Όχι που θα μου την φέρεις πρώτος!

Σήμερα ξέρω, από το πρωί με κυνηγάς, ακόμη και την ώρα που πλάθω μπιφτέκια προσπαθείς να δώσεις το ρυθμό με ξυλιές στον πωπωπωπω μου. Το βράδυ είναι σίγουρο θα μου φέρεις σοκολατάκια όμως κάθε μέρα σε κάθε ευκαιρία παίζεις με τα φώτα του αυτοκινήτου σου, για να γυρίζω να παγώνω σα λαγουδάκι και εσύ να γελάς στη χαρά των ματιών μου. 

Μου αρέσει να σου μαγειρεύω, να γυρίζω στο σπίτι και εσύ να έχεις βρει χρόνο να μαζέψεις την κουζίνα, μου αρέσει να σου φτιάχνω το ταπεράκι σου με το γεύμα σου στη δουλειά … μου αρέσει που όλα αυτά τα κάνουμε σα να μην μεγαλώσαμε πότε, κάθε μέρα στο όνομα του έρωτα. Μου αρέσει που έχουμε βάλει δήθεν αδιάφορα τον Ερωτα να τσακώνεται με τον θάνατο για να χαιρόμαστε εμείς κάθε δευτερόλεπτο της ζωής. 

Σήμερα θα μου φέρεις σοκολατάκια  από την μεγάλη σοκολατοκαρδιά που έχει φυτρώσει λόγω της ημέρας 

αλλα σε πρόλαβα, με το που θα ανοίξεις πεινασμένος να φας … θα σε περιμένει το αγαπημένο σου τρίπατο σαντούιτσ με τονο μαγιονέζα φρέσκο κρεμμυδάκι και ντομάτα … μόνο που … 

ε λόγω της ημέρας θα έχει πάνω του μια καρδιά από την ντοματοκαρδιά!!! Φέρνω το ντοκουμέντο εδώ στο εξοχικό του μυαλού μου, σε λίγο λίγο θα πεινάσεις. Ο Έρωτας περνά από το στομάχι !!!  

Καλή όρεξη …  

Το στόλισμα των Χρωμάτων :)

Διαφορετικός ήχος με ξύπνησε σήμερα. Ξυπνούσαν οι αισθήσεις μου και μαζί η αίσθηση πως ο κεντρικός δρόμος είχε διαφορετικούς φιλοξενούμενους.Η μικρή ξανθιά έδωσε το πρώτο χαμόγελο στη Κυριακή.

Ποδηλατικός αγώνας στη πόλη με χιλιάδες ποδηλατιστές να συμμετέχουν. Έσυρα το παράθυρο, κουβέντες κυρίως στα γαλλικά le mi mpoukalione. Η άσφαλτος ανασαίνει, η ατμόσφαιρα ξεκουράζεται από το κουβάλημα ρύπων, οι αχτίνες του ήλιου μεταφέρουν τη χαρά της συμμετοχής, άντρες γυναίκες, παιδιά ακόμη και μωράκια. Διάσπαρτος ο ήχος των ποδηλάτων, οι άκτινες γράφουν χιλιόμετρα, η αλυσίδα  κελαϊδάει, το πετάλι αναστενάζει γλυκά. 

Τρέχω στο μπαλκόνι να βγάλω φωτογραφίες. Φέτος το μπαλκόνι μου έχει την φροντίδα του καπετάνιου μου.

 Φιλοξενούμενος που φεύγει για την Ελλάδα την Πέμπτη. 

Η μικρή ξανθιά αναρωτιέται πώς ένας καπετάνιος των θαλασσών γνωρίζει από λουλούδια. Δεν είναι η γνώση, είναι η αγάπη προς κάθε χρωματιστό μπουμπούκι. Κάπου άκουσα, αν θες να με βρεις πρέπει την ψυχή με χρώματα να στολίσεις. Το μπαλκόνι μου τρίτου ορόφου δεν απέχει πολύ από το χορτάρι. 

Είναι σχεδόν ακατόρθωτο να πεθάνει κάποιος πέφτοντας. Βαριά ανάσα και τεράστια αγκαλιά που με τραβά στην πραγματικότητα των χρωμάτων που στολίζουν την ψυχή.  

Καλό καλοκαίρι Μορεάλη μου 🙂

 

Λίγο πριν λίγο μετά Εμπρός βήμα ταχύ :)

Κάνω αυτή την εγγραφή στην χαρτόκουτα του μυαλού μου, μεσημέρι Μ. Σαββάτου, μία ώρα πριν την Ανασταση στην Ελλάδα. Εχω ξεκαρδιστεί στα γέλια με τις εγγραφες στο παθ. Ορισμένοι τίτλοι κρύβουν τόση προπαγάνδα και φανατισμό!!! 

Κλείνω στην καρδιά μου την πιο όμορφη εγγραφή, αυτή της Σαλιγκαρίνας μου: η Ανάσταση

 

Τελικά δεν μου βγήκαν με πιτσίλες φέτος. Σα να μου φαίνεται πως μεγάλωσα λίγο. Μα ούτε μια πιτσιλιά έτσι για δείγμα! Ναι τα σκούρα αυτά γίνονται κόκκινα, τα άσπρα χιχιχ ένα δύο μου βγήκαν ροζ 

 Κοίταζα τις παλιές εγγραφές στη χαρτόκουτα του μυαλού μου. Αν δεν είχα βάλει ετικέτες, αυτά τα tags … απαπαπαπα… Τώρα με τις ετικέττες έχει μια τάξη η χαρτόκουτα. Καμιά φορά διαβάζω παλιές εγγραφές και ξεκαρδίζομαι στα γέλια μόνη μου.

Η περσινή με τον γολγοθά των εντερακιων ήταν ξεκαρδιστική Ο Τραυματικός Ρόλος του Μολυβακίου 🙂. 

ααα βρήκα και τα μικρά μου κουλουράκια, ΕΝΑΣ ΓΛΥΚΟΣ ΜΙΚΡΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ… 🙂 

 

Η παράδοση λοιπόν και πως την ορίζουμε στο κάθε σπιτικό μας. Από την μαλούμα τσουρέκια με μια φωτογραφία , την χρονιά που ήρθα στη Μορεαλή, οι δυο μας στην κουζίνα… με μάθαινε να ζυμώνω, μαμά δεν έχω φτιάξει, φοβάμαι…

 

 

την ίδια χρονιά στο σπίτι της αδελφής μου με κατασκευές των μικρών μου 

 

 

μέχρι κάποιες χρονιές εδώ 

 

 

κοιτάζω και γελάω, ένα παιχνίδι για την μικρή ξανθιά θέα, αυτή είναι η δική μου παράδοση.

 

Σαν το αυτοκόλλητο λαγουδάκι, που καθ όλη την διάρκεια των εορτών το βρίσκει πότε ο ένας και πότε ο άλλος κολλημένο σε προσωπικά μας αντικείμενα, οδοντόβουρτσες συρτάρια με εσώρουχα, λαπ τοπ, κούπα καφέ… τι να πω.. μυστήριο Φέτος δε είναι ένα ροζ αρνάκι…

 

 

Φέτος λέω να φτιάξω μια δική μου σούπα, κάτι σα μαγειρίτσα χωρίς εντεράκια και συκωτάκια. 

Φέτος λέω να πάμε όχι στην Ελληνική αλλά στην Ρουμάνικη ορθόδοξη εκκλησία. Να δούμε πως λειτουργούν το βράδυ της Ανάστασης. 

Κυριακή της Ανάστασης, λέω να κρατήσουμε την δική μας παράδοση που ορίζεται ως «αφορμή για μια εκδρομή» Εμπρός βήμα ταχύ, εκδρομή, λένε θα βρέχει, ακόμη δεν έχει αρχίζει για τα καλά να πρασινίζει ο τόπος… μάλλον Οτάβα. 

Τελικά έχει την αξία του να κρατάς ημερολόγιο, σκαλίζεις μετά και βρίσκεις ένα σορό πραγματάκια. 

ωπ που βρέθηκες εσύ … από το 2008 μια πασχαλιά από την Ελλάδα  αγκαλιασμένη με ένα αμπέλι

 

 

 

 

Μυρίζει καταπληκτικα!

Αποτελεσματικές Παρεμβάσεις :)

Πρώτα ένα λαλά που μου αρέσει και και το φέρνω τακτικά εδώ στο εξοχικό … έτσι ως … χαλάκι στην εξώπορτα 

[embedyt]https://www.youtube.com/watch?v=MjxL3U2mCyg[/embedyt]

Δεν είμαι σίγουρη ακόμη, αλλά νομίζω πως ένα νέο γαϊτανάκι αρχίζει να πλέκεται στη ζωή μου. Κάποιες μικρές στροφές στη ζωή μου με οδηγούν και πάλι σε ένα μικρό μονοπάτι. Το δύσκολο στη σύγχρονη ζωή είναι να προσπαθείς να ξεφύγεις από αυτό το τερατώδες κατασκεύασμα που έφτιαξε ο άνθρωπος, όχι μόνο ως μέσο συναλλαγής αλλά και ως προϊόν που αρκετές φορές απειλεί με τα πλοκάμια του την ψυχολογική μας διάθεση. 

Βρήκα ένα μικρό μονοπάτι αρκετά χρόνια τώρα. Λέγεται εθελοντισμός. Μετά από επτά κοντά χρόνια στη Μορεάλη, και μετά από κάποιες ζόρικες στιγμές στην επαγγελματική μου πορεία που με έχουν στενοχωρήσει, πικράνει και πονέσει, αποφάσισα να κάνω μια αίτηση για εθελοντική εργασία στην Ελληνική Κοινότητα και συγκεκριμένα στις κοινωνικές υπηρεσίες της. 

Πρώτη μέρα λοιπόν, με αφορμή μια ημερίδα, με θέμα αχμμμ κάτσε να φέρω το δελτίο τύπου. 

««ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ» 

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ 

ΣΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ

Η λύπη και η στενοχώρια είναι φυσιολογικά συναισθήματα που όλοι βιώνουμε και σύντομα τα ξεπερνάμε. Γιατί, όμως, κάποιοι από εμάς βυθίζονται βαθιά μέσα στη θλίψη και παραμένουν παγιδευμένοι σε αυτήν; Ο Dr. Θεόδωρος Κολυβάκης Βοηθός Καθηγητής του Ψυχιατρικού Τμήματος του Πανεπιστημίου McGill, θα μας μιλήσει για την κατάθλιψη, αλλά θα κάνει και μια αναφορά για τους φροντιστές υγείας και την κατάθλιψη που βιώνουν. Επίσης ο οργανισμός AMI-Quιbec, ο οποίος προσφέρει υποστήριξη στα άτομα που αντιμετωπίζουν δυσκολίες με την ψυχική τους υγεία καθώς και στις οικογένειές τους, θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την έννοια της Αγχώδους Διαταραχής καθώς και της Διπολικής Διαταραχής.»

τι έλεγα? … α ναι πρώτη μέρα λοιπόν ως εθελόντρια. Τα μολύβια μου, τα χαρτιά μου, και ένα όμορφο γραφείο υποδοχής για εγγραφές και άλλες πληροφορίες. Μπορώ να πω πως μου άρεσε, αυτή η επαφή με τον κόσμο. Σχεδόν όλοι μιας κάποιας ηλικίας, κάποιοι αργιεμένοι, κάποιοι πιεσμένοι κάποιοι διψασμένοι για μια αφορμή για να χαμογελάσουν. Έκανα ένα βήμα πίσω από μένα και με παρακολουθούσα, μια μικρή ηθοποιός, που έπαιζε τον ρόλο της διασκεδάζοντας. Πέρασα όμορφα στην είσοδο. Έγραψα ονόματα, γαργαλούσα με λογοπαίγνια για την ηλικία, πούλησα σακουλάκια με φασκόμηλο για την ενίσχυση τέτοιων εκδηλώσεων , άκουσα τους ομιλητές, έφαγα κάτι πανέμορφα σαντουιτσάκια, ήπια χυμό πορτοκάλι, βοήθησα στον καθαρισμό του χώρου. 

Πέρασα όμορφα, παίζοντας… ναι έτσι νιώθω, ο εθελοντισμός για μένα είναι ένα εκπαιδευτικό παιχνίδι που με ψυχαγωγεί αλλά και με μορφώνει. 

αυτάααα τι άλλα ?

1/2 εγγραφής …ο Μέντοράς μου :)

 

Είναι ένα από τα αγαπημένα μου μπαλκόνια στην Μορέαλη. Ακουμπάς στην κουπαστή  βλέπεις την πόλη πιάτο. Μπορείς να απολαύσεις όλα τα χρώματα των 4 εποχών. Τα καλοκαιρινά βράδια ένα αεράκι έχει την αύρα αχμμμ σα να κυνηγούσες όλη την μέρα τα παιδιά σου στο πάρκο και επιτέλους το βράδυ κοιμήθηκαν Ε όπου παιδιά βάλε τον ήλιο. Μικρά πολλά φωτάκια, τα αστέρια της πόλης, καθέ φως και ένας οικοδομημένο ηλιακό σύστημα που μέσα του ανάβουν κατοικημένοι πλανήτες.

Τεμπέλα μεγάλη από τη μια για να κάθομαι να κυνηγώ τη σκόνη στο σπίτι, πάρα πολύ ζεστή μέρα στη πόλη  έψαχνα κάτι που θα έκανα για πρώτη φορά στα γενέθλια μου. Καμιά φορά το θέμα αντλεί σχεδόν όλη του τη δύναμη μόνο από το τίτλο. Τιτλος λοιπόν της πρόσκλησης… ¨θέλω να φωταγωγήσω τη πόλη, με τα κεράκια της τούρτας¨’ λίγο μετά την δύση του ηλίου. 

Παραμυθένια μέρα, αυτή των ακριβώς πενήντα χρόνων μου.

Ξύπνησα και με περίμεναν μηνύματα από φίλους, στο εξοχικό του μυαλού μου αλλά και στα μελακια μου… 

Πρώτο μελάκι από την ανιψιά μου.. απολαυστικό 

«Happy birthday mania. Αυτη ειναι μια στιγμη αλιθειας πριν 21χρονια ενα κουτσικο πλασματακι γεννηθηκε και ομορφηνε τη ΓΗ ΜΑΝΙΑ 4everπαγκοσμια γιορτη»

 

και μετά τέσσερις φωτογραφίες … φέρνω την μία….με το αρκουδάκι της …

 

 

 και τις άλλες τις κλειδώνω στην καρδιά μου … για το χρόνο που μου διέθεσε η δωδεκάχρονη πια Νορίτα μου, για το γέλιο που μου χάρισε πρωί πρωί στα γενέθλια μου…αλλά και για την σιγουριά της … Η μαμά λέει πως είσαι Πενήντα αλλά το λέει γιατί ζηλεύει Εμένα να ακούς Είμαι ο μέντορας σου!! Άκου Πενήντα χρονών η θεία Μάνια … τι κάνει η ζήλεια !!! 

Έλιωσα στα γέλια, πρωί πρωί ακριβώς  την ημέρα που έγινα Πενήντα … στο τηλέφωνο με την αδελφή μου την ευχαριστούσα για την φλόγα που κρατά ζεστή μέσα στα ανίψια μου… Το μέγα αρσενικό μου ήταν σοβαρό και ξεχείλιζε αγάπη…Na ekatomiriostiseis thioula. Na se xerete o theios paris. Elpizo na ertheis sintoma. Me filakia to anipsaki sou. τι να λέμε…. Δεν γράφω άλλα τώρα … αύριο τα υπόλοιπα… μόνο θα την σουλουπώσω λίγο τουτη την εγγραφή στο εξοχικό του μυαλού μου… 

κάνει τρομερή ζέστη με την υγρασία στο 94% και … να υγρασία και στα ματάκια μου… με εμποδίζει να γράψω …αύριο θα γράψω πως πέρασα στο μπαλκόνι …το χρωστάω σα μάθημα …  

ουφ λαλά …

[embedyt]https://www.youtube.com/watch?v=bxlsKI8WRpY[/embedyt]

 

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂