Το αριστούργημα των δακτύλων μου :)

Κάποιος με ρώτησε πόσες κατηγορίες μπλόγκερ υπάρχουν. Πιστεύω πως οι κατηγορίες είναι δύο. 

Στη μια κατηγορία ανήκουν οι μπλόγκερς που   έχουν ως σκοπό, να γράψουν κάτι  για να τo διαβάσουν οι άλλοι, με την ελπίδα κάποια στιγμή να αναγνωριστούν οι λαμπρές τους απόψεις. 

Στην άλλη κατηγορία έχουν ως σκοπό να γράψουν κάτι για να τo διαβάσουν ο ίδιοι με την ελπίδα να μην φτάσει ποτέ η στιγμή που θα ξεχάσουν πόσο λαμπρή είναι η ζωή τους. 

Η Λαμπρή ζωή μου, η Κυριακή μου, είναι η εκδρομές που κάνω μαζί του. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο. Σκοπός να ταξιδέψουμε, όπου μας βγάλει, με μουσική, με συζητήσεις, με παιχνίδια. Αναψυχή  

Ο καιρός είναι πάντα σύμμαχος. Έτσι και στην εκδρομή την ημέρα της Λαμπρής. 

Η βροχή, χαρούμενη χόρευε. Η βροχή είναι πάντα χαρούμενη γιατί ταξιδεύει και αυτή μαζί μας Με την δική της μουσική, συζητήσεις, παιχνίδια. 

Η πόλη μας υποδέχεται με χαρά, και την δική της γλύκα. Σιρόπι σφενδάμου και άλλα καλούδια.

Η αγαπημένη μας Ιρλανδική παμπ. Μας προσκάλεσε με την εξωτερική της ομορφιά μια χιονισμένη μέρα στις πρώτες μας επισκέψεις στην Οτάβα

Έγινε η δική μας γωνιά γιατί μας αρέσει αυτή η σούπα θαλασσινών 

Σε αυτή μας όμως την Λαμπρή ανακαλύψαμε έναν πειρασμό της κολάσεως. Τριών ειδών σοκολάτα σε ένα απλό καθημερινό κομματάκι μους σοκολάτας.. Τόσο απλό τόσο λιτό…απέριττη νοστιμιά που ανακάλυψε για μένα και μόνο για μένα το παλιό μου παλτό 

Μου αρέσει να χαμογελούν οι άνθρωποι … το γκαρσόνι την ημέρα της Λαμπρής θέλησε να βγει φωτογραφία με το αριστούργημα των δακτύλων μου… (παλιοδουλειά, κάποιος έπρεπε να μαζέψει το σιρόπι σοκολάτας από το πιάτο )

Στην επιστροφή παίζουμε με τις λέξεις… 

και εκείνο που λάτρεψα την ημέρα της Λαμπρής είναι η απάντηση σου στη λέξη ¨Μοναξιά». 

«Δεν έχω νιώσει ποτέ Μοναξιά και γιατί είμαι τυχερός καθώς νιώθω γύρω μου ανθρώπους που με αγαπούν και με φροντίζουν, 

αλλά και γιατί πάντα έχω στο μυαλό μου ανθρώπους που αγαπώ και φροντίζω και εγώ.»

Όμορφη και φέτος η λαμπρή, επιστρέψαμε σήμερα Σάββατο και στο σχολείο. Την τελευταία μισή ώρα τσουγκρίσαμε αυγά 

και φάγαμε κουλουράκια και τσουρέκι

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂

Το μπισκότο του ουρανού μια εκδρομή δρόμος :)

Παραμονή πρωί. Δίνω τόπο να διαβεί η οργή. Άσχημο να είναι τα παιδιά σου, τα εγγόνια σου μια ανάσα μακριά και να μην θέλουν να σε δούν. Βρέθηκα μπροστά της Ξεσπά στο φωτεινό που συναντά, ίσως γιατί δεν το θεωρεί αληθινό. Αν είναι αληθινό θα αντέξει, αν δεν είναι θα σε πληρώσει με τον ίδιο νόμισμα. Κράτησα γερά τη  Στελθ να μην επιτεθεί. Αποτέλεσμα ένας δυνατός πονόδοντος. Παυσίπονα για να τελειώσουν οι υποχρεώσεις …

Παραμονή βράδυ, σε φιλικό σπίτι. Πόσο περίεργο μια οικογένεια, συγγενείς και εμείς Όμορφο και ζεστό σπίτι. Ευχαριστώ μα πόσο περίεργο, το όμορφο σε κρατά σε μια γαλήνη μα δεν σε ζεσταίνει όταν δεν είναι δικό σου. Επιστροφή στη φωλιά μας. Φούντωσε ο πονόδοντος, στοργή από το παλιό μου παλτό και … 

Ηρθαν τα Χριστούγεννα,  πάμε εκδρομήηηη!!! 

Ωραία, πού πάμε, ψάχνουμε την αφορμή.  Πάμε να φάμε αυτή τη σούπα με τα χτένια που μας αρέσει στην αγαπημένη μας Ιρλανδική παμπ στην Οτάβα.  

Μπαίνουμε στο σοφό μας τετράτροχο.  Μουσική, συζητήσεις , ο καιρός γκρίζος, …

τι μας νοιάζει ο καιρός; Ο ουρανός είναι απέραντος.

 

Ο ουρανός είναι μάγος. Ο φακός της μηχανής μου κλέβει στιγμές.

 

Φτάνουμε στην πρωτεύουσα, μεγάλα κτίρια… άδεια … όπως και οι δρόμοι …. 

 

ωωωω έκπληξη ….. όλα κλειστά ΟΛΑ όμως…Καταφύγιο της πείνας μας ένας φούρνος μεγάλος που φτιάχνει ψωμάκια, γλυκά ….και κάτι σε αγνώστου ταυτότητας φαγητό. Τρώμε κάτι, ότι βρούμε παρέα με περίεργους τύπους…μόνους … αναμεμιγμένους με οικογένειες που ήρθαν για ένα μεγάλο μπολ ζεστή σοκολάτα και μπισκοτένιους θησαυρούς. 

Μπαίνουν σε μια σακούλα αποφασισμένοι να έρθουν μαζί μας στο Μόντρεαλ! 

Ξάπλωσαν στην κόκκινη πιατέλα και τους φέρνω εδώ έναν έναν… 

 

 

 

 

Για ελάτε όλοι μαζί τώρα σε μια χριστουγεννιάτικη μπισκοτοπαρέα μαζί με την καλτσούλα. Κλικ

 

Αυτά τα μπισκότα είναι η χριστουγεννιάτικη λιχουδιά εδώ στον Καναδά.

Απέραντος που είναι ο ουρανός, και να δεις πως γίνεται μια σταλιά όταν σε κοιτάζω στα μάτια. Ολα είναι όμορφα μα και ζεστά στην αγκαλιά σου. 

Μου αρέσει που είσαι οδηγός σε αυτό το διαστημόπλοιο …. 

 

 

ταξιδεύουμε στο ολόγιομο φεγγάρι … 

φωτεινό τόσο πολύ … κάτσε να το φυλακίσω 

με συζητήσεις, με τραγούδια 

 

κοίτα κοίτα η Σελήνη έχει γαλάζια φτερά 

 

 

Καληνύχτα Μορεάλη μου 

 

 

Χειμερία νάρκη ή σάλσα στο χιόνι? :)

Η υπομονή δεν είναι ένα χάπι που το παίρνεις και σου περνάει το ζόρισμα. Είναι μια άλλη παράλληλη διάσταση που αν και δεν ανήκει στην πραγματικότητα οφείλει να είναι πραγματική για να μην μας παρασύρει σε νοθευμένα όνειρα. Ποτέ μου δεν πίστεψα ότι όποιος έχει υπέρμετρη φαντασία, πολλά όνειρα, πάθος για ζωή …όλα τα θετικά στον υπέρμετρο βαθμό μπορεί να καταντήσουν …χμμμ πως το άκουσα τώρα τελευταία ? α ναι τοξικά … Θεωρώ πως η αυθεντικότητα η καθαρότητα και η ειλικρίνεια των αισθήσεων μας, αν  τροφοδοτούν την φαντασία, τα όνειρα, το πάθος μπορούμε να τα χρησιμοποιούμε σε όση ποσότητα τα διαθέτουμε, χωρίς να φοβόμαστε πως θα μας πετάξουν από την άλλη πλευρά του χαντακιού. Δεν υπάρχει «τοξικό καλό» πως να το κάνουμε … και αυτό γιατί υπάρχει ένα συστατικό που λέγεται «ειλικρίνεια»

Κάπως έτσι ξεκίνησα να γράψω για το ταξίδι μας, πρόσφατη απόδραση Κυριακής. Η εβδομάδα ξεκίνα πάντα από μια Κυριακή … Τι έλεγα α ναι ξεκίνησα να γράφω αλλά δεν τα μπορώ εγώ μια ξανθιά αυτά τα φιλοσοφικά

Οττάβα, το κρύο τσουχτερό αυτό είναι το δεδομένο της ζωής εδώ, ο άνθρωπος όσο και θα το ήθελε δεν μπορεί να πέσει σε χειμερία νάρκη … και για να πω και την αλήθεια δεν ξέρω αν θα το ήθελε…ο μηχανόβιος το μικρό παιδί, ο καλλιτέχνης, ο μουσικός, ο χορευτής όλοι μπορούν να βρουν τρόπο να εκφραστούν μέσα από την κίνηση δηλαδή τη δημιουργία …

Της αρέσει καμιά φορά να φιλοσοφεί … με μια ζεστή κούπα κακάο ή τσάι στα χέρια της …της αρέσει επισής να βγάζει φωτογραφίες ..

Αυτός είναι ο μηχανόβιος του χιονιού …δύσκολο να τον πετύχεις στην πόλη ..γυρνοβολά σε χωράφια

 

Στη πρωτεύουσα πάλι όπως πέρσι έτσι και φέτος εκμεταλλεύονται το παγωμένο κανάλι και το μετατρέπουν στο μεγαλύτερο φυσικό παγοδρόμιο του κόσμου επτά χιλιόμετρα

απο κει και πέρα …

 

.

Στην είσοδο της έκθεσης φέτος δέσποζε ένα γλυπτό απο πάγο, ενα βαγόνι αφιερωμένο στην μνήμη των βετεράνων.

 

 

το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό γλυπτών πάγου μια γοργόνα από την Ιαπωνική συμμετοχή

 

 

και λίγο πιο κοντά…

 

και φυσικά οι μικροί δημιουργοί

 

αλλά και οι μεγάλοι …χιχιχι εχω βάλει και εγώ ένα κομματάκι …

ένας μεγάλος κουβάς με κύβους, διαλέγεις το βουτάς λίγο σε νερό και τσουπ το κολλάς καθώς παγώνει το νερό …απλά πολύχρωμα πράγματα…

σε άλλες εποχές μπορούσαν να σου σώσουν τη ζωή καθώς μπορούσαν να σε βρουν μέσα στα χιόνια

… ένα μνημείο ….

Κάποια στιγμή για να ζεσταθούμε με το παλιό μου παλτό βρεθήκαμε να μαθαίνουμε σαλσα …

Σαλσα στο χιόνι με έναν χορευτή να μας δείχνει τα βήματα από σκηνής …χμμμ αυτό χωρίς συνοδευτική φωτογραφία εικόνα !!!

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂

 

Στο μονόκυαλο του γλειφιτζουριού ..:)

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα γλειφιτζούρια… ή μου άρεσαν και δεν το ξέρω… ή δεν μου άρεσαν γιατί έχανα τον ελέγχο .. όχι όχι …

Πάμε πάλι … δεν ξέρω αν μου αρέσουν τα γλειφιτζούρια. Μάλλον έχουν τη δύναμη να μου κάνουν μάγια στις αισθήσεις μου. Αν μπω στην διαδικασία να λιώσω σιγά σιγά ένα γλειφιτζούρι στο στόμα μου.. το κάνω με τόση αφοσίωση με τόσο ζήλο.  Δεν μου αρέσουν αυτά με τις τις διαφορές γεύσεις. Το  κοκοράκι των πανηγυριών όμως…. Μου το αγόραζαν, δεν το ήθελα, βαριεστημένα έβγαζα το πλαστικό κάλυμμα, και μετά…

άρχιζε μια θυελλώδεις σχέση … Να το λιώσω ομοιόμορφα μην παραμορφωθεί το κοκοράκι .. όλο στο στόμα, σχεδόν μου το ξέσκιζε.. και μετά έξω να το κοιτάζω διάφανο και κόκκινο … όλος ο κόσμος του πανηγυριού περνούσε μέσα από την διαφάνεια του. Έκανα το γλειφιτζούρι μονόκυαλο. Προσπαθούσα να το λειάνω για να δω τον κόσμο, το πανηγύρι όλο μέσα από αυτό…  με γλύκα με νάρκωνε… μη σπάσει … να λιώσει μόνο σιγά σιγά … τέτοια αφοσίωση …με μονοπωλούσε … έχανα το πανηγύρι…το έχανα άραγε? ή ανακάλυπτα την γλύκα του ..

Πριν λίγο καιρό πήγαμε στην Οτάβα… σε μια γιορτή-φεστιβάλ για τις χαρές του χειμώνα Διασκέδασα με την καρδιά μου,  κρύο, χιόνι,  τέχνη στον πάγο… ουπς … ωωω γλειφιτζούρια ….

 βρέθηκα να χάνομαι τα χρώματα τους…

και ξαφνικά .. πάνω σε παγωμένο χιόνι .. με σιρόπι από σφένδαμο … μοναδικές δημιουργίες …

στο τσακ μπαμ γλειφιτζούρι …

και μετά… και μετά … στη στάση … από ένα γλειφιτζούρι στο χέρι… εσύ και εγώ…όλη η γλύκα του ταξιδιού… α και μια βροχίτιδα (βροΓχίτιδα είναι αγάπη μου .. καλά μπαίνω να το διορθώσω )χαχαχαχα

………………………

μέρες πολλές πέρασαν… Το Σάββατο κάναμε το Γγ και με πλαστελίνη τα σποράκια μου φτιάξανε γλειφιτζούρια .. Πόσο ξαφνιασμένα τα ένιωσα όταν τους είπα ότι θα φτιάξουμε γλειφιτζούρια με πλαστελίνη … και πόσο έλαψαν τα μάτια τους όταν είδαν πόσο εύκολο ήταν …

………………

[embedyt]http://www.youtube.com/watch?v=O3Qui0eSCjI[/embedyt]

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂

σημείωση: με έχει πιάσει μια νευρικότητα… μια ανησυχία για κάποιους δικούς μου στην Ελλάδα… Περισσότερο για μια φίλη μου, η μαλούμα της … θα ήθελα να ήμουν Ελλάδα.. γμτ… όλα θα πάνε καλά όμως 🙂

α… και η ανιψιά μου … χμμμ θα βάλει λέει στο ένα αθλητικό παπούτσι   άσπρο κορδόνι και στο άλλο μωβ για να είναι λέει τρέντι … και αυτό δεν το είπε σε μένα αλλά στον θείο της!!!!

Αισθαντικό Φιλί….

Δεν μπορώ να πω πως γυρίσαμε όλη την πόλη . Αν και ο σκοπός της εκδρομής ήταν να επισκεφτούμε  το ‘Φεστιβάλ Τουλίπας» της Οτάβα και μετά να φύγουμε γιατί ήμασταν καλεσμένοι για μεσημεριανό μία ώρα έξω από την πόλη, πολύ γρήγορα καταλάβαμε πως θα ήταν σπατάλη να δώσουμε 20 δολάρια ο καθένας είσοδο για να δούμε τα… κοτσάνια χαχα.. Ήταν η τελευταία μέρα του φεστιβάλ ..

Πριν φτάσουμε στο κτίριο του κοινοβουλίου.. γυρίζαμε λίγο την πόλη έτσι ας πούμε στα χαζά.. Όμορφες οι πόλεις που είναι χτισμένες σε όχθες ποταμών. Γεμάτες μεγάλα ψηλά και παχιά δέντρα..

Ενα κανάλι ζουμερό έτοιμο να σου προφέρει πολλές δραστηριότητες στα ήμερα νερά του, να καθρεφτίσει κάθε σου ματιά, κάθε σου σκέψη κάθε σου συναίσθημα…

Από την αρχή σχεδόν που μπήκαμε στην πόλη αποτύπωσα στο μυαλό (?)

το σημείο που θα συμμάζευα όλες τις τρελαμένες φίλες μου,

που θα έβαζα τις αισθήσεις μου σε μια ηρεμία και απόλαυση

και που θα κοίταζα το παλιό μου παλτό στα μάτια με λατρεία …

εδώ λοιπόν ,

με το μυαλό μας γεμάτο πληροφορίες και επιτεύγματα,

με τα σώματα μας κουρασμένα και πονεμένα διψασμένα,

με καφέ και ένα γλυκό στα δυο μοιρασμένο,

με την φύση να μας ηρεμεί

με το χρώμα. τους ήχους την έντονη μυρωδιά της πασχαλιάς,

ένιωσα τη στιγμή μας στην πόλη τούτη

εδώ λοιπόν σε αυτή τη γωνιά ένιωσα την θηλυκότητα μου να σφαδάζει…

ακούγοντας από το στόμα του τη φράση «σε ευχαριστώ που δίνεις νόημα στα ταξίδια μου»

[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=h5EUcYw96us%5B/embedyt%5D

πήρα το πιο αισθαντικό  φιλί

και ξέρω πως στα βαθιά μου γεράματα

μπορεί να μη θυμάμαι τπτ από αυτά που μου έκαναν τόσο εντύπωση στην πρωτεύουσα

τη γέψη όμως της εικόνας και του φιλιού θα την έχω από την Οττάβα μου έτσι ανορθόγραφα γραμμένη όπως μου αρέσει 🙂