Λίγο πριν την αφυδάτωση του κορμιού!

Ανεκδοτάκι

Παθαίνει ανακοπή ένας άντρας και καταλήγει μπροστά στην πύλη του Παραδείσου. Εκεί τον παραλαμβάνει ο Άγιος Πέτρος και του ανακοινώνει ότι μπορεί να μπει στον Παράδεισο επειδή ήταν καλός άνθρωπος.

Περνάει μέσα λοιπόν κι μπροστά από μια πόρτα ακούει δυνατές φωνές. Την ανοίγει και βλέπει έναν νεαρό που προσπαθούν να του ανοίξουν μια τρύπα στην πλάτη με ένα τρυπάνι.

«Ε, τι του κάνετε του νεαρού;» ρωτάει ο άντρας.

«Του ανοίγουμε μια τρύπα στην πλάτη για να του βάλουμε τα φτερά.» απαντάει ο Άγιος Πέτρος.

Βγαίνει έξω ο άντρας, προχωράει λίγο πιο πέρα κι ακούει πάλι φωνές από άλλο δωμάτιο.Ανοίγει πάλι την πόρτα και βλέπει έναν ηλικιωμένο που προσπαθούν να του ανοίξουν μια τρύπα στο κεφάλι με ένα τρυπάνι.

«Ε, τι κάνετε εδώ πέρα;» ρωτάει απελπισμένα.

«Του ανοίγουμε μια τρύπα στο κεφάλι για να του βάλουμε το φωτοστέφανο.» απάντησε ξανά ο Άγιος Πέτρος.

«Αμα είναι έτσι, θέλω να πάω  στην κόλαση.»

«Στην κόλαση θα σε πηδαει ο διάβολος κάθε μέρα!» του εξηγεί ο Άγιος.

«Δεν πειράζει, έχω τρύπα έτοιμη!»

Στην Μορεάλη είναι ονειρικά, άφθονα υγρά δε λέω αλλά… σε κάθε ανάσα νιώθω την υγρασία να με πνίγει… το κορμί μου κάποια στιγμή δεν αντέχει, αποζητά την κόλαση εκεί που θα στεγνώσω με αντάλλαγμα το οξυγόνο

Στην Αθήνα έχω αυτή την δυνατότητα, κάτι σαν δώρο.  Κλιματολογικές συνθήκες … συνθήκες κόλασης που φτάνουν το κορμί στα όρια της αφυδάτωσης. Ένιωθα να στραγγίζω και ταυτόχρονα να το θέλω τόσο μα τόσο πολύ. Οξυγόνο χωρίς την υγρασία…

Θυμάμαι μια φορά βρέθηκα,σε συνθήκες κόλασης, σε διάβαση. Ιδρωμένη, αποζητούσα τον παράδεισο του εικονικού κλιματιστικού! Ενας πατέρας με την κόρη του, προσπάθησε να περάσει με κόκκινο. Τον αγριοκοίταξα… δεν είναι η σωστή στιγμή! Τώρα, τώρα που είναι Πράσινο! Μια ασημένια σπορ με τα χρονάκια της αστραφτερή μερσεντε *?)  αγνοεί το δικαίωμα μου Αφήνω τα πόδια μου και όλη την διψασμένη κορμάρα μου να παίξουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο,. Βρήκες ξανθιά να παίξεις μαζί της! Αστραφτερή, ολοκάθαρη δίχως ίχνος σκόνης, με τα απωθημένα σου στο γκάζι…Κλιματισμός, φίνα κρύα ροζ σαμπάνια, φίνα ιταλική πάστα, φίνο ιταλικό τραγούδι που ακούς…αχμμ, να σου δώσω προτεραιότητα;  Να κάνω τη ζωή μου σκόνη στην τιμή του φίνου;  Το παιχνίδι με τις διαβάσεις το παίζω από μικρή. Όσο και να νευριάσεις! Περνάω! Κάνε ότι καταλαβαίνεις!///

Το απότομο φρενάρισμα και το τραγούδι που ακούγεται από το αυτοκίνητο με δροσίζουν μια χαρά …τόσο όσο … 

Την δεύτερη φορά κάπου πήγαινα, ένιωθα πως κατευθυνόμουν προς το Δαφνί, γνωστό μέρος, αλλά και  ξενοδοχείο για ανίατες περιπτώσεις Εκεί  η λογική καίγεται στην παρανοϊκή φωτιά της τρέλας… Ένα δωμάτιο θέλω για μια βραδιά.Το βλέμμα της ηλικιωμένης κυρίας μου έλεγε ξεκάθαρα.. «δεν είσαι για εδώ εσύ κορίτσι μου». Με οδήγησε στο καλύτερο δωμάτιο… εκεί  μπορούσα να φυγαδεύσω απωθημένα, ανασφάλειες, ντροπές, αναστολές, δικά μου κάποιου άλλου … τι σημασία έχει. Όταν γενικά έχεις την δύναμη να κόβεις δεσμά, βγάζεις την γλώσσα στην κοινωνία που τοποθετεί όρια με δήθεν αξίες νηστείας εγκράτειας, που σε κοιτάζει περίεργα λες και ήρθες από τον Άρη. Η ζωή δεν έχει σάρκα όμως, καίει την σάρκα και εσύ θα την  αποθεώσεις όπως γουστάρεις.

Είχα δύο επιλογές, ή να αφεθώ στην πύρινη γλώσσα ή να γίνω πύρινη γλώσσα… διάλεξα να γίνω εγώ η κόλαση… Στο περίπτερο ζήτησα ένα μικρό  μπουκαλάκι νερό και μια αμαρέτι από την ηλικιωμένη κυρία που με κοιτούσε με απορία …. κάποιος πίσω μου ρώτησε πόσο κάνουν δύο μεγάλα μπουκάλια νερό και δύο σοκοφρέτες….ψηλός, βαθιά φωνή, ντροπαλός τύπος, σκοτεινή ματιά… έπεσα πάνω του και ένιωσα για λίγο το σκληρό του κορμί… μπερδεύτηκαν για λίγο η αμαρέτι με τις σοκοφρέτες 

Συμπέρασμα, η αφυδάτωση μπορεί να σε οδηγήσει στην τρέλα!

Προς το τέλος της δεύτερης εβδομάδας, ακολουθούσα το ένστικτό μου απλά να βγάλω την πίστα. Οι ύαινες διψούν για αίμα όμως εγώ  επέλεξα την σιγουριά αυτού που τελικά είμαι. Ένα λιονταράκι που με άνεση στη δική μου ζούγκλα, έπαιζα, εξερευνώντας σκιές και δροσερά σημεία…το οξυγόνο της Ελλάδας με είχε χαλαρώσει…

Μια συνήθεια είναι η κόλαση, όμως όπως στο σεξ ο κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του τρόπο να την βιώνει…

Άσχετο βρήκα πως κάνουν σεξ τα λιονταράκια χαχαχα 

Λέων (εγώ δηλαδή χιχιχι)

Ένα ζώδιο που συμπεριλαμβάνεται μέσα στους καλύτερους εραστές του ζωδιακού κύκλου. Το πάθος που βγάζει στο σεξ σίγουρα δεν μπορεί κανείς το περιγράψει. Ένας Λέων είναι πάντα δάσκαλος στο κρεβάτι.Η δική σου ευχαρίστηση στο κρεβάτι είναι κάτι που σίγουρα δεν ξεχνάει ποτέ αφού ξέρει ότι θα συζητηθεί. Το σεξ μαζί του θα είναι ιδιαίτερο και θα διαπιστώσεις  ότι έχουν δίκιο όσοι τους θεωρούν καλούς εραστές και φλογερούς στο κρεβάτι.

πιφ υπερτιμημένο σεξ... τι έλεγα όμως … α ναι … 

Για να πω την αλήθεια, την φωτιά, την πραγματική φωτιά των 42 βαθμών Κελσίου δεν έτυχε να την βιώσω σε αυτό το ταξίδι μου στην Ελλάδα.

Έτσι έμεινα με την γλυκιά ανάμνηση, της δροσερής βραδινής θαλασσινής αύρας, που σου επιτρέπει να αφεθείς στην αγκαλιά του ούζου με την γέψη της μέθης στα χείλη …

… περίεργε!!! εδώ θα διαβάσεις για το ζώδιο..σου

λαλα άσχετο … και πολύ σχετικό για το παλιό μου παλτό 🙂

κλείσω τα 54 το Σάββατο!

Καληνύχτα 🙂

Μια βόλτα για να θυμηθώ την Άνοιξη :)

Είναι γεγονός η άνοιξη στη Μορεάλη μου είναι η πιο άσχημη εποχή του χρόνου. Η θερμοκρασία ξεσκίζεται στις διαθέσεις του Χειμώνα. Στην ασφαλτούπολη τα χιόνια δεν λιώνουν. Τα περισσότερα τα μαζεύουν κάτι τεράστια τέρατα, τα χλαπακιάζουν λαίμαργα και τα φτύνουν σε τεράστια φορτηγά. Είναι το τυχερό χιόνι αυτό, που θα ταξιδέψει με αυτό το τρόπο έξω από την πόλη και ομαλά θα ακολουθήσει τον κύκλο του νερού. Ότι χιόνι απομένει στην Μορεάλη μου, μετατρέπεται σε έναν βάλτο καυσαερίων. Σκούρες γκρι άμορφες μάζες πάγου που μάταια αναζητούν το χώμα που θα τις ρουφήξει στους ταμιευτήρες της γης. Γεμίζει φαντάσματα χιονιού η Μορέαλη μου την άνοιξη. 

Οι νεράιδες, τα δέντρα προσπαθούν να δέσουν τα πληγιασμένα σπασμένα κλαδιά τους. Η άνοιξη στο Μοντρεαλ είναι μια πανίσχυρη άσχημη μάγισσα νοσοκόμα που πασχίζει να επαναφέρει στη ζωή τον έρωτα, την γονιμότητα, την ομορφιά… Χάνομαι…τα σποράκια σκέτη απόλαυση στη γιορτή, η κυρά Δέσποινα ζωντανεύει, με αποκαλεί φίλη της και γελά με τα αστεία μου, και σε κάποιο κάστρο της πόλης διαφορετικές γυναίκες υφαίνουν έναν νέο οργανισμό. Όλα αυτά καθώς μπαίνει η άνοιξη αυτή η γαλανομάτα μάγισσα. 

Την ξέρω αυτή τη μάγισσα. Είχε από μικρή  χοντρά μπούτια, απίστευτους αστραγάλους.  Θυμάμαι στα νιάτα της νομίζω πως τριγύριζε στην Αθήνα, στην Αγία Βαρβάρα, στο Κολωνάκι, δροσερή, ίσως και όμορφη, τις άρεσαν οι βόλτες στο θησείο, μεγάλωνε με ερασιτεχνικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς. Με θυμάσαι, σε θυμάμαι έχω μνήμη ελέφαντα! 

Αν με θυμάσαι πήγαινε με πάλι μια βόλτα. Θύμισε μου την άνοιξη, ξέχασα τα άνθη της αχλαδιάς,  ξέχασα πως μυρίζει αυτή την εποχή η άμμος, πως λικνίζεται η θάλασσα, ξέχασα τα χρώματα της…ξέχασα τον ήχο ενός κοχυλιού καθώς σαλπάρει με προορισμό το καλοκαίρι. 

[embedyt]https://www.youtube.com/watch?v=A3yCcXgbKrE[/embedyt]

ααα έχω άνθη αχλαδιάς … φωτογραφία από το σπίτι στα Μελίσσια 

kondoula.jpg

Καληνύχτα εδώ … καλημέρα εκεί 🙂