Δεν μπορώ να πω πως το ένιωσα ακριβώς αλλά έτσι είναι… έτσι δεν είναι μαλούμα μου; Αφού ο πρώτος μου ξάδελφος είναι παππούς έχω γίνει και εγώ γιαγιά ε;
Ο Σπούξης την προηγούμενη Κυριακή βάφτισε την εγγονή του. Δέκα μηνών πλασματάκι. Βάφτιση που αφορμή για εκδρομή στις ΗΠΑ. Πήραμε πόνους, κούραση, ζορισματα και τα χώσαμε στο αυτοκίνητο. Κάπου λίγο έξω από την Βοστόνη μας περίμενε ένα όμορφο δωμάτιο ξενοδοχείου. Σάββατο μετά τα σποράκια, με το παλιό μου παλτό οδηγό, ξεχυθήκαμε στην άσφαλτο. Πεινούσαμε για ένα ταξίδι, καταβροχθίσαμε 450 χιλιόμετρα.
Η Στέλθ ως συνήθως σήκωσε ασπίδες στον μαλάκα … ακριβώς αυτό ήταν… στον μαλάκα λοιπόν, που τόλμησε στα σύνορα να θεωρεί το πράσινο μπακαλοχαρτο, ένα είδος προνομίου … πόση αλαζονεία πια…
Μικρές στάσεις, πολλά τραγούδια, σε ένα παιχνίδι με τα χιλιόμετρα του ταμπλό…επίτευγμα του «δρόμο παίρνω δρόμο αφήνω»!!!
«Είμαστε με τον Σκούξη, μπορείτε να πάτε στο ξενοδοχείο, θα έρθουμε να σας πάρουμε».Τα λόγια του Σπούξη, ζωγράφισαν χαμόγελο σκανταλιάς στα μάτια της μικρής ξανθιάς θεάς. Η βράδια, μαγική και αληθινή, εξομολογήσεις, μια μαργαρίτα, φαγητό, καφές … Γυρίσαμε στο δωμάτιο κοντά 2 τα ξημερώματα!
Άνετο κρεββάτι φιλοξένησε κούραση, πόνους, ζόρια μα και την παιδική χαρά της εκδρομής!
Η ματιά στο παράθυρο γλυκό ξύπνημα Κυριακής. Χαμογέλασα στο πείσμα του καιρού να μην κάνει την χάρη στα σύννεφα για βροχή.
….. πρωινό γεύμα… αχνιστός καφές με ευωδιά ξενοδοχείου… έχει πάντα άλλη γέψη το πρωινό σε ξενοδοχείο!
Σήκωσες αμέσως το τηλέφωνο, δεν γάβγισες, γλυκός συγκαταβατικός… ορισμένες φορές, όπως έξω από την εκκλησία, μου έσφιγγες το χέρι, ίσως για να καταπιείς τα δάκρυα, η προσπάθεια σου ζηλευτή. Όλα για την μικρή πριγκίπισσα που την γέμισαν λάδια και την βούτηξαν στο νερό σε μια όμορφη εκκλησία.
Ο σκύλος μας καλωσόρισε και τους τέσσερις, συγκράτησε τις μυρωδιές μας γίναμε φίλοι του. Όμορφο λυκόσκυλο που μου θύμιζε τον Τσεστερίνο, σε όλη την διάρκεια της δεξίωσης δέχονταν τα χάδια μας.
Ο Σπούξης μονολογούσε ενθουσιασμένος, δεν το πίστευε «αν μου περιέγραφες αυτή την εικόνα που βλέπω αυτή τη στιγμή θα έβαζα ένα εκατομμύριο δολάρια πως δεν πρόκειται να συμβεί»…Η μικρή ξανθιά χαμογελούσε…έλαμπε στα μάτια της και πάλι η αταξία. Άλλη μαγεία έχει να δίνεις μια μάχη αισιοδοξίας… όχι για ένα στοίχημα αλλά έτσι δίχως να το ξέρεις! Νομίζω τελικά πως οι αισιόδοξοι δεν το ξέρουν … μόνο οι άλλοι το βλέπουν
Συλλέξαμε τους μικρούς θησαυρούς του ταξιδιού … ευχαριστώ, σφιχτές αγκαλιές. φιλιά… 4 κομμάτια σπιτική τυρόπιτα για το δρόμο και τις μαρτυριές της βάφτισης και …»δρόμο πήραμε δρόμο αφήσαμε» για την επιστροφή …
Στα σύνορα ο φύλακας του φιλόξενου Κανάδα έκανα για μια ακόμη φορά την διαφορά, με το χαμόγελο και την ευγένεια του.
Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂
Καληνύχτα 