ΑΓΡΑΦΟΣ ΝΟΜΟΣ…!

Άμα φοβάται ιδρώνει ο άνθρωπος.

Κι άμα θέλει να κλάψει μα…ντρέπεται.

«Σφίγγει τα κομπαλάκια της θλίψης στο σώμα του

σα δεύτερο δέρμα.

Μικρά – μικρά θλιμένα κομπαλάκια που σκάνε αθόρυβα

έτσι, χωρίς να το περιμένεις.

Κι οι αισθήσεις κλαίνε μάτια μου.

Κι οι ελλείψεις κλαίνε.

Κι οι απαντοχές.

Μόνο που δεν θα στο ομολογήσει ποτέ κανείς.

Άγραφος νόμος.»

Αρματάν

Το έκλεψα … έτσι για όσους ιδρώνουν … γιατί μου άρεσε.. και γιατί είναι δικός μου άγραφος νόμος πολύ δύσκολα… πολύ δύσκολα με συγκινεί γυναικείο γραπτό 🙂

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂

Πάθη! Λάθη!

Πάθη (σελ 49)

Πάθη του ανθρώπου! Στο σιδερένιο κλουβί της Ηθικής ρυάζεσθε και γυρνάτε απελπισμένα – ωραία θηρία της θερμής Αφρικής.

Λεοπάρδαλη της ηδονής – λιοντάρι του θυμού – τίγρη του μίσους – ω! πόσο μεγαλότολμα εργάστηκεν η πλάση την κυρίαρχη γραμμή σας! Πως ξετυλίγεται η αρμονία των θαυμαστών σας μυώνων στο καρτέρι και στην έφοδο!

Κι όμως λίγη σκέψη, που τρέμει σαν καλάμι, μπόρεσε να σας κλείση στα σιδερένια κλουβιά της αρετής – και να! ο Στωϊκός με το μαστίγιο έκαμε τα φοβερά σας σώματα να ζαρωθούν σε μια γωνιά της φυλακής και να σωπάση η μεγάλη σας κραυγή προς την ελευθερία!

Ζαχαρίας Παπαντωνίου

 

Ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος

έχει γαλήνη για να δέχεται τα πράγματα που δεν μπορεί να αλλάξει,

έχει τη δύναμη για να αλλάξει τα πράγματα που μπορεί

και σοφία για να μπορεί να καταλάβει τη διαφορά.

Είμαι μια σοφή ξανθιά θεά αλλα…

να με τις ηδονές έχω ένα προβληματάκι….

ξεχνιέμαι και κάνω λάθη!

σταυρώνω τα χεράκια μου,

για γούρι,

για προσευχή,

για δύναμη…

για θετική σκέψη

ΤΕΒΕ μη με τυραννήσεις πολύ…!

Καλημέρα και καλή εβδομάδα 🙂

 

Κοινή Προφητεία

Κοινή Προφητεία

(σελ.28)

«Σήμερα είμαι ο κοινός κι’ ο αλάθευτος προφήτης.

Σήμερα ξέρω εκείνα που οι άλλοι τρέμουν να τα πουν.

Ωραία κοπέλλα, στην άσπρη αυγή του γέλιου σου βλέπω τον Αδη των δοντιών που θα λείψουν. Ωραία γυναίκα! Στο μουσικό περπάτημα σου βλέπω ποδάγρα που θα σε βυθίση στην πολυθρόνα – όταν σαλεύοντας το κάτω σαγόνι, πολύ γρηά, θα παραπονιέσαι χωρίς ν ‘ ακουστής.

Εφηβε! Ακούω τον αγώνα της γεροντικής σου βακτηρίας απάνω στής πέτρες.

Ερωτα! Βλέπω τα φεγγάρια να ξανάρχωνται στρογγυλά κι όταν θάχεις ξεχαστή.

Ρόδινα πρόσωπα γύρω στη λάμπα του χαρούμενου σπιτιού! Ακούω τη βροχή να σβύνη την επιγραφή των χορταριασμένων σας τάφων.

Το έργο του ποιητή που θαυμάζω σαπίζει στο παλαιοπωλείο του δρόμου.

Ο απόστρατος σέρνει την ημιπληγία του με βροντερά σπηρούνια προς το δημόσιον πάγκο.

Στον παληό κήπο απαντήθηκαν οι δυο ερωτευμένοι και προσπεράσανε – σαν να μην είχαν ποτέ γνωριστή.

Το άλογο της ενέργειας κυλίστηκε στα βάθη μιας χαράδρας.

Ο πονεμένος λησμόνησε.

Απάνω στα συντρίμματα των πολιτισμών βηματίζουν οι αρχαιοφύλακες.

Ω σιωπή! Ω ληθη! Απόψε, όσο ποτέ άλλη φορά, σας ακούω.»

Ζαχαρίας Παπαντωνίου

Ενα περίεργο πράγμα με μένα! (καλά δεν είναι μόνο ένα) Οταν διαβάζω ένα βιβλίο, όποιο νάνε, ακόμη και τις οδηγίες του σαμπουάν, πάντα βρίσκω ένα κομμάτι του που να ταιριάζει με την καθημερινότητά μου

Χμμμ μάλλον η φαντασία μου το ταιριάζει. Αυτή άλλωστε είναι και η μαγεία, το ταλέντο σε αυτούς που έχουν «πένα» Να χώνονται αυθάδικα μέσα στη φαντασία σου. Τώρα τι πένα μπορεί να έχει αυτός που έγραψε τις οδηγίες του σαμπουάν, δεν θα το ψάξω περισσότερο… τι έλεγα? α ναι….  

Σήμερα διάλεξα το παραπάνω  να μεταφέρω στη χαρτόκουτα του μυαλού (?) μου γιατί το μεσημέρι έχω να πάω σε μια τελετή ταφής.

Παλιό μου παλτό θα σε πάρω μαζί

Θα αποχαιρετίσω, θα τιμήσω, αίμα συγγενικό σου

όπως κάνουμε πάντα μαζί ….

ε και θα περάσω από Μάνα, Πατέρα γιαγιάδες και παπούδες για να τους πω

πως τρως όλο πλαστικά

και αρνήσε να βράσεις ένα κοτοπουλάκι !

Θα σε καρφώσω!!! χαχαχα

Καλημέρα Αθήνα 🙂

Καληνύχτα Μόντρεαλ 🙂

Οι γάτοι πεζοί ρυθμοί.

Οι γάτοι (σελ 51)

«Ευτυχισμένοι και ράθυμοι, χωρίς ηθική και χωρίς εργασία, κυρτώνουν το τόξο της ράχης των απάνω στούς πύργους των βιβλίων μας- οι γάτοι.

Του Αρίστιπου του Κυρηναίου οπαδοί, αφίνουν της ηθικής το πρόβλημα να βασανίζη το σκύλο του σπιτιού. Απ την αγάπη μας κρατούν το χάδι για να πετάξουν το υπόλοιπο. Γρατσουνίζουν μόλις νοιώσουν πως τους αγαπάμε πολύ.

Χωρίς το ιλιγγο της ακροβασίας, χωρίς το σκοτάδι και χωρίς την κραυγή του ανέμου, ο έρωτας γι αυτούς αξίξει κάθε περιφρόνηση.

Πιστεύουν στη ζωή χωρίς να ρωτήσουν αν υπάρχη καλύτερη. Υπομένουν και τις εφτά ψυχές των! Για να τιμωρήσουν την ασκήμια της γειτόνισσας που τους φαρμάκωσε ξέρουν μ ένα πήδημα να βρεθούν από τον Αδη στα πόδια της και να την τρομάξουν.

Οταν το καναρίνι μας λυσμονήση πως υπάρχει μέτρο στη τέχνη, αυτοί έχουν το θάρρος, χυμώντας στο κλουβί, να πνίξουν το τραγούδι και να ξαναφέρουν γύρω μας τη γόνιμη σιωπή.

Ο πράσινος λύχνος της ματιάς τω καίει τα μεσάνυχτα στο τάφο του Boudelaire.

Το λιοντάρι που τους έδωσε τη στάση του, ή λεοπάρδαλη που τούς χάρισε την γούνα της, πρόγονοι βασιλικοι, βηματίζουν στον ύπνο των γάτων – και τότε οι γάτοι, ξυπνώντας, σηκώνουν περήφανα το κεφάλι και δοκιμάζουν τα νύχια των για πόλεμο.

Κι όμως όταν χαϊδεύωνται από γυναίκες που κλάψανε πολύ, όταν κοιμώνται στα γόνατα των προδομένων απ τη μοίρα, οι γάτοι αφίνουν την καμπύλη της ράχης των να γλυστρά με ηδονή κάτω απ το χάδι της αδυναμίας – κι ανάβει στο ηλεκτρικό τρίχωμα των η ηθική σπίθα!»

Ζαχαρίας Παπαντωνίου

[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=4-L6rEm0rnY%5B/embedyt%5D !!!!!!!!

Όταν είχε έρθει στην Αθήνα αυτό το μουζικάλ πήγαμε και το νιώσαμε στο πετσί μας!!!!

Ανοίξαμε θυμάμαι τις βρύσες και διαμαντάκια έτρεχαν.

Τα μαζέψαμε σε δύο μαύρες κούπες, τα σφουγγαρίσαμε με ένα μαύρο μακό μπλουζάκι…

Καφέ πίναμε από τότε στις κούπες με τα γατίσια μάτια…

Τις κούπες έκλεισα σε κούτα για τον Καναδά

ίου μου λείπει η μυρωδιά του πρωινού καφέ σε αυτή την κούπα. Αχνιστή δίπλα στο κομοδίνο να με ξυπνά 🙂

Λίγη από τη μυρωδιά σκορπώ στη χαρτοκουτα του μυαλού (?) μου σήμερα !

Καλημέρα για μένα καληνύχτα στον Καναδά !

Πεζοι ρυθμοι

Δύση (σελ. 116)

«Ακόμα λίγο – τελευταίοι στοχασμοί του ήλιου… Μη φεύγετε, χρώματα, χρώματα!

Η στέγες σας χάνουν, απ τον κάμπο φτερουγίσατε – η γαλανή βραδύνη σκιά σας ακολουθεί…

Σταθήτε λίγο ψηλά. Ας ιδούμε λίγο ακόμα την ψυχή μας ιστοριμένη απάνω στα χιόνια των βουνών από σας – χρώματα!

Είστε σεις η ιστορία των κρυφών μας και των ανείπωτων καϋμών. Σε σας διαβάζομε το εσωτερικό μας παραμύθι – εσείς μας δίνετε τη γιγάντια ζωγραφιά της ψυχής μας στο άπειρο, τελευταία χρώματα του ήλιου!…

Τελευταία σύννεφα που ανάψατε! Τίνος είστε οι λογισμοί – τίνος η χαρά κι η λύπη; Ποιός ονειρεύεται σ εκείνο το βουνό; Ποιός λυπάται σε εκείνη την πεδιάδα;

Ορατόρια που σβύσατε απάνω στην άρπα των ορθών κυπαρισσίων – και τώρα μόλις θυμούνται την τελευταία συγχορδία σας οι μακρυνές ράχες… Λαμπάδες αναμμένες απ’ την αγωνία του απείρου στο Υπερούσιο – χρώματα που είστε σα ν’ αγγίξαμε το χέρι αυτών που λείπουν –

ω! δεν πρόφτασα να σας κυττάξω  κι είστε πια ενθύμηση.»

Το άρρωστο Αλογο (σελ. 67)

Στην αγορά του Σαββάτου τ άλογα που ήταν για πούλημα μιλούσαν κάτου απ τη λεύκα για την ζωή τους. Κι ένα κόκκινο άλογο, κουρασμένο, με το κεφάλι χαμηλά, τους διηγώταν τα θαυμάσια των ταξειδιών του.

Κάμπους απέραντους στο λιοπύρι εδιάβηκε, δασωμένες ρεματιές με κελαϊδιστό νερό το ξεκούρασαν. Σε παρθένια χιόνια βυθίστηκαν τα πέταλά του – από θύελες μαστιγώθηκε – σε λαμπρές φωτιές εστέγνωσε – στη ζέστη παχιών αρχοντικών κοιμήθηκεν ύπνο βαθύ. Για τον καβαλάρη του μιλούσεν ώρα πολλή και για της πολιτείες που τον χαιρετούσαν από μακρυά με τους θόλους των και τα καμπαναριά των…

– Παράξενο! του είπαν. Ετσι άρρωστο και κοκκαλιάρικο δοκίμασες τέτοιες δόξες;

– Είναι αλήθεια, είπε τ άλογο πως σ όλη μου τη ζωή με δεμένα τα μάτια γύριζα μαγγανοπήγαδο. Μα ο Θεός ήξερε να τιμωρήση τον άνθρωπο που με σκλάβωσε – χαριζοντάς μου τη φαντασία»

Ζαχαρίας Παπαντωνίου

αυτάααα απλά πραγματάκια

από τη βιβλιοθήκη του πατρικού μου

(κρίμα που δεν μπορώ να το μεταφέρω με τις ψηλές και τις δασείες με την περισπωμένη)

φαντασία 🙂