«Μου αρέσει να οδηγώ και να ακούω μουσική» :)

Δευτέρα. 27 Ιουλίου,

Η καλή κυρία στο όμορφο σπιτάκι ήταν πρόθυμη να μας απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις μας σχετικά με το «ακρωτήρι του μπακαλιάρου»

Μας έδωσε έναν πρόχειρο χάρτη από μια εφημερίδα. 

 

Η πρώτη ερώτηση ήταν σχετική με τις παραλίες… Χαμός! Δυο πράγματα συγκρατήσαμε 

1. Όπως κοιτάμε τον χάρτη στην κάτω πλευρά η θάλασσα είναι ζεστή γιατί έρχεται από την Φλώριδα, πάνω πλευρά η θάλασσα είναι μια κρύα και μια ζεστή ανάλογα με τις ορέξεις του καιρού και η δεξιά πλευρά το νερό είναι πάντα κρύο γιατί έρχεται κατευθείαν από τον Ατλαντικό. 

2. Οι παραλίες κοστίζουν, δηλαδή το πάρκιν. Στις περισσότερες παραλίες μέχρι τις 4 με 5 το απόγευμα το πάρκιν χρεώνεται με την ημέρα. 

… άσχετο … η μαγισσούλα στο σπιτάκι … κατάλαβε αμέσως πως είμαι θέα ..και μυστικά μου σημείωσε στον χάρτη το μεγάλο θησαυροφυλάκιο. Μια παραλία μόνο με κοχύλια …πας και βουτάς όσα θέλεις… 

Η δεύτερη ερώτηση ήταν σχετική με τα αξιοθέατα. 

1. Μια κρουαζιέρα 3 ωρών, βόλτα στον Ατλαντικό για να δεις και να φωτογραφίσεις φάλαινες, δελφίνια… αν είσαι τυχερός

2. Ένα Ωκεανογραφικό κέντρο (ένα από τα καλύτερα του κόσμου)

3. Το σημείο-σταθμός  από όπου ο Γ. Μαρκόνι έστειλε με σήματα μορς το πρώτο κείμενο 48 λέξεων στην Ευρώπη και συγκεκριμένα στην Κορνουάλη -σταθμός 

Αστραψαν τα ματάκια μας… το μικρόβιο του ραδιοφώνου άρχισε να μας γαργαλά. Αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε από το τελευταίο Αφήσαμε τα άλλα δύο για…. επόμενες διακοπές …μην παραμορφωθώ και κάψω το σκληρό μου η ξανθιά … 

Φυσικά  για όλες τις σχετικές ιστορικές πληροφορίες φέρνω πηγές :

Marconi’s Wellfleet (Cape Cod) Wireless – Stormfax»

The Original WiFi, Born On Cape Cod In 1903 | WGBH News

Μαρκόνι, ο μάγος των κυμάτων

το τελευταίο λιγκ έχει μια πανέμορφη συνέντευξη του που δόθηκε στην Κέιτ Κάριου για την εφημερίδα «Νιού Γιορκ Τρίμπιουν» και δημοσιεύτηκε στις 14 Απριλίου 1912

Ο Μάγος των Κυμάτων λοιπόν. Δεν ξέρω αν ιστορικά και επιστημονικά υπάρχουν διαφωνίες για πρωτιές και άλλα πολλά, η ουσία είναι πως ο Μαρκόνι ήταν Μάγος … 

Μαγικά χέρια που ένωναν και έδιναν ζωή … πομπός και δέκτης ..σήματα που ταξίδευαν με κύματα … 

Βάλαμε στο gps την διεύθυνση σε λίγη ώρα με την βοήθεια ενός δορυφόρου θα μας πήγαινε εκεί που γεννήθηκε κάποιος σημαντικός προγονός του. 

 

Τεχνολογία λοιπόν… φτάσαμε… Η βροχή είχε σταματήσει, ο ήλιος σχετικά ντροπαλός πίσω από σύννεφα κρυμμένος. Φροντισμένος χώρος, παραδομένη γη όμως στην λύσσα του Ωκεανού. Θαρρείς πως ο Ατλαντικός δεν φαίνεται να συγχώρεσε τον Μαρκόνι που κατάφερε να τον ξεπεράσει και να επικοινωνήσει με την Ευρώπη… Αργά άλλα σταθερά τρώει το ακρωτήρι… Το ακριβές σημείο είναι σχεδόν παρελθόν …

Μαζεύω κομματάκια βράχου…τα αρπάζω σχεδόν μέσα από το στόμα του Ατλαντικού. 

 

Παίζουμε σα τα μικρά παιδιά … εικονολήπτης εκείνος και εγώ σε ρόλο ξερόλας τηλεπαρουσιάστριας δίνω το ρεπορτάζ… Γελάμε με τις ανακρίβειες και την προσπάθεια της ξανθιάς να καλύψει την ημιμάθεια της … 

Βγάζουμε μια φωτογραφία του σημείου που έχει απομείνει… 

 

Περιπτερος ναός …περπατάμε προς τα εκεί και διαβάζουμε την ιστορία …  με φιλά  ακριβώς στο κέντρο …στέλνουμε δύναμη στο σύμπαν. Οπως είπε ο Μαρκόνι «Η φαντασία συναντά το άπειρο και μπορεί να ανακαλύψει τρομακτικές δυνατότητες.»

Ιδιαίτερος περίπτερος ναός… 

 

 

Κοιτάζουμε τον γκρεμό εκεί …δυο κουκκίδες….ε είναι άνθρωποι που περπατούν στην παραλία … έτσι για να υπάρχει μια αναφορά μεγεθών…Κοιτάζουμε τον Ωκεανό ….κάπου εκεί … χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά μένουν αγαπημένα μας πρόσωπα… με φιλά…. μέχρι να φτάσει η τεχνολογία στην ανακάλυψη να φιλάς και να σε φιλά πίσω κάποιος που είναι στην άλλη άκρη της γης . Να ανταλλάσσονται όλες οι πληροφορίες αλλά και τα συναισθήματα έχουμε καιρό ακόμη …  (νομίζω)

 

¨Ομορφο φυτό που μου τραβά την προσοχή με την πολυχρωμία του…

 

μια κυρία μου λεει πως μόνο στο cape cod φυτρώνει αλλά έχει ξεχάσει το όνομά του… 

Μένω να κυνηγώ με την βιντεοκάμερα ενα τεράστιο σκαθάρι… 

 

 

Μου φέρνει μια ακόμη πληροφορία για τον χώρο  … 

Μια ακόμη κεραία…από περιβαλλοντολόγους που κάνουν έρευνες σε αποδημητικά πουλιά και νυχτερίδες ..κουβαλούν έναν πομπό και στέλνουν πληροφορίες για το πως μετακινούνται και που… 

Με την ματά του μέσα από το φακό στο ίδιο χώρο ανακαλύπτει και αυτό…

 

 

Ωρα να μπούμε στο αυτοκίνητο … 

ανοιγουμε το ραδιόφωνο… 

παίζει ένα τραγούδι που μας αρέσει… 

[embedyt]https://www.youtube.com/watch?v=Mk7-GRWq7wA[/embedyt]

 

 

 η ανάγκη του ανθρώπου για επικοινωνία χωρίς σύνορα χωρίς όρια … 

ενα φιλί 

καληνύχτα διακοπές μου 🙂

 

 

 

Σύντομος Ερωτικός Στροβιλισμός :)

Το έχω γράψει? δεν το θυμάμαι …  Ναι τα έχεις ξαναγράψει εδώ Περιπτερος Ναός κλπ κλπ Δεν πειράζει επανάληψη. Η πρώτη φορά που έκανα όνειρα σε ένα μικρό περίπτερο ναό ήταν στην λίμνη του Μαραθώνα πσσσ λάθος ο πρώτος περίπτερος ναός ήταν στο Μέτσοβο, εκει που έγραψα τα όνοματά μας ..με πείσμα πως θα διαψεύσω κάθε πρόγνωση εκτός από τη δική μου

Ωραία ήταν στο Μέτσοβο … … τι έλεγα .. α ναι ..

 

Τώρα πια τους χαράσσω με ένα ερωτικό φιλί …Κατακτώ  όσους βρίσκω στο δρόμο μου … φετιχ βίτσιο ή μήπως τάμα …

 

Φυσικά και μόλις τον  αντίκρισα το πάθος μου φούντωσε. Περίπτερος Ναός… 

 

Στο κέντρο του στεκόμαστε και ένα σύντομο ερωτικό στροβίλισμα από την ένταση του φιλιού

 

 

 

Μεγάλη παραλία … έχει και αμμουδιά …

 

 

 

Συγνώμη που σας ενόχλησε το παλιό μου παλτό …

 

η αλήθεια είναι πως δεν σας είδαμε πάρα μόνο όταν είδαμε την φωτογραφία 

 

 

Να ξαναπάμε λέω … έχουμε κρατήσει και την διεύθυνση … 

 

λέω να φορέσω και το μαγιό μου ….

 

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂

 

 

Εχασα την Δική μου Αγκυρα !!!

Aγαπώ, πιστεύω, ελπίζω. Κάπως έτσι ή ακριβώς έτσι ζω.  Τρείς δυνάμεις ως εργαλεία, τα  όνειρα γίνονται στόχοι Άλλοτε πετυχαίνουν άλλοτε όχι. Τι σημασία έχει βγάζεις την ελπίδα μπρος και πάλι και ….

Στο λαιμό φοράω πάντα  το κάτι τις μου, περασμένο σε ένα δερμάτινο κορδόνι. Θυμάμαι μικρή είχα μια παναγίτσα. Στη επαναστατική εφηβεία δεν χρειαζόμουν τίποτε, κρέμασα μια μικρή γυάλινη μελιτζάνα. Φοιτήτρια, πρώτες ρότες ζωής , είχα ένα δελφίνι, Ένα ασημένιο δελφίνι που αγκάλιαζε με τον κορμί του μια σκουρόχρωμη στρογγυλή πέτρα… Θάλασσα? Γη… η ουσία ένα δελφίνι που εξερευνούσε το δικό μου ηλιακό σύστημα … το κορμί μου την ψυχή μου.. Όταν ένιωσα πως ο κόσμος μου είχε κατακτηθεί (?), σε μια μικρή βιτρίνα ενός μεγαααααλου κέντρου καταστημάτων βρήκα σε ένα τόσο δακρικάκι περασμένα, μια Καρδιά, έναν Σταυρό και μια Άγκυρα. Αφησα το δελφίνι κάπου στην μπιζουτιέρα να πλατσουριζει…ανακάλυψα τα εργαλεία για να κατακτώ

 

Φυσικά και όλα αυτά δεν τα έκανα συνειδητά. Δεν είχα γνώση. Στη ουσία μια δερματινη θυλία  στο λαίμο που επιζητά αυτό το κάτι της για να ξεφύγει στιγμές από την αισθηση του πνιγμού.

 

Τι μπορεί να συμβεί όταν μια ελπίδα χαθεί? Μια άγκυρα τόσο δα μικρή σε ξεκουράζει σε λιμανάκια απάνεμα. Γιατί αυτό είναι η ελπίδα. Γραπώνεσαι και αφήνεσαι, αράζεις,  επισκευάζεις σκαρί και μηχανές, ράβεις τα πανιά και πλέκεις νέα δυνατά σκοινιά. Αγαπάς από την αρχή ότι σε κούρασε, πιστεύεις και πάλι σε ότι σε απογοήτευσε…κρεπαλίαζεις… Στην αρχή θυμάμαι γραπωνόμουν από όποιο λιμανάκι μου κάθονταν  Με τα χρόνια έμαθα να γραπώνομαι από την τόσο δα μικρή μου άγκυρα… Την δική μου άγκυρα στο δικό μου λιμάνι εκεί στο λακκάκι του λαιμού μου. Ωραία που είναι στο λακκάκι του λαιμού μου…. 

 

Προχθές συνειδητοποίησα ότι χάθηκε η Άγκυρα. Η δική μου μικρή τόση δα Άγκυρα. Μου λείπει στο χάδι, στα παιχνίδια, στη σκέψη …στο αναμάσημα …  Μου λείπει, η μορφή της, αυτή η συγκεκριμένη που ήταν ένα με την καρδούλα και το σταυρό στο ίδιο κρικάκι, στο ίδιο μέγεθος, από το ίδιο υλικό … Ακούω τη Στέλθ… ε και τι έγινε? Πράγματι δεν άλλαξε κάτι και ούτε και υπήρχε περίπτωση να αλλάξει… Όμως η Αέρινη, η Κοραλένια, η μικρή θέα, η Παστέλ κ.α….μας βάζουν σε στρογγυλο κύκλο  φιλοσοφικών σκέψεων …σκέψεις που η Στελθ παραδειγματικά βαριέται…. 

Σκέφτομαι. Είναι δική μου η Ελπίδα αυτή…και χάθηκε … Δεν μπορεί να αντικατασταθεί με ανάλογη. Δεν θα είναι το ίδιο… το σετάκι χάλασε.

 Η Στελθ αγριεύει  με αυτές τις σκέψεις. Μου δείχνει έναν Πατέρα και μια Μάνα που έχασαν με διαφορά δύο χρόνων τα δύο από τα τρία παλικάρια τους. Και εγώ της αγριεύω! Δεν υπάρχει περίπτωση να βρω άλλη άγκυρα και αυτό θέλω να γίνει κατανοητό από όλες τις φίλες μου….Ολοι θέλω να το καταλάβουν αυτό. Ισως έτσι οι φίλες μου σταματήσουν να έχουν άποψη για το πως θα το διαχειριστώ 

.. κουλουριάζομαι στο λακκάκι .. φτάνω τα 50 σε δύο μήνες …  λέω να ξαναβάλω το δελφίνι ή να βρω ένα τόσο δα μικρό φίδι να το περάσω στο κρικάκι παρεα με την καρδιά και το σταυρό αχμμμμ 

λαλα ετσι …για ξεκάρφωμα 

[embedyt]https://www.youtube.com/watch?v=at7Pt4PlSVs[/embedyt]

 

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂

 

 

Ο Περίπτερος Ναός είναι Φετίχ μου :)

Πρώτη εγγραφή του χρόνου και θέλω να χει το εξοχικό του μυαλού μου μια αύρα ερωτική. Με γοητεύουν ιδιαίτερα τα κιόσκια Μόλις τα δω πρέπει να τα κατακτήσω οπωσδήποτε. Να παω να σταθώ στο κέντρο τους και..  να φιλήθω η θεά από ένα πανέμορφο σερνικό.. 

Άρχισα να το ψάχνω το θέμα… Είναι στα όρια εμμονής βίτσιου φετίχ Ασε που δεν μπορώ να βρω πια από τις φίλες μου έχει αυτή την … πετριά! Διότι όποτε βλέπω κιόσκι …αυτό είναι … «σε αυτό το κιόσκι θέλω κάποια στιγμή να με φιλήσεις» και θα το λέω κάθε φορά που περνάμε … μέχρι να με φιλήσεις … και μετά και μετά όταν περνάμε με χαρά θα λέω …»σε αυτό το κιόσκι με φίλησες» 

Το πρώτο κιόσκι που θυμάμαι να με έχεις φιλήσει ήταν… δεν θυμάμαι … νομίζω κάπου στο Μέτσοβο… ίσως το 1993 …μπορεί και σε εκδρομή καλοκαίρι του 1994 … Ενα κιόσκι σε μια άκρη γκρεμού δίπλα στο δρόμο, πάνω σε ένα βουνό … έγραψα και τα ονόματά μας στο ξύλο … με φιλούσες και προσευχόμουν να με φιλάς για πολλά πολλά χρόνια … 

αχμμμ είναι τάμα να δεις και δεν το έχω κατάλαβα …

Το επόμενο κιόσκι που θυμάμαι ήταν στην λίμνη του Μαραθώνα..γύρω στο 2001…. Μέσα σε πεύκα πριν το φράγμα πριν τη στροφή. Θέα πανέμορφη στη λίμνη. Θυμάμαι να με φιλάς και να ονειρεύομαι μια γιορτή με χορό και φίλους στη επέτειο μας … στο δρόμο ένας παγωτατζής με το ποδήλατό, από τους παλιούς.. 

Φτάσαμε στο 2010 εδώ στη Μορεάλη, μια πόλη που έχει σε πολλά πάρκα κιόσκι. Φούντωσε και το βίτσιο φετιχ εμμονή ή μήπως τάμα … Θυμάσαι σε αυτό το κιόσκι μηδενίσαμε την απόσταση ένος χτύπου καρδιάς Το φιλί είναι ένωση δύο καρδιών Χτυπούν στον ίδιο ρυθμό. Δυο καρδιές που γίνονται μια…

 

Τελευταίο κιόσκι μέχρι σήμερα είναι στην εκδρομή μας τα Χριστούγεννα. Μια γκρίζα μέρα που δεν είχε να μας δώσει κάτι, μια πολή μια εκδρομή που δεν είχε να μας προσφέρει κάτι το διαφορετικό. Η παρουσία μας και μόνο χρωμάτιζε τον τόπο.Ξεκινήσαμε για το Μαγκόκγ.

 

Ασοβαρη όπως πάντα να φωτογραφίσω τα σνακ Αφου τους βρήκα καταπληκτική θέση

 

 Βράδυ λίγο πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής, μπορεί και να είχαμε ξεκινήσει … «Σε αυτό το κιοσκι θέλω να με φιλήσεις»και …αρχισαν τα όργανα …

 

χαχαχαχαα γελάω …. 

στη μέση του και φιλιόμαστε, γελάμε παίζουμε  με φωτογραφίες…

βίτσιο φετίχ εμμονή ή μήπως τάμα … 

γμτ δεν μου πάει η λέξη κιόσκι …πριν αρχίσω να γράφω έψαξα … κιόσκι τούρικη λέξη … ελληνική περίπτερο Η λέξη περίπτερο προέρχεται αό την αρχαία λέξη περίπτερος που προσδιορίζει έναν ναό περιτριγυρισμένο από κίονες.

Τώρα τα κατάλαβα όλα Είμαι μια ξανθιά θεά και ο ναός μου είναι περίπτερος Εκει κάθε φορά θέλω να μ φιλάς τσ τσ τσ να με λατρεύεις δηλαδή

Καληνυχτα Μορεάλη μου