Στον μαγικό Ιχνηλάτη ήρθε μια πένα :)

Η Κατερίνα είναι μια παλιά γειτόνισσα της γειτονιάς, την γνώρισα από κοντά  λίγο πριν φύγω για την Μορεάλη μου. Θυμάμαι τότε μια πολύ μεγάλη παρέα είχαμε πάει στην Θεσσαλονίκη και αρκετοί από την παθιογειτονιά που έμεναν σε πόλεις του βορρά ήρθαν να συναντηθούμε και να γνωριστούμε …

Η αλήθεια είναι πως το παθ… είναι πια το ξεχασμένο χωριουδάκι … λίγοι οι κάτοικοι που συνεχίζουν να γράφουν στα μπλογκάκια τους προσωπικά …

Λοιπόν για όσους φίλους περνούν από δω … πάμε να δούμε την θέλει η Κατερίνα και πέρασε από τα μέρη μας … γράφει λοιπόν στον μπλογκάκι της :

«Αχχ έχω ξεχάσει πως λειτουργεί τούτη δω η αγαπημένη και τόσο οικεία κάποτε γωνιά…

Μου είπαν φίλοι ( τους οποίους ευχαριστώ πολύ πολύ και δεν τους ξεχνώ να γνωρίζουν  )ότι δεν έχω σωστά το σύνδεσμο….

http://grtabularasa.blogspot.gr/2017/07/50-95.html

…το κείμενο στην παραπάνω διεύθυνση ειναι είναι ένα δικό μου κείμενο και το οποίο συμμετέχει σε ένα διαγωνισμό διηγήματος από τον οποίο το δώρο με ενδιαφέρει πολύ. Σε όποιον δεν κάνει κόπο διαβάστε το και αν αρέσει στα κάτω κάτω μέρος του  post υπάρχει σε ένα κουτάκι η ένδειξη G+1. Με ένα κλικ με ψηφίζεται….

Ευχαριστώ πολύ

ΥΓ Ελπίζω να…δουλέψει ο σύνδεσμος τώρα…  

< οχι μόνο δουλεύει ο σύνδεσμος σωστά αλλά έφτιαξα και κρικάκι …να την βοηθήσουμε όσοι μπορούμε από αυτό το πανέμορφο αλλά και τόσο μαγικό χωριουδάκι του παθ….

Αυτάααα 🙂

Η κυρία του προέδρου :)

Όλες οι φίλες μου με ξινισμένο μούτρα. Έδεσαν και τα χέρια άρχισαν να κτυπούν και νευρικά το πόδι … λοιπόν πες… ποια είναι αυτή η νέα… γιατί είναι τόσο σοβαρή …γιατί είναι το ψηλομύτα …. γιατί γιατί γιατί … 

Κοίταξα την μικρή ξανθιά… πάντα πριν αρχίσω να μιλώ στις φίλες μου αυτή κοιτάζω πρώτη. Είχε σουφρώσει τα φρύδια. Έπιασε τη ματιά μου και αμέσως μου απάντησε. Μα δεν την βλέπεις έχει το ύψος της πρώτης κυρίας!!!! Εσύ φταις για όλα … όπως πάντα … 

Σκαρφάλωσε στα γόνατα μου, οι αλλές κάθισαν γύρω μας …κύκλος και οκλαδόν. 

Είναι φίλη μας πια και έχει το ύφος της πρώτης κυρίας γιατί είναι η κυρία του προέδρου. Άνοιξα την καληνύχτα και άρχισα να τους διαβάζω μικρές εξομολογήσεις της χαρτόκουτας του μυαλού μου….

Η Γεύση και Παράδοση του εθελοντισμού 🙂

Παρασκευή, 24 Ιανουαρίου 2014

Γεύση και Παράδοση σε ένα τόσο δα κομμάτι 🙂 

Παρασκευή, 31 Ιανουαρίου 2014

Την θυμόμαστε αυτή την εκδήλωση. Την επόμενη χρονιά έτρεμαν τα γόνατά μας, κρυμμένες σε διάφορες καρτέλες να δίνουμε δύναμη … παρουσιάστρια ήταν μια από μας…ή μάλλον όλες μας 

Σκηνή και σχοινί 🙂

Πέμπτη, 29 Ιανουαρίου 2015

 

τα χρόνια πέρασαν … Τέταρτη χρονιά … άνοιξα πάλι την χαρτόκουτα ….

Η δική μου Γεύση 🙂

Πέμπτη, 2 Φεβρουαρίου 2017

και μετά και μέτα φώναξαν όλες μαζί …με μια φυσική παιδικότητα…

Σε όλα αυτά τα χρόνια που λέτε, όπως ξέρετε και εγώ μα περισσότερο το παλιό μου παλτό, αγαπήσαμε πάρα πολύ αυτή την εκδήλωση… Το παλιό παλτό δόθηκε … άρχισε να κάνει όνειρα… όμορφα συννεφάκια, καραβάκια στα οποία όλο και περισσότεροι πίστευαν ….τόσο πολύ τα πίστευαν που τα όνειρα έγινα στόχοι… και  οι στόχοι πραγματικότητα …Πέρασαν τέσσερις χρονιές και ο πρόεδρος της επιτροπής οργάνωσης ήθελε να ξεκουραστεί… 

και τότεεεεε….

και τότε είπε να δώσει τη θέση του καπετάνιου στο παλιό παλτό … και όλοι μα όλοι είπαν ναι … και έτσι το παλιό παλτό έγινε Πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής του φεστιβάλ «Γεύση και παράδοση»

….. μα τότε την καλωσορίζουμε την κύρια ψηλομύτα ξανθιά ξινή κυρία του προέδρου … γιατί να …μια φορά και ένα καιρό ….

και άρχισαν όλες μαζί να διαβάζουν και πάλι την πρώτη εγγραφή στο εξοχικού του μυαλού μου… 

Η Γεύση και Παράδοση του εθελοντισμού 🙂

Παρασκευή, 24 Ιανουαρίου 2014

αόρατη η Στελθ … κρυφογελούσε, περισσότερο γιατί δεν ανίχνευε πια τόσο έντονη την μυρωδιά μια μολυσμένης πρησμένης και πονεμένης πληγής… Αντιβίωση και όνειρα σκέφτηκε, και πλησίασε την ξινή ξανθιά ψηλομύτα κυρία του προέδρου. 

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂

Η αναγούλα του καπετάνιου :)

Αλήθεια οι καπετάνιοι νιώθουν ναυτίες? Και αν ναι ποιες είναι αυτές. 

Τελείωσα ένα βιβλίο. Μεγάλο επίτευγμα. Μιλάω πολύ, γράφω πολύ, γενικά η ζωή μου είναι μια πολυλογία και φυσικά όταν φτάνει η στιγμή να διαβάσω είμαι…. κουρασμένη !!! Δεν διαβάζω βιβλία και αυτό το ξέρουν όλοι. 

Δεν έχω το δικαίωμα να κρίνω λοιπόν, δεν έχω την απαιτούμενη γνώση. Αυθαίρετα το κάνω όμως ως αναγνώστης (μπουχαχα) Το σίγουρο είναι πως κάθε συγγραφέας έχει σε κάθε διήγημα του, το δικό του κόσμο. Έναν κόσμο ξεκάθαρο, πραγματικό, προσγειωμένο στις αδυναμίες και στα δυνατά σημεία …ακόμα ακόμα και στα σημεία που βαριέται αλλά τα θεωρεί αναγκαία.  Το εκδίδει  και από κει και πέρα παίζει με τους αναγνώστες ένα είδος κρυφτού. Έτσι ανακαλύπτει τους φανταστικούς κόσμους των αναγνωστών και το διασκεδάζει αν και μάλλον δεν τον ενδιαφέρει, είναι δικό του το βιβλίο, δικό του δικό του δικό του και απλώς το δανείζει στους αναγνώστες καταπατώντας τον κανόνα «βιβλίο και γυναίκα δεν δανείζονται» Ας μην ξεγελιόμαστε εμείς οι αναγνώστες (μπουχαχα) ο συγγραφέας δεν μας κάνει πότε δώρο το έργο του. Είναι δικό του δικό του δικό του.  

Η Τρικυμία

 

Το βιβλίο το έχει γράψει το  ξωτικού της μονοκονδυλιάς μου. 

Κατεπάνω.

Για μένα αυτό ήταν το κλειδάκι αυτού του μυθιστορήματος  καθώς πάλευα να τελειώσω το βιβλίο των 600 σελίδων. Κατεπάνω λοιπόν ή αλλιώς καπετάνιος. Εκείνη η φιγούρα που στέκεται πάνω από …με τόλμη, με πίστη, χωρίς αυταπάτες αλλά και με σεβασμό.  Χαράσσει πορείες, διορθώνει πορείες… μετρά αντοχές, τις ξεπερνά ή τον ρουφά η άβυσσος.

Ο Καπετάνιος ταξιδεύει σε θάλασσες δακρύων τιθασεύει δυνάμεις, οδηγεί και αποδεικνύει την ικανότητά του, ο πρώτος που θα αποφασίσει να… και ο τελευταίος που θα εγκαταλείψει όταν..Δεν είναι πειρατής, δεν είναι Οδυσσέας, δεν είναι σκηνοθέτης, δικηγόρος, γιατρός…  είναι ο κυβερνήτης.   

Ομολογώ πως στην αρχή του βιβλίου γατζώθηκα από το τίτλο. Αυτόν που ορίζει το ύψος της αδρεναλίνης, ανέβασμα στη σκηνή της ζωής. μιας ήδη επιτυχημένης παράστασης ή μιας τρομακτικής, ακραίας ιστορίας. Το πάθος, τα πάθη ή κάθαρση… Όπως αναφέρει και  η συγγραφέας,  τα φαντάσματα μου τα δαιμόνια μου, το νησί το σώμα μου.

Το ξωτικό της μονοκονδυλιάς παίζει με τη φιγούρα της μάνας ως καπετάνισσα. Οι γυναίκες (θάλασσες) προσπαθούν  να ξεφύγουν από τα δικά τους φαντάσματα από τα δικά τους δαιμόνια…να ανοίξουν τα πόδια σε αυτόν που Θα, και να τα κρατήσουν ψηλά για μήνες μήπως η μήτρα βρει την ισορροπία της και καταφέρει να θρέψει το έμβρυο. Το ξωτικό  επίσης παίζει με τον άντρα ως εραστή, πατέρα, σύζυγο, γιο, θεό!!! Παίζει τέλος με την γυναίκα ως τρικυμία και τον άντρα που γουστάρει να την προκαλεί συνέχεια συνέχεια συνέχεια… 

Η τρικυμία ως βιβλίο έχει πολλούς καπεταναίους και εγώ μάνα δεν είμαι, δεν είμαι ούτε πατέρας … όμως έχω και εγώ παράσταση που ανεβάζω στη ζωή μου. 

Ο δικός μου καπετάνιος είναι αυτός που στο βιβλίο  όρισε τιμή-μια αμοιβή ως στόχο, πέρασε τρικυμία αλλά για να σωθεί σεβάστηκε και δεν ξοφλήθηκε. Αρνήθηκε το υπόλοιπο της αμοιβής, αποσύρθηκε κερδίζοντας μια ταμπακιέρα Δώρο Ανεκτίμητης Αξίας! Έκρυψε  μέσα μια γυναίκα, ένα μωρό και έναν νεκρό, κατόρθωσε να συγχρονίσει τη στιγμή ελέγχοντας απόλυτα την ναυτία του.

Εγκατέλειψε το σκαρί όταν έκρινε πως! Κυρίαρχος, σερβίρει τώρα σε κάποιο νησί μια φράση την αληθινή αναγούλα των καπετάνιων. «Ο πολύς ο κόσμος, ο μη ελεγχόμενος μου φέρνει αναγούλα. Χαμένη ενέργεια για το τίποτε»

 

Ουφ πατώ αποστολή και … 

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂

 

 

Μέλισσες και Πεταλούδες πάνω στη Ρίγανη (μου) :)

Τα ξωτικά της μονοκονδυλιάς, αμα είναι δυνατά με ταξιδεύουν Είναι μαγισσούλες ιδιαίτερες. Πλάσματα που έχουν κάπου στο γενεαλογικό τους δέντρο τουλάχιστον ένα ξωτικό και μια νεράιδα που χόρευαν για μια ολόκληρη μέρα και νύχτα μαζί και με ποδαράκια και φτερά βουτηγμένα σε πορφύρα γράφουν……Ε μετά γεννιέται  το ξωτικό της μονοκονδυλιάς που έχει ένα ακόμη προσόν γράφει με μιας και …δομημένα !!! 

Μια τέτοια μαγισσούλα είναι η Λίνα Η Μαγισσούλα αυτή λοιπόν… το πως και το γιατί δεν είναι της παρούσης… κάπου βρέθηκε να παρουσιάζει ένα βιβλίο… Επειδή είναι μαγισσούλα που έχει κοχύλια πολλά αλλά της λείπει ένα που της το έκλεψα εγώ … είπα ας δω την παρουσίαση αυτή. Άρχισα να βλέπω αλλά σιγά σιγά και να ακούω. Αμα βλέπω και ακούω ταυτόχρονα μετά με πιάνει το …. Το θέλω το θέλω το θέλω…

Κάποιες μέρες αργότερα ήρθε και με βρήκε ένας φάκελος, από την Λίνα! Πολύ πολύ χαρούμενη διάβασα το σημείωμα της.Το έφαγα μπορώ να πω με όλες μου τις αισθήσεις. Μετά χορτασμένη ξεφύλλισα το μεγάλο βιβλίο και…….. μετά χάιδεψα το μικρό πανέμορφο βιβλίο που ήθελα ήθελα ήθελα! Ωραίο είναι… και έμεινε ωραίο … στην αρχή στο κομοδίνο μου, μετά σε μια στοίβα με  διάφορα πάνω σε μια συρταριερα μεγάλη … και μετά … Καθώς την ξεσκόνιζα αχμμμ σα να ήταν πολλά αυτά τα «μαζεμένα» πάνω της.. Στο ξεκαθάρισμα να το πάλι  το συνάντησα… όμορφη αφή. Η ποιότητα του χαρτιού στο εξώφυλλο μου θυμίζει πρόσκληση, για γάμο …βάφτιση… πρόσκληση για ένα χαρούμενο μυστήριο. Το χάιδεψα και το έβαλα σε αυτά που δεν θέλω να ξεχάσω. Σε αυτά τα βιβλία που αν κάτι χρειαστώ θα τρέξω να τα ανοίξω για να μου το πουν!

Έφτασαν οι διακοπές. Παραλία ξαπλώστρες… ε ως αξεσουάρ και μόνο ένα βιβλίο το θες. Αχρείαστο να είναι άλλα το θες…  Έτρεξα στα «δεν ξεχνώ» και πολύ χάρηκα που το είχα βάλει εκεί! 

Ξεκίνησα να το διαβάζω στις διακοπές, το συνέχισα ξάπλα στο κρεββάτι του σπιτιού μου και το τελείωσα στο νοσοκομείο περιμένοντας στο σαλονάκι. Το τρομερό με αυτά τα διήγημα είναι πως με ακολουθούσαν στην ζωή μου … Παιχνίδια, Έρωτας, Ασθένεια …Πρέπει να το διαβάσετε για να με καταλάβετε τι εννοώ! 

Λατρεύω το ραδιόφωνο. Γρήγορο, άμεσο. Δημιουργεί εικόνες και τις μοιράζει απλόχερα χωρίς να βασανίζει τον ακροατή. Τρυπώνει μέσα του και του μιλά θεατρικά αλλά και στη γλώσσα του.. Κάθε δευτερόλεπτο είναι χιλιάδες μηνύματα.με παραλήπτες … αχμμ δεν ξέρω … αυτή είναι η μαγεία …  Λατρεύω το ραδιόφωνο … βαριέμαι τα βιβλία …δηλαδή αυτά με βαριούνται ως αναγνώστρια… και με αδειάζουν αδιάφορα … Εγώ είμαι το ΒΙΒΛΙΟ μου λένε … οφείλεις να με αναγνώσεις !!! Οφείλω???  και φρτ κλείνω το βιβλίο όπως αλλάζω ραδιοφωνικό σταθμό που νιώθω πως δεν ωφελεί τα μέσα μου! 

Λάτρεψα αυτό το βιβλίο γιατί είναι ένα ραδιό-φωνο. Σε κάθε διήγημα υπάρχει φωνή, ζωντανή φωνή με λόγο ύπαρξης ουσιαστικής Το «είναι» διαφορετικό μοναδικό σε κάθε διήγημα. Υπάρχει πλοκή που με την μουσικότητα της, με μαεστρία σε ρίχνει στο χορό. Δεν σε αφήνει έξω από το χορό Με έμπνευση ζωγράφου, χρώματα σε διαφορετικά σχέδια σε φτερά πεταλούδας, με κόστος και εργασία ζωής θανατηφόρο το κεντρί της γραφής μιας μέλισσας …αχμμμ και η Ρίγανη? Ε αυτό το σημείο είναι …ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ…. Η ρίγανη έτσι…. επειδή έτσι γουστάρει τη ρίγανη η ευτυχία και τρέχα να βρεις το λόγο. Το λόγο που μέσα στην τόση πέζη κοινωνία ..εσύ γίνεσαι ο μοναδικός  στις μικρές ή μεγάλες υπερβάσεις σου στα ουσιαστικά η ανούσια απωθημένα σου. 

Δεν υπάρχει περίπτωση αυτά που γράφω να είναι βιβλιοπαρουσίαση. Είναι η χαρά μου…. που κατάφερε να μην με αδειάσει αυτό το βιβλίο … Φιγουράρω πως δεν έχω διαβάσει βιβλία αλλά ήμουν μόλις 14 χρονών όταν ξεκοκάλιζα την ανθρώπινη επιθετικότητα του Στορ… Δεν θυμάμαι τίποτε … μα τότε το ξεκοκάλισα 

Η Πασχαλίτσα πριν από λίγες μέρες με άκουγε στο τηλέφωνο ενθουσιασμένη . 

Ο μονόλογος μου  απολαυστικός …

ΤΕΛΕΙΩΝΩ  ένα βιβλίο…!!!!! 

που μου έστειλε η Λίνα … 

οχι η Εφη το έγραψε, 

μαγισσούλα και αυτή αλλά δεν την ξέρω καν … 

ω Ευτυχία γράφει .. 

κάτσε να σου πω Κοσμαδοπούλου … 

και ο τίτλος είναι Πεταλούδες και …

όχι Μελισσες και πεταλούδες πάνω στη ριγανη … 

Στη ρίγανη ναι …

το τελειωνω σου λέω…

 η Εφη είναι κάτσε να σου διαβάσω τι είναι …. 

ω!….Έχει και αφιέρωση της Εφης 

ω και της Λινας έχει…τι χαρά!!!…

Πασχαλίτσα (αυτή είναι βιβλιοφάγος)….να σου το φέρω να το διαβάσεις…μόνο που έχει λίγη μερέντα στο εξώφυλλο… συγνώμη … 

λίγο είναι μια μικρή τόση βουλίτσα μερέντας… 

Είναι καλά, Θα σου το φέρω!

Είναι λοιπόν ένα πολύ καλό βιβλίο,για τις διακοπές, για την κρεβατοκάμαρα , για τα σαλονάκια. Είναι με κλωστές δεμένο, μπορεί και μεταξένιες από χρυσαλλίδες  …αν ήταν με κόλλα η βιβλιοδεσία … δεν θα με άντεχε … θα με άδειαζε ….όπως σε αδειαζει καμια φορά η κοινωνία.

Αόρατο μετάξι , μέλι διάφανη αιώρα. Έτσι ενώνονται ένα ένα τα διηγήματα και σε πετούν δυναμικά από το ένα στο άλλο… τελειώνεις το βιβλίο και θέλεις να το διαβάσεις από την αρχή. Δεν ξέρω τι λένε οι αναλύσεις περί ρίγανης  ΕΓΩ ένιωσα πως η Ρίγανη είναι η πινελιά της Ευτυχίας γιατί όπως είπα  ΕΤΣΙ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ …

Μέλισσες και πεταλούδες πάνω στη Ρίγανη 

κλικ ..:)

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂

Η Εύφορη Γη Μέσα μας :)

Η εύφορη γη δεν είναι τίποτε άλλο από ένα γόνιμα παθιασμένο πλάσμα. Τρελαίνομαι από χαρά όταν οι φίλοι μου  δημιουργούν πανέμορφες εκρήξεις  με την ευφορία τους Η εύφορη γη που έχει ο καθένας μέσα μας είναι κάτι ασύλληπτα πολύτιμο μοναδικό  Αν το βάλεις σε θησαυροφυλάκιο για να το προστατεύσεις το πιο πιθανό είναι να μην σου καρποφορήσει ποτέ…. Μια εύφορη γη ένα παθιασμένο πλάσμα…το δικό μας προσωπικό μας γόνιμο πλασματάκι αχμμ ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τις φιλοσοφίες…

Το παιχνίδι ξεκίνησε αυθόρμητα σε μια συζήτηση που είχαμε με τον Γιάννη μας…

Τι κάνεις Γιάννη ? (κουκιά σπέρνω… αμ δε )

έβαλα λαχανικά, πήρα και μια βουκαμβίλια, έχω ένα μπαλκόνι με γλάστρες, έφτιαξα και έναν κηπάκο, έχω τριανταφυλλιές …κάποιος μου κλέβει τα τριαντάφυλλα και έχω νευριασει τρομερά… εσύ?

Εγω … έχω… μια ροδιά, έχω έναν Αλεξανδρινό μάλλον ψεύτικο, έχω ένα φύλλο που δεν ξέρω τι ακριβώς επιδιώκει να κάνει στη ζωή του μεγαλώνοντας … αααα μου έφεραν μια τόση δα ντοματιά που σύντομα από στιγμή σε στιμή θα αρχίσω την παραγωγή σε ντοματάκια… ααα και ένα γλαστράκι με κάτι ροζαλια λουλούδια …

Γελουσα, θεώρησα πως η προοδός  ήταν αλματώδης αν σκεφτεί κανείς πως αυτό …που η γιαγιά Μάνια έχωνε στη γη ένα ξύλο και της έβγαινε δεντρό όχι μόνο δεν το έχω αλλά … και ξαναβαλα τα γέλια…

Γιάννη μου Ελα να παίξουμε Ένα παιχνίδι ευφορίας χαχαχα στο μπλόγκ μου..που θεματολογικά είναι ένας αχταρμάς..

Γιάννη στείλε φωτογραφίες … 

και έστειλε ο καψερός, δεν μπορούσε και να ξεφύγει…

αχα… μάλιστα … κάτσε να φέρω και την δική μου

το συμπέρασμα είναι εμφανές.. έχω καλύτερη ……φωτογραφική μηχανή …όμως …

ο Γιάννης μου έστειλε και αυτό ..

. 

και μπορεί εγώ να κατέβασα στην «μάχη» την ροδιά του …του σαλονιού μου…

 

ήταν όμως εμφανές και πάλι πως… μόνο ένας καταστροφέας θα μπορούσε να μου προσφέρει τις υπηρεσίες του…Ο Αρης, μια κουταβένια αλητοφάτσα που περιμάζεψε ο Γιάννης, μικρό τόσο δα και τώρα …λίγο πριν την εφηβεία …

ωωω ναι καλέ μου Αρη ότι κόκκαλο μπορείς να φανταστείς είναι κάπου θαμμένο …σκάψε σκάψε…

και όσο έσκαβε το κουταβοπρωτοπαλίκαρο ….ο Γιάννης μου φυσούσε και ξεφυσουσε και άντε πάλι φύτευε…. έγω άρχισα να κάνω επενδύσεις ..

Παρατήρησα πως ο Αλεξανδρινός είχε βγάλει κάτι μικρά φυλλαράκια έτσι πήρα την μεγάλη απόφαση να τον βάλω σε μεγαλύτερη γλάστρα … και τσουπ ξεπετάχτηκε…

το φύλλο  … ακόμη δεν έχει αποφασίσει τι θα γίνει …

αλλά συνεχίζει να μεγαλώνει

ζούγκλα

και το λουλούδι μου … το πέταξα έξω μετά από ώριμη σκέψη

και άρχισε να γίνεται πιο φούξια

Ήταν ολοφάνερο!! η φωτογραφική μου μηχανή ήταν δαιμονισμένα καλύτερη…

όμως… δεν είχα υπολογίσει πως κόντρα στη καταστροφική φύση του Αρη χεχεχε ..

υπήρχε το μεράκι του Γιάννη …

Το μεράκι του Γιάννη … γελούσε με την καρδιά του…

και έβαζε πετρούλες σε δικές του συνθέσεις παλιού κουτιού…

επιτέλους άκουσα την συμβουλή του και κόλλησα την μικρή ντοματιά μου στο τζάμι ….

ήλιος … ωωωω ναι … η μικρή μου ντοματιά σα να τεντώθηκε, ξύπνησε… δεν νομίζετε?

Γιάννη μου για στείλε τώρα φωτογραφίες…

τι να κάνει ο καψερός  ξανά ‘στειλε…

και τώρα μπορείτε να μου πείτε καθώς είναι πια εμφανές …

δεν έχει τελικά και ο Γιάννης καλή φωτογραφική μηχανή?

 Καλημέρα εκεί 🙂