T2 ο εξωγήινος

Όταν αναβοσβήνει ο κέρσορας , λίγο πριν ξεκινήσει η αυθόρμητη ροή, ανακαλύπτω πως θέλω να σου γράψω πολλά. Δεν θέλω να με καταλάβεις, δεν θέλω να υπαγορέψω στα πλήκτρα όλες τις εξετάσεις, τα αποτελέσματα τις αποφάσεις. Δεν είναι τα στοιχεία που θέλω να θυμάμαι … ωχ γιατί δεν δουλεύει ο ορθογράφος;;;; Αναγνωρίζω ένα σωρό λάθη, κάποια κύτταρα που χάνουν κάποιο γράμμα από την ακριβή τους διεύθυνση …. μάλλον επανήλθε…

Σε νέα πίστα λοιπόν, μετά από ανάκριση που μας δίνει το όνομά σου.Τ2. Χωμένος μέσα στη μάζα, δεν ξέρεις Τ2 τι κάνεις, πώς να συμπεριφερθείς, η τοξικότητα σού έχει αφαιρέσει λογική και την ταυτότητα σου, την αποστολή σου. Μεταλλάχτηκες από ανθρώπινο κύτταρο σε ένα εχθρικό κύτταρο … εξωγήινος λοιπόν … Είσαι επιθετικός, με επεκτατικές τάσεις, κυρίως όμως αυτοκαταστροφικός. Κατακτάς για αυτοκαταστροφή

Για τον τύπο σου η απόφαση είναι επώδυνη, απαιτεί θυσία και προσπάθεια…

Βλακείες, τίποτε από αυτά δεν αποτελεί λύση ή σωστή λύση χαχαχα έχω γράψει και έχω σβήσει ένα σωρό σκέψεις. Τις γράφω και μετά βλέπω μια μεγάλη ή μικρή τρύπα που μπάζει ή μια σκάλα που οδηγεί σε άλλη σκέψη. Δεν υπάρχουν λοιπόν στεγανά. Είμαι μια σπατάλη. Κοιτάζω τη ζωή μου μέχρι σήμερα και δεν μπορώ να βρω λάθος και σωστές επιλογές, βρίσκω μόνο εμπειρίες. Είμαι μία εμπειρία, αν διαβάσω σε βιβλία, σε εγκυκλοπαίδειες, φιλοσοφίες, επιστήμες υπάρχουν ένα σωρό γνώσεις, μαθηματικές ακρίβειες και θεωρήματα, με γοητεύουν αλλά τις ξεχνώ… δεν είναι δικές μου, είναι δανεικές.

Όμως λέγω όμως, αν τις ζήσω, γίνονται δικές μου… Έχασα πολλές ευκαιρίες να αποκτήσω την εμπειρία, κέρδισα όμως και πολλές, επιλέγοντας. Εμπειρίες – Επιλογές λοιπόν. Γελάω, φαινομενικά είμαι γεμάτη επιλογές στη ζωή μου, όμως η ουσιαστική επιλογή είναι μία, να δέσω τη ζωή μου με τη ζωή του παλιού μου παλτού. Συμπρωταγωνίστρια σε ένα έργο, μια ζωή διπλανής πόρτας… μια ιστορία αγάπης, τι πιο απλό

Ο άνθρωπος στο σαλονάκι και πάλι λοιπόν σε νέα πίστα, νέες εμπειρίες, νέες γνώσεις. Και πάλι γελάω, γιατί όσες εμπειρίες και αν γεμίζει ο εγκέφαλος οι γνώσεις που αποκτά δεν αποθηκεύονται σε αυτόν. Συγγνώμη που στο λέω ξανθέ μου εγκέφαλε αλλά είσαι μια τεχνητή νοημοσύνη, είμαι εγώ που σου δίνω όλα τα στοιχεία, εσύ είσαι καλοκαρδισμένα απλά κύτταρα, κύτταρα που όσο και αν το προσπαθείς να τους επιβληθείς, τρελαίνονται, σβήνουν πεθαίνουν από την πρώτη στιγμή που δημιουργήθηκες. Και ενώ εσύ προσπαθείς να βάλεις μία τάξη στο εργοστάσιο του σώματος, του σύμπαντος, με καινοτόμες στρατηγικές, η αλήθεια, αυτή που τόσο απεγνωσμένα ζητάς μέσα από κάθε εμπειρία, αγώνες, επιτεύγματα αποθηκεύεται ως διαφάνεια, αόρατη, στην ψυχή μου, ως δίδαγμα. Η αλήθεια είναι μία, είναι δίδαγμα.

… εμπειρίες…

να σου πω κάτι άσχετο; Ένας πατέρας μου είπε: Κυρία Μάνια, ούτε να το συζητάτε, κανένα πρόβλημα, έχω ακούσει για εσάς τα καλύτερα λόγια από πέντε τελείως διαφορετικούς ανθρώπους, το όνομά σας είναι χρυσός.

…και κοκκίνισα, κοκκίνισα γιατί δεν κατάλαβα πως έγινε ακριβώς, εγώ μόνο έπαιζα, αγαπούσα, γελούσα, έκανα πειράματα… Μάθαινα και ξανά και ξανά έμενα στην ίδια τάξη… να παίζω, να αγαπώ, να κλαίω, να γελώ ….. Κοκκίνισα γιατί ένιωσα υπερηφάνεια … και τη ματαιοδοξία …

τέλος του άσχετου

Στη συλλογή φέρνω λίγες φωτογραφίες, από την τελευταία μας μονοήμερη βόλτα… πριν την τραγική είδηση του σιδηροδρομικού δυστυχήματος, που έγινε πρώτη είδηση στα καναδικά μέσα ενημέρωσης και ακόμη είναι σε εξέλιξη.

Μια ανάσα η ζωή απρόβλεπτη…

Μια πίστα χιονοδρομικού κέντρου

μια φωτιά

ένα λουλούδι

μια αμβροσία

ένα σημείο συνάντησης…

ένα ηλιοβασίλεμα

Καληνύχτα Μορεάλη μου…

Ενα ρομποτάκι σε θέση αναμονής

Δεν έχεις έμπνευση; Όχι ακριβώς, νιώθω πως δεν έχω ένα γεγονός, να το καταγράψω και να αρχίσουμε την κουβέντα μας. Δεν είναι απαραίτητο το γεγονός. Νιώθω πως η ζωή είναι άμμος που γλίστρα ανούσια από τα χέρια μου. Πρέπει να ψάξω για τα κοχύλια του καλοκαιριού, αυτά που θα μπορέσω να τα βάλω στο αυτί μου και θα με συναρπάσουν με τους ήχους τους. Μέχρι τώρα, ένα μόνο έχω τσακώσει. Η μαμά της Σέτας μου είπε. Την Παρασκευή ήρθε η Σέτα κρατώντας τα τετράδια της και μου είπε. «Μαμά θέλω να με βοηθήσεις να προετοιμαστώ. Αύριο θα έρθει η κυρία Μάνια και θέλω να τα ξέρω όλα». Ναι, αυτό είναι όντως ένα όμορφο κοχύλι. Τρεις ώρες την εβδομάδα κρατώ αυτό το κοχύλι στα χέρια μου.

και μετά το χάος… Κάποιες δουλειές στο σπίτι, κολύμπι στην πισίνα, τηλέφωνα και μηνύματα από Ελλάδα… Δεν είναι άσχημα, δεν βρίσκω όμως κάποια αξιόλογη ουσία…

Πριν από τρεις μέρες τα έγραψα αυτά χωρίς να κλείσω τον κύκλο της σκέψης μου. Πιστεύω πως είναι κάποια έντονα σκαμπανεβάσματα της ψυχολογικής μου διάθεσης που έχουν να κάνουν, το πιο πιθανό, με ένα άγριο παιχνίδι ορμονών, παρατράγουδα της εμμηνόπαυσης. Τώρα που σου γράφω νιώθω κάπως καλύτερα. Στην προσπάθεια μου να ξεφύγω λίγο, άλλαξα ή προσπάθησα να αλλάξω λίγο την οπτική μου γωνία. Ξέρω πολύ καλά πως αν αφήσω τη φαντασία μου να εξερευνά το ανούσιο θα με οδηγήσει σε …. σε αυτό που με οδήγησε πριν από λίγες μέρες και ας το πούμε με τρόμαξε, για να μην γράψω πως υπάρχει περίπτωση να μου άρεσε….

Μέσα στο αυτοκίνητο, στη θέση του συνοδηγού. Στο εσωτερικό γκαράζ της πολυκατοικίας, σταματημένο το αυτοκίνητο μπροστά από το ανσασέρ. Το χέρι μου περασμένο στη ζώνη ασφαλείας, έτοιμη να την απασφαλίσω. Η ρουτίνα υπαγόρευε: πως βγαίνουμε από το αυτοκίνητο, μαζί με το παλιο παλτό, τοποθετούμε τις σακούλες με τα καλούδια του σουπερ μάρκετ σε ένα καροτσάκι, και στη συνέχεια , περιμένω το παλιό μου παλτό να παρκάρει το αυτοκίνητο στη θέση μας στο γκαράζ και μετά να έρθει στο ανσασέρ να ανεβούμε στο διαμέρισμά μας, να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, να να να…. ένα σωρό πραγματάκια που κάνουμε κάθε Σαββατοκύριακο μαζί.

Το χέρι μου περασμένο στη ζώνη ασφαλείας, το κορμί μου ακίνητο, αφή όσφρηση ακοή όραση όλες οι αισθήσεις άψογες να καταγράφονται από τον εγκέφαλο… και ένας εγκέφαλος να μην δίνει καμιά εντολή για την παραμικρή κίνηση, παρά μόνο να καταγράφει αυτό το γεγονός, πως δεν δίνει εντολή.

Δεν ήθελε να δώσει εντολή, όταν τον ρωτούσα γιατί, απλά δεν ήξερε γιατί, όταν τον ρωτούσα που έχει το πρόβλημα δεν ήξερε. Ένιωθα τη ζώνη στα χέρια μου, ένιωθα το κορμί μου, καρφωμένο το βλέμμα στο ανοιχτό παράθυρο χωρίς έβλεπα αλλά χωρίς καμιά εντολή να αλλάξω πλάνο, άκουγα το παλιό μου παλτό να μονολογεί διάφορα, και δεν έδινα εντολή να τον φωνάξω να έρθει κοντά μου. Το μόνο που έκανα ήταν να παρακαλώ από μέσα μου να έρθει να με ξεκολλήσει (:). Να έρθει στο οπτικό μου πεδίο, να δω το πρόσωπό του, να με αγγίξει το χέρι του…

Λίγα λεπτά αργότερα, μπήκε στο αυτοκίνητο. Μάνια….Μάνια μου… , Μάνια συμβαίνει κάτι…. τον άκουγα αλλά δεν έδινα την εντολή να γυρίσω το κεφάλι μου να τον δω. Τον άκουγα αλλά δεν έδινα εντολή να του πω μια κουβέντα… έστω «δεν είμαι καλά» … και ξαφνικά με άγγιξε… άγγιξε το χέρι μου … Ένα άγγιγμα απαλό που τελικά με ξύπνησε … Γύρισα τον κοίταξα, και του μίλησα.

Του περιέγραψα ήρεμα από τι με έβγαλε, ήρεμος και εκείνος χωρίς πανικό μου είπε… Είναι μια μικρή κρίση πανικού…. πέρασε…

Το θέμα μου είναι πως τόσο εκείνη τη στιγμή όσο και τώρα που το καταγράφω υπάρχει ένα μικρό κομμάτι μέσα μου που του άρεσε εκεί … του άρεσε αυτή η φυλακή… Το ανούσιο οποιασδήποτε κίνησης, δεν έχουμε κανένα δύσκολο πρόβλημα που να ζητά την άμεση επέμβαση μας… ένα ρομποτάκι σε θέση αναμονής, με μόνη λειτουργία τα ζωτικά όργανα, πνευμόνια, καρδιά… Ξέρετε σε αυτά που ο εγκέφαλός την εξουσία.

Εκπτώσεις και πήγα και αγόρασα ένα νέο μαγιό, στο παλιό έχει φαγωθεί κάθε ελαστικότητά του από το χλώριο, εκπτώσεις και πήρα και ρουχαλάκια, ένα παντελόνι κάτι όμορφες καλοκαιρινές μπλουζές…

Βρήκα και την κάρτα των μέσων μαζικής μεταφοράς, λέω να της περάσω έναν αριθμό διαδρομών.

Το Σάββατο η μικρή με εξέπληξε ευχάριστα, διαβασμένη… και όχι από τη μητέρα της… μόνης της αναβαθμίζει τα ελληνικά της.

Και σήμερα Κυριακή, μια στιγμή στο μπαλκόνι, πήρα το χρόνο μου να απολαύσω την ομορφιά του δέντρου, του ήλιου, των ταξιδιάρικων μικρών σύννεφων, των χρωμάτων του Κυριακάτικου πρωινού μας.

Μικρά βήματα, λίγο ανούσια αλλά όσο να το πεις έχουν μια ομορφιά…

…. κάπως έτσι βλέπω, μια κάποια ουσία στις δουλειές του σπιτιού, προσφορά στο παλίο μου παλτό που έρχεται κουρασμένο και πάντα πεινασμένο, ανακούφιση και σωματική άσκηση η στο κολύμπι… και χαρά που έχω ανοιχτή επικοινωνία με τους φίλους μου στην Ελλαδα…

Καμιά φορά η ομορφιά μπορεί να είναι ένα χαλί για να κρύψουμε τα σκουπίδια …

Λίγο λίγο ακόμη :)

Το ταξίδι απολαυστικό. Εκείνος στο τιμόνι και εγώ όπως πάντα συνοδηγός. Η τεχνολογία με ξεκουράζει. Βοηθός ο Μαγγελάνος με μια γυναικεία φωνή όλο και κάτι να μουρμούρα. Μουσική, συζητήσεις, γέλια και πειράγματα, στάσεις για τσισάκια… φαντάζουν μια από τα ίδια Τίποτε το πρωτότυπο.  Τίποτε στα αλήθεια εκτός από τη χαρά μας, καταγάφουμε τη  δική μας διαδρομή. Η διαδρομή δημιουργεί μια μοναδική φθορά. Ένας καλός ιχνηλάτης μπορεί να φτάσει στην πλήρη αναγνώριση της μοναδικότητας. 

Στην δική μας την περίπτωση ..οι αισθήσεις χαράσσουν μοναδικά ίχνη στον εγκέφαλο (?) Σύντομες διακοπές… Βρίσκω λίγο χρόνο να επισκεφτώ το εξοχικό του μυαλού (?) Μια παρουσία… Φωτογραφίες που ψιθυρίζουν ερωτικά καλοκαιρινά λογάκια μόνο σε μένα… ίσως και σε κάποιους που κρυφά ακούν… 

Ο Ατλαντικός είναι λυσσασμένα πεινασμένος Με επιμονή και υπομονή κατασπαράσει το ακρωτήρι του μπακαλιάρου… Συνωμοτεί με τον αέρα … την εποχή του καλοκαιριού επιτρέπει στους ανθρώπους να τον δοκιμάσουν. Αλμυρός…γεψη αλμύρας… αλάτι το καλέμι του… Παρα την άγρια μορφή του μου προσφέρει μια ηρεμία …απέραντος … χάνεται στον ορίζοντα… δεν με φοβίζει ..γνωρίζω τις πραγματικές του διαστάσεις τεράστιες αλλά νοιώθω το φόβο του εκεί…στο σημείο που εκείνος ενώνεται με το γαλάζιο του ουρανού… 

 

Οι παραλίες στο ακρωτήρι είναι το θησαυροφυλάκιο του Ατλαντικού. Πειρατής που κρύβει αμέτρητα κοχύλια στην άμμο..Ενας παχουλός μεγάλος γλάρος δίπλα μου κάνει τρία τέσσερα βήματα και κοροϊδευτικά και απογειώνεται…χαμηλή πτήση… δεξιοτεχνία που με μαγεύει 

εκεινος πετά εγώ στην άμμο…Φυγουραντζής πιφ…  του κουνάω το βιβλίο που διαβάζω, έτσι για να τον κάνω να ζηλέψει. 

 

Μαζεύω κοχύλια …δώρα του πειρατή… 

 

 

και πάλι σήμερα … μια από τα ίδια … με μόνη διαφορά πως σήμερα θα τελειώσω την ανάγνωση…το βράδυ θα αποτελειώσω και αυτή την γρήγορη καταγραφή εδώ… 

αύριο επιστρέφουμε γεμάτη η βαλίτσα με άπλυτα αλλά και με μπαταρίες αναγνώσεις και θησαυρούς … 

Ο έρωτας με τον Ατλαντικό είναι άγριος ..γεμάτος με υπομονή και επιμονή για να σβήσει την λύσσα του για κατάκτηση. Στα 50 κοντά αναγνωρίζω τις κατακτήσεις μου ..ήρεμη… όμως αναγνωρίζω και πως θέλω λίγο λίγο ακόμη …ίσως είναι τα δώρα κοχύλια  Το κορμί μου χωράει και άλλα ακόμη 

Βράδυ…γμτ με νίκησε στο μίνι γκολφ. 

 

Καληνύχτα ακρωτήρι μου 🙂

 

 

Μίλησε! Που ξέρεις; Μπορεί!!!

Είναι φορές  άκουγα το αδιέξοδο . Προσπαθούσα να τους καταλάβω και λύση δεν μπορούσα να βρω. Έκανα κρυφά αναγωγή στο πως θα το αντιμετώπιζα εγώ και πάλι δεν… μονο συνεχιζα να τους μιλώ …

 

Αυτό τον καιρό βρίσκομαι ακριβώς σε ανάλογο πρόβλημα. Πιστεύω με όλη την δύναμη της ψυχής μου πως έχω κάνει το καλύτερο…και όμως η καρδιά μου σφίγγεται θαρρείς από ένα  άγνωστο χέρι…Όσο και να ψάχνω το λάθος μου, δεν μπορώ να το βρω. Βλέπω τον εαυτό μου τόσο καιρό να εργάζεται, να δημιουργεί κόσμους με τα χέρια του, κόσμους πραγματικούς όχι στη σφαίρα της φαντασίας. Ως αντάλλαγμα ζητώ απλά πράγματα φαγητό, στέγη, ένδυση. Ζητώ το απλό Αντί αυτού παίρνω φήμη, δόξα, αναγνώριση της προσφοράς μου… όμορφα πράγματα …μα…

 

Ένας φίλος λέει πως με τα λόγια αυγά δεν βάφονται … ή κάπως έτσι … 

Τι να πω… αγωνίζομαι… δεν θα παραδοθώ ποτέ με την έννοια να σηκώσω τα χέρια ψηλά .. αλλά ώρες ώρες απλώς νιώθω έντονα την αίσθηση της παράλυσης … 

Αυτές τις μέρες ξεκουράζομαι … και όσο ξεκουράζομαι … νιώθω τον πανικό να με κυριεύει … το μυαλό μου γεμίζει ροκανίδια… φράκταλ (νέα λέξη που μου έμαθε ένας φίλος είπα η ξανθιά να την χρησιμοποιήσω σσσ παιδί μου τώρα μιλάει αυτή … ωωω καλά ) …όσο διαιρώ το ίδιο μοτίβο βγαίνει …. ποια είναι αυτή η φίλη …δεν την ξέρω… δεν την θέλω …  σταματά να αγωνίζεται, όμως  από την άλλη  ΔΕΝ σηκώνει και τα χέρια ψηλά… ουσιαστικά είναι σαν να αναζητά κάποιον να την πυροβολήσει … είναι δε σίγουρη πως είναι ήδη πυροβολημένη , ζόμπι….. του μυαλού ροκανίδια που έχουν καεί … 

πάμε μια βόλτα…να ψάξουμε δρόμους … μπορεί να συναντήσουμε το ά-λογο…. που ξέρεις μπορεί να βρούμε το φεγγάρι ξαφνικά να ισορροπεί πάνω σε ένα ηλεκτροφόρο σύρμα .. 

Μπορεί ένα ηλιοβασίλεμα να γίνεται πύρινη πριονοκορδέλα 

σσσσσσσ άκου τον ήχο της έκρηξης

τι και αν γυρίζουν τόσοι

να πιστέψεις πως το ά-λογο σε κοιτά κατάματα στο φακό γιατί του το ζήτησες

Μπορείς να νιώσεις την ζεστασιά που εκπέμπει μια φωλιά 

και στα αλήθεια …κοίτα… μπορείς να πιστέψεις πως ενώ εσύ στριβεις για να πας στην αγαπημένη σου γωνιά για ζεστό καφέ …το φεγγάρι για χάρη σου ισορροπεί σε ηλεκτροφόρο καλώδιο..

.

καληνύχτα χμμμ αντε καλά 🙂

 

 

Ο φόβος (?) της Σκαντζοχοιρίνας :)

Ο Νικήτας…πριν ένα χρόνο τέτοια περίπου εποχή τον λίκνιζα απαλά κάθως ήταν φαρδιά πλατιά ξαπλωμένος στο υπερδιπλο κρεβάτι του στήθους μου… Φέτος ήρθε επίσκεψη στα γενέθλια του παλιου παλτού  … κάνει τα πρώτα βήματα… με την κούραση του μεθυσμένου … λώναμε ….σε κάθε βήμα του … κάθε του κίνηση μας σφαλιάρωνε με χαμόγελο …χλάπατσα …σπλατσ στο προσωπο… ζητιάνοι για να  χωθεί στη αγκαλιά μας, με την μπουκάλα γάλα του μεθυστακα, και και και … την έπεσε στο καροτσάκι … λίγο πέρα δώθε … και μετά … τι τραγούδια τι τούρτες τι γέλια … στον κόσμο του αυτόν του ξεκάθαρα δικαίου ..ατόφια αγνού….

 

μωράκια … διάφορα ..πάντα κλεφτές της παράστασης … Αφορμή μια φωτογραφία εκπληκτική ενός φίλου από την Κρήτη… στο μυαλό (?) ένα σοκ της ζωής μου … Οι νόμοι της φύσης δεν υπαγορεύουν πως μια μάνα θα κάνει τα πάντα για το παιδί της. Θέλει προσπάθεια να ξεπεράσεις καμία φορά τη φύση … να μην την υπ-ακούσεις …για να πας ένα σκαλοπάτι πιο πάνω..ενα συμπαν πιο κει….. Η σκαντζοχοιρίνα πολυ κάλη στο να σκοτώνει φίδια μεν .. αλλά με έβαλε σε σκέψεις (?)…. Ο φόβος της για τον άγνωστο εχθρό, για τον εχθρό που δεν ξέρει πως να αντιμετωπίσει την κάνει να τρέπεται σε φυγή ή σε ακραίες πράξεις… έτσι νομιζω…

 

Φυσικά και δεν είμαι ειδική στις συμπεριφορές των ζώων.. και ούτε καμια διατριβή έχω κάνει πανω στην συμπεριφορά των σκαντζοχοιρομαμάδων αλλά…

Μια φορά και έναν καιρό μικρή θεά αγάπησα μια σκαντζοχοιρίνα και της προσέφερα στέγη στην ταράτσα της μονοκατοικίας μας. Την θυμάμαι να τρέχει πανικόβλητη από ένα χωράφι που θα το έχτιζαν σπίτι και την πήρα αγκαλιά χωρίς να μου αντισταθεί… όλα τα καλουδια είχε… μέχρι που μια μέρα γέννησε.. ναι ναι γέννησε, νομίζω ήταν πέντε μικρά … τα θυμάμαι  με ροζ επιδερμίδα και με πολύ τρυφερά κάτασπρα αγκαθάκια ένα δω ένα κει … ταξί ήθελες να πας από το ένα στο άλλο…. Ενθουσιασμένη το είπα στη δασκάλα μου ..και άρχισαν τα λάθη ….μου ζήτησε να φέρω μάνα και παιδιά στο σχολείο … αναποδογύρισα την κούτα που είχα για φωλιά και  την πήγα στο σχολείο… Η δασκάλα για εκπαιδευτικούς λόγους την έβαλε σε ένα κουβά με νερό για να μας δείξει πως κολυμπά .. την γύρισα στο σπίτι … με το άνοιγμα ελεύθερο και στο πλάι και πάλι η κουτοφωλιά …φαγητό νερό και έφυγα …Το πρωί … είχε φάει τα κεφάλια των παιδιών της… δεν ήθελα να πιστέψω πως ήταν δική της πράξη .. ήταν? ή μήπως ήταν δική μου και της δασκάλας? … 

Η δεύτερη ιστορία ήρθε πριν από λίγες μέρες … μια σκαντζοχοιρίνα άφησε τα  4 μικρά της. Τράπηκε σε φυγή όταν της πείραξαν κατά λάθος τη φωλιά της.  Δεν έχει γυρίσει ακόμη να δει αν υπάρχουν … να δει αν μπορεί να τα μεταφέρει! Ελπίζω αν και η προηγούμενη εμπειρία με κάνει… συγκρατημένα αισιόδοξη … 

 Η  ξεχωριστή ομορφιά των πατουσακίων φανερώνει πόσο επικίνδυνο είναι να σε φοβίζει κάποιος με άγνωστους ευφάνταστους εχθρούς… πρέπει να ξεπεράσεις την φυση σου, για να ανέβεις πιο ψηλά … για να αξιολογήσεις .. η γνώση νικά τον φόβο μα…είναι και η γνώση που σκοτώνει το θάρρος μπρος το άγνωστο ε? ¨Η μήπως είναι ο φόβος να μην ξανα κάνω λάθος που θα με οδηγήσει σε μια κατάθλιψούλα ωωω μπερδεύομαι η θεά … ευτυχώς που είμαι και ξανθιά.. ακόμη και εκπτωτη θεά θα τη βρω την άκρη …. 

μονολογώ… γιατί … χμμμ γιατί να … 1 Δεκεμβρίου σήμερα καλό μήνα ..αυτή  η φωτό μου αρέσει απίστευτα …

Σε ευχαριστώ Νεκτάριε 🙂

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂