να μην αποχαιρετάς μόνη σου… να μην φεύγεις… να μένεις για πάντα εκεί στα φιλέματα
Γνωρίζαμε από την αρχή πως αυτό το ταξίδι μας στην Ελλάδα θα είχε μια διαφορετική φόρτιση. Τόσο για μένα όσο και, για πολύ περισσότερο, για το παλιό μου παλτό, ο γάμος του Ντορόν ήταν η πρώτη μας σφαλιάρα. χαχαχαχα Ήταν ο πρώτος γάμος ανιψιάς-παιδιού μας.
Θεματικό αυτό το ταξίδι στην Ελλάδα λοιπόν. Όλη η προετοιμασία του ταξιδιού είχε να κάνει με τον γάμο, βασικά με το αν θα καταφέρουμε να είμαστε στο γάμο. Σε όλη τη διάρκεια της προσπάθειας είχαμε μοιράσει με το παλιό μου παλτό το άγχος.
Στην είσοδο του σπιτιού περιμένοντας το ούμπερ για να μας πάει στο αεροδρόμιο, με τις βαλίτσες σε στάση προσοχής, βγάλαμε αναμνηστικές φωτογραφίες, θυμάμαι τη χαρά μου, τα είχαμε μελετήσει όλα με ακρίβεια. Ξέρεις, το δικό μου παιχνίδι απόδειξης πως όλα έχουν προβλεφθεί, είναι αυτή η αταξία, να έχω φροντίσει μέχρι και τα ίδια ρούχα να φοράμε στο ταξίδι. χαχαχα Σαν δίδυμα αδέλφια, ίδια χρώματα στα ρούχα, ίδια παπουτσάκια χαχαχα Τρελαίνομαι για αυτό το παιχνίδι. Μπλέ μπλούζες, γκρι παντελόνια και όμοια παπουτσάκια 🙂 και … Φωτογραφίζονται, γελούν, σκορπούν λάμψη γύρω τους, στην είσοδο του σπιτιού, στο αυτοκίνητο, στο αεροδρόμιο, πεταχτά φιλιά, ματιές που στάζουν μέλι, λίγη γκρίνια και πολύ αγάπη… Τι φάγαμε στο καφέ που κάτσαμε πριν μπούμε στο αεροπλάνο, δεν θυμάμαι… Θυμάμαι όμως τις φωτογραφίες που βγάλαμε με φόντο το αεροπλάνο που θα μας πετούσε μέχρι την Ελλάδα. Εννέα ώρες ταξίδι, με μάσκα. Απογείωση από Μόντρεαλ, Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 5 και 20 το απόγευμα και προσγείωση Αθήνα Παρασκευή 9 και 30 πρωί. Θολώνει το μυαλό, το κορμί χάνει τον ρυθμό του, ζεσταίνεται όμως από τις αγκαλιές, τα φιλιά… 3 κουκλάρες ανηψιές, η αδελφή του, και η πρώτη συνάντηση με τον Κωνσταντίνο. Γεύση από τσιγάρο ελληνικό, και ένα στρωμένο τραπέζι έτοιμο να μας περιμένει, με ένα σωρό καλούδια φτιαγμένα από τα χέρια της Σήλιας. Έλαμπαν τα ματάκια της όταν πρόσφερε σε δίσκο με κάθε μεγαλοπρέπεια το αγαπημένο βούτυρο του θείου και νονού της. Και σίγουρα δεν ήταν το βούτυρο, τα καλούδια, ήταν η προσμονή της και η χαρά της.
Ζαλισμένοι απ΄ το ταξίδι, σε ένα τραπέζι όλοι καθισμένοι, ακούγαμε για τον γάμο, για διάφορες λεπτομέρειές. Φιλιά και άλλα φιλιά, κυρίως σφιχτές αγκαλιές Τα είχαμε καταφέρει, ήμασταν συνταξιδιώτες μέλη της οικογένειας της νύφης στην τελευταία εβδομάδα προετοιμασιών.
Προσπαθούσαμε να τα συνδυάσουμε όλα. Η κατασκευή των μπομπονιέρων ήταν ένα μικρό παζλ που λύθηκε και διάφορες λύσης στιγμής απ όλους μας. Δεν είναι και ότι καλύτερο να ανακαλύπτεις πως τα γυάλινα μπουκαλάκια ήταν μέσα στη σκόνη και κάπως έπρεπε να πλυθούν αλλά και να στεγνώσουν καλά πριν μπουν τα κουφέτα μέσα. Στήθηκε σαν μικρή βιοτεχνία και έπεσε γέλιο ευτυχώς είχαμε το ελεύθερο να τρώμε κουφέτα. Έτσι, μπορεί οι δύο μπομπονιέρες που έφερα στο Μοντρεάλ, να έχουν ακόμα τα κουφέτα τους αλλά έχουμε φάει πολλά κουφέτα του γάμου, τόσο πριν όσο και μετά!
Επίσης, ο θείος Πάρης εξ Μοντρεάλ, είχε το μοναδικό προνόμιο να είναι ο μόνος άντρας που παρακολούθησε την τελευταία πρόβα νυφικού, νυφικό που το κουβάλησε με την υπερηφάνεια σημαιοφόρου σε παρέλαση στην Ερμού και μέχρι το αυτοκίνητο. Ένας άντρας με τα 4 τέσσερα κορίτσια του. Γυάλιζαν τα μάτια του από την ομορφιά της νύφης, είχε και αποκλειστικές φωτογραφίες,
Η μεγάλη αποκλειστικότητα όμως είναι το χορευτικό και συγκεκριμένα οι πρόβες του. Μιλάμε για ένα χορευτικό πέντε ζευγαριών (ανάμεσα τους το ζευγάρι γαμπρός-νύφη), ένα ποτ πουρί τραγουδιών σε τσατσα, τολμώ να πω κάπως πολύπλοκο, λίγο δύσκολο και πολύ όμορφο, Αυτό το χορευτικό ήταν για τη δεξίωση μετά το γάμο και λίγο αργότερα από το πρώτο τραγούδι του ζευγαριού. Δεν υπήρχε χρόνος για παραπάνω από δύο πρόβες. Το παλιό μου παλτό εκτελούσε χρέη κριτή-θεατή αλλά και οπερατέρ, ενώ εγώ περισσότερο κριτή… Η συγκίνηση όμως, αυτή που μας έφερε πολλά πολλά δάκρυα, ήταν το ταγκό που ακολουθούσε μετά το χορευτικό και φυσικά από το ζευγάρι. Πρόβα θα μου πεις, δύσκολες φιγούρες που το έφταναν στο όριο των επαγγελματιών, ένας Νίκος που ζητούσε από την Ντόρα να τον αφήσει να οδηγήσει, και μια Ντόρα να προσπαθεί να βρει τον τρόπο να μην οδηγήσει μεν άλλα,,,, ρε παιδί μου αφού δεν ξέρεις που παν τα τέσσερα και μου ζητάς βοήθεια. Χόρευαν στην πρόβα και η ομορφιά τους, ζέσταινε την καρδιά μου, χόρευαν ταγκό και τη σκέψη μου γέμιζαν χιλιάδες εικόνες και μοναδικές στιγμές του μελλοντικού τους βίου, εκεί που θα ζωντάνευαν οι πραγματικές κινήσεις τους… Πρώτο έβαλε τα κλάματα ο θείος, μετά ο πατέρας και σχεδόν ταυτόχρονα μαζί τους και εγώ….
Στο κρεββάτι της Πέμπτης τα πράγματα ήταν πιο απλά, αρκετό γέλιο, ποτάκι, λίγο βαρέθηκα και αρκετά μου άρεσε αυτό το έθιμο του υποψήφιου γαμπρού που μέσα στα νεύρα ξεστρώνει το κρεββάτι γιατί δεν του αρέσει όπως το έστρωσαν … και πάλι απ την αρχή χαχαχαχα η Ντόρα μας έλαμπε μέσα σε ένα τέλειο φορεματάκι 🙂
Την τελευταία νύχτα πριν από το γάμο επέστρεψα στα νιάτα μου… Καντάδα, ο γαμπρός ήρθε για καντάδα, με τον κουμπάρο μαζί… θυμάσαι μικρή μου ξανθιά, όπως ο πατέρας της Ντορόν που έκανε καντάδα στη μαμα της μια μέρα πριν το γάμο, αναβίωση του ίδιου παιχνιδιού…. θα γράψω άλλη φορά για αυτή τη σκηνή…
Όλα ήταν έτοιμα, μονοδρομος ο γάμος…. Η ημέρα του γάμου ήταν μια τρέλα. Κάποιοι συγγενείς, η θεία μου πολύτιμη παρουσία για μένα… τι να σου γράψω τώρα; Θυμήσου μόνο τη στιγμή που κατέβαινε αυτή την όμορφη στολισμένη σκάλα,
για να μπεί μαζί με τον πατέρα και την μητέρα της στο νυφικό αυτοκίνητο…
, είχαμε σχέδιο ποιος πώς θα ακολουθήσει, πότε και με ποιο τρόπο θα φτάσουμε στην εκκλήσια, είχαμε την τιμή να μεταφέρουμε τις δύο αδελφές πανέμορφες συνοδοί της νύφης. Ουφ… τα καταφέραμε, αυτό έχω να πω μόνο… Ωραία η τελετή, ωραία η δεξίωση που ακολούθησε πολύ συγκινητική η στιγμή της τούρτας, αχ το ζευγάρι διάλεξε αυτό το τραγούδι αχμμμ συγκεκριμένα
αυτό
και αυτό
και το παλιο μου παλτό τους τα πάντρεψε σε ένα…. τόσα αρμονικά δεμένο όσο εύχομαι να είναι και η ζωή τους…
όσο για σένα, περήφανε θείε και εκπληκτικέ μάγε της ζωής μου, εσύ που έγινες σε αυτό το γάμο εργάτης, κούριερ, οπερατερ, οδηγός, φωτογράφος …. και μου έδωσες τη χαρά για μια φορά ακόμα να σε θαυμάζω ως το μέγα αρσενικό της ζωής μου…
αυτό… αυτό που ακούγαμε, μέσα στο αυτοκίνητο κάνοντας βόλτα στο κέντρο του Μοντρεάλ πριν φύγουμε για Ελλάδα
Αργείς… αργείς πολύ να μου γράψεις, πήγες Ελλάδα γύρισες, ένιωσες, έζησες ένα τσουβάλι στιγμές και και … τι περιμένεις? Πρέπει να τα φέρεις εδώ να τα γράψεις χαρτί και καλαμάρι. Ξέρω πήγες για τον γάμο. Μια εβδομάδα πριν το γάμο, μια εβδομάδα μετά και μια εβδομάδα μόνη σου μετά, χωρίς το παλιο σου παλτό. Γράψε λεπτομέρειες τώρα !
Ξέρεις αναζητώ τα κριτήρια, να γράψω με χρονολογική σειρά, σύμφωνα με τη συναισθηματική ένταση….
Από πότε απέκτησες αυτό το πρόβλημα στο μυαλό (¨?) σου; Όπως θέλεις να τα γράψεις, όπως σου έρθουν…
Εντάξει, εξάλλου έτσι όπως είναι τα πράγματα, έχεις δίκιο δεν χρειάζομαι κανέναν οδηγό.
Λοιπόν…
Τσακώθηκα, μάλωσα... πόσο περίεργη αυτή η λέξη και η ετυμολογία της … Θύμωσα πολύ σε αυτό το ταξίδι. Όλη η συσσωρευμένη ένταση της προσπάθειας να καταφέρουμε να πάμε στην Ελλάδα… δεν είμαι σίγουρη… και άλλες φορές που επισκέπτομαι την πατρίδα μου ρίχνω και ένα καυγά να μου βρίσκεται. Το σίγουρο είναι πως δεν ήμουν ποτέ χαρακτήρας που δεν αντιμιλούσε. Αλλά αυτή τη φορά έκανα τρεις δυνατούς καυγάδες. Δεν έχει αξία να γράψω πως και γιατί αντιμίλησα στο τζινάκι που έτσι και αλλιώς ξέρω από 9 χρονών, ούτε φυσικά για τον τσακωμό μου με την Εύη…. Δεν έχει αξία να βρω το δίκιο ή το άδικο σε αυτούς τους καυγάδες. Η ουσία είναι πως η μια με φιλοξενούσε στο σπίτι της και η άλλη φιλοξενεί τα πράγματά μου, πράγμα που σημαίνει πως εξ ορισμού ήμουν υποχρεωμένη να σεβαστώ… και δεν άντεξα … παρεξήγησα, παρεξηγήθηκα δεν με κατάλαβαν δεν κατάλαβα… όμως πάνω από όλα δεν σεβάστηκα.
Το πιο σκληρό ξέσπασμα, και ίσως και η μεγαλύτερη ασέβεια ήταν μια μόλις μέρα μετά την άφιξή μας.
Σάββατο μεσημέρι, με το παλιό παλτό οδηγό και στο πίσω κάθισμα τη θεία μου, να προσπαθούμε να φτάσουμε στο νεκροταφείο να αντιμιλώ και να χτυπιέμαι υστερικά, να ξεσπώ άδικα στη θεία μου, και να νιώθω πως κανένας δεν με καταλαβαίνει, δεν καταλαβαίνει την τραγική μου ανάγκη… θέλω τη μαμά μου τώρα ΤΩΡΑ. Δεν θέλω τίποτε άλλο… και όσο η θεία μου προσπαθούσε να … ούτε που ξέρω τι .. τόσο ούρλιαζα, η μικρή θεά ξεσπούσε…
Θυμάμαι κάθε μου κίνηση και δάκρυα, μηχανικές κινήσεις άψυχες. Θυμάμαι να ξυπνά η ψυχή μου πάνω στο μάρμαρο. Να ουρλιάζει από τον πόνο χαϊδεύοντας με τα δάκτυλα τα γράμματα. Μαμά έλα σε παρακαλώ, βοήθησε με… ήξερα μέσα μου πως τα είχα κάνει σκατά με τη θεία μου και προσπαθούσα να γαντζωθώ από πάνω της, να με σώσει. Ταυτόχρονα ένιωθα το μάταιο, ότι έχει απομείνει από Εκείνη ήταν θαμμένο με ταφόπλακα. Οριστικό τέλος. Σπάραζα στο κλάμα, θρηνούσα το θάνατο ακόμα και της φωνής της μέσα μου. Δεν την έβρισκα πουθενά, πουθενά όμως. Έκλαιγα και γινόμουν μια σταλιά παιδί, που ξαφνικά αντικρίζει την ψυχρή τρομακτική αλήθεια και δεν έχει την αγκαλιά της να παρηγορηθεί…
Άτιμες συμπτώσεις…
Από την τσάντα της θείας μου ακούστηκε ο ήχος του κινητού. Αν είναι δυνατόν… η Αγγελικούλα είναι Μάνια. Δεν με έχει ξαναπάρει ποτέ. Έλα Αγγελικούλα μου, είμαστε με την Μάνια στον τάφο της μαμάς, η αδελφή σου είναι… θέλεις να της μιλήσεις?
Άτιμες συμπτώσεις, τηλέφωνο από το Λονδίνο η μοναδική μου αδελφή, σπλάχνο των σπλάχνων της…
Τι έγινε?
Κλαίω για τη μαμά, τσακώθηκα και με τη θεία, και τώρα κλαίω σαν το χαζό και χτυπιέμαι πάνω στον τάφο της…
Τώρα σε έπιασε?
Ναι, δεν ξέρω γιατί, έχω ξανάρθει, και μαζί σου, και με τον Δημήτρη, και με τη θεία… αλλά τώρα με έπιασε… και επειδή μάλλον δεν μπορεί με τίποτε να έρθει, μου έστειλε εσένα…
Άντε καλά, σταμάτα, χαζούλι ε χαζούλι. Θα τα πούμε. Δώσε τη θεία….
Ναι, πάρε την….
Μέτα φύγαμε, φάγαμε στην πλατεία Πλυτά, γυρίσαμε τη θεία στο σπίτι της, και γραμμή για την παρηγοριά μας. Αυτή τη σπάνια ευλογία των μυριώτιδων, την αγκαλιά τους, το σπίτι τους, το μπαλκόνι τους, τον καφέ απο τα χέρια της ρουλας καρούλα μου, την μπιρίμπα. Ότι πιο κοντά στην έννοια σσσσπίτι μας, η φιλία τους που δεν έχει ξεφτίσει.
Καληνύχτα 