Φτερουγίσματα Φίλων :)

Οι παλιοί, οι πιο παλιοί, οι πιο πιο παλιοί και οι παλιόφιλοι  φίλοι.

Οι παλαιότητα των φίλων μετριέται με το φτερούγισμα της καρδιάς μου. Βασικά είναι καταστάσεις που όλοι γνωρίζουν με την λογική. Ο παλιόφιλος από την γειτονιά που έπαιζες, ερωτευόσουν, μεγάλωνες … ε ναι,,,, αυτόν άμα τον συναντήσεις μετά από χρόνια είναι λογικό……!!!!  όμως όταν φτάσει η στιγμή της επανένωσης τότε το συναισθήματα είναι τόσο μεγάλα, παιδικά, αγνά … που ποιος την συνουσιάζει την λογική για να κάτσει να εξηγήσει.

Έπεσα πάνω σε ένα παλιόφιλο και ξαφνικά βρέθηκα σε ταυτόχρονη παράλληλη διαδρομή του τότε – τώρα! Φέρτε μου νερό να ξεδιψάσω, τι να θυμηθώ, τι να προλάβω να πω από όσα έζησα. Πόσο ίδιος είσαι, πόσο άλλαξες, πόσο άλλαξα ….Ναι κάτι δεν άλλαξε… ακόμη με το παλιό μου παλτό είμαι αλλά στην άλλη άκρη σχεδόν της Γης 🙂

Είμαι το ξενιτεμένο, με τους παλιούς, πιο παλιούς, πιο πιο παλιούς και τους παλιόφιλους φίλους να μένουν χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά. Μου λείπει η αγκαλιά, τα φιλιά τους, η μπιρίμπα, οι καυγάδες.

Φθινόπωρο λοιπόν, στο Μόντρεαλ εννέα χρόνια διαμονής κλεισμένα, οι γνωστοί, οι πιο νέοι φίλοι, οι νέοι φίλοι είναι γύρω μου, έτσι να απλώσω το χέρι μπορώ να τους αγκαλιάσω να τους φιλήσω να τους καλέσω στο σπίτι για μπιρίμπα … μόνο που νιώθω πως πρέπει να προσπαθώ….να φοράω τα καλά μου και όχι το παλιό χιλιοτρυπημένο αγαπημένο μου νυχτικό…

Αυτή τη στιγμή που ο κέρσορας γουργουρίζει, είμαι λίγο αρρωστούλα, κρύωμα. Κυριακή πρωί στο κρεββάτι. Έχω τόσα πολλά να γράψω που δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Ας ξεκινήσω από το» εδώ και λίγες μέρες έχω ένα κρύωμα που με νευριάζει» … όλο κάτι θέλω να τρώω … αυτή η κούπα είναι φίλη μου όταν είμαι αρρωστούλα… προχθές έβαλα σουπίτσα και είπα να την φωτογραφίσω για να την έχω έτσι ομορφούλα και ντροπαλή

Χθες μετά το σχολείο (ωωω έχω να γράψω τόσα για το σχολείο) πήγαμε στην Κρέμα Καραμελέ μου. Επέστρεψε η Κεφαλονίτισσα  και μας φίλεψε. Με γέμισε καλούδια και λογάκια …

Φυσικά τα λογάκια είναι γραμμένα στο στρόγγυλο μεγαααλο σκέπασμα της μεγααααλης κρέμας καραμελέ 🙂

Δεν μπορώ να πω από χθες μεχρι σήμερα έχει μείνει λίγη ακόμη να την Μοιραστούμε με το παλιό παλτό

Με την Κρέμα Καραμελέ μου δώσαμε ραντεβού χειμωνιάτικο ….

Καληνύχτα Μορεάλη μου

 

Η γλύκα της Κρέμας Καρεμελέ :)

ΤΙς περισσότερες φορές όταν δεν παίζω για να κερδίσω, κερδίζω. Ετσι έγινε και με την κρέμα καραμελέ μου. Η Κρέμα Καραμελέ εκτός του ότι είναι ένα από τα αγαπημένα μου γλυκά, είναι και μια φίλη που γνώρισα στη Μορεάλη. Δηλαδή αυτή με γνώρισε πρώτη και δεν με άλλαζε με τίποτε, εκεί κολλημένη στην αύρα ήρθε όλο και πιο κοντά.

Μεγάλωνε σιγά σιγά η χαρά μου για αυτή την Κρέμα Καραμελέ που έχει μια φωνή…αχμμ το παλιό παλτό την λέει στεντόρεια. Τι έλεγα όμως α ναι … δεν πίστευε πως θα κερδίσει, δηλαδή όχι αυτή ο άντρας της και όμως κέρδισε. Ο άντρας της όχι αυτή…αυτή είναι πάντα κερδισμένη και πάντα με ένα μεγάλο πόθο να είναι συνέχεια καλοκαίρι και να μένει όλη μέρα κοντά στη θάλασσα.

Τι έλεγα όμως… α ναι έλεγα πως ο άντρας της κέρδισε, είχε όμως πολύ δουλεία και έτσι αναλάβαμε εμείς να τους τα πάμε τα κέρδη.  Η θερμοκρασία και ο δείκτης δυσφορίας στα κόκκινα, το αυτοκίνητο μικρή όαση. Μισή ώρα δρόμος και φτάσαμε στο κορβέτ, που κυρίως σερβίρει σε Γάλλους. Έρχονται, τρώνε στα γρήγορα την μισή μερίδα του Νιονιου και φεύγουν με την άλλη μισή για το σπίτι. Τεράστιες οι μερίδες του Νιόνιου

Χαρές, φιλιά, αγκαλιές… και στο τέλος η αγαπημένη μου κρέμα καραμελέ. Με ένα φιλαράκι μέντα φρέσκο από τον κήπο της….αλλά η συνταγή και η εκτέλεση του Νιόνιου

Ο δρόμος της επιστροφής ήταν να τον πιείς στο ποτήρι. Την ώρα του ηλιοβασιλέματος, όπου και αν έστρεφα την ματιά μου όλες οι πινελιές στα πάρκα αλλά και στον δρόμο είχαν θαρρείς την γλύκα της κρέμας καραμελέ…

Το ένιωσε το παλιό μου παλτό και …. και έστρεψε το τιμόνι στην παλιά μας γειτονιά Στη γειτονιά όπου γνωρισα και αγάπησα την Μορεάλη μου. Περνούσαμε τους δρόμους και η γλύκα χτυπούσε κόκκινο. Φτάσαμε στο αγαπημένο μου στο πρώτο Μιμ Χόρτονς. Απολαυστικός καφές …όχι δεν είναι ο φραπέ …είναι ο ….ο… ο κάτι δεν θυμάμαι … Είδα το παλιο μου παλτό να τον φέρνει … πως πέρασαν δέκα χρόνια στη Μορέαλη μου … πως έφτασα να έχω νοσταλγικές εικόνες από την πρώτη μου γειτονιά? ποια ήμουν, ποια είμαι και πόσο έχει αλλάξει η γεύση μου? Σκέφτομαι εικόνες της τελευταίας μου γειτονιάς στην Ελλάδα… αναζητώ την γλύκα και όχι σα να έχω ξεχάσει τη γλύκα της γευσης αυτής… νομίζω πως  ξεχνάω ….

Φρενάρω…φρενάρω γιατί είναι  δεύτερη φορά που έχω βάλει αυτή την μάσκα μαλλιών, και έβαλα και λάδι … πάω να λουστώ …

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂