Η πρώτη Δευτέρα του Σεπτεμβρίου έχει την ευωδιά αργίας, άρα εκδρομή με διαμονή. Ο Σπούξης που έχει και βάρκα (?) τα καλοκαίρια μένει αγκαλιά με το Κρινάκι του στην λίμνη winnipesaukee που σημαίνει ¨»Χαμόγελο του Μεγάλου Πνεύματος» Οταν λέμε λίμνη εννοούμε 34 χιλιόμετρα μήκος με 264 νησάκια! Σίγουρα δεν σου δίνει κανένα δικαίωμα να την πεις νερόλακκο!!! Εκτός από την βάρκα (?) που την δένει σε μια μαρίνα κλαμπ, έχει και ένα δωμάτιο νοικιασμένο ..Να φέρετε και σεντόνια!
Χώσαμε στους σάκους μας σεντόνια, πετσέτες, μια αλλαξιά ρούχα, βρακάκια, μαγιό και την βροχή… Παίξαμε τα αγαπημένα μας παιχνίδια διαδρομής και μετά από 4 ώρες βρεθήκαμε βραδάκι …μέσα στο σκάφος του Σπούξη μου.
Σε μπλε πλαστικό ποτήρι χώθηκαν παγάκια- όνειρα και σχέδια για τον χειμώνα, λεμονάδα- αποχαιρετισμός με την φρεσκάδα των καλοκαιρινών διακοπών στην Ελλάδα, και …. οινόπνευμα- αντισηψία των πληγών που αφήνει η απώλεια …
Άδειαζαν και γέμιζαν τα ποτήρια μέσα στο μπλε σκοτάδι της βάρκας με ήχους τραγουδιών που αγαπήσαμε … Έτσι έχουμε συνεννοηθεί με τον ξάδελφό μου, ένα ραντεβού να τα πιούμε για την απώλεια του Σκούξη. Μυστικά ξέρουμε και οι δύο, σε αυτή τη ζωή τουλάχιστον, πάντα θα δηλώνουμε παρών σε αυτό το ραντεβού χωρίς ποτέ να κλείσει η πληγή. Είναι ραντεβού φροντίδας, μη και αρχίσει να σαπίζει και μολυνθεί η σκέψη… Ο πόνος είναι διαφορετικός όταν η πληγή είναι καθαρή. Δεν βρωμάει, δεν τρέχει αρρωστημένο πύον, μόνο μένει πάντα ανοιχτή, πάντα καθαρή και πονάει… και μαθαίνεις να ζεις με τον πόνο αυτό. Απλά πράγματα…. ουπς ξέφυγα!
Μέθη και όμορφα πυροτεχνήματα ζωής στις όχθες της λίμνης, στα υγρά μάτια, στη τρυφερή αγκαλιά των δύο πιο δυνατών σερνικών της ζωής μου. Είχαμε και το λίκνισμα της δεμένης βάρκας(?) που ξεκουράζεται και αναζητά ταξίδια… Το κατάλευκο και φωτεινό Κρινάκι πάντα εκεί να μας φροντίζει, να χαμογελά και να προσπαθεί με περίσσια τέχνη να καταλάβει τα αγγλικά μου.
Το δωμάτιο φιλόξενο, το κρεββάτι αναπάντεχα νανουριστικό… η τουαλέτα έξω και κοινόχρηστη! Άγχος για τα τσισάκια μου…πάντα σηκώνομαι την νύχτα…
Το μαύρο μακρύ νυχτικό μου, με την τόσο όσο δαντέλα του, χάιδευε προκλητικά το υγρό χορτάρι και αναστέναζε σε μυστικούς ηδονικούς χορούς ξωτικών μέσα στην ομίχλη της νύχτας! Εκλιπαρούσε η λίμνη να βουτήξω μέσα της, θα έβαζα σε μπελάδες πολλούς αν το έκανα, αν και είχα εμπιστοσύνη στο κολύμπι μου. Το ήθελα τόσο μα τόσο αλλά θα με θεωρούσαν ψυχασθενή αν το έκανα! «Μα είσαι με τα καλά σου τι πήγες να κάνεις βραδιάτικα μέσα στη λίμνη?????» «Να κατουρήσω» θα τους έλεγα και θα με θεωρούσαν τρελή .. και όμως ανατρίχιαζαν τα σύννεφα καθώς η ψιλή βροχούλα άγγιζε τους γυμνούς μου ώμους, φαντάσου και όλο μου το κορμί … Δροσοσταλίδες γαργαλούσαν τα δακτυλάκια των ποδιών μου…..φαντάσου και όλο μου το κορμί … Ένιωσα την ηδονή του ξελαφρώματος καθισμένη σε μια λεκάνη. φυσιο-λογικό !!!
Το αποφάσισα, η τουαλέτα έξω από τη φωλιά έχει ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον, τόσο το βράδυ που σε καλεί σε μαγικά άγνωστα ηδονικά μονοπάτια, όσο και την αυγή που σε ξυπνά για να καλοδεχθείς ένα άκρως φθινοπωρινό βροχερό τοπίο λίμνης.
Ξυπνήσαμε νωρίς, μαζέψαμε τα πράγματά μας, και εξερευνήσαμε για λίγο την μαρίνα και το χώρο που μας φιλοξένησε…
Η βροχή μαζί μας, έπαιζε σε χαμηλές νότες στα κουπλέ. Στα ρεφρέν τα έδινε όλα με καταρρακτώδεις κορώνες.
Η αγριόχηνα ετοιμάζονταν για το πρωινό της μπάνιο στην άδεια παραλία αλλά …
την συνέλαβα την άτιμη… με το βλέμμα της σχεδίαζε χάρτες για την αποδήμηση της σιγά σιγά
Είχε φτάσει η στιγμή του καφέ, και της εξερεύνησης της λίμνης. Στην προκυμαία δεμένα όλα τα σκάφη
Το password είναι password και καλά θα κάνει να μείνει password για να μου χαμογελάς με την παιδική σου αταξία και να ξεχνά η ματιά σου τον κρυμμένο πόνο της απώλειας. Δεν θα το καταλάβω ποτέ!!! Θα μείνει έτσι το passoword να είναι passoword και θα εργασθώ σκληρά για αυτό.
Θα πάμε με το σκάφος σε άλλη όχθη να φάμε.. σχεδόν το μόνο σκάφος μέσα στη λίμνη. Τι σημαίνει βρέχει?, έτσι κάνουμε εμείς στο σόι μας …
Η πυξίδα με γαργαλούσε. Έλα να χαθούμε σε προσκαλώ, σε προκαλώ, φυσικά και μόνο αν καταφέρεις να με καταλάβεις…
Νερό παίρνουν νερό αφήνουν με καπετάνιο τον Σπούξη αργός και μεθοδικός… να του ζητήσω να γκαζώσει να σηκωθεί η μύτη στον ουρανό? μπα…Γαρυφάλλε … Προσοχή μην δημιουργήσουμε κύμα.
Είπαμε η συγκεκριμένη λίμνη είναι Λίμνη,! έχει κώδικα κυκλοφορίας σε στενάκια και περιπολία για την σωστή εφαρμογή ααα ναι έχει και βενζινάδικα !!!
Η λίμνη αχ αυτή η συγκεκριμένη λίμνη …. Όσο έβρεχε τόσο την ερωτευόμουν όσο την ερωτευόμουν τόσο προσκαλούσε το Δία μεταμορφωμένο σε βροχή να της κάνει έρωτα.. Γυμνή από κόσμο, με τις προκυμαίες άδειες να μετρούν την στάθμη της, τις αντοχές της, ..ήξερα πως όσο την προκαλώ τόσο δυνατός θα είναι και ο οργασμός που θα μου προκαλέσει…
Θα καταφέρω να φτάσω άραγε… λυσσασμένα με προκαλούσε με την καλλίγραμμη γύμνια του…
Στο παιχνίδι του φλέρτ, έπρεπε να περάσουμε από το στομαχάκι πρώτα, άρα να κουρσέψουμε.
Πλάκα μου κάνεις; Με δύο τόσο δυνατούς κουρσάρους πεινασμένους οι θησαυροί ήταν δεδομένοι, καλά κρυμμένοι σε γνωστό λημέρι…
Τα άψυχα στροβιλίζονται δίπλα μας για να τους δίνει πνοή η ψυχή μας παίζοντας μαζί τους. Απολαυστικό το κρασί, περισσότερο γιατί από την πρώτη στιγμή έπιασα με την άκρη του ματιού μου, με πόση αγάπη και χαρά το διάλεξε ο μικρός Σπούξης. Ήταν δικό του παιχνίδι, το ήξερα, του είχε δώσει νόημα και πνοή όταν το επέλεγε από τον κατάλογο, όπως ακριβώς τα παιδιά που μπαίνουν σε ένα κατάστημα παιχνιδιών. Η μικρή σφραγίδα χαμόγελου για την χαρά του που είμασταν εκεί και παίζαμε με τα παιχνίδια του.
Έτσι όταν θέλησε να μάθει πως παίζεται το παιχνίδι των άψυχων και πως φτάνουν τα μηνύματα στο σύμπαν, απλώς τον έβαλα να κοιτάξει μέσα από αυτό που ο ίδιος είχε διαλέξει -το λευκό φίνο κρασί – και περιέγραψα τις όμορφες ζωγραφιές που έβλεπα ουσιαστικά στα μάτια του…
Του μίλησα για το ευτυχισμένο μπουκάλι κρασί μέσα στον πάγο βολεμένο, σκεπασμένο με πετσέτα… Αδειάζει το «είναι» του στα ποτήρια και μας ευθυμεί …μας γεμίζει … και μετά μένει άδειο…
ποτέ μην πεις στο σύμπαν πως είναι άδειο… θα τρομάξεις με τον απέραντο χώρο που έχει για να απλώνει την ψυχή του… για εκείνον του μιλούσα μόνο που δεν το ήξερα ούτε εγώ ούτε εκείνος…. το κατάλαβα μετά όταν γέλασε μέσα από την καρδιά του… και τον άκουσε το σύμπαν
Η μυστήρια ομορφιά του τοπίου, η δύναμη της βροχής στο παιχνίδι του άσπρου-μαύρου, άντε καλά και η χαρά μου να μπει ένα τόσο όμορφο κομμάτι στη συλλογή των περίπτερων ναών μου, παρότρυναν το παλιό μου παλτό να μου προτείνει να κάνουμε δικό μας με ένα φιλί στο κέντρο του…Περπατήσαμε τα δυο μας στην προκυμαία δεμένοι με πλεγμένα δάκτυλα για την μυστηριακή τελετή .. το παλιό μου παλτό με ξέρει σαν κάλπικη δεκάρα…
Συγκλονιστικός περίπτερος ναός, ικανός να συλλάβει και να στείλει το μήνυμα της δύναμης του φιλιού μας, με τέλειο εξοπλισμό σκεπής
Ξεκάθαρες οδηγίες χρήσης στο κέντρο του στο πάτωμα …
και στην οροφή εσωτερικά …
Μέσα στο «χαμόγελο του Μεγάλου Πνεύματος» όμορφη που είναι η θέα…
και μετά και μετά .. πολλά πολλά ευχαριστώ και αγκαλιές … και επιστροφή, με καφέ, σαντουιτσ τραγούδια και βροχή πολύ δυνατή βροχή..
Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂
.
Καληνύχτα 