Παγωνιά …βρες το κλειδί !!!

Οι κάτοικοι του Μόντρεαλ μιλούν για έναν από τους πιο κρύους χειμώνες σε διάρκεια Από τότε που έχω έρθει εδώ δεν μπορώ να πω πως φέτος έχουμε το περισσότερο χιόνι. Εκείνο όμως που έχουμε σίγουρα είναι πάρα μα πάρα πολλές μέρες θερμοκρασίες από -8 την ημέρα μέχρι -27 τα βράδια. Να πω πως αυτές οι τιμές ουσιαστικά είναι τα άκρα γιατί το συνηθισμένο είναι να έχουμε γύρω στους -12 τη μέρα και -20 τα βράδια. 

Πολύ μεγάλη σημασία παίζει και ο αέρας Παγωμένος αέρας που μας κάνει να νιώθουμε από -18 μέχρι -37 …αχμμμ μπορεί και ως ξανθιά θεά να είμαι λίγο υπερβολική ….στο στατιστικό λάθος όμως του συν πλην δύο μονάδων Όχι ότι η διαφορά αλλάζει το γεγονός…. και το γεγονός είναι πως οι μέρες που νιώθουμε το χειμώνα σε αυτές τις θερμοκρασίες είναι πολλές… οι μέρες είναι πολλές…… οι μέρες είναι πολλές ..

Πώς νιώθω .. Αυτό θέλω να καταγράψω εδώ στο εξοχικό του μυαλού μου … τραγούδι που μου αρέσει. 

[embedyt]https://www.youtube.com/watch?v=B8ip5C3I8E0[/embedyt]

 

Ο αέρας χτίζει το κορμί από μέσα  με πάγο σε κάθε ανάσα. 

Η καρδιά αιματώνει με δυνατούς χτύπους τα πνευμόνια, 

Περπάτα μη σταματάς..Περπάτα μη σταματάς… 

 

Ούτε για δευτερόλεπτο ακούνητη … Τα πνευμόνια δεν πρέπει να γίνουν γλυπτά πάγου

 Αναζητώ ξυγόνο. Μυρίζω  , κρυσταλική ζάχαρη.  Μυρίζει όπως και η γεύση της 

Οι αισθητήρες στη μυτη νιώθουν  αυτό το γλυκό υπνωτικό του εγκεφάλου. Στερεό διοξείδιο του άνθρακα

Μύξες …θαρρώ πως κρύωσα… όμως  ο αέρας με υγρή μύτη γίνεται  πιο ζεστός. Η γεύση  αποστείρωμενη .. 

Η αφή στη σιωπή. Οι πόροι της επιδερμίδας σφαλίζουν. Είναι χρέος σου να την προστατεύσεις.. αν όχι θα καεί σαν ένα τσιγαρόχαρτό….ο αέρας  ….. Πονάς … ο πόνος της  νέκρωσης  

Διψάς?… Ναι… το κρύο σε αφυδατώνει με γρήγορους ρυθμούς … διψάς… Ποιος νοιάζεται? 

Η Όραση. Αυτή θα σε οδηγήσει  Η όραση δεν πρέπει να παγώσει…να κλαίς ….

Ζεστό δάκρυ. 

Κάθε μέρα στο κρύο μαθαίνω πολλά …

 Μια είδηση με έκανε να ξυλιάσω Στο Τορόντο. Η γιαγιά ξύπνησε το πρωί και δεν βρήκε το 3 χρόνο αγοράκι στο κρεββατάκι του. Στον δεύτεροόροφο το διαμέρισμα. Μια φωτογραφία απο κάμερα δείχνει τον μικρό γύρω στις 4 να στέκεται λίγο πριν την εξώπορτα της πολυκατοικίας …φοράειγαλότσες, μακό μπλουζάκι και πάνα…. Κόσμος ειδοποιειται μέσο διαδικτύου και αρχίζει να ψάχνει…. ο μικρός βρίσκεται νεκρός. Η εξώπορταανοίγει από μέσα …

 μα απ έξω θέλει κλειδί … μα απ έξω θέλει κλειδί … μα απέξω θέλει κλειδί… 

Γεμίζουμε με εξώπορτες τις ζωές μας… 

Από την παγωμένη Μορεάλη Καληνύχτα 

Τι γελάς ρε Μάνα!!! ω…

 

Οι πρόβες με τα μικρά μου σποράκια πάνε σχετικά καλά. Φέτος δεν διάλεξα ωραίο τραγούδι 

φαλαλαλαλα λαλα λαλά

και το χειρότερο είναι πως έχουμε μια εβδομάδα ακόμη … δηλαδή ένα Σάββατο ακόμη πριν την γιορτή και ακόμη δεν έχω βρει το διαφορετικό «το εύρημα» που θα μας κάνει να λάμψουμε …να κατακπληξουμε τα πλήθη με την παρουσία μας

φαλαλαλαλα λαλα λαλα

οι στίχοι είναι άσχετοι … είναι τόσο χαρούμενα με το

φαλαλαλα

οχι εχει και άλλο λα.. σε τσάκωσα λα… λαλα λαλα που ξεχνούν τον επόμενο στίχο ….. ουφ… θα δούμε …διάφορες ιδέες μου περνούν απο το μυαλό (?) Είναι τόσο σημαντικό το νηπιαγωγείο ..τόσο εύκολο όταν χάνεις το δρόμο, όταν νιώθεις μουδιασμένος, από διάφορα γεγονότα…

 

«Όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω για το πώς να ζω, τι να κάνω και πώς να είμαι, τα έμαθα στο Νηπιαγωγείο. Η σοφία δε βρισκόταν στην κορυφή του σχολικού βουνού, αλλά εκεί, στα βουναλάκια από άμμο, στο νηπιαγωγείο. Αυτά είναι τα πράγματα που έμαθα:Να μοιράζεσαι τα πάντα.Να παίζεις τίμια. Να μη χτυπάς τους άλλους. Να βάζεις τα πράγματα πάλι εκεί που τα βρήκες.Να καθαρίζεις τις τσαπατσουλιές σου.Να μην παίρνεις τα πράγματα που δεν είναι δικά σου. Να λες συγγνώμη, όταν πληγώνεις κάποιον. Να πλένεις τα χέρια σου πριν από το φαγητό. Να κοκκινίζεις. Ζεστά κουλουράκια και κρύο γάλα κάνουν καλό. Να ζεις μια ισορροπημένη ζωή, να μαθαίνεις λίγο, να σκέπτεσαι λίγο, να σχεδιάζεις, να ζωγραφίζεις, να τραγουδάς, να χορεύεις, να παίζεις και να εργάζεσαι κάθε μέρα από λίγο. Να παίρνεις έναν υπνάκο το απόγευμα. Όταν βγαίνεις έξω στον κόσμο, να προσέχεις την κίνηση, να κρατιέσαι από το χέρικαι να μένεις μαζί με τους άλλους. Να αντιλαμβάνεσαι τα θαύματα. Να θυμάσαι το μικρό σπόρο μέσα στο δοχείο από φελιζόλ. Οι ρίζες πάνε προς τα κάτω και το φυτό προς τα πάνω. Κανείς πραγματικά δεν ξέρει πώς και γιατί, αλλά όλοι μας μοιάζουμε σ’ αυτό. Τα χρυσόψαρα, τα χάμστερς, τα άσπρα ποντίκια, ακόμη κι ο μικρός σπόρος μέσα στο πλαστικό δοχείο, όλα πεθαίνουν. Το ίδιο κι εμείς. Να θυμάσαι τελικά τα βιβλία και την πρώτη λέξη που έμαθες την πιο μεγάλη απ’ όλες: τη λέξη ΚΟΙΤΑ. Όλα όσα πρέπει να ξέρετε βρίσκονται κάπου εδώ μέσα. Ο χρυσός κανόνας, η αγάπη και οι βασικές αρχές υγιεινής, η οικολογία, η πολιτική, η ισότητα και η υγιεινή ζωή. Πάρτε μια απ’ αυτές τις συμβουλές, εκφράστε την με επιτηδευμένη ορολογία ενηλίκωνκαι εφαρμόστε τη στην οικογενειακή σας ζωή, στην εργασία σας, στην κυβέρνησή σας, στον κόσμο σας και θα παραμείνει αληθινή, ξεκάθαρη, σταθερή. Σκεφτείτε πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος, αν όλοι εμείς οι άνθρωποι τρώγαμε γάλα με κουλουράκια γύρω στις τρεις το απόγευμα και μετά ξαπλώναμε κάτω από τις κουβέρτες για έναν υπνάκο. Ή, αν όλες οι κυβερνήσεις είχαν ως βασική αρχή να βάζουν πάντα τα πράγματα εκεί που τα βρήκαν και να καθαρίζουν τις τσαπατσουλιές τους. Είναι ακόμη αλήθεια, ανεξάρτητα από την ηλικία σας, πως όταν βγαίνετε έξω στον κόσμο είναι καλύτερα να κρατιέστε από το χέρι και να μένετε μαζί με τους άλλους ……Τελικά πρέπει να σας πω πως έχω άδεια παραμυθά. Ενας φίλος μου μου την έβγαλε και την κρέμασε στον τοίχο, πάνω από το γραφείο μου. Αυτή η άδεια μού επιτρέπει να χρησιμοποιώ τη φαντασία μου, για να ξαναβάζω σε σειρά τις εμπειρίες μου και να προωθώ το μύθο, όσο αυτός εξυπηρετεί κάποια όψη της αλήθειας. Ακόμη περιέχει το «πιστεύω» ενός παραμυθά:* Πιστεύω ότι η φαντασία είναι πιο δυνατή από τη γνώση.* Οτι ο μύθος είναι πιο δραστικός από την ιστορία.* Οτι τα όνειρα είναι πιο ισχυρά από τα γεγονότα.* Οτι η ελπίδα πάντα θριαμβεύει έναντι της εμπειρίας.* Οτι το γέλιο είναι η μόνη θεραπεία της θλίψης.* Και πιστεύω ότι η αγάπη είναι πιο δυνατή από το θάνατο.Προσπάθησα πολύ να μη γράψω κάτι που θα γινόταν η αιτία να μου αφαιρέσουν την άδεια …»

Σήμερα στολίσαμε το σπίτι μας. Τα μικρά μου στολίδια. Περίμεναν με υπομονή ένα χρόνο για να λάμψουν. Είπαμε μήπως αγοράζαμε ένα πιο μεγάλο δέντρο Αυτό είναι το μικρό μου το δεντράκι Τόσο διαφορετικό. Για να καταφέρω να το ισιώσω και να του ανοίξω τα μικρά του κλαδιά… η επιμονή και η υπομονή χτυπουν κόκκινο. Ετσι και σήμερα προσπαθούσα, μόνη στο σπίτι…από δω το είχα από κει το είχα…φτου πάλι γέρνει… αμα το ζουλήξω λίγο εδώ το λυγίσω λίγα προς τα πίσω….

Τι γελάς ρε μάνα!!!

Φώναξα απότομα και δυνατά νευριασμένα αλλά με τόσο κέφι…το κέφι της όταν προσπαθούσαμε να καρφιτσώσουμε αγγελάκια στις κουρτίνες … όταν φτιάχναμε το σπιτικό κάποια δεκαετία πίσω για να δεχθεί όλη την οικογένεια…με το παλιο μου παλτό να τυπώνει μέχρι και μενού…  Λιγότερο από δευτερόλεπτο για να κατανοήσω τι έγινε…δάκρυα καυτά … και μετά γλύκαναν γρήγορα σα φωτάκια σε φορτωμένο δεντράκι 

και μετά και μετά 

στη σειρά όλες οι ευχές των περασμένων χρόνων στα παράθυρα του σπιτιού …σα σπουργιτάκια

…

και μετά και μετά

 

ενα στεφάνι στο τοίχο…

και στο τέλος και στο τέλος

ο πανέμορφος τάρανδος …και φέτος στη θέση του !!!

 

Καλά Χριστούγεννα Μορεάλη μου 🙂

Στο μικροσκόπιο το Φίδι …:)

 

Μου αρέσουν οι πειρασμοί. Για κάποιο λόγο εξερευνούν τα μέσα και έξω μου. Λογιών λόγιων πειρασμοί. Αυτό που είμαι σήμερα σίγουρα ορίστηκε από διαφόρους πειρασμούς που δοκίμασα. Επιλέγω τη στιγμή … ναι … αυτό το έμαθα για τα καλά… Δοκίμασα ένα σωρό πράγματα αλλά για να βρω΄τη κλεμένη μου ταυτότητα … επέλεγα  τον χωροχρόνο της δοκιμής ….

Την Μεγάλη Πέμπτη βάψαμε κατακόκκινα αυγά … τα αφήσαμε να στεγνώσουν και το πρωί

 

άγνωστοι καλλιτέχνες μας χάρισαν μοναδικές εικαστικές παρεμβάσεις

μυστήριο 

Ένας φίλος με ρώτησε ποια η γνώμη μου για τον διαπληκτισμό του Φωτός … και του είπα όχι τώρα … Πριν λίγο  γύρισα από μια σκοτεινή γωνία …ακούγοντας ύμνους θρηνούσα το θάνατο της μητέρας μου ….

Η εποχή ορίζει να περάσουν από το μικροσκόπιο τελικά οι αξιοματούχοι και όχι οι αξίες Το να καταφέρεις να υπερασπίσεις τα πιστεύω χωρίς να χάσεις τον εαυτό σου είναι κάτι που χρειάζεται γερή αυτογνωσία.(γλυκά μου σερνικά με ή χωρίς ράσα  ).. γιατί έχει φτάσει η στιγμή να βάλουμε στο γυαλάκι προς ανάλυση όλους τους βασιλείς Να εξετάσουμε σα μικρά παιδιά  την γύμνια τους !!!

 

[embedyt]https://www.youtube.com/watch?v=vDwsWdcSLBc[/embedyt]

 

Το Μεγάλο Σάββατο προσπαθούσα να συγκεντρωθώ … κάποιος δίπλα μου συζητούσε για τους ψύλλους!! Βάζει τους νέους ενοικιαστές με συμβόλαια να αποδεχθούν πως αν βρεθούν ψύλλοι τους έφεραν αυτοί … Απομακρύνθηκα γιατί στο τσακ ήμουν να αρχίσω την ειρωνία …είναι δυνατόν ο ψυλλος να έχει ιδιοκτήτη ..ταξιδιαρής είναι .. έρχεται στη βαλίτσα του συγγενή του διπλανου ενοικιαστή … δεν του αρέσει το σπιτικό και μετακομίζει στο δικό μου ουφ.. τι έλεγα ξεχαστηκα … α ναι …Μεγάλο Σάββατο …απομακρύνθηκα  ..όμως…. η μικροφωνική χάλασε… κοίταξα το παλιό μου παλτό και άρχισα να ψάλλω… ήρεμη αποζητούσα το φιλί του….

Λίγο αργότερα κρατώντας το κερί μου αναμμένο πήγαινα προς μαγειρίτσα … θαυμαζα με ψηλά το κεφάλι τις όμορφες φωτεινές μέδουσες … πυροτεχνήματα .. και ξαφνικά φαρδιά πλατιά υπέγραψα με το κορμί μου τις πλάκες του πεζοδρομίου … Τώρα μια όμορφη μεγάλη μέδουσα σε μελανί χρώμα κοσμεί το γόνατό μου ….

Ο κύριος Ανρι, συγκεκριμένα το μπουτάκι του, με έβγαλε ασπροπρόσωπη στην πασχαλίτσα καλεσμένη στο Κυριακάτικο πασχαλινό τραπέζι ..

 

Πάρα πολύ χαρούμενη που είχα μια πασχαλίτσα στο σπιτικό μας …

το μυστικό κρύβεται στην υπομονή στο ψήσιμο αλλά και στην διαστροφή να του κάνεις τρύπες με το μαχαίρι και να του χωσεις κομματάκια σκόρδου αλατοπιπερωμένα… αφου φυσικά πρώτα του έχεις κάνει μασαζ με λεμόνι … Ε ναι! είναι απίστευτη καννιβαλιστική διαστροφή …Γενικά το μαγείρεμα κρύβει διαστροφές 

ααα ναι με μικρά γράμματα η πολυτέλεια μου χιχιχ το ταψί …μιας χρήσης … μόνο σε γιορτές το κάνω για να μην πλένω …επιλεκτική καταστροφή της φύσης …

Την Δευτέρα προς Τρίτη είδα ένα όνειρο .. ¨Ήταν από αυτές τις υπεραγωγές μου αλλά δεν το θυμάμαι γμτ… Το μόνο που θυμάμαι είναι ένα φίδι Για κάποιους σύμβολο της σοφίας για άλλους εχθρός … έπρεπε να μην κουνηθώ αλλά κουνήθηκα και αυτό όρμησε με ένα μεγάλο στόμα και με δάγκωσε στο πόδι. Για έναν περίεργο λόγο το προκάλεσα και δεύτερη φορά . Αυτή τη φορά με δάγκωσε στο χέρι… Εγώ λέει αργότερα έπρεπε για λίγο να μείνω χωρίς να μιλάω …αλλιώς θα ζαλιζόμουν και θα έπεφτα σε αφασία … εκείνο όμως … το φίδι … είχε πεθάνει  γιατί λέει τα φίδια πεθαίνουν αμα δαγκώνουν χαχαχαχαχα έφτιαξα τη δική μου πορτούλα στο παραμυθένιο όνειρό μου … γιατί στην πραγματικότητα οι μέλισσες πεθαίνουν αμα σε τσιμπήσουν με το κεντρί τους… άσχετο….

α ναι … και ένα ακόμη άσχετο .. κάποια εποχή -συγκεκριμένα η δική μου η γενιά – βρέθηκαν τα θηλυκά να έχουν χάσει την ταυτότητα τους … κλεμμένη από την βιομηχανική επανάσταση που την είχε κλέψει από την κοινωνία που την είχε κλέψει η θρησκεία που την είχε κλέψει ο άντρας …Αυτό είχα να ψάξω σε όλη μου τη διαδρομή μέχρι σήμερα … ε λοιπόν τώρα εγώ η θεά αλλά ξανθιά αμύθητης αξίας θηλυκό λέγω πως οι άντρες έχασαν την ταυτότητα τους τους την έκλεψε …αμ εδω σε θέλω … ποιος?

[embedyt]https://www.youtube.com/watch?v=xwtdhWltSIg#t=56[/embedyt]

τι λες τώρα …πολλά έγραψα … και ότι κατάλαβες κατάλαβες

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂

Μαύρισε την ψυχή σου ρε! Τι σου ζητάνε..

Ελα, σκούπισε τα ματάκια σου. Δεν είναι δα και η πρώτη φορά που κάποιος σε προσβάλλει τόσο άσχημα και άδικα.

Μια λύση θα ήταν να σταματήσεις να υπάρχεις…Τι θα έλεγες ας πούμε να πας στην πλατεία του πλαζ ντεζ αρτ και να αυτοπυρποληθείς ως διαμαρτυρία για την ανθρωπιστική κρίση της Ελλάδας ….Τελικά ίσως να μην είναι η Ελλάδα που τρώει  τα παιδιά της αλλά ένας διαρκής εμφύλιος …που πάντα κάποιος με περίσσια τέχνη θα προσπαθεί να συντηρήσει …  Ελα σκούπισε τα δάκρυά σου … Οσο και να κλαις δεν θα στερέψουν και το ξέρεις…

Το προηγούμενο Σάββατο σε συνάντηση εκπαιδευτικών μας ζητήθηκε να δώσουμε το ημερολόγιο της ύλης που ακολουθούμε κάθε Σάββατο , μαζί με το απουσιολόγιο και το βαθμολόγιο..

Όλοι οι δάσκαλοι αφήσαμε πάνω σε ένα στρογγυλό τραπέζι τα ντοσιέ μας . Έριξα μια ματιά στις ετικέτες. Έπαθα ένα μικρό σοκ όταν είδα πως μόνο η δική μου είχε ζωγραφιές με λουλουδάκια και αυτοκολλητάκια… Αναρωτήθηκα χαμηλόφωνα μήπως έχω κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα. Μια δασκάλα με πλησίασε και μου είπε χαμηλόφωνα …ότι και να έχεις κοίτα να μην το χάσεις…

Ντροπή Μάνια,

Σε ένα κόσμο γεμάτο πόνο, πείνα, ανέχεια και αυτοκτονίες  εσύ να επιμένεις να συλλέγεις δάκρυα και να σκορπάς χαμόγελο?? …είναι λιποψυχία, βεβήλωση, είναι έγκλημα…. είτε το θέλεις είτε όχι θα πρέπει να σταματήσεις να ζωγραφίζεις λουλούδια ..

Μαύρισε την ψυχή σου ρε… τι σου ζητάνε

Καληνύχτα Χαρτόκουτά μου …..:)

Τσεκουριές Καλικατζάρων !!! χμμ :)

Είναι η πρωτότοκη και όταν βγαίνει από την κρυψώνα της ξέρω πως είναι η στιγμή να σοβαρευτώ …να δω την αλήθεια πέρα από τα παραμύθια Πως είναι η αλήθεια πέρα πιο πέρα από τα παραμύθια… Αυτή η Φίλη μου το ξέρει … και την αφήνω από το χέρι να με πάρει και με παει εκεί ..

Διαπιστώσεις στην πίστωση χρόνου που έχω δώσει στην πονεμένη ξεσκισμένη Μάνια. Σα να μην θέλει να συνέλθει, και κάποια κομμάτια μέσα της, μέσα μου … χώνονται σε παραμύθια …

Ομως οι διαπιστώσεις έρχονται όταν πιστώνεις το χρόνο.

Ετσι η πρώτη αλήθεια είναι πως μπορεί να βάλω τα κλάματα τόσο ξαφνικά όσο και αθόρυβα. Σε ένα χώρο γεμάτο από κόσμο να αμολύσω  δύο τρία δάκρυα σαν αόρατο  μελάνι σα κλανιά… και αν με ρωτήσει το παλιο μου παλτό τι έχεις,  θρασσίτατα να του πω -τίποτε- και θα είναι η αλήθεια … με το «τίποτε» μπορώ να ρίξω δυο δάκρυα να μου βρίσκονται.

Η δεύτερη αλήθεια είναι πως ενώ παλιά ανησυχούσα αν κάποιος φίλος μου δεν ήταν καλά ή αν παραμελούσε να μιλήσει, τώρα στενοχωριέμαι…. 

και ένω οι δύο προηγούμενες διαπιστώσεις έρχονται από την πρωτότοκο  μέσα μου, περνούν από όλα τα παραμύθια και φτάνουν στο μικρότερο μου κομματάκι, το πιο φρέσκο το πιο χαρούμενο και έξω καρδιά, αυτό που βλέπει πως έρχονται  Χριστούγεννα… Μαζεύει όλα τα κομματάκια μου …μεγάλα μικρά όλα (όλα? ή πάλι καποιο κρύβεται?) … τα συγκεντρώνει σε αυτή την ανάρτηση για να τους διαβάσει το παραμύθι …..

Έχω πιεστεί τόσο πολύ, είπε το δέντρο της χαράς μου. Δεν θέλω κανείς να ξέρει πόσο χτυπημένο είμαι από τσεκουριες καλικατζάρων και να που τώρα το γράφω να γίνει γνωστό.  Η χρονιά φέτος γέμισε με πολλά πολλά καλικατζαράκια στις γονιδιακές ρίζες μου. -Ναι ρε μεγάλε όσο και αν το παίζω υπεράνω με σακατεύεις όταν με παρατάς εκεί που νόμιζα πως- όμως θα στο παίξω υπερ άνω για να προχωρήσει η ζωή  … το παραμύθι όμως των καλικάντζαρων  ζωντανεύει … Έρχεται η γιορτή σου τα γενέθλια του και τα Χριστούγεννα … πάμε λίγο να το διασκεδάσουμε το θέμα και  στην πίστωση του χρόνου, θα δυναμώσει και πάλι το δέντρο της Χαράς….

Τι έλεγα?

α ναι … λέω για τα Χριστούγεννα να πως στους γονείς να ντύσουμε τα σποράκια με Χριστουγεννιάτικες πιζαμούλες, και παντοφλιτσες και …να βγουν στη σκηνή έτσι καλογυαλισμένα λίγο πριν πάνε τάχα για ύπνο. Ένα ένα να το πιάνω από το χέρι και να το πηγαίνω στο μικρόφωνο

Με λένε Δημήτρη και εύχομαι δύναμη

Με λένε Ζωή και εύχομαι ζωή

Με λένε Σοφία και εύχομαι σοφία.

Με λένε Δανάη και εύχομαι δημιουργία

με λένε Αφροδίτη και εύχομαι αγάπη

χμμμμ έχω πρόβλημα γιατί έχω ονόματα όπως Ηλιάνα, Γιάννης Γιώργος Αλεξ Κωνσταντίνος Ματέο Βασίλης και πρέπει να βρώ λέξεις κλειδιά ευχές με το πρώτο γράμμα ίδιο με το όνομά τους…

και μετά να βρω και ένα χριστουγεννιάτικο μικρό εύκολο τραγούδι να μάθουν …να το τραγουδήσουν όλα μαζί …και στο τέλος ….με μια φωνή να πουν …καλά Χριστούγεννα

έχω αυτή την ιδέα ακόμη στα σκαρία μα πρέπει να προσπεράσω τα εμπόδια και το Σάββατο να είμαι έτοιμη …

Μόνο τα γράμματα θα μεγαλώσω … νυστάζω και απλώς πέρασα λίγο να πολυλογίσω στη χαρτόκουτα του μυαλού μου …

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂