Ανάβει τη γλύκα των 52 μου :)

Μια γλυκιά μέρα τα ακριβώς 52 μου χρόνια. Ξεκούραστη μέρα. Το παλιό παλτό μου χάρισε το ακριβότερο δώρο. Μια ερωτική εξομολόγηση δημόσια. Την ξεχωρίζω και την φέρνω εδώ στο εξοχικό του μυαλού (?) μου. Το όμορφο, το ιδιαίτερο είναι πως … κάθε μέρα νιώθω ακούω βλέπω γεύομαι αυτόν τον έρωτα …

«ΜΑΤΙΑ ΜΠΛΕ … ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΑ

Άλλο ένα κεράκι στην τούρτα, άλλη μια χρονιά μαζί, να γιορτάζουμε τα γενέθλιά σου.

Άλλη μια χρονιά που ευχαριστώ τον Θεό που με ευλόγησε, κάθε πρωί, να βλέπω το χαμόγελο του ουρανού και της θάλασσας μέσα στα μάτια σου. Άλλη μια χρονιά που αυτά τα μάτια με ταξίδεψαν, με μάγεψαν, με λύτρωσαν.

Εύχομαι, προσεύχομαι, πιστεύω, ονειρεύομαι και θέλω να είμαι τυχερός, να γιορτάζω κάθε χρόνο μαζί σου, αυτή την ξεχωριστή ημέρα.

Χρόνια πολλά. Να σε χαίρομαι, μωρό μου»

Γλυκιά μέρα όλη μέρα, με εμένα να απολαμβάνω ευχές, να τις μαζεύω μια μιά ξεχωριστά διαμαντάκια. Το καλλίτερο κάρβουνο, οι ευχές αυτές…Δάκρυσα με την Νορίτα μου …στολίζω στην όμορφη πτέρυγα του παλατιού μου αυτό το σπάνιας γραφής διαμάντι,

«Σαν σήμερα πριν 28-30 χρόνια (δεν λέμε ακριβή ημερομηνία) γεννήθηκε ένα παιδί που έμελλε να κάνει τη ζωή της μαμάς μου δύσκολη…..(δεν πειράζει) αλλά και όμορφη. Χρόνια πολλά θεία Μάνια από όλη την οικογένεια αλλά και από δύο ξεχωριστούς σου θαυμαστές τον ιπποπόταμο και τον αρκούδι μου τον Pooh! Ότι επιθυμείς δικό σου «

κάτσε μισό να φέρω και τι της απάντησα

 «Η μικρή μου αδελφή, που πάντα μικρότερη μου είναι και θα της κάνω τη ζωή δύσκολη, μου έκανε το μεγαλύτερο Δώρο της Ζωής μου όλης Δύο πανέμορφα ανιψάκια που με κάνουν σε κάθε τους βήμα υπερήφανη !!! Ευχαριστώ όλη την οικογένεια, μου λείπετε όσο ποτέ ιδιαίτερα σήμερα, σας αγαπώ και φυσικά μην τους αφήσεις με τίποτε αυτούς τους δύο. Ο ιπποπόταμος είναι η πυξίδα μου να σε βρίσκω πάντα και ο αρκούδι γνωρίζει άψογα την αγγλική γλώσσα Σας αγαπώ … δακρύζω η θεία σου»

,,,δάκρυσα για όσους δεν είχα την δύναμη να γευτώ και να αγκαλιάσω αυτή τη μέρα!!!!

Γραπτές ευχές, μα και τηλέφωνα, έβαλα τα καλά μου, χαμογέλασα στις πρώτες έντονες ρυτίδες μου, πέρασα με γρήγορες σίγουρες κινήσεις, τις λαμπερές, λευκές ανταύγειες των μαλλιών μου, με το μαγικό τσατσαροχτένι, τόνισα με μαύρο ρίμελ το βλέμμα και γλύκανα τα χείλη με το κραγιόν της μαλούμας που ακόμη έχω και χρησιμοποιώ σε εξαιρετικές περιπτώσεις…

Η διαδρομή σύντομη, η χαρά μεγάλη για αυτό το συντόμο ταξίδι,  να παραλάβουμε αυτό που παρακαλέσαμε να μας φυλάξουν … Δυο κομμάτια τεράστια, αφράτα, σαν τη ζωή μου με αυτά τα τόσο εξαιρετικά φίνας φύλλα σφολιάτας χρόνων, την τόσο πλούσια σε εμπειρίες λεπτή γεύση κρέμας, στρωμένα και πασπαλισμένα με ζάχαρη άχνη να με γαργαλά να γελώ και κανέλλα να με συναρπάζει να ερωτεύομαι… Μπήκαμε στο ζαχαροπλαστείο. Ο νεαρός Έλληνας μας έδωσε την πιο όμορφη τρομάρα… Δεν τα κρατήσαμε ! Πως? Αστράψαμε και βροντήσαμε σχεδόν ταυτόχρονα με το αστραφτερό χαμόγελο του νεαρού που κρατούσε όλο χαρά το κουτί …

Γυρίσαμε στη φωλιά μας … βράδυ στο μπαλκόνι … πριν τα σβήσω … σου χρωστώ μια απάντηση… Είσαι εσύ παλιό μου παλτό που μου ανάβεις

την λάμψη του ουρανού και της θάλασσας

 

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂

 

Συναισθηματική πυξίδα !!!

… Δεν ξέρω πως να το ξεμπερδέψω μέσα μου… η μικρή μου αδελφή φεύγει από την Ελλάδα για Λονδίνο. Πάνε να βγάλουν ριζούλες εκεί … και καλά κάνει… χαίρομαι … οι ορίζοντες ανοιχτοί ….. όλος ο κόσμος μια γειτονιά… 

Mέσα μου βαθιά και εγωϊστικά  κάτι με μπερδεύει ή με ξεβολεύει…. ίσως και με ξεριζώνει … Η καρδιά μου έμαθε μετά από 8 χρόνια εδώ στη Μορεάλη …να έχει τον ένα παλμό της στην πατούσα που ακουμπά στην Ελλάδα και το άλλο στον Καναδά. Έτσι έμαθα να τρέφομαι συναισθηματικά. Τώρα η αδελφή μου φεύγει για Λονδίνο και άρχισε να με ρωτά … για την παλιά ραπτομηχανή της μαμας … και εγώ που ακόμη στο μπρελόκ μου έχω τα κλειδιά μιας ανύπαρκτης πια φωλιάς που κάποτε φιλοξενούσε τα εφηβικά μου χρόνια, χάνω την λόγο να επιθυμώ ένα ταξίδι στην Αθήνα. 

Αφορμή … αφορμή τελικά και η αδελφή μου και τα ανιψάκια μου… τόσο πολύ μπερδεύομαι … σα να χάνω την πατρίδα μου …κάτι ξεριζώνεται …η αφορμή για να ακούσω να χτυπά και πάλι η καρδιά μου στον τόπο που γεννήθηκα, μεγάλωσα σπούδασα, ερωτεύτηκα τον άντρα της ζωής μου και …και είναι θαμμένη η μαμά μου… οι πυξίδες μου μπερδεύονται … συναισθηματικοί δεσμοί …για ένα τόσο συναισθηματικό πλασματάκι …..την μικρή ξανθιά ….. 

Έχω τους φίλους μου, τα παιχνίδια μου, τη θεία μουως γλυκές μοναδικές αφορμές , μα στα αλήθεια, αν πια έχω μια και μόνο επιλογή για ταξίδι γλυκιάς επιστροφής… η καρδιά δεν θα μπορεί να μου δώσει τον προορισμό…. 

πρέπει να το δουλέψω συναισθηματικά και δεν ξέρω ακόμη πως θα το διαχειριστώ … 

λαλά… πιο λαλά να διαλέξω … 

[embedyt]https://www.youtube.com/watch?v=OQfjIw3mivc[/embedyt]

 

Μουτζουρίτσα που ταξιδεύει σα μπαλόνι :)

[embedyt]https://www.youtube.com/watch?v=ExNpmWutNo8[/embedyt]

Θυμάμαι όταν ξεκίνησα το εξοχικό του μυαλού μου εδώ. Οι μουτζουρίτσες μου ήταν ένα από τα αγαπημένα μου παιχνίδια. Στην ανάγκη να έχω και εγώ ένα αβατάρ έφτιαξα μια μουτζουρίτσα. 

Πριν απο μια εβδομάδα έδωσα, χάρισα αυτή την νότα και σε ένα νέο μου παιχνίδι. Το εξοχικό του μυαλού μου φαίνεται να γκρινιάζει… μια μουρμούρα όλο παράπονο, γιατί θέλει την ηρεμία του, την τεμπελιά του, την αποχή από όλα. Θέλει να μείνει μακρυά από οποιαδήποτε υστερόβουλη πράξη. Μουρμουρά λοιπόν και μπουρδουκλώνομαι. Η μικρή ξανθιά θεά διαμαρτύρεται έντονα, σαν ένα μικρό παιδί. Οι φωλιές μου και πως τις διαχειρίζομαι. Μπαλόνια στον ουρανό της ζωής.  Η Στέλθ αδιαφορεί κάνοντας βόλτες χαμηλής πτήσης στον ουρανό.  Η κυρία Φρόσω μπαίνει στη ζωή μου, χωρίς ακριβώς να ξέρω τι ακριβώς μου ζητά τα της δώσω έναντι μικρής αμοιβής. Κάποιες φίλες μου δουλεύουν ακούραστα για να με κρατήσουν σε μια συναισθηματική ισορροπία καθώς η μακρομαλλούσα αποφασίζει να βουτήξει σε γνωστά μεν βαθιά όμως νερά. 

Το μικρόβιο και η φωνή σε ένα μπαλόνι αέρας, κυβερνήτες αεροσκάφους σε νέο ταξίδι στον ουρανό. Ο βαθμός έκθεσης μεγάλος. 

Ένας φυσικός εκνευρισμός μου σπάει τα νεύρα, ένα αγριεμένο ζώο μέσα μου πεινά…Από την άλλη είναι και αυτό που όταν όλοι γύρω μου ακούν φωνές εγώ ακούω χειροκροτήματα 

Η δική μου Μορεάλη έχει πια τον δικό της μπαλόνι στον ουρανό. 🙂

Νόστος, δρόμος, καρδιά! (blogame)

Όσο και αν ψάχνω κάτι που να με ανάγκασε να τραπώ σε άτακτη φυγή δεν έχω βρει.

μπα… τίποτε. Σεισμούς. αχμμμ τσου… το σπίτι μας δεν είχε πάθει καταστροφές.

 Όχι αντιλόπη δεν ένοιωσα ποτέ. 

lala

[embedyt]https://www.youtube.com/watch?v=hMo9vNVkPOs[/embedyt]

Θυμάμαι όμως στους σεισμούς του 1999 στην Αθήνα. Καταστράφηκε το διαμέρισμα συγγενών μας. Ξαφνικά δύο πλασματάκια θηλυκό και σερνικό με έναν τσεστερίνο συγκάτοικο στην τρέλα τους, εγώ το παλιό μου παλτό και ο σκύλος μας, έπρεπε να φιλοξενήσουμε επ αόριστο, έναν άντρα μια γυναίκα, ένα κοριτσάκι πέντε νομίζω χρονών τότε και ένα μωράκι. Η καρδιά μας όχι μόνο τους χωρούσε αλλά, έλαμπε με την λαχτάρα μικρού παιδιού. Το σπίτι μας χωρούσε, εκείνο όμως που δεν χωρούσε με τίποτε ήταν οι διαφορετικές μας συνήθειες.

 Τις πρώτες ημέρες ο κοινός φόβος του σεισμού μας είχε φέρει όλους κοντά. Ενώσαμε τις δυνάμεις μας για να περισώσουμε τις ζωές μας, δόξα στο Θεό, στο φιλότιμο, στην φιλοξενία. Γρήγορα μπήκαμε στη καθημερινότητα. Τότε εγώ και το παλιό μου παλτό ανακαλύψαμε πόσο ισχυρή μπορεί να γίνει μια εισβολή. 

Ο πρώτος που ένιωσε τον εξοστρακισμό ήταν ο Τσεστερίνος. Οι τρίχες που ενοχλούσαν, ο φόβος. Ο Τσέστερ μας φόβιζε! Αποφασίσαμε να μένει στο κήπο, στο μπαλκόνι, ή περιορισμένος στο δωμάτιο μας. Ο Τσέστερ, αποδέχονταν τα παιδιά, το ίδιο και τους νέους συγκάτοικους, ποτέ δεν αγρίεψε, δεν έγινε έστω άγαρμπος, ήταν πάντα υπάκουος σε όλους όμως… όμως ήταν ο φόβος μας. Τα βράδια στο υπνοδωμάτιο μας, αντί να κοιμάται όπως συνήθως στο πλάι του κρεβατιού μας …κοιμόνταν στην είσοδο του υπνοδωματίου..μάλιστα μια φορά σηκώθηκα  για τσισάκια, νύχτα…μέσα στον ύπνο του μου γράπωσε το πόδι, δεν με πόνεσε, με τρόμαξε…. Αυτός ήταν ο Τσέστερ …ξεκάθαρος με το ένστικτο του…ένστικτο που εμάς δεν μας καθησύχαζε, είχαμε επίγνωση, στο σπίτι υπήρχαν παιδιά. Έτσι περιορίσαμε  το φόβο για να μην γεννήσει φοβίες. 

Στους δύο μήνες που ακολούθησαν, η κοινόβια ζωή, ο ξαφνικός νέος κοινός δρόμος, μας έφερνε τακτικά στα όρια γκρεμού, με πολλή  πολλή ομίχλη, Χολομώντας ένα πράμα !!! Δεν ήταν οι διατροφικές συνήθειες, το ξεβόλεμα, η αναδιοργάνωση της κουζίνας με δύο νοικοκυρές (μπουχαχα πεδίο μάχης εμφύλιου πολέμου), η καθαριότητα, η οικονομική καταστροφή, οι ξένοι αντίλαλοι μέσα στο σπίτι, ο διαφορετικός τρόπος διασκέδασης ή χαλάρωσης. Πάνω από όλα ήταν οι γραφικοί συγγενείς βλέπε πεθερές, και άλλους θεσμοφύλακες που ξαφνικά απέκτησαν λόγο στις μεταξύ μας συμπεριφορές …οι καλοθελητάδες δηλαδίς…. που με ευκολία χωρίς να βιώνουν ουσιαστικά τα ζοριλίκια, μας τσίτωναν στο κοντό και το μακρύ, περί αξιών, σεβασμού, δικαίου, τα κόμπλεξ, οι φοβίες, οι μαλακίες δηλαδίςςς

Όταν η καρδιά σφιγγόταν απίστευτα από το ψυχικό άλγος, ανοίγαμε μονοπάτια,  της υπομονής και της σκληρής εργασίας για την επισκευή. Γνωρίζαμε πως ήταν ο μόνος δρόμος επιστροφής. Ζούσαμε την μικρή μας Οδύσσεια, καθένας στο δικό του ταξίδι, μικρογραφία, είχαμε εμπιστοσύνη πως υπ ακούγαμε την καρδιά μας, μόνο αυτή ήξερε την διαδρομή. 

Ένα Σάββατο ξαφνικά ήρθε ο αποχαιρετισμός! Κλείσαμε την πόρτα, ο Τσέστερ επιτέλους ξάπλωσε φαρδιά πλατειά στο χαλί του σαλονιού, ροχάλιζε παραδομένος στην ασφάλεια. Το παλιό παλτό και εγώ λιώσαμε στους καναπέδες, έναν ο καθένας μας γιούπιιιιι…. δύο ώρες μιλούσαμε απολαμβάνοντας τον αυθεντικό αντίλαλο των φωνών μας στο άδειο σπίτι… στο άδειο σπίτι… μπήκαμε στο αυτοκίνητο, αφήσαμε τον Τσέστερ να χαρεί οοοολο το σπίτι δικό του, να κοιμηθεί σε χαλιά, καναπέδες, κρεβάτια… βράδυ βράδυ… πήγαμε Ασπρόπυργο …ήρθαμε επί-σκεψη, μας έλειψε η βαβούρα σας… 

Δεν ξέρω πως ερμηνεύεται ο νόστος .. σε μια άλλη χώρα βρίσκομαι αυτή τη στιγμή…ανακάλυψα τα πάντα από την αρχή…

Όσοι αντέχουν ακόμη …ώρα για Μπλογκοπαιχνιδο … 

Οροι του παιχνιδιού που τους αντιγράφουμε στην αρχή της ανάρτησης μας :

Τίτλος Κοινός: «Νόστος, δρόμος, καρδιά» 

Τρεις λέξεις, ελεύθερο θέμα με αυτές ως άξονα…

Προσκαλώ όλους όσους διαβάσουν.. αλλά και τους…

 Δημήτρης, Ελένη, Πάνος Σεφ, Λευτέρης Π. Ορέστης Βούλα, Νίκος, Αντάρτισσα, Βιργινία, Γιάννης, Άννες, Μαρίες,

Γιώτα, Ελένη, Ρε Μου και εσύ και ο Γιώργος, και η Ροδούλα, η Μαίρη, Το πειρατικό όλο, Στέβια, Πέτρο,Βασίλη …που είστε μου λείπετε…

Ο απόλυτος εγωισμός νους της καρδιάς :)

Αποκλειστικότητα. Μάλιστα Το αποκλειστικό δικαίωμα εκμετάλλευσης, πλάκα μου κάνετε ..ναι ? ναι …. 

Μερικές ώρες πριν μπω σε μια διαδικασία να αποφασίσω. Το περίμενα, άργησε είπα δεν θα έρθει αλλά ήρθε τελικά … 

Έχω βρεθεί πολλές φορές όπως κάθε άνθρωπος σε σταυροδρόμια. Οι φίλες μου όμως όλες είναι στριμμένες. Άλλες διαλέγουν την δόξα, άλλες τα λεφτά, κάποιες την ηγεμονία κάποιες την καριέρα…. και μία, μόνο μία διαλέγει πάντα και μόνο του μνμ το χαβά Αχμμμ να κάνω μια παρένθεση για τις σεμνές και σεμνούς που θα διαβάσουν, πως πρόκειται για μια Ελληνική αργκό έκφραση που σημαίνει «ο Απόλυτος Εγωισμός» 

Ο απόλυτος εγωισμός λοιπόν είναι αυτή η μικρή ξανθιά θεά. Είναι μικρή, είναι ξανθιά, είναι θέα.  Είναι η Μανιούσκα, η φαρφουρένια της μαμάς μου… Θέλει να παίζει με τα παιχνίδια της . Νιώθω πως είναι μόνο αυτή από όλες τις φίλες μου που έχει την δύναμη να κράτα την φωτιά πάντα αναμμένη στο τζάκι της καρδιάς μου. Η μικρή ξανθιά θεά είναι η καρδιά μου τόσο απλά 

δεοντολογία θηλυκό, ευτυχώς αλλιώς αν ήταν σερνικό αχμμμ ας μην ξεφύγω … 

Ο επιστημονικός κλάδος που ασχολείται με το τι είναι καλό και τι είναι κακό καθώς και με τα ηθικά καθήκοντα και τις υποχρεώσεις, το  σύνολο των ηθικών αρχών ή αξιών συμπεριφοράς που διέπουν ένα άτομο ή μια ομάδα, πως θα έπρεπε να έχουν τα πράγματα, πως θα τα θέλαμε

ναι καλά, λες και δεν βλέπω του αμπέλου την φιλοσοφία που γίνεται δάφνη στης Πυθίας τα λόγια μπουρδου μπουρδου 

Πάμε πάλι. 

Δέον και λόγος .. αχμμμ  

Ο λόγος που πρέπει που έχω ανάγκη που αξίζει να … 

Ο νους της καρδιάς Η πνευματική δύναμη της καρδιάς μου Αυτή έχει την δύναμη και μόνο να επιλέξει 

Μικρή μου ξανθιά θέα έχεις τον λόγο ως το απόλυτο εγώ. Πάντα ερασιτέχνης, ποτέ επαγγελματίας  

στελθ.. προσγειωμένη σε παρακαλώ …ουφ καλά κράτα αναμμένες τις μηχανές 

πάμε πάλι 

[embedyt]https://www.youtube.com/watch?v=XaKr98ktoxU[/embedyt]