Είναι πάρα πολλά αυτά που έχω να γράψω από το ταξίδι μου στην Ελλάδα και μετανιώνω που δεν έγραφα κάθε βράδυ στο ημερολόγιο μου ή έστω δύο φορές την εβδομάδα. Ευτυχώς ακόμη είναι αρκετά νωπές οι αναμνήσεις.
Μία από τις πρώτες υποχρεώσεις μου ήταν να παραστώ σε μια βάπτιση Να συναντήσω, μετά από πάρα πολλά χρόνια το «σόι» από την πλευρά της μαλούμας-Θείας. Οταν λέω πολλά χρόνια, εννοώ περισσότερα από όσα λείπω από Ελλάδα. Παρασκευή προσγειώθηκα στο Ελ. Βενιζέλος, Κυριακή η βάφτιση. Ζαλισμένη, μπερδεμένη στους τέσσερις δείκτες των ρολογιών, δείκτες που δεν έλεγαν να συντονιστούν με το δικό μου εσωτερικό ρολόι.
Κάπως έτσι ένιωσε και η μικρή ξανθιά στη Βάφτιση. Για τους προσκεκλημένους υπήρχα στο μυαλό του καθένα σε διαφορετικές εποχές ή ως φιγούρα μιας του σογιού που ήρθε από Καναδά. Στο περίβολο της Αγ. Παρασκευής ένιωσα μέσα στο σόι απίστευτα ξένη. Μόνη παρηγοριά, η θερμή αγκαλιά του Αλέξανδρου, της Μάρβας και των εκπαιδευμένων τριών παιδιών τους! Μπήκα στην εκκλησία σχεδόν τρομοκρατημένη …. και σίγουρα από την άλλη πλευρά… εκείνη του άλλου σογιού … Με» γράπωσε» η ματιά του Αλέξανδρου, έστειλε τον γιο του τον μικρό Μάξιμο να με σώσει. Με βρήκε χυμένη σε ένα στασίδι, σχεδόν βουρκωμένη με μια αλλόκοτη, ασυντόνιστη συναισθηματική φόρτιση. «Θεία είσαι καλά;» Είναι ανιψιός μου σκέφτηκα, γιος του πρώτου ξαδέλφου μου παιδί της θείας μου… έπρεπε να πάω από την άλλη … ναι από την άλλη πλευρά … Ο Αλέξανδρος, η Μάρβα, τα ανιψάκια μου, η θεία μου … εδώ ανήκω… Η βάφτιση κύλησε, με το εξαιρετικό χιούμορ του Αλέξανδρου (βαθιά. πολύ βαθιά στα μάτια του η θλίψη για τον θάνατο του αδελφού), με την Μάρβα να συμμετέχει προσπαθώντας να μας μαλώσει υπογραμμίζοντας πως τελικά διάλεξε τις καλύτερες θέσεις (με ανεμιστήρα), με την θεία μου να καταγράφει την τήρηση των κανόνων του μυστηρίου και με τα ανιψάκια- φωτογράφους σε ρόλο ρεπόρτερ με το κινητό μου.
Η Ελεονόρα, αδελφή της Κλειούς (σωστά το γράφω κύριε Λι; που είναι και αυτός όταν το χρειαζόμαστε) ετεροθαλείς αδελφές του Γιάννη, πρώτου ξαδέλφου του Αλέξανδρου από το σόι του πατέρα του ντε…..
ΤΙ γράφω με παρακολουθείς??? Ε η Ελεονόρα λέω αυτή με το πράσινο, μάνα πια δύο παιδιών … βάφτισε το δεύτερο μωράκι της αγοράκι … (τι ντροπή δεν θυμάμαι το όνομα … α ναι Κωνσταντίνος νομίζω)
Αργότερα στο τραπέζι, στα ξαδέλφια ξαδέλφων θύμιζα την μεγάλη ξαδέλφη που τότε ήταν η πρώτη που άνοιξε δικό της σπίτι, καταφύγιο για επιτραπέζια. Στους θείους -θείες ήμουν η μεγάλη ανατριχίλα, η μικρή Μάνια που με αναγνώριζαν ως ίδια η Πόπη (μαλουμα) της εποχής των νεανικών τους χρόνων!!!
Φωτογράφος ο Νικόλας…..
«Πόσο θα μείνεις … αααα πρέπει να ξανασυναντηθούμε, να τα πούμε πριν φύγεις « πόσες φορές θεέ μου άκουσα αυτή τη φράση καθ όλη την διάρκεια των διακοπών μας … λιγοστές φορές καταφέραμε να πραγματοποιηθεί!
Και πάμε στο ψωμί … στο ψωμί και στο αλάτι… στο ραντεβού που δώσαμε για μπιρίμπα, η αφορμή για να φάμε όλα τις σαβούρες χαχαχα η αφορμή για να νιώσουμε πως δεν πέρασε μια μέρα απουσίας…
και δεν πέρασε ….
Με την άφιξη του Παλιού μου Παλτού, ορίστηκε μέγα συνάντηση στα Μελίσσια, έτσι όπως τότε που μέναμε κοντά. Σύνθεση απλή, Μάνια-Μάρβα, Πάρις-Αλέξανδρος, τράπουλα-μπιριμπάκια και ένα σωρό σαβούρες … πατατάκια – γαριδάκια πακοτίνια και και και… μα φυσικά φουντούνια τι άλλο;
Δεν είναι πως δεν φάγαμε το φρέσκο ψητό στα κάρβουνα ψάρι μας και την χωριάτικη σαλάτα μας …είναι πως είχαν φροντίσει για να είναι γεμάτη η σακούλα με τις προμήθειες
Παιδεία καμία… καμιά φιλοσοφική ή άλλου είδους συζήτηση…
…στα κρυφά ρώτησα τη Μάρβα, πως διαχειρίζεται ο μικρός μου ξαδελφούλης το θάνατο του αδελφού του… στα κρυφά θαύμασα την προσπάθεια του, τα ξαφνικά του ξεσπάσματα, καθώς και την δύναμη του να αντέχει το βάρος της μαμάς του… όλα στα κρυφά…
Ταυτόχρονα ζήτησα να μου φτιάξει ένα από τα αξέχαστα Μαρτίνι Του.. Μοναδικός στην τέχνη του Μαρτίνι ο μικρός μου ξάδελφος, έκανε το διδακτορικό του σε αυτό το ταλέντο του, τότε …στις Χριστουγεννιάτικες οικογενειακές συγκεντρώσεις, στο πατρικό του, όπου δήλωναν «παρών» ακόμα, ο Πατέρας του, η Μάνα μου, ο Αδελφός του … Όρθιος, σοβαρός μέσα στο μπαρ, με περίμενε …»Ένα Μαρτίνι παρακαλώ με τρεις ελιές αν έχετε την καλοσύνη» «ρε Μάνια τρεις ελιές που ακούστηκε; Ναι ρε Αλέξανδρε τρεις… τι ζόρι τραβάς;»... κάθε φορά ο ίδιος διάλογος τότε…
Τώρα … χαμογέλασε όταν του ζήτησα Μαρτίνι… έσπευσε να το φτιάξει ο γλυκός Βιολόγος, μου. Το πρόσφερε μουρμουρίζοντας… «τώρα δεν είναι σωστό που κολυμπούν έτσι !!»
Μέτρησα τις ελιές … τέλεια … κάποια πράγματα δεν αλλάζουν …
Όπως και ο κανόνας πως το πρωτάθλημα ανήκει πάντα στη ομάδα «Μάνια-Μάρβα».
Καληνύχτα Μανιούσκα μου 🙂
Καληνύχτα 