Επίθεση αγάπης σε έναν Στοχαστή!

Ήταν πραγματική έκπληξη για μένα να πέσω πάνω του. Στοχαστής διάβασα, απλό λιτό. Η φωτογραφία μου έφερε στο μυαλό (?) κάτι τρελές εποχές που πίστεψα πως θα γίνω ζωγράφος και έτρεχα με καβαλέτο άσπρη φούστα και άσσο ευτυχώς με φίλτρο τσιγάρα, στο αρχαιολογικό μουσείο. Η Οδηγία από τον ζωγράφο που μας έκανε μαθήματα για να δώσουμε ελεύθερο σχέδιο στη Σχολή Καλλών Τεχνών ήταν «Να πας να κάτσεις σε μια γωνία και να μου φέρεις μια σπουδή.» Έβαινα θυμάμαι καρβουνιασμένη, σαν το γέρο κάπου στη βουλιαγμένης στο ύψος της φιλολάου. Έμπαινες στο μαγαζί του και μύριζε κάρβουνο, τσουβάλια κάρβουνο και κρασί πολύ κρασί σε βαρέλια. Κάρβουνα και κρασί πουλούσε και θυμάμαι η μαμά μου με έστελνε για κρασί καμία φορά… δεν θυμάμαι … ήμουν παιδί του δημοτικού… Φρένο, πότε έφτασα σε αυτό το δρόμο αναμνήσεων χαχαχα χάθηκα ….επιστροφή… τι έλεγα… Μύριζα κάρβουνο, τσιγάρο άσσο μαλακό, ψαρόκολα φερομένη κόλλα φυσητή και το Εργο κάτω από τη μασχάλη μέσα σε ένα τεράστιο φάκελο … Τα όνειρα μου στο αρχαιλογικό μουσείο μου θυμήσε και είπα να πατήσω κλικ….

Α τι καλά, ένα σερνικό ας το σκαλίσω λίγο , διάβασα βουτιά και είπα να βουτήξω. η θεά… πρώτη σκέψη μεγάλο είναι γμτ… και μετά και μετά σε κάθε απλωτή ήταν σαν να το είχα γράψει εγώ… χαοτικό !!! Φυσικά, και θα ήθελα να το είχα γράψει εγώ, διότι το σερνικό που το είχε γράφει είναι μορφωμένο, και ρε παιδί μου έχει μια ροή καθώς στοχάζεται και πάνω απ΄όλα, μην το ξεχάσω, μικρές προτάσεις. Χαοτική σκέψη αλλά ρε παιδί μου πως να το εξηγήσω, ταξιδεύει στο σύμπαν και πάτα από το ένα αστεράκι στο άλλο…

Μεγάλο δε λέω ((δεν είναι όλα τα κείμενά του σαν τη βουτιά) αλλά έχει μια δύναμη η γραφή του, να με ακολουθεί, παρακολουθεί, ακούει στη σκέψη μου… μαγικό ε? το ξέρω … και άμα η ξανθιά θεά βρίσκει τέτοια διαμαντάκια δεν χάνει ευκαιρία να τα φέρει στο εξοχικού του μυαλού της.

Ένα θα σας πω και μη το πείτε παραπέρα φίλες μου, είναι ευγενικός, έχει χιούμορ, απαντά με πολύ μεγάλη χαρά στα σχόλια ….. έχει ονοματεπώνυμο … και πιστεύει στη φιλία … όχι αυτός είναι φίλος μου αυτός όχι … τσου …. τον πλησιάζεις και νιώθεις στην αύρα του τη λέξη φίλος Είναι το δεδομένο του αυτό… Λίγο ντροπαλούλης, έξυπνος, ένα αστεράκι που ψάχνει αστεράκια, τον λες και μικρό πρίγκηπα… μμμμμ η ξανθιά θεά τον ερωτεύτηκε, του έκανε επίθεση αγάπης και …. πέρασε όλα τεστ, κυρίως αυτό της ειλικρίνειας και της διαφάνειας των συναισθημάτων του. Ενθουσιάστηκα, ωωωω ναι η μικρή ξανθιά θεά ενθουσιάστηκε με έναν Στοχαστή χωρίς προσωπείο

Λοιπόν τι λέτε θα του κάνετε μια επίθεση σχολίου? το θέλω πολύ, όχι τίποτε άλλο νομίζω πως μου μοιάζει χαχαχαχαχαχαχαχα αλλά έχει κάτι να πει, πραγματικά μια όμορφη δροσερή πηγή σκέψεων… που άνετα σε ξεδιψά. είπαμε, εδώ κλικ Στοχαστής Είχα πολύ καιρό να βρω ένα ξωτικό άντε καλά μάγο … μπα ξωτικό είναι …

Θα σας καταμετρήσω ρεμάλια αλκδσξφπ;οιεξφ΄λακδξφ αλδφξ αχ…. που είναι εκείνες οι εποχές του μπλογκαρίσματος, που σέρναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα χαχαχα τι λέω … αλλάξαμε γειτονιές … Ξεχάστηκαν, χάθηκαν τα ρεμάλια… τέλος πάντων στο στόχο μας που είναι ένα καλό καλωσόρισμα στον Στοχαστή (Θανάση τον λένε σσσσ μαρτυριάρα )

λαλα, πραγματικά άσχετο αλλά μου αρέσει … χωρίς να μου λένε κάτι τα λογάκια, μου γλυκαινει το μέσα μου η φωνή και η μελωδία … 🙂

Καληνύχτα Μορεάλη μου

Αλλόκοτη ζέστη, πεταλούδες οι σκέψεις :)

Τέλος Σεπτεμβρίου, μια αλλόκοτη ζέστη χτυπά την Μορεάλη μου. Περισσότερο από σαράντα χρόνια, είχε να ζήσει η πόλη τόσο υψηλές για την εποχή θερμοκρασίες. Δρομείς έπαθαν θερμοπληξία. Ο δείκτης δυσφορίας στους 40 βαθμούς. 

Σκέψεις που τρέχουν αυτή την ζεστή βραδιά. Να προλάβω να της γράψω πριν λιώσουν από την ζέστη. Πολλά σποράκια, θα τα χωρίζαμε φέτος σε προ νήπιο και νηπιαγωγείο. Όμως αρρώστησε η δασκάλα το Σάββατο. Αν και είχα μια κοπέλα για βοηθό, έζησα την κόλαση των 27 μικρών διαβόλων από τα όποια τα μεγάλα είναι 5 χρονών και τα μικρά 12 στον αριθμό είναι μόλις 4 χρονών. Αποπνικτική η ατμόσφαιρα στην αίθουσα καθώς φέτος την έχουν παραφορτώσει με ένα σωρό άχρηστα σχολικά έπιπλα. Δίνουμε μάχη μαζί με την υπεύθυνο και την Γενική Διευθύντρια. Η τάξη ή θα αδειάσει ή θα πάρω άλλη τάξη. Η χρονιά φέτος έχει τον δικό της βαθμό δυσκολίας που με κάνει να τρέμω. Ένα από τα σποράκια μου έχει σοβαρές αλλεργίες που μπορούν να τον οδηγήσουν γρήγορα σε αλλεργικό σοκ. Ετσι κουβαλά μαζί του epipen. Φοβάμαι πολύ φέτος, διαφορετικός φόβος… τεράστια ευθύνη. 

Σκέψεις να προλάβω πριν λιώσουν. Η μικρή μου Νορίτα, στο Λονδίνο πια μαζί με τον έφηβο Ιωσήφ, έφηβη και αυτή. Λίγες οι κουβέντες μας πια, σκέφτηκα να την φέρω εδώ στο εξοχικό του μυαλού (?) μου. Σε αυτή την χαρτούκουτα που έκλεισε 10 χρόνια ζωής. Ένα ημερολόγιο που κρατώ από τον Σεπτέμβριο του 2007. 

Αν πατήσετε στο tag «ανιψάκια», θα σας ανοίξει ένα υπέροχο μονοπάτι, που θα σας πάει σιγά σιγά, εγγραφή με εγγραφή  χρόνιααα πίσω… ζωγραφιές, τηλεφωνικές επικοινωνίες, βόλτες στην παιδική χαρά, ένα σωρό διαμαντάκια που ξεφουρνίζατε… ένα σωρό συναισθήματα που με γεμίζεται… 

Η ζέστη … αχ αυτή η αλλόκοτη ζέστη στο Μόντρεαλ. Γέμισε η πόλη με πεταλούδες. Πεταλούδες που έπρεπε να έχουν ξεκινήσει το μεγάλο τους ταξίδι για το Μεξικό. Η μεγαλύτερη μετανάστευση εντόμων. 

«Η ετήσια μετανάστευσή τους αποτελεί μυστήριο της φύσης. Τον Αύγουστο, όταν οι μέρες μικραίνουν, οι πεταλούδες πέφτουν σε χειμερία νάρκη, ενώ τον χειμώνα επιστρέφουν στο ίδιο σημείο του Μεξικού, στους καλυμμένους με δάση λόφους στο Μισοακάνο όπου βρίσκουν ιδανικές συνθήκες υγρασίας. Κάθε Μάρτιο επιστρέφουν στις νότιες ΗΠΑ, γεννούν τα αυγά τους και πεθαίνουν. Τα παιδιά τους ξεκινούν το ταξίδι τους προς βορρά ακολουθώντας τον ήλιο ώς τον Καναδά. Αρκετές γενιές γεννιούνται και πεθαίνουν το καλοκαίρι, μέχρι η τελευταία να αισθανθεί τον ερχομό του χειμώνα και ν’ αρχίσει το μακρύ ταξίδι της επιστροφής στο Μεξικό.

Οι «Μονάρχες» πετούν σαν τα ανεμόπτερα χρησιμοποιώντας τα ανοδικά ρεύματα για να ανέλθουν σε ύψος 1.300 μέτρων περίπου. Στη συνέχεια οι άνεμοι τις βοηθούν να ακολουθήσουν την πορεία τους. Μπορούν να ταξιδεύουν έως 144 χλμ. ημερησίως και η ικανότητα πλοήγησης που έχουν είναι εντυπωσιακή. Μόλις φτάσουν στο Μεξικό ανεβαίνουν σε υψόμετρο 4.500 μέτρων και ακολουθούν την πορεία τους προς τα υψίπεδα.»

Βρήκαν ζέστη και λουλούδια, ακόμη και τα λίγα λουλούδια του μπαλκονιού μου … Πανέμορφες χορεύουν αυτό τον καιρό στην πόλη …

IMG-0449.jpg

Κατάλαβες μικρή μου Νορίτα, κάπως έτσι γράφω και γράφω εδώ σε αυτή την καληνύχτα, κόσμος έρχεται και φεύγει, άλλοι περαστικοί, άλλοι φίλοι και άλλοι που έγιναν φίλοι και δεν θέλω να γίνουν περαστικοί στη ζωή μου..Δέκα χρόνια Καληνύχτα !!!

Καληνύχτα Νορίτα μου 🙂

Στον μαγικό Ιχνηλάτη ήρθε μια πένα :)

Η Κατερίνα είναι μια παλιά γειτόνισσα της γειτονιάς, την γνώρισα από κοντά  λίγο πριν φύγω για την Μορεάλη μου. Θυμάμαι τότε μια πολύ μεγάλη παρέα είχαμε πάει στην Θεσσαλονίκη και αρκετοί από την παθιογειτονιά που έμεναν σε πόλεις του βορρά ήρθαν να συναντηθούμε και να γνωριστούμε …

Η αλήθεια είναι πως το παθ… είναι πια το ξεχασμένο χωριουδάκι … λίγοι οι κάτοικοι που συνεχίζουν να γράφουν στα μπλογκάκια τους προσωπικά …

Λοιπόν για όσους φίλους περνούν από δω … πάμε να δούμε την θέλει η Κατερίνα και πέρασε από τα μέρη μας … γράφει λοιπόν στον μπλογκάκι της :

«Αχχ έχω ξεχάσει πως λειτουργεί τούτη δω η αγαπημένη και τόσο οικεία κάποτε γωνιά…

Μου είπαν φίλοι ( τους οποίους ευχαριστώ πολύ πολύ και δεν τους ξεχνώ να γνωρίζουν Wink )ότι δεν έχω σωστά το σύνδεσμο….

http://grtabularasa.blogspot.gr/2017/07/50-95.html


…το κείμενο στην παραπάνω διεύθυνση ειναι είναι ένα δικό μου κείμενο και το οποίο συμμετέχει σε ένα διαγωνισμό διηγήματος από τον οποίο το δώρο με ενδιαφέρει πολύ. Σε όποιον δεν κάνει κόπο διαβάστε το και αν αρέσει στα κάτω κάτω μέρος του  post υπάρχει σε ένα κουτάκι η ένδειξη G+1. Με ένα κλικ με ψηφίζεται….

Ευχαριστώ πολύ

ΥΓ Ελπίζω να…δουλέψει ο σύνδεσμος τώρα…  

alt

< οχι μόνο δουλεύει ο σύνδεσμος σωστά αλλά έφτιαξα και κρικάκι …να την βοηθήσουμε όσοι μπορούμε από αυτό το πανέμορφο αλλά και τόσο μαγικό χωριουδάκι του παθ….

Αυτάααα 🙂

Το Σφηνάκι μου Παντρεύεται :)

Πιλοτήριο Αυγουστου

Κάντε ένα διάλειμμα! Είναι εκείνη η πανέμορφη στιγμή που με αφορμή ένα τραγούδι, ένα λουλούδι, ένα γλύκισμα…σταματώ το χρόνο από κάθε δραστηριότητα. Το μυαλό μπλοκάρει κάθε συλλογισμό και αφήνει τις πέντε αισθήσεις να ταξιδέψουν στον ουρανό. Μικρές αφορμές, μικρές χαρές …. το έχω ξαναγράψει, επαναλαμβάνομαι ..

Πιλοτήριο Αυγουστου

Κουκλάκια. Φιγούρες μικρές από διάφορα υλικά. Θυμάμαι την πρώτη τη Μπάρμπι, μετά τα lego, και μετά ένα σωρό μινιατούρες παιδικών ηρώων. Όσοι έχουν μικρά παιδιά γνωρίζουν πως, σε κάθε τσέπη παιδικών ρούχων θα βρουν χωμένο ένα τόσο δα παιχνιδάκι, όπως το γνωρίζει και η ηλεκτρική σκούπα, για να μην πω για τα ατυχήματα στις πατούσες μας. Εκείνο που ίσως ξεχνάμε είναι πως αυτή την παιδική αγάπη της μινιατούρας την έχουμε και οι μεγάλοι. Μπρελόκ, διακοσμητικά αυτοκινήτου, αυτοκινητάκια, δαχτυλήθρες, ένας μικρός κοφτής πούρων, ένα λογότυπο…

Πιλοτήριο τελευταίας μέρας Αυγουστου

Μποστάνια! Έχουν βάλει σκοπό να με τρελάνουν οι φίλες μου, κυρίως όσες μένουν στο Μόντρεαλ Δεν ξέρω τι συμβαίνει όμως οι φωτογραφίες έρχονται βροχή, από διαφορά ζαρζαβατικά που έχουν καλλιεργήσει ακόμη και στο μπαλκόνι τους! Πάνε και έρχονται τα ξωτικά και μεταφέρουν φασολάκια, κολοκύθια, ντομάτες, πιπεριές, μελιτζάνες. Να πω την αλήθεια η ξανθιά νιώθω θεά που της προσφέρουν στα πόδια της,  καλάθια από τις σοδειές τους!!! Μετά ξυπνώ!!!!!…..

[embedyt]https://www.youtube.com/watch?v=i2PFGXLe3z4[/embedyt]

Ο χρόνος που χάνουμε… Σήμερα κάπου διάβασα «Ζούμε από την ανοχή των άλλων, όλοι το ξέρουν αυτό». και εγώ διάβασα λάθος τη λέξη. Ζούμε από την «αντοχή» των άλλων. Διάβασα αντοχή και άρχισα να μετρώ τις αντοχές των δίπλα μου, και το πόσο αντέχω εγώ. 

Πόσο θα ήθελα να είμαι στην Ελλάδα. Το Σάββατο αυτό παντρεύεται το Σφηνάκι μου. Έτσι το ονόμασα όταν το γνώρισα εδώ στα μπλογκς, μετά στο Ασμπέτα. Μετά λίγο πριν φύγω άρχισε να οργανώνει διάφορα. Όταν έφυγα και ήρθα εδώ, κατάφερε τον πρώτα Χριστούγεννα και μου έστειλε μια τεράααααστια κούτα με δωράκια από όλους τους Ασμπετιανούς. … φύλακας άγγελος των λίγων πραγμάτων μου και μυστικών κάποια στιγμή .. κάποια στιγμή ενωθήκαμε τέσσερα κορίτσια στον κύκλο που μαύρου δακτυλιδιού… Στα δύσκολα της μητέρας μου ήταν εκεί … 

Τους τελευταίους μήνες ζει μέσα στο άγχος του γάμου, Να τα οργανώσει όλα οι αντοχές της δίνουν ζωή στο Χρυσάνθεμο της. Καλώ όλες τις νεράιδες να της στείλουν την δύναμη να συγκεντρωθεί στην χαρά της, στις μοναδικές στιγμές μιας γιορτής μιας ευλογίας για να ξεκινήσει ένας βίος ανθόσπαρτος.

Όλες οι νεράιδες να πάτε να την βοηθήσετε ΑΜΕΣΩΣ!!

Πόσο θα ήθελα να ήμουν Ελλάδα !!!

Η υποσχεσή μου η Δύναμή Της :)

Ναι είμαι σχεδόν σίγουρη, τα μάτια σου είναι πράσινα και όλοι πιστεύουν πως είναι συνηθισμένο καφέ.

Κάθε σήμερα σκέφτομαι την μεγάλη λαμπάδα, το χαρτάκι με την σύντομη γραφή μου, την δροσιά, το παρκιν, το γλυκό χαλβά, την γέφυρα, το πλοίο της αγάπης, τα στρωμένα χαλιά των γύφτων, την υπόσχεσή μου πάντα όταν περνώ να σταματώ και την δύναμή της να σε προσέχει σα τα μάτια της …

Κάθε σήμερα να σε πάντα καλά και την ευχαριστώ 🙂

Tempi_agia_paraskevi.jpg