Ευλογία είναι η πιο απλή πραγματικότητά μας :)

Η εποχή αυτή έχει ένα χριτσι χρίτσι, όπου σταθείς όπου βρεθείς ακούς αυτές τις ξακουστές μαράκες  του παλιού μου παλτού.

Σε υποχρεώνει η φύση να μπεις στο χορό του λήθαργου. Το εργοστάσιο της Φύσης.

Η ομορφιά των δέντρων μέσα στην πόλη σε αναγκάζει να βγεις από το σπίτι, να την δοξάσεις. Δεν έχουμε άλλη επιλογή με το παλιό μου παλτό, της Κυριακής το κάλεσμα είναι σαν τα κόκκινα γυαλιά. Μας σκλάβωσε η ομορφιά, η μόνη ελευθερία … ένας ζεστός καφές και περπάτημα στο πάρκο. Σε αυτή την περιοχή που ανακαλύψαμε τώρα τελευταία αφήσαμε το πάρκο χωρίς να το περπατήσουμε τότε. Εσκεμμένα, περιμέναμε να το χαρούμε ντυμένο στα φθινοπωρινά του

Θυμάσαι μικρή Μαρία; εκεί που είδαμε τον ερωδιό και τα πρώτα κίτρινα φύλλα περιοχή terrrebonne γλυκιά γαλλίδα Στεφανία ///

Μια ξύλινη γέφυρα, λίγες ξύλινες κατασκευές και πλησιάζουμε το φαρδύ μονοπάτι

βγάζω φωτογραφίες με το κινητό μου, κάπου μέσα εκεί τριγυρνά και ο Γιάννης… το φέρνω όσο πιο κοντά γίνεται παρέα στη βόλτα…

Δεν γίνεται να μην περπατάμε χέρι με χέρι, χαμογελώ με το πως τα καταφέρνουμε τελικά και ας κρατάμε κινητό… καφέ ζεστό …και κλεφτές ευκαιρίες για φιλί…

Οι άνθρωποι των πάρκων

Αυτό το μπλε κουκούλι το έφτιαξε ένα αγόρι με ένα κορίτσι και χώθηκαν μέσα.

Είπα φέτος δεν θα αγγίξω ούτε τόσο δα το φως και τα χρώματα στις φωτογραφίες…

Τον νιώθω δίπλα μου, σιγά-σιγά ηρεμεί, γεμίζει τις αποθήκες του… ενθουσιάζεται παίζει με τα παιχνίδια του…

Κυνηγάμε μαζί τις αγριόπαπιες, αδιάφορες κουνούν τα πωπουδάκια τους, γελάμε με την αδυναμία μας να πετάξουμε, να κολυμπήσουμε, να περπατήσουμε όπως αυτές.

Ένας κορμός δέντρου γίνεται αφορμή να με φωτογραφίσει… να με φιλήσει…

Προετοιμαζόμαστε, εκείνος πιο πολύ, εγώ βλέπω όνειρα, και εκείνος βλέπει όνειρα..

και μετά έρχεται η Δευτέρα… αργία… δεν δουλεύει…

Η πιο απλή μας πραγματικότητα, να καθαρίζουμε τις ψυχές μας από την μαυρίλα του θυμού, να μαγειρεύουμε τους καρπούς που διαλέξαμε, να τρώμε, να πίνουμε ένα ποτό πριν… ένα καφέ μετά, να ακούμε τραγούδια και λίγο πριν κοιμηθούμε να μακαρίζουμε, να ευλογούμε, γεμάτοι ευδαιμονία…

Η δεύτερη Δευτέρα του Οκτωβρίου, είναι η Ημέρα των Ευχαριστιών στο Καναδά, έχω πολλές εγγραφές στο εξοχικό του μυαλού μου. Η μεταφορά της καληνύχτας μου σιγά σιγά βγάζει τις φθορές που έχει υποστεί κατά την αλλαγή σε άλλη μπλογκογειτονιά… έφτιαξα τους συνδέσμους σε αυτή την εγγραφή Νομίζω πως θα επιζήσει  

Ευχαριστώ 🙂

 

Η «όμορφη γη» σε Περίπτερους Ναούς και ερωδιούς.

Φυσικά και οι αναμνήσεις των διακοπών  στην Ελλάδα δεν έχουν τελειώσει, έχω ακόμη να μεταφέρω αρκετά στην καληνύχτα μου.

Ο Αύγουστος πέρασε γρήγορα  στο Μόντρεαλ, όλο το καλοκαίρι πέρασε γρήγορα. Ήθελα να κάνω και άλλα όμως ήδη έχω μαζέψει ένα σωρό. Παραγεμισμένο, χοντρό πορτοφόλι με ένα σωρό φωτογραφίες, είμαι πλούσια. Θέε μου πόσο πλούσια είμαι …

Το παλιό παλτό είναι ο ένας Πειρατής, που του αρέσει να βγάζει το χρυσάφι του και να το λιάζει. Χώνεται λοιπόν σε χάρτες και με κάθε ευκαιρία όλο και κάπου πάμε να κουρσέψουμε !

Terrebonne όπως ίσως λέμε «Όμορφη γη»

Η έκπληξη του τοπίου ήταν απίστευτη. Ότι ακριβώς είχαμε ανάγκη καθρεφτίστηκε στα διάπλατα μάτια μας, η Φύση είχε μεγάλα κέφια και μαζί με την Τύχη αποφάσισαν να μας κάνουν δώρο..

Ηταν λέει μια φορά και έναν καιρό η Μασόν …και είχε ένα σπίτι που τώρα είναι πανεπιστήμιο ….

και να ο κήπος της Μασόν, όπου έδινε τις καλοκαιρινές τις δεξιώσεις… τώρα είναι πάρκο

Ενας… Περίπτερος Ναός

Δύο…

Τρείς…. Τρεις δικοί μου όλο δικοί μου περίπτεροι ναοί που σφραγίστηκαν με το φιλί του στα χείλι μου. Τρία φιλιά που έστειλαν το σήμα στο Σύμπαν πως είναι δικοί μου δικοί μου πια ναοί. Τους κούρσεψε για χάρη μου και μόνο

Κάτσαμε στο παγκάκι, ο πίδακας νερού μας τραγουδούσε  όνειρα και σχέδια..

και ο γλάρος πολυλογούσε, μας γέμιζε με πληροφορίες, για να εξερευνήσουμε και την άλλη πλευρά. Αυτό απέναντι πάνω στην γέφυρα είναι βιβλιοθήκη και συνεδριακό κέντρο, ένα μικρό νησί, ένα φράγμα, , μια γέφυρα… τόσες πληροφορίες ….

Για να πω την αλήθεια, στουρνάρι πέρασα τη γέφυρα τούβλο γύρισα. Μόνο την ομορφιά κράτησα ως πληροφορία στο πήγαινε-

έλα….

α ναι …ενδιάμεσα κάτσαμε και σε ένα μπιστρό, Ωραία μουσική, ωραία θέα με το νερό από το φράγμα να αιχμαλωτίζει το φως, ωραίο πότο να ευθυμεί το σώμα, ωραία και η γκαρσόνα να την ερωτευθεί το παλιό μου παλτό!

Ενα τελευταίο δώρο πριν φύγουμε. Ο κύριος Ερωδιός Γεφυρόπουλος, ψυχρός στην παρουσία των ανθρώπων, ήρεμος, τσιμπολογούσε κανένα ψάρι, ελεύθερος, αποχαιρετούσε τον ήλιο και ξεκινούσε μόνο για μένα μια μικρή διάλεξη περί της ύπαρξης…

«Όπως βλέπεις γαλανομάτα μου έχω μακριά πόδια και ράμφος που με βοηθούν πολύ, αφού ζω, με ελάχιστες εξαιρέσεις, σε περιοχές με ρηχά νερά. Θα με βρεις δηλαδή κοντά σε ποτάμια, λίμνες, έλη, δέλτα, θάλασσα, σε υγρά λιβάδια και υγρές καλλιέργειες. Είμαι σαρκοφάγος, τρέφομαι κυρίως με ψάρια. Εντάξει, κάποιοι από μας τρώμε έντομα,  ασπόνδυλα, αμφίβια και μικρά ερπετά. Όταν κυνηγώ χρησιμοποιώ την πολύ καλή όραση μου και γρήγορη κίνηση του λαιμού μου Να έτσι!! Όταν πετώ εναλλάσσω το χτύπημα των φτερών με στιγμές αιώρησης και έχω το λαιμό μου μαζεμένο σε σχήμα S και τα πόδια τεντωμένα. Τώρα δεν έχω κάποιο λόγο να πετάξω για να σου δείξω με παράδειγμα!

Να ξέρεις με λίγες εξαιρέσεις ζούμε και φωλιάζουμε σε αποικίες, χρησιμοποιούμε κυρίως τα δέντρα ή την πυκνή βλάστηση κοντά στο νερό. Δημιουργούμε μονογαμικά ζευγάρια την περίοδο της αναπαραγωγής και στην ανατροφή των μικρών συμμετέχουν και οι δύο γονείς.

Τα είδη που ζουν στις εύκρατες περιοχές είναι μεταναστευτικά. Είμαστε κοσμοπολίτικη οικογένεια και μπορείς να μας συναντήσεις παντού εκτός από την Ανταρκτική, την Αρκτική και σε μεγάλο υψόμετρο στα βουνά. 

Αν πάλι με δεις στο όνειρό σου να ξέρεις  πως αντιπροσωπεύω την αυτονομία, την σταθερότητα και την σχολαστικότητα. Θα αποκτήσεις μεγάλη επιτυχία μέσα από τις προσπάθειές σου. Εναλλακτικά σου δείχνω την ικανότητά σου να ερευνάς και να επεξεργάζεσαι το υποσυνείδητό σου.»

Στο αυτοκίνητο στην επιστροφή ξεχειλίζαμε από χαρά!

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂

Σημείωση: η φωτογραφία μέσα από το Περίπτερο Ναό είναι του παλιού μου παλτού…