Απαλά απαλά να μου το πεις

Απαλά απαλά να μου το πεις λοιπόν, και ίσως στο αυτάκι μου για να μην τρομάξω στην είδηση πως έκλεισα τα 56 χρόνια ζωής. Πέρασαν μάλιστα και δέκα μέρες ακόμα. Σε αυτό το μπαλκόνι τα γιορτάσαμε με τις αγαπημένες μου γεύσεις, τορτελίνια σπανακοπιτάκια παγωτάκι …

Τα ξέρω όλα όσα θέλεις να μου πεις που θα με βοηθήσουν να μην τρομάζω και για το 56 και για το 65 μετά από μόλις δέκα χρόνια. Επίσης όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη βλέπω μια γυναικάρα που περνάει η μπογιά της άνετα σε άντρες μικρότερης ηλικίας, και αν σκεφτώ και τον διαθέσιμο εραστή ηλικίας μόλις 35 χρονών (που επιζητά μια εμπειρία) μάλλον ακόμα έχω χρόνο για να παίζω με τα σερνικά και τις ορέξεις τους! Φυσικά αυτό είναι ένα κοινό πάλι μυστικό όλων των ώριμων γυναικών που επιλέγουν να παίζουν ακόμα το παιχνίδι της γοητείας.

Το παιχνίδι της γοητείας δυστυχώς όχι μόνο δεν έχει ηλικία αλλά μένει σχεδόν αδιάφορο (είδες γράφω σχεδόν… ) σε φίλτρα, πλαστικές, καλλίγραμμα σώματα, δροσερές επιδερμίδες… το παιχνίδι της γοητείας είναι γέννημα θρέμμα μυαλού…από κούνια λοιπόν τρέφεται με αυθεντική φαντασία μυαλού. Επίσης το παιχνίδι της γοητείας θέλει τουλάχιστον δύο….

Γιατί όσο και αν με βλέπω στον καθρέφτη, δεν θα μπορούσα ποτέ να νιώσω ζωντανή τη γυναικάρα μέσα μου αν δεν είχα τον γοητευτικό ταίρι μου να σταματά το αυτοκίνητο ξαφνικά, και δεχόμενος την πρόκληση να βγαίνει στη βροχή και να με τραβά και μένα έξω για να … φιληθούμε στη βροχή… ερωτικά φιλιά και τρελά γέλια … τρελά γέλια και ερωτικά φιλιά…

Συνέβη μόλις χθες, καθώς σιγά σιγά μπαίνει το φθινόπωρο στη Μορεάλη. Μια κουβερτούλα τη θέλεις, όπως και έναν ζεστό καφέ μετά από παγωτάκι. Έντονα χρώματα στο ξέπλυμα της βροχής, κύττα τα φύλλα των δέντρων αρχίζουν να κιτρινίζουν….

Απαλά απαλά να μου το πεις πως ενώ νόμιζα πως έχει τελειώσει η περίοδος μου εκείνη μου χτυπά ακόμη την πόρτα που και που… γιατί δεν με τρομάζει, περισσότερο με νευριάζει που δεν μπορώ να πάω στη πισίνα. Ναι ναι επιτέλους άνοιξε η πισίνα και πάλι, ως δώρο γενεθλίων, αλλά και για να προλάβει μήπως και γλιτώσουμε κάποιοι από την ψυχασθένεια.

Η λογική μου είναι μια πολύ κομψή όμορφη πανέξυπνη κυρία, που είναι σε θέση ακόμη να κρίνει το ορθό από το γελοίο, και το να δείχνω ως εμβολιασμένη το πιστοποιητικό σε κιου αρ κοουντ στο κινητό μου άλλα μαζί με μια ταυτότητα για ταυτοπροσωπία (χαχαχα χάκερς σας λατρεύω), στον κάθε άγνωστο στην είσοδο εστιατορίου (για να πεισθεί αυτός που δεν γουστάρει να εμβολιασθεί αλλά γουστάρει τα εστιατόρια και να με χρησιμοποιείς ως μοχλό (ζήλια ψώρα ) ) ε ναι είναι γελοιότητα για να μην πω ότι προσβάλει σοβαρά την δημόσια ψυχική υγεία !!!, ….αντίθετα το να είμαι εμβολιασμένη ως εκπαιδευτικός το θεωρώ ορθό και αν έχω το μυαλό του ψεκασμένου και δεν μπορώ να καταλάβω τη λογική μάλλον δεν κάνω για εκπαιδευτικός. Παράλληλα θεωρώ γελοίο καμιά φαρμακευτική εταιρεία να μην μπορεί να μου απαντήσει ακόμα για πόσο καιρό είμαι σχετικά προστατευμένη από τον ιό όπως το λέει σε άλλα εμβόλια. Τέλος θεωρώ γελοιότητα να τρέχω να κάνω τρίτη δόση εμβολίου για τις μεταλλάξεις… μεγάλη γελοιότητα … και βαριέμαι να γράψω γιατί.. και πάλι όμως η απάντηση βρίσκεται στα άλλα εμβόλια. Τέλος η λογική μου μου λέει πως όσοι έχουν χαμηλό ανοσοποιητικό και βαρύ ιατρικό ιστορικό απλά θα πρέπει να ακολουθούν τις οδηγίες του γιατρού τους και μόνο καθώς οι γενικότητες τις περισσότερες φορές φοβίζουν και κατά βάση είναι γελοιότητες.

Έχετε δει το γιατρό σας, την έκφραση που παίρνει όταν του λέτε … γιατρέ διάβασα σε κάποιο άρθρο στο διαδίκτυο… όχι όχι την επόμενη φορά παρατηρήστε τον σας παρακαλώ χαχκξάλσκδξφαοςιεξφ… ήρωας !!!

Σιγά σιγά μαζευόμαστε στις αίθουσες, οι εγγραφές έχουν αρχίσει και το νηπιαγωγείο μάλλον θα γνωρίσει μεγάλες δόξες φέτος.

Απαλά απαλά να μου το λες πως έρχεται φθινόπωρο… όχι γιατί δεν το νιώθω αλλά γιατί μου λείπει η γοητεία της Ελλάδας.

Καληνύχτα Μορεάλη μου

Το μεγάλο χουνέρι

Εδώ είμαι, κρυμμένη στην γλυκιά ανυπαρξία ηδονίζομαι στο τίποτε και ονειρεύομαι το ίσως. Άτιμο πράγμα που δεν έχω την δυνατότητα να κολυμπώ. Θεωρώ τον εαυτό μου απίστευτα υπομονετικό, όμως αν έχω φτάσει και εγώ να αναρωτιέμαι τι χρειάζεται ακόμα για να αρθεί ο συναγερμός «πανδημία» τότε το κοινωνικό τέλος που θα δοθεί δεν είναι και πολύ μακριά. Αν θέλει η επιστημονική ομάδα να κρατήσει την αξιοπιστία της στην παγκόσμια κοινωνία καλό θα είναι να σταματήσει να φοβίζει με μεταλλάξεις, να αποδεχθεί με ανακούφιση το γεγονός πως στην πλειοψηφία του ο κόσμος δέχεται τον εμβολιασμό και να αρθεί ο συναγερμός με ιατρική γνωμάτευση !!! … Αλλιώς ανοργάνωτα και πάρα πολύ απλά οι κοινωνίες θα πάψουν να υπακούν σε οδηγίες. Αυτά τα μπορεί και μπορεί, τα ξέρουμε, μας τα έχει μάθει η ζωή, το σώμα μας και οι αισθήσεις μας. Φτάνει η στιγμή να χωρίσουμε τα τσανάκια μας και πάλι. Έχω κατανοήσει το πρόβλημα και αυτό είναι τα νοσοκομεία. Προσωπικά το χρέος μου απέναντι στην κοινωνία, στις ευπαθείς ομάδες, στο νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό, θα το έχω κάνει, υπακούοντας σε οδηγίες, πληρώνοντας με χρόνο από τη ζωή μου, συμμετέχοντας στον μαζικό εμβολιασμό. Είκοσι μέρες μετά τις δύο δόσεις του εμβολίου, αποπληρώνω κύριοι. Όχι τίποτε άλλο γιατί έχουν εδώ και καιρό που ουρλιάζουν, οι ενδοοικογενειακή βία, τα ναρκωτικά, οι αυτοκτονίες. Οι επιστήμονες στο έργο τους και εμείς στο δικό μας… !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ωχ τι με έπιασε … συνήθως η Στελθ δεν γράφει στο εξοχικό του μυαλού μου…..

και όπως είναι φυσικό εκεί που σταματά η λογική ξεκινά το ταξίδι .. μεγάλο χουνέρι λοιπόν.

Έφτασε η στιγμή να το φέρω στο εξοχικό του μυαλού(?) μου αυτό το μεγαλειώδες, βαθιάς γνώσης και ψυχαγωγίας παιχνίδι που παίζουμε εδώ και καιρό με το παλιό μου παλτό. Διότι άμα στη ζωή σου δεν βάζεις στόχους και σκοπούς δεν γίνεται να κρατάς την συναισθηματική σου λογική για πολύ καιρό ήρεμη Αν δεν γελάσεις, δεν προσγειώσεις την φαντασία σου σε αταξίες, δεν παλεύεται η συνειδητή απόφαση υπακοής.

Το αυτοκίνητό μας ο μικρός μας κόσμος κυριως τα Σαββατοκύριακα. Στο τιμόνι εκείνος… εγώ συνοδηγός. Ακούμε μουσική, μιλάμε, διαφωνούμε, φωτογραφίζουμε, κατακτάμε περίπτερους ναούς, καπνίζουμε, τρώμε κανένα γλυκάκι, και και πίνουμε καφέ Έναν καφέ που αποτελεί το μεγάλο μας χουνέρι γροθιά στα οικονομικά συμφέροντα (?)

Η προσφορά στου Μακ και Ντονατς είναι απλή … πιες 7 καφέδες μάζεψε 7 αυτοκόλλητα και τον 8 θα τον πάρεις δωρεάν…

Και εδώ έρχεται το χουνέρι… διότι δεν λέει τι είδους καφέ … βρήκα το τρύπιο, το παράθυρο και δούλεψε το σατανικό μου μυαλό.
Έτσι αγοράζουμε απλό καφέ φίλτρου για επτά φορές … μαζεύουμε τα κουπόνια

χεχεχε … και την όγδοη απολαμβάνουμε από έναν ωραιότατο δωρεάν καπουτσίνο….

Γερή γροθιά, όχι αστεία…

Εκείνο που με ξεκαρδίζει στο γέλιο όμως είναι το παλιό μου παλτό .. Σοβαρός, μετρημένος, σίγουρος, με φωνή επιβλητική, όταν του δίνουν το μηχανάκι για την πληρωμή λέει «νο! χουνέρι» «ooo ok thank you» λέει ο υπάλληλος παίρνει τα συμπληρωμένα καρτελάκια και … μας δίνει τους καπουτσίνο !!!!

απλά δεν υπάρχει ..

Έρχεται Σαββατοκύριακο χεχεχε τρέμε σύστημα !!!

Να προσέχεις για 2-3 μέρες ακόμη…

Είδες; Σχεδόν πέρασε. Ξέρω πως φοβήθηκες πάλι . Δεν είναι ανάγκη να μου μιλάς και είμαι καμιά ξένη. Εγώ μιλάω στο εγώ. Άρα φοβηθήκαμε λίγο. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε και κάτι άλλο εκτός από το να φοβηθούμε. Μεγάλη η απόσταση…. ένιωσα πάλι σα να είμαι σε μια κρυστάλλινη μπάλα … Πάντως η περίπτωση να πεθάνει η αδελφή μου θαρρείς πως είχε την δύναμη να με αποτελειώσει. Ομως δεν έχει φτάσει ακόμα η στιγμή και καλό θα είναι να πεθάνω πριν από εκείνη. Πάρα πολύ το εύχομαι να χαθώ πριν χάσω κάποιον από τους ανθρώπους που λατρεύω … Η μαμά μου ήταν αρκετή και φυσιολογική απώλεια.

Βεβαία δεν καταλαβαίνω γιατί τα γράφω αυτά στη χαρτόκουτα του μυαλού (?) μου, τη στιγμή που μια χαρά πήγαν όλα. Όπως ήταν φυσιολογικό πατέρας μάνα και κόρη κόλλησαν και πέρασαν τον ιό της πανδημίας. Ήταν φυσιολογικό όταν κάθε σπίτι σχεδόν στο Λονδίνο έχει περιστατικό με κόβιντ. Ευτυχώς οι Κασσάνδρες στην οικογένεια της δικής μου Ατατλής δεν επιβεβαιώθηκαν. Κάθε περίπτωση και διαφορετική γύρω μου. Ο άντρας της πρώτος με πάρα πολύ δυνατούς πόνους σε όλο του το κορμί και στον λαιμό και δέκατα, η Νορίτα μου λίγο πιο άνετα με πονοκέφαλο και δεκατικό πυρετό, η αδελφή μου τώρα με τρεις μέρες πυρετό μέχρι 38,5 που υποχώρησε… και τώρα περιμένει να περάσουν και οι επόμενες ημέρες…..

Ένιωσα ένα μικρό τσίμπημα εγωισμού. Σε απλό διάλογο της είπα να συνεχίσει να προσέχει γιατί είναι πονηρό κουμάσι. ουφ… μου είπε πως της κάνω πολύ μεγάλο κακό στην ψυχολογία της και πως ξέρει πολύ καλά πως ακόμα κινδυνεύει αλλά δεν πρέπει να της το θυμίζω… Δεν καταλαβαίνω βέβαια γιατί με πιάνει το παράπονο. Με την αδελφή μου έτσι είμασταν πάντα. Μάνια μη με πιέζεις…

Πάντως ως συμπέρασμα είναι ανακούφιση που κόλλησαν τον ιο και τον ξεπερνούν σχεδόν ανώδυνα. Τώρα από την οικογένεια μένει το μεγάλο μου αρσενικό ο Ιωσήφ.

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂

Φωτογράφος και ας πονά ! :)

Πέρασε το Σάββατο, πως πέρασε ? Με εσένα στο κρεββάτι, με εμένα στο κρεββάτι…και με την αγωνία… να επαναλειτουργήσουν όλα φυσιολογικά και πάλι … Πως πέρασε το Σάββατο… δεν ξέρω… κάπου χαμένη στην φωνή σου …

Ξημέρωσε Κυριακή 26 Ιουλίου

6. 33 το πρωί και ένα μικρό κομματάκι μέσα σου που τόσο καιρό δεν το έπαιζαν τα άλλα όργανα, άρχισε πάλι χαρούμενο να παίζει στην ¨παιδική χαρά» !

Φοβάμαι να πω «όλα καλά»… ίσως μου λείπει η σωματική επαφή, να σε αγγίξω να σε μυρίσω, να ευχαριστηθούν όλες μου οι αισθήσεις … να δώσουν σήμα στον εγκέφαλο..

Σήμερα είναι η γιορτή σου … φέρνω εδώ στη χαρτόκουτα του μυαλού μου όσα λογάκια σου έγραψα δημόσια από την χαρά μου… Ξέρεις πως αν πας πίσω σε αυτό το ημερολόγιο είναι όλα καταγεγραμμένα.  Κάτσε να τα φέρω, κάνουν τόση χαρά οι φίλες μου όλες, φάγαμε και ένα παγωτάκι … δεν είχε καλή γέψη όμως … του έλειπε ένα συστατικό… 

«Το φεις μου προτείνει φωτογραφία από πέρσι τέτοια μέρα, μαζί να τραγουδάμε στη γιορτή σου στην Ελλάδα. Θυμάμαι και προηγούμενες χρονιές. Πάρτυ σε παραλίες, στο σπίτι, σε κλαμπ, ή οι δυο μας κρυμμένοι σε μαγικούς καλοκαιρινούς παραδείσους ή στον παράδεισο των Τεμπών στην ιδιαίτερα στοργική εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, εκεί να αφήνουμε μια τεράστια λαμπάδα σαν το μπόι σου μαζί με ένα ταπεινό Ευχαριστώ 🙂

Επεισοδιακή η ημέρα της γιορτής σου πάντα, ακόμα και με χρονιές που μας βρήκαν χώρια (;)…εσύ στον Καναδά και εγώ να ετοιμάζω βαλίτσες για μετοίκηση ή να αποχαιρετώ τη μητέρα μου για πάντα.

Φέτος σε βρίσκει στο νοσοκομείο να αναρρώνεις μετά από προγραμματισμένη επέμβαση και εμένα στο σπίτι μας , δέκα λεπτά απόσταση με τους κανονισμούς της πανδημίας να μας απαγορεύουν να είμαστε Μαζί !!! Πόσο αστεία είναι αυτή η απαγόρευση λες και κάτι μπορεί να μας χωρίσει !!! Με συγχρονισμένες τις ανάσες μας, με την τεχνολογία σύμμαχο γιορτάζουμε Μαζί !

Η δύναμη σου θαυμαστή !!! Άλλη μια μάχη της υγείας σου που την κερδίζεις! Με το καλό να επιστρέψεις Σπίτι μας να σε γεμίσω με φιλιά και αγκαλιές ! Για την ώρα σε γεμίζω με Αγάπη !!! Χρόνια πολλά μωρό μου να σαι καλά … αυτά δεν γράφω άλλα … 🙂

φωτογραφία από το δωμάτιο της κλινικής με εσένα πίσω από το τζάμι-φωτογράφος και ας πονά (!) – και εμένα κάπου εκεί … να εκεί σε αυτή την πολυκατοικία να σου χαμογελώ… καθώς πάντα βρίσκεις τρόπο να με κανείς ευτυχισμένη και ευλογημένη … το είπα ε; Δεν γράφω άλλα χαχαχα

Καληνύχτα Παλιό μου παλτό 🙂

Το call girl της επέμβασης :)

Μόνη στο σπίτι… με σένα στη γραμμή…

Το προηγούμενο Σάββατο πήγαμε στην αγαπημένη μας λίμνη να συναντήσουμε την νεραίδα Απλώθηκε το βλέμμα σα λαδιά μέσα στη λίμνη και να γίνει ένα με το πράσινο των δέντρων…

.

Γεμίσαμε καλοκαιρινές ευωδιές, τσαχπίνα μπύρα, ψάρια σε ψησταριά, δυνατή σκορδαλιά, φρέσκα χόρτα από τον κήπο, απολαυστικός καφές … και τέλος πάντων,  όπως έγραψε και το παλιό μου παλτό,

«OK, μπορεί φέτος να μην πήγαμε στην Ελλάδα, αυτό όμως δεν μας εμποδίζει να χαρούμε το καλοκαίρι… locally! Με αγαπημένους φίλους και πολλές θαλασσινές και ελληνικές γεύσεις, τσιπούρες, σολομό, γαρίδες, σκορδαλιά, χόρτα… κουβεντούλα, ηρεμία και αγάπη. Η ομορφιά και η χαρά της ζωής ζωγραφισμένη σε τέσσερα χαμόγελα. Ευχαριστώ γι αυτό το πολύτιμο δώρο»

Στην εβδομάδα που πέρασε οι φίλες μου έπιασαν η κάθε μία τα πόστα μάχης του μονομάχου. Με αρχηγό τη Στελθ που τώρα τελευταία έχει αποκτήσει μια λοχαγό που δεν μας αρέσει και θα την ξηλώσουμε σιγά σιγά … τι έλεγα .. α ναι,με αρχηγό την Στέλθ που να το πω λίγα παραπάνω νεύρα τα είχε… τι έλεγα όμως … α ναι οι φίλες μου έκαναν διάφορες δουλειές σπιτιού. Όλα να μας περιμένουν μετά την επέμβαση, καθαρά και περιποιημένα.

Η εξέταση για τον covid ήταν μια ήρεμη εμπειρία. Αρκετά οργανωμένοι στο εξεταστικό κέντρο, το παλιό μου παλτό είχε ραντεβού την Τετάρτη, δίπλα του και η μικρή θεά σαν την πορδή, χωρίς να έχει λόγο να κάνει την εξέταση απλά μήπως και χρειαστεί το αποδεικτικό. Τυπική διαδικασία το τέστ, με όλα τα μέσα προφύλαξης. Η μικρή ξανθιά το διασκέδαζε. Όπως στο σχολείο, να περπατά σε γραμμές-ράγες σαν τραινάκι, να υπακούει στα στοπ και σε όλες τις οδηγίες και φυσικά να μένει χαλαρή ακούγοντας την ομορφιά της ήρεμης αναπνοής της… σχεδόν δεν κατάλαβε την λεπτή μπατονέτα σιλικόνης που πέρασε από το ρουθούνι της μέσα στο λαιμό…

Το πιο διασκεδαστικό σε μια ξένη χώρα είναι όταν συναντάς σε διάφορα γραφεία, υπηρεσίες νοσοκομεία, Έλληνες στο προσωπικό. Εκεί αρχίζει να πλέκεται μια όμορφη πάντα σχέση έξτρα στοργής. Κάπως έτσι η μικρή θεά ένιωσε ακόμη πιο άνετα όταν δεν χρειάστηκε να δώσει εξηγήσεις για το «φρεσκούλης» στη διεύθυνση του μέιλ της….

όλα καλά λοιπόν και για το τυπικό του θέματος, αρνητικοί και οι δύο. Άρα και το οριστικό πράσινο φως για την ημέρα και ώρα της χειρουργικής επέμβασης…. μόνο που….κάπου το ξέραμε… σωματικά αυτή τη φορά υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να μην είμαστε…

και δεν είμαστε …. φτάσαμε μαζί μέχρι το χώρο της προετοιμασίας… μιλήσαμε με την νοσοκόμα, γελάσαμε, και έβαλε αυτή την ρόμπα των ασθενών.Λίγη ώρα μετά,με φιλί και λογάκια, δίναμε ραντεβού για αργότερα  …

Μόνη στο σαλονάκι και πάλι, χωρίς αριθμό αυτή τη φορά χωρίς την χαζή οθόνη που δείχνει και καλά την πορεία…. Η Ρουμάνα γκόμενα του παλιού παλτού,  με πλησίασε περίπου 2 ώρες αργότερα.. Ο μονομάχος μου πήγε καλά… περιμένουμε να ξυπνήσει, δεν μπορείτε να το δείτε … ούτε στο δωμάτιο … πολιτική του νοσοκομείου για τις κλινικές που έχουν ασθενείς με χημειοθεραπείες, «απαγορεύονται οι επισκέπτες και συνοδοί»…

Πως να της εξηγήσω … Πρώτη φορά η Στέλθ αποφασίζει ήρεμα να υπακούσει στην προτροπή «Πήγαινε σπίτι να ξεκουραστείς, θα τον φροντίσουμε εμείς » Το δάκρυ που δεν κύλισε ψιθύρισε «αν ήξερες… » Αλλά και πάλι δεν κύλισε, γιατί πια η δύναμη που έχει αναπτυχθεί ανάμεσα μας έχει αρχίσει να ξεπερνά τα σώματα, ακόμα και αν αυτά έχουν ανάγκη το άγγιγμα ως ποιοτικό εκλεκτό παυσίπονο…

Μόνη στο σπίτι, έκλεισε η πόρτα … έκανα σωστά που έφυγα? Μίση ώρα αργότερα τον άκουσα στο τηλέφωνο. Με ζήτησε με το που αχνοξύπνησε  Με πήραν τηλέφωνο, ..τον άκουσα με άκουσε… συγχρονίσαμε τις ανάσες μας!  Από την ανάνηψη, στο δωμάτιο…φωνή και εικόνα … καλά είναι … διασκεδάζουμε την διαφορετικότητα, με βίντεο κλήσεις με μηνύματα, συγχρονίσαμε τις αισθήσεις μας  … είμαι το κολ γκερλ του 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Οι νοσοκόμες της μονάδας ίδιες … τις ξέρουμε,από τον Νοέμβριο, μια από αυτές Ελληνίδα, η μικρή Στεφανία …

κάπως έτσι πέρασε η Παρασκευή 24 Ιουλίου, λίγος ύπνος λίγο κουτσομπολιό… βράδιασε και η φωτογραφία που μου έστειλε από την θέα του δωματίου …πανέμορφη…

παυσίπονα, διάφορα φάρμακα, και η ομορφιά του δωματίου μαγικός σύμμαχος …

και ήρθε το Σάββατο … και μέχρι τώρα που γράφω ακόμη δεν έχουμε την ποθητή κάθαρση …

Σωματικά νιώθω ξεκούραστη, μόνο που ο ύπνος, αν και έχει άπλα, απλά,  δεν έχει την ίδια ποιότητα. Στα ανεπαίσθητα ξυπνήματα χρειάζονται λίγο χρόνο  οι αισθήσεις για να συντονιστούν με τις δικές του…