Στο χαμόγελο του Μεγάλου Πνεύματος :)

Η πρώτη Δευτέρα του Σεπτεμβρίου έχει την ευωδιά αργίας, άρα εκδρομή με διαμονή. Ο Σπούξης που έχει και βάρκα (?) τα καλοκαίρια μένει αγκαλιά με το Κρινάκι του στην λίμνη winnipesaukee που σημαίνει ¨»Χαμόγελο του Μεγάλου Πνεύματος» Οταν λέμε λίμνη εννοούμε 34 χιλιόμετρα μήκος με 264 νησάκια! Σίγουρα δεν σου δίνει κανένα δικαίωμα να την πεις νερόλακκο!!! Εκτός από την βάρκα (?) που την δένει σε μια μαρίνα κλαμπ, έχει και ένα δωμάτιο νοικιασμένο ..Να φέρετε και σεντόνια!

Χώσαμε στους σάκους μας σεντόνια, πετσέτες, μια αλλαξιά ρούχα, βρακάκια, μαγιό και την βροχή… Παίξαμε τα αγαπημένα μας παιχνίδια διαδρομής και μετά από 4 ώρες βρεθήκαμε βραδάκι …μέσα στο σκάφος του Σπούξη μου.

Σε μπλε πλαστικό ποτήρι χώθηκαν παγάκια- όνειρα και σχέδια για τον χειμώνα, λεμονάδα- αποχαιρετισμός με την φρεσκάδα των καλοκαιρινών διακοπών στην Ελλάδα, και …. οινόπνευμα- αντισηψία των πληγών που αφήνει η απώλεια …

Άδειαζαν και γέμιζαν τα ποτήρια μέσα στο μπλε σκοτάδι της βάρκας με ήχους τραγουδιών που αγαπήσαμε …  Έτσι έχουμε συνεννοηθεί με τον ξάδελφό μου, ένα ραντεβού να τα πιούμε για την απώλεια του Σκούξη. Μυστικά ξέρουμε και οι δύο, σε αυτή τη ζωή τουλάχιστον, πάντα θα δηλώνουμε παρών σε αυτό το ραντεβού χωρίς ποτέ να κλείσει η πληγή. Είναι ραντεβού φροντίδας, μη και αρχίσει να σαπίζει και μολυνθεί η σκέψη… Ο πόνος είναι διαφορετικός όταν η πληγή είναι καθαρή. Δεν βρωμάει, δεν τρέχει αρρωστημένο πύον, μόνο μένει πάντα ανοιχτή, πάντα καθαρή και πονάει… και μαθαίνεις να ζεις με τον πόνο αυτό.  Απλά πράγματα….  ουπς ξέφυγα!

Μέθη και όμορφα πυροτεχνήματα ζωής στις όχθες της λίμνης, στα υγρά μάτια, στη τρυφερή αγκαλιά των δύο πιο δυνατών σερνικών της ζωής μου. Είχαμε και το λίκνισμα της δεμένης βάρκας(?) που ξεκουράζεται και αναζητά ταξίδια… Το κατάλευκο και φωτεινό Κρινάκι  πάντα εκεί να μας φροντίζει, να χαμογελά και να προσπαθεί με περίσσια τέχνη να καταλάβει τα αγγλικά μου.

Το δωμάτιο φιλόξενο, το κρεββάτι αναπάντεχα νανουριστικό… η τουαλέτα έξω και κοινόχρηστη! Άγχος για τα τσισάκια μου…πάντα σηκώνομαι την νύχτα…

Το μαύρο μακρύ νυχτικό μου, με την τόσο όσο δαντέλα του,  χάιδευε προκλητικά  το υγρό χορτάρι και αναστέναζε σε  μυστικούς ηδονικούς χορούς ξωτικών μέσα στην ομίχλη της νύχτας! Εκλιπαρούσε η λίμνη να βουτήξω μέσα της, θα έβαζα σε μπελάδες πολλούς αν το έκανα, αν και είχα εμπιστοσύνη στο κολύμπι μου. Το ήθελα τόσο μα τόσο αλλά θα με θεωρούσαν ψυχασθενή αν το έκανα! «Μα είσαι με τα καλά σου τι πήγες να κάνεις βραδιάτικα μέσα στη λίμνη?????» «Να κατουρήσω» θα τους έλεγα και θα με θεωρούσαν τρελή .. και όμως ανατρίχιαζαν τα σύννεφα καθώς η ψιλή βροχούλα άγγιζε τους γυμνούς μου ώμους, φαντάσου και όλο μου το κορμί … Δροσοσταλίδες γαργαλούσαν τα δακτυλάκια των ποδιών μου…..φαντάσου και όλο μου το κορμί … Ένιωσα την ηδονή του ξελαφρώματος καθισμένη σε μια λεκάνη. φυσιο-λογικό !!!

Το αποφάσισα, η τουαλέτα έξω από τη φωλιά έχει ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον, τόσο το βράδυ που σε καλεί σε μαγικά άγνωστα ηδονικά μονοπάτια, όσο και την αυγή που σε ξυπνά για να καλοδεχθείς ένα άκρως φθινοπωρινό βροχερό τοπίο λίμνης.

Ξυπνήσαμε νωρίς, μαζέψαμε τα πράγματά μας, και εξερευνήσαμε για λίγο την μαρίνα και το χώρο που μας φιλοξένησε…

Η βροχή μαζί μας, έπαιζε σε χαμηλές νότες στα κουπλέ. Στα ρεφρέν τα έδινε όλα με καταρρακτώδεις κορώνες.

Η αγριόχηνα ετοιμάζονταν για το πρωινό της μπάνιο στην άδεια παραλία αλλά …

την συνέλαβα την άτιμη… με το βλέμμα της σχεδίαζε χάρτες για την αποδήμηση της σιγά σιγά

Είχε φτάσει η στιγμή του καφέ, και της εξερεύνησης της λίμνης. Στην προκυμαία δεμένα όλα τα σκάφη

Το password είναι password και καλά θα κάνει να μείνει password για  να μου χαμογελάς με την παιδική σου αταξία και να ξεχνά η ματιά σου  τον κρυμμένο πόνο της απώλειας. Δεν θα το καταλάβω ποτέ!!! Θα μείνει έτσι το passoword να είναι passoword και θα εργασθώ σκληρά για αυτό.

Θα πάμε με το σκάφος σε άλλη όχθη να φάμε.. σχεδόν το μόνο σκάφος μέσα στη λίμνη. Τι σημαίνει βρέχει?, έτσι κάνουμε εμείς στο σόι μας …

Η πυξίδα με γαργαλούσε. Έλα να χαθούμε σε προσκαλώ, σε προκαλώ, φυσικά και μόνο αν καταφέρεις να με καταλάβεις…

Νερό παίρνουν νερό αφήνουν με καπετάνιο τον Σπούξη αργός και μεθοδικός… να του ζητήσω να γκαζώσει να σηκωθεί η μύτη στον ουρανό? μπα…Γαρυφάλλε … Προσοχή μην δημιουργήσουμε κύμα.

Είπαμε η συγκεκριμένη λίμνη είναι Λίμνη,! έχει κώδικα κυκλοφορίας σε στενάκια και περιπολία για την σωστή εφαρμογή ααα ναι έχει και βενζινάδικα !!!

Η λίμνη αχ αυτή η συγκεκριμένη λίμνη …. Όσο έβρεχε τόσο την ερωτευόμουν όσο την ερωτευόμουν τόσο προσκαλούσε το Δία μεταμορφωμένο σε βροχή να της κάνει έρωτα.. Γυμνή από κόσμο, με τις προκυμαίες άδειες να μετρούν την στάθμη της, τις αντοχές της, ..ήξερα πως όσο την προκαλώ τόσο δυνατός θα είναι και ο οργασμός που θα μου προκαλέσει…

Θα καταφέρω να φτάσω άραγε… λυσσασμένα με προκαλούσε με την καλλίγραμμη γύμνια του…

Στο παιχνίδι του φλέρτ, έπρεπε να περάσουμε από το στομαχάκι πρώτα, άρα να κουρσέψουμε.

Πλάκα μου κάνεις; Με δύο τόσο δυνατούς κουρσάρους πεινασμένους οι θησαυροί ήταν δεδομένοι, καλά κρυμμένοι σε γνωστό λημέρι…

Τα άψυχα στροβιλίζονται δίπλα μας για να τους δίνει πνοή η ψυχή μας παίζοντας μαζί τους. Απολαυστικό το κρασί, περισσότερο γιατί από την πρώτη στιγμή έπιασα με την άκρη του ματιού μου, με πόση αγάπη και χαρά το διάλεξε ο μικρός Σπούξης. Ήταν δικό του παιχνίδι, το ήξερα, του είχε δώσει νόημα και πνοή όταν το επέλεγε από τον κατάλογο, όπως ακριβώς τα παιδιά που μπαίνουν σε ένα κατάστημα παιχνιδιών. Η μικρή σφραγίδα χαμόγελου για την χαρά του που είμασταν εκεί και παίζαμε με τα παιχνίδια του.

Έτσι όταν θέλησε να μάθει πως παίζεται το παιχνίδι των άψυχων και πως φτάνουν τα μηνύματα στο σύμπαν, απλώς τον έβαλα να κοιτάξει μέσα από αυτό που ο ίδιος είχε διαλέξει -το λευκό φίνο κρασί – και περιέγραψα τις όμορφες ζωγραφιές που έβλεπα ουσιαστικά στα μάτια του…

Του μίλησα για το ευτυχισμένο μπουκάλι κρασί μέσα στον πάγο βολεμένο, σκεπασμένο με πετσέτα… Αδειάζει το «είναι» του στα ποτήρια και μας ευθυμεί …μας γεμίζει … και μετά μένει άδειο…

ποτέ μην πεις στο σύμπαν πως είναι άδειο… θα τρομάξεις με τον απέραντο χώρο που έχει για να απλώνει την ψυχή του… για εκείνον του μιλούσα μόνο που δεν το ήξερα ούτε εγώ ούτε εκείνος…. το κατάλαβα μετά όταν γέλασε μέσα από την καρδιά του… και τον άκουσε το σύμπαν

Η μυστήρια ομορφιά του τοπίου, η δύναμη της βροχής στο παιχνίδι του άσπρου-μαύρου, άντε καλά και η χαρά μου να μπει ένα τόσο όμορφο κομμάτι στη συλλογή των περίπτερων ναών μου, παρότρυναν  το παλιό μου παλτό να μου προτείνει να κάνουμε δικό μας με ένα φιλί στο κέντρο του…Περπατήσαμε τα δυο μας στην προκυμαία δεμένοι με πλεγμένα δάκτυλα για την μυστηριακή τελετή .. το παλιό μου παλτό με ξέρει σαν κάλπικη δεκάρα…

Συγκλονιστικός περίπτερος ναός, ικανός να συλλάβει και να στείλει το μήνυμα της δύναμης του φιλιού μας, με τέλειο εξοπλισμό σκεπής

Ξεκάθαρες οδηγίες χρήσης στο κέντρο του στο πάτωμα …

και στην οροφή εσωτερικά …

Μέσα στο «χαμόγελο του Μεγάλου Πνεύματος» όμορφη που είναι η θέα…

και μετά και μετά .. πολλά πολλά ευχαριστώ και αγκαλιές … και επιστροφή, με καφέ, σαντουιτσ τραγούδια και βροχή πολύ δυνατή βροχή..

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂

 

Αυτό που κΣαρώσαμε.

Ѯέρει;ς μου άρεσε το ταѮίδι μας. Κατάφερε να χωθεί ανάμεσα στο χρόνο. Γνωρίζεις πως περνάμε καταπληκτικά στην διαδρομή, βρίσκουμε το χρόνο μας, σε σκέψεις, συζητήσεις, παιχνίδια, πατατάκια, τραγούδια, ακόμη και στον ζεστό καφέ που είναι παράδοση πριν Ѯεκινήσουμε.

Κλεβόμαστε. Σε μια βαλίτσα όλα μα όλα όσα θα μας χρειαστούν, τι θα φορέσεις εσύ τι εγώ, κάλτσες, χάπια, νυχτικό, φορτιστές, διαβατήρια, βρακιά, άρωμα βαφτάκια ξυριστικά…ουφ… τα πήρα όλα για πε;ς … «άμα πήρες και μπατονέτες τα πήρες όλα» … και έτσι κλεβόμαστε με θράσος, από τα προβλήματα, τη δουλεία, τα οικογενειακά τραπέζια που μας λείπουν, τους κάβουρες, τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας των φόβων. Μπα στα σύνορα δεν με νευρίασε το αμερικανάκι, πόσο αδιάφορη τελικά είναι η γύμνια των δέντρων ή μήπως απλά προκαλεί τον ουρανό

Το αποφάσισα, το κινητό δεν μου αρέσει ως φωτογραφική. Με κάνει να βγάζω περισσότερες αυτοφωτογραφίες!!!μπουχαχα  Την άλλη φορά να θυμηθώ να πάρω την φωτογραφική μηχανή, σταθερή και με το φακό να φυλακίζει στο κάδρο το ένα μόνο μάτι …

Γνωστό το Ѯενοδοχείο, ακόμη και τα Χριστουγεννιάτικα στολίδια του, τα θυμάται η ματιά, ένα προς ένα … ω είναι και η Έλσα Φρόζεν, πέρσι δεν ήταν…

Φιλιούνται-αγκαλιάζονται η τιραμισου, ο Σκούξης που πέθανε, το ρεστοράν του Σπούξη που μεγάλωσε  αλλά και η οικογένεια που απέκτησε ένα ακόμη μωράκι. Παραμονή μεσημέρι πάμε να κολυμπήσουμε  σε μεξικάνικες γεύσες, σε συζητήσεις που προκαλούν αλατόνερο στα μάτια, σε τεράστια ποτήρια μαργαρίτας.

Μια έτσι μια αλλιώς οι καιρικές συνθήκες, στα σχέδια μας για αλλαγή του χρόνου στην Βοστώνη ανάβουν κόκκινο αλλά  και πράσινο στην οικογενειακή θαλπωρή, δίπλα σε ποτάμι. Λίγο μετά το κιόσκι που έχουμε κατακτήσει στο προηγουμενο ταξίδι μας, λίγο αριστερά, να εδώ…που άγνωστα γνωστά γκρουπ ροκάρουν… J’s Tavern  Milford, New Hampshire Αυτή η μικρή γωνιά μέσα της φιλοѮενεί το γονίδιο μου … τον Fillip με την κιθάρα του.

Καλή χρονιά, με αυτό το τραγούδι φιλιά αγκαλιές χορός … σ αγαπώ  χιονάκι που μας περιμένει έѮω, ύπνος θαλπωρή, γερό πρωινό, ήλιολουστη μέρα , αποχαιρετισμός, καφές, ΚΑΙ Ѯαφνικό blak ice που μας περιμένει στην επιστροφή. Εσύ … Ѯέρεις εσύ, όλα τα Ѯέρεις… εσύ πάντα ο ιδανικός οδηγός, που αφήνομαι στα χέρια σου… χίλιες φορές πιο δυνατός να σε θαυμάζω.

Το Ѯόρκι των κυττάρων 

με ρώμη  παίѮε στη σκακιέρα της ζωής

με τόλμη  μέτρα άριστα την αισιοδοѮία

Παλιά τέχνη το γέλιο

σάτιρα ένστικτο διαμαρτυρίας της ψυχής

 αυτόκλητος φρουρός στο ελιѮήριο.

Ѯέρει;ς.  Παραμονή πρωτοχρονιάς, γύρω στις έѮι, η φύση με  κάλεσε να αποβάλω τις τοξίνες!  Ѯύπνησα με την ανατολή να σκάει στον ουρανό την επιγραφή της νίκης, μόνο για μας, μόνο για το δικό μας παράθυρο ζωής.

Με συνοπτικές διαδικασίες κατούρησα,  φωτογράφισα την συναισθηματική νοημοσύνη των χρωμάτων,

χώθηκα στο λευκό νησί μας, σε πήρα αγκαλιά με λαχτάρα και έκλεισα τα ματάκια μου. Όλες οι επιθυμίες μου είχαν εκπληρωθεί Η ευτυχία από όλο ετούτο που σκαρώσαμε συλλέχτηκε ως το τελευταίο συστατικό για να δώσει πνοή στο φρουρό σου.

Η πρόταση που ακολουθεί είναι ανωτέρας παρανοϊκής  φαντασίας ή απλά το Ξ στο ξόρκι που έφτιαѮα

• το σωμάτιο Ξ στη σωματιδιακή φυσική

και ότι κατάλαβες κατάλαβες 🙂

Μου τράβηξε την προσοχή !

Θυμάμαι σε κάθε θάνατο που συνάντησα στη ζωή μου, ένα κομμάτι του θρήνου ήταν η κίνηση, πώς να το πω.. ο ρυθμός μέσα από μεθοδικές ενέργειες…. η ταφή, η τροφή, ο ρουχισμός, το ξεκαθάρισμα των ανούσιων από τα ουσιαστικά…. κινήσεις που βοηθούσαν το θρήνο να θρέψει την ελπίδα, την αισιοδοξία και το χαμόγελο… σιγά σιγά.

Από μικρή παρακολουθούσα τις κινήσεις των μεγάλων, τότε δεν ήξερα τι σημαίνει θάνατος και τι ζωή. Ως γνήσια κλαψιάρα όμως ήξερα πως ένα δυνατό φύσημα της μύτης ήταν αρκετό για να με κάνει να σταματήσω να κλαίω…

Τον τελευταίο καιρό όλο προσπαθώ να κρυφτώ για λίγο στην ηρεμία της χαρτόκουτάς μου και όλο με βρίσκουν και με ξεμυαλίζουν διάφορα…

Για τα μεγάλα τραγικά νέα, αφού εξασφάλισα πως όλοι οι φίλοι μου είναι καλά, χώθηκα κάτω από την ομπρέλα οργανισμών της παροικίας. Δεν θέλω όμως να γράψω για αυτό…

Θέλω να γράψω για την συζήτηση που είχα με τον Σπούξη, καθώς ο καρκίνος επέστρεψε και πάλι στο Σκούψη πριν προλάβει να κάνει μεταμόσχευση μυελού (λευχαιμία) και δεν μπορεί να αντέξει άλλη χημειοθεραπεία, οι γιατροί στην Βοστόνη του σύστησαν να μπει σε πειραματικό φάρμακο… σκέφτηκα τον Πέτρο ίσως να είναι ίδια μέθοδος … μάλλον ίδια είναι γιατί κάτι μου έλεγε περί Cd. Χθες με πήραν τηλέφωνο… και οι δύο στο αυτοκίνητο… ο μεγάλος κατάλαβα πως μου ζητούσε να δώσω δύναμη στον μικρό  … άφησα τη μικρή θεά να κελαηδά και να τους ακούω να την πειράζουν… η ουσία είναι πως ο Σκούξης ξεκινά θεραπεία την Δευτέρα.

Χθες μίλησα και με την αδελφή μου στο Λονδίνο. Μετακομίζει σε άλλο σπίτι, οι ενοικιάσεις σπιτιών στο Λονδίνο είναι ένα τεράστιο μπέρδεμα … η ουσία είναι πως η αδελφή μου είχε όρεξη να μιλήσει, και όταν η αδελφή μου μιλά πολύ, είναι γιατί θέλει πολλά χάδια …

Τραβώ το μυαλό (?) από όλα και το φέρνω στο σήμερα. Σήμερα το παλιό μου παλτό έχει τη γιορτή του, αχ αυτό το τάμα … να ναι καλά… μόνο αυτό … Φτάσαμε στο γραφείο με δύο μεγααααλα κουτιά γλυκά, τα έβαλε δίπλα στην καφετέρια και κόλλησε στον τοίχο ένα χαρτί «να με χαίρεστε» … τον άτιμο με κάνει πάντα να γελώ !

Αυτή η φωτογραφία είναι λίγο άσχετη, μου τράβηξαν την προσοχή όμως και ας μην κατάφερα τελικά μέσα στην βιασύνη μου να εστιάσω επάνω τους … βγήκαν λίγο θολά αλλά παραμένουν να είναι ρουμπινάκια της φύσης

Είναι κοντά οκτώ το βράδυ και ακόμη δεν έχει επιστρέψει από την εργασία του… όσο και αν στενοχωριέμαι που ξεπατώνεται, κάπου χαίρομαι που είναι καλά, τόσο καλά ώστε να δημιουργεί μέσα από την εργασία του και να λειτουργεί ως ένας θαυμάσιος πυροσβέστης.

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂

Χριστούγεννα καρποστάλ :)

Η αλήθεια είναι πως δεν ξεκινήσαμε με τις καλύτερες καιρικές συνθήκες. Κάποιοι ίσως και να ψιθύριζαν να μην φύγουμε. Καλός ο οδηγός, σωστά εξοπλισμένο αυτοκίνητο, υπομονή χωρίς κάτι να μας πιέζει χρονικά, μια βαλίτσα, ένα πάπλωμα, και ένα καλάθι με μπόλικο νερό και ξηρά τροφή. Η τεχνολογία, η εμπειρία, η διάθεση για μια ακόμη περιπέτεια. 

Οι οδηγίες από το δωράκι για το πως φτιάχνουμε χιονάνθρωπους ήρθαν την πιο όμορφη στιγμή. Σε αντίθεση με τις υπερβολικές και μάλλον σκόπιμες επιπλήξεις μιας γυναίκας που δυστυχώς έχει μια ατζέντα στοχοποιημένη. Επαναφόρτιση διάθεσης και ο δρόμος μπροστά μας… 

Όλο το ταξίδι δεν ήταν εύκολο όμως τις πρώτες σχεδόν δύο ώρες ήταν η παγοβροχή με έκανε να νιώθω αρκετά περήφανη για το παλιο μου παλτό. Παίζαμε στα σύνορα σα μικρά παιδιά ξεκολλώντας τον χοντρό στρώμα πάγου που αγκάλιαζε την μάσκα του αυτοκινήτου, τους υαλοκαθαριστήρες τους πλαϊνούς καθρέφτες. 

Οικείο ξενοδοχείο, οικείο δωμάτιο και μια τεράστια ανάγκη για ψυχική ξεκούραση. 

Συναισθήματα, ο Σπούξης γερός και δυνατός, χαμογελαστός και μάγος. Ξυπνήσαμε στο άνετο κρεββάτι, άνετη ζωή και ο Σκούξης στο κρεββάτι του νοσοκομείου να παλεύει με ένα θηρίο στο αίμα του, δυνατός όσο ποτέ, γλυκός και με μια θετική αύρα. 

Το δώρο των Χριστουγέννων αυτών ήταν απλό … μια διαφορετική σούπα ψαριών, ένα ποτό Μανχάταν με μπόλικη αγάπη, ένα αναμμένο τζάκι με τις δύο φιγούρες δύο άγνωστων αγοριών να ζεσταίνουν το δικό τους σώμα και την δική μου καρδιά με λογάκια στα αγγλικά και μικρές λεπτομέρειες της εφηβικής τους ζωής. Ο Εβαν και ο Φίλιπ, ο ένας έχει χόμπι να κατασκευάζει τζιπ καταστρέφοντας άλλα τζιπ. Ο άλλος φτιάχνει τραγούδια και παίζει κιθάρα μέχρι τα δάκτυλά του να ματώνουν. Και οι δύο ανίψια μου, στο κομμάτι της ζωής μου που δεν φρόντισε ο μπαμπάς μου. 

Επιστροφή στο ξενοδοχείο, η ζωή με το παλιό μου παλτό ένα ψωμάκι στρογγυλό με τυρί και σαλάμι. 

Μια βόλτα στο Βοστώνη 

ύπνος ξεκούραση, αγάπη… χιόνι λευκό απαλό 

των Χριστουγέννων γλύκισμα 

σπανακόπιτα για την μικρή θεά… 

επιστροφή σε χιονισμένο παγωμένο ηλιόλουστο τοπίο, 

με μια μικρή κατάκτηση που θέλει ξεχωριστή λευκή σελίδα στην χαρτόκουτα του μυαλού (?) μου 

Καληνύχτα Μορεάλη μου 

Πότε θα φύγουμε :)

Την βλέπω με την ζεστή κούπα κακάο, στο παράθυρο μπροστά. Στολισμένο παράθυρο με Χριστουγεννιάτικες κάρτες, ευχές που με τα χρόνια έγιναν στολίδια. Όλα τα παράθυρα ευχές. Νομίζω πως η συλλογή μου από γιορταστικές κάρτες είναι μεγάλη. Στην Αθήνα τις στόλιζα στο μπουφέ, την μιά δίπλα στην άλλη χωρίς να παίρνουν ανάσα και τώρα χωρίς ανάσα είναι σε κάποια από τις κούτες στολιδιών που έμειναν στην Ελλάδα να περιμένουν καρτερικά την στιγμή που ίσως … ίσως φτάσουν στον Καναδά. Στη Μορεάλη έφτιαξα άλλη συλλογή εδώ και … οκτώ χρόνια. Δείχνω στην αέρινη φίλη μου, την μικρή ξανθιά που κάνει χαρούρες για το πρώτο χιόνι. 

Διάβαζα κάτι που έγραψε ο πρόεδρος της κοινότητας στην εφημερίδα. σχετικά με το τί είναι ζωή και πως την αντιμετωπίζουν κάποιοι. Αν απαντήσεις τι είναι ζωή απαντάς και τι είναι θάνατος Προσπαθούσε να ορίσει τη ζωή καθώς χανόνταν σε όσα αγαπά. 

Ετοιμάζονται όλοι για τις γιορτές. Αυτή η φάτνη πάντα μου άρεσε.  Το απλό, η ταπεινή γέννηση, η πρώτη ματιά, αθώα θέλει να γνωρίσει ότι βλέπει, αισθάνεται, ακούει, δεν έχει μάθει να αγαπά, άγραφο χαρτί που όμως συγκεντρώνει το ενδιαφέρον του σύμπαντος, σε κάθε δάκρυ του, σε κάθε χαμόγελο του.  

Στολίστηκε το σπίτι, σκαρώσαμε με το παλιό μου παλτό  και ένα ταξίδι. Να φύγουμε. Προορισμός, ο Σκούξης και ο Σπούξης. Ο Σκούξης τελικά δεν ξέφυγε από την λευχαιμία, πριν από λίγες μέρες και μετά από οκτώ μήνες επέστρεψε. Έτσι πρέπει να κάνει νέο κύκλο χημειοθεραπείας και να προετοιμαστεί για μεταμόσχευση νωτιαίου μυελού. Δεν ξέρω που θα πετύχουμε λοιπόν το  Σκούξη, ίσως στο νοσοκομείο! Ελεύθερο θέμα το πρόγραμμα των γιορτών με μόνο γνωστό τον προορισμό. 

Διάβαζα αυτό το άρθρο του προέδρου της ελληνικής κοινότητας και να πω την αλήθεια δεν έχω καταλάβει ούτε καν τι είναι θάνατος. Από το κοτοπουλάκι που έθαψα κάτω από την τριανταφυλλιά μέχρι το θάνατο της Μάνας του Πατέρα μου, του Βασκουλίνου μου και κάποιων γνωστών μου … όχι δεν έχω καταλάβει, δεν έχω απάντηση…  δεν ψάχνω απάντηση … στριφογυρίζουν διάφορα στο μυαλό (?) μου κάθως κοιτώ την μεγάλη μου συλλογή από στολισμένες ευχές … 

 

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂