Το να έχεις να γράψεις από τον Σεπτέμβριο στο ημερολόγιο σου είναι και σημάδι πως στα αλήθεια τα γεγονότα έτρεχαν τόσο γρήγορα που εσύ μικρή ξανθιά θεά είχες χωθεί στην πιο σκοτεινή γωνία του υπογείου στο μυαλό (?) μου.
Δεν μπορώ να πω ακόμα πως έχουμε βγει από το δάσος. Αυτό που θυμάμαι είναι πως ναι μεν επιστρέψαμε σπίτι αλλά ξαναγυρίσαμε… Αυτό που θυμάμαι είναι λέξεις όπως αναιμία, κρεατινίνη, νεφρός… Νεφρός, αυτό είναι το νέο μας μονοπάτι και φαίνεται μέχρι στιγμής ήρεμο μονοπάτι.
Το παλιο παλτό γνωστό για τις τσέπες με τα αποθέματα δύναμης που κρύβουν, είναι άκρως γοητευτικός με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Μέσα από το παλτό έχει αόρατα κουτάκια όπου τοποθετεί όλα τα ζητήματα ώστε να μπορεί να τα διαχειρίζεται ένα προς ένα. Λίγες οι φορές που του ξεφεύγουν και ανοίγουν απότομα όλα μαζί , και άντε να τα κλείσει … Με βοηθά όσο δεν μπορεί κανένας να φανταστεί. Γνωρίζει βλέπεις πόσο μικρή ξανθιά είναι η πραγματική μου φύση.
Στο σχολείο με τα σποράκια μου, τα πράγματα έχουν γίνει πολύ σκληρά με τον Πάνο, όμως δεν θα σου γράψω. Η φετινή χρονιά με βρήκε με 15 σποράκια, προνήπιο: Ο Πάνος, ο Ματθαίος, ο Ιάσονας, η Εύα, η Ολυμπία, ο Γιάννης και νηπιαγωγείο Η Χρυσούλα, ο Χρήστος, ο Αντώνης, ο Αλέξανδρος, ο Πάνος, η Μαρία Εύα, ο Γιάννης, η Γεωργία, ο Λουκάς. Είναι η δεύτερη χρονιά που έχω τον Πάνο και τα πράγματα έγιναν πιο σκληρά. Απρίλιος πια σε λίγο θα τα παντρέψω… Μπορώ να πω πως η Κωνστατντίνα η βοηθός μου είναι ο φύλακας αγγελός μου… θέλω να γράψω κάτι μόνο για εκείνη καποια στιγμή.
Δεν θυμάμαι να σου γράψω για το πως φτάσαμε στα Χριστούγεννα. Βρεθήκαμε όμως με ένα νέο μέλος της οικογένειας, το Ντορόν μας η ανηψιά μας, μάς έκανε ένα λυκάκι και έτσι έγινα γιαγιά. Είναι σκέτη μαγεία αυτό το μωράκι, η θετική ενέργεια και δύναμη που σκορπά είναι άπειρη. Αθώο καθαρόαιμο συν.
Στο γραφείο θα μπορούσα να πω πως όλα κυλούσαν σχετικά ομαλά, η βοήθεια από το παλιό μου παλτό ήταν στο 70%, αφήνοντας μου ένα μικρό κομμάτι εργασίας και αρκετό χώρο για να μάθω…. όσπου ξεκίνησαν οι συναντήσεις για τους εορτασμούς της 25ης Μαρτίου!!! Δύο Πρωθυπουργοί ??? πλάκα μου κάνετε ? !!!! Βέβαια το τμήμα μας τα κατάφερε. Κάτι έγω κάτι το Ελαφάκι μας κάτι το παλιό παλτό, κάτι που τα άλλα τμήματα δεν ήξεραν πραγματικά που πατούσαν και που βρισκόντουσαν με τα διάφορα αιτήματα πρωτοκόλλων και ασφαλείας… μια χαρά τα πήγαμε….δοξαστήκαμε ως κοινότητα με πρώτο θέμα στις ειδήσεις στον Καναδά και στην Ελλάδα και ένα σωρό δημοσιεύματα …
Από την άλλη, τώρα που το θυμήθηκα η μεγαλύτερη ξεφτίλα είναι οι σέλφι … ο κόσμος με τις σέλφι έχει περάσει στη σχιζοφρένεια… Αυτό λοιπόν θα ήταν ένα μεγάλο πρόβλημα αν δεν υπήρχαν οι λογικοί που εκμεταλλεύονται ξεδιάντροπα τη σχιζοφρένεια αυτή, και βέβαια αυτό όντως θα ήταν ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα αν δεν υπήρχε το γεγονός πως χάνουμε δευτερόλεπτο με δευτερόλεπτο την ικανότητα μας να βλέπουμε όχι τη βλέπουμε εμείς αλλά τι βλέπουν τα παιδιά μας. Νομίζουμε πως τα παιδιά μας θα είναι υπερήφανα που βγάλαμε μια φωτογραφία με τον Ρουβά ! Δεν νομίζω να μπορέσει να με καταλάβει κάποιος σε αυτό το συλλογισμό μου … καλό σημάδι αυτό, σημαίνει πως δεν έχω χάσει τη μανιουλίστικη γλώσσα…..
και τώρα πάω να αγγίξω τη μικρή ξανθιά θεά… γιατί ενώ ήταν σίγουρη πως ήταν πολύ καλά κρυμμένη και πως τίποτε δεν θα την έβρισκε να την αρπάξει ούτε καν τα δοντάκια της … πέθανε ο αδελφός του … αυτός που ήξερα όσα χρόνια ξέρω και το παλιό μου παλτό, αυτός με τον οποίο γελούσαμε λέγοντας … ρε παιδιά αυτή είχε ένα μαλλί … ισα με εδώ… ή ο ταρατσόβιος τε σε ρα … τε…… σε …. ρα… καιοκτώ… ή εμμετόνια, ή παιζαμε ξερή, που εγώ προσωπικά ως Δημήτρης, ή ή ή… και μας έμεινε αυτό που μας έκανε να γελάμε μετά από κάθε γκάφα του που μας περιέγραφε… έτσι έγινε ρε παιδια… δεν έφταιγα εγώ … δεν φταίω εγώ …
Την άρπαξε τη μικρή, τη βρήκε και την κάθισε στο σκαμνί να βλέπει τα αδέλφια της να περιγράφουν ξαφνικές εικόνες τρόμου που έμοιαζαν με τελείως ψεύτικους…. κανείς ποτέ δεν μπορούσε να φανταστεί πως απ όλους στην οικογένεια θα ήταν ο Δημητρης που θα εφευγε….
Απρίλιος, δύο μέρες πριν την ολική έκλειψη του ήλιου που θα είναι ορατή στη Μορεάλη μου, λίγες ώρα πριν το ραντεβού μου με την Τζούλη δρακουκατι, περιμέντονας το παλίο μου παλτό να έρθει όπως πάντα να με πάρει … είπα να γράψω πως αν καταφέρουμε να φύγουμε από τη λίστα αναμονής, αν καταφέρουμε να βγούμε από το πυκνό δάσος στους χρόνους που θέλουμε, … θα πολεμήσουμε και φέτος να ξεφύγουμε να ταξιδέψουμε και να κρυφτούμε για λίγες Εβδομάδες στην Ελλάδα…
Κάπου το διάβασα και μου άρεσε πολύ «είναι κάποιες εμπειρίες της ζωής που τις λες και μεταπτυχιακό» Βέβαια πάνω που πιστεύεις πως έχεις τελειώσει το μεταπτυχιακό πλακώνει ένα νέο πανεπιστήμιο ζωής…
Σου γράφω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Μήπως και με πάρει ο ύπνος την ώρα που πληκτρολογώ…. ξυπνάω πολύ νωρίς και με παίρνει ο ύπνος νωρίς. Όμως έχω την ανάγκη να σου τα πω, ίσως με ταρακούνησε και ένας αρκετά παλιός μπλογκερ που δεν γράφει πια … και αναρωτιόνταν στο φατσοβιβλίο αν υπάρχουν ακόμη μπλογκερ που γράφουν…. είμαι από τις τελευταίες που γράφουν, έτσι για την τρέλα τους, έτσι για να έχουν να διαβάζουν, έτσι γιατί πάντα κάπου σημείωναν τα διάφορα της ζωής…. βάζω φρένο γιατί νυστάζω και λίγο.
Διακοπές στην Ελλάδα: Έγιναν με επιτυχία. Καταφέραμε με το παλιό μου παλτό και κατεβήκαμε για τρεις εβδομάδες…. Το είχε θέσει ως όρο στους μάγους των νυστεριών… Αν και η μικρή ξανθιά ήταν συνέχεια τρομοκρατημένη, κατάφερα σε κάποιες στιγμές να την ξεγελάσω. Έτσι κάναμε διάφορες αταξίες μαζί για μικρούς και για μεγάλους. Φέρνω εδώ συμπυκνωμένες εικόνες, τρέλες μέσα στον καύσωνα, ένα σάντουιτς διαφορετικό από τα άλλα, ένα ρολόι σταματημένο με ορχήστρα και τη φωνάρα μου, ένα τυχερό αστέρι μόνο για μένα δώρο απ το παλιό παλτό, ένα ταξίδι στην Αράχωβα με φιλικό ζευγάρι, η θεία, ο τάφος της μητέρας μου, και οι εκπληκτικές ανιψιές μας να μας δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους και να μας προσέχουν ως ακριβές, σπάνιες, εύθραυστες πορσελάνες.
Με τρόμο πήγα με τρόμο επέστρεψα. Μια θηλιά στο λαιμό μου που όλο και έσφιγγε… ήταν αποφασισμένος να παλέψει… και εγώ έτρεμα σαν το ψάρι έξω από το νερό …
Επιστρέψαμε και αρχίσαμε να οργανώνουμε τη μάχη … αυτό το περίεργο παιχνίδι ζωής που όλο και μας ανεβάζει πίστες… και ο τρόμος μεγαλώνει, πίσω από τη μεγάλη στροφή το τέλος? γιατί μέχρι πότε θα κερδίζεις μια μάχη που από την πρώτη στιγμή της ζωής σου έχει ημερομηνία λήξης… Οργανώναμε ότι χωρούσε το μυαλό(?) ότι προλαβαίναμε πριν τις 18 Αυγούστου και αφήναμε ότι έσφιγγε την αόρατη θηλιά στο λαιμό…
Γενέθλια: Ούτε που με ενδιέφεραν, όμως το παλιό παλτό κανόνισε πάρτι έκπληξη στον ραδιοφωνικό σταθμό… ωραία ήταν … για μένα άλλα όχι με μένα, μόνο το κορμί μου και όχι η ψυχή μου… ήμουν τρομοκρατημένη.
18 Αυγούστου, ξεκινήσαμε νωρίς… έγινε γρήγορα ένα νούμερο, έγινα μια άμορφη μάζα που για … δέκα δώδεκα ώρες πάλευα με ζωντανούς εφιάλτες και μικρές ανάσες … άδειαζε το σαλονάκι αναμονής, έφευγαν υπάλληλοι, νοσοκόμοι, δεν θυμάμαι αν ανέπνεα καν … η πρώτη αναπνοή που ένιωσα ήταν όταν τον άκουσα, με πλήρη διαύγεια, να μου μιλά στο ακουστικό, … και η δεύτερη όταν τον είδα στη μονάδα ανάνηψης… όταν με φίλησε, μου έσφιξε το χέρι και με νοητική απόλυτη διαύγειαμου περιέγραψε όσα έγινα πριν και μετά την επέμβαση …. Τον κράτησαν για παρακολούθηση, όλα είχαν πάει ομαλά, επέτρεψα στον εαυτό μου να γυρίσει στο σπίτι, να κοιμηθεί δίχως εφιάλτες…
Από την επόμενη μέρα μπήκαμε στο επόμενο νέο επίπεδο της πίστας. Η δύναμη του ήταν το κάτι άλλο, είχε φροντίσει με κάποιο γοητευτικό τρόπο για αυτή, η αποφασιστικότητά του, το ταξίδι του στην Ελλάδα για να ρουφήξει αγάπη από την οικογένεια του, η λάμψη στο πρόσωπό του κάθε που με κοίταζε.. Την πρώτη φορά που τον ρώτησε η νοσοκόμα αν θέλει κάτι για να νιώσει πιο άνετα, της είπε ¨Μια πολυθρόνα που να γίνεται κρεββάτι για τη σύζυγό μου…ήξερε πως και στο ένα πόδι να με έβαζαν να κάτσω, δεν θα έφευγα … Κάθε μέρα του έβγαζαν και κάτι από πάνω του… δεν ήταν πως δεν ήταν δύσκολο… ήταν πως δεν αφήναμε τίποτε στην τύχη του… οι κινήσεις μας ήταν μελετημένες… διατροφή, βόλτες στον όροφο του νοσοκομείου… η βοήθεια από τον ουρανό, η αγάπη, η φροντίδα… και 14 μέρες αργότερα επιστρέψαμε σπίτι.
Απώλειες… ναι όσες ακριβώς είχαμε υπολογίσει…. και ο τρόμος αυτός του πιθανού θανάτου, και στη συνέχεια, ο τρόμος των πιθανών επιπλοκών, έπαψαν να σφίγγουν τη θηλιά στο λαιμό…
Κάπως έτσι η ψυχολογική εξάντληση, έγινε μόνο σωματική… Κουρασμένοι σωματικά και μόνο πια, εκείνος με πληγές και νέα δεδομένα να του μαγκώνουν την ψυχούλα του, εγώ … πιφ εγώ … εγώ απλά με ένα σφιχτό πρόγραμμα εργασίας επτά ημερών, αλλά επιτέλους συγκρατημένα αισιόδοξη…
Ναι, θα κοιτάξω να φέρω και φωτογραφίες… ένα, ένα… φτάνει για σήμερα… άργησα άλλα επέστρεψα …
Δύο μηνών γεγονότα πασπαλισμένα με ζάχαρη άχνη λογάκια. Συμπυκνωμένα θα τα γράψω γιατί το κάθε ένα ποτέ δεν ακολούθησε το επόμενο, όλα στριφογύριζαν στο μυαλό(?), στο σώμα, συσσώρευαν κούραση, ρουφούσαν μανιακά ενέργεια, … και η μόνη αρχηγός ήταν η καρδιά.
Ολοκληρώθηκαν οι 4 κύκλοι χημειοθεραπειών, τελείωσε η σχολική χρονιά με μια όμορφη αποφοίτηση, δέχθηκα πρόταση για ραδιοφωνικές πτήσεις ως πιλότος κάθε Κυριακή 4 ώρες στον ουρανό του Μόντρεαλ στα FM, βρήκα τη δύναμη να παραιτηθώ από την κλειδόλεξη των ηλεκτρονικών παιχνιδιών, αυξήθηκαν σε τρεις ώρες την εβδομάδα τα ιδιαίτερα μαθήματα με τη Σέτα μου, μας έβαψαν το διαμέρισμα μας, ορίστηκε ημερομηνία για τη διπλή χειρουργική επέμβαση του παλιού μου παλτού στις 18 Αυγούστου, 13 Ιουλίου πετάμε για Αθήνα μέχρι 1 Αυγούστου.
Ο τρίτος και ο τέταρτος κύκλος ήταν σκληρός. Σωματική και ψυχική κόπωση για εκείνον και κολύμπι σε ένα τεράστιο καζάνι υπομονής. Κάηκαν φλέβες, είχαμε αρνήσεις, κρίσεις πανικού, πείσμα, θέληση, υπομονή…. και αντιπερισπασμούς τα διάφορα δορυφορικά στην εργασία, στην οργάνωση… τι να γράψεις, αν και πρέπει να γράψω για αυτή τη μάχη που σε τελική ανάλυση δίνουν μόνο οι ασθενείς και όλοι οι άλλοι οπισθοφυλακή. Πότε δεν πίστευα πως θα χρησιμοποιούσα τη φράση «κάντο για μένα» και την ίδια στιγμή θα έσφιγγα τα χέρια μου για να μην τον αρπάξουν και εξαφανιστούμε…
Ο Αλέξανδρος, ο Απόλλωνας, η Βικτώρια, ο Γιώργος, ο Δημήτρης, η Έλλα, η Ζωή, η Ηλέκτρα, η Θάλεια, ο Θωμάς, ο Ματθαίος, ο Μιχάλης, η Πηνελόπη, ο Παναγιώτης και παντρεύτηκαν με την πρώτη δημοτικού και μου έμειναν τα μικρά μου σποράκια ο Αντώνης, ο Γιάννης, ο Λουκάς, η Μαρία Εύα, ο Πάνος ως μαγιά για τον Σεμπτέμβριο. Η εμπειρία των προηγούμενων χρόνων με βοήθησε ώστε να μπουν κάποια πράγματα στον αυτόματο πιλότο και να γίνει η αποφοίτηση.
Η Πασχαλίτσα φαίνεται να με μαλώνει γιατί κάθε χρόνο μετράω τα δώρα που μου κάνουν οι γονείς χαχαχα αλλά για μένα η επιβράβευση έχει τρεις όψεις. Η μία είναι τα σίγουρα τα δώρα που μου κάνουν οι γονείς, η δεύτερη είναι η φήμη της καλύτερης δασκαλίτσας που όλο και γιγαντώνεται και η τρίτη και μεγαλύτερη, είναι αυτή η σφιχτή αγκαλιά που μου κάνουν στην αποφοίτηση τα παιδιά της έκτης δημοτικού. Αυτή την αγκαλιά που τη ζητώ εγώ, με δάκρυα χαράς πάντα στα μάτια και δεν διστάζουν να μου δώσουν τα παιδιά.
Τα δώρα μου και φέτος ήταν φανταστικά. Τα γραφόμενα στις κάρτες από γονείς και παιδιά το κάτι άλλο.
Λίγες και οι αναταράξεις στην αρχή στο πιλοτήριο των FM. Φυσικά, στην πρώτη εκπομπή, τελευταία Κυριακή του Απριλίου, αν δεν είχα την πασχαλίτσα και το παλιό παλτό στο στούντιο θα είχα χάσει το φως μου. Όμως από τη δεύτερη πτήση άρχισα να θυμάμαι σκουμπάκια, μουσικές διαδρομές, κλπ… Με γεμίζουν με λογάκια «επιτέλους» επέστρεψες, πόσο μας έλειψες… λογάκια που δεν σταματώ να ακούω από διαφορετικά πρόσωπα κάθε εβδομάδα από γονείς, φίλους, συναδέλφούς, γνωστούς και αγνώστους.
Από την άλλη έχασα τη μάχη με την κλειδόλεξη. Όσο και να προσπάθησα δεν μου έλεγαν «κοριτσάκι μου δεν κάνεις για αυτή τη δουλειά’, και έτσι το είπα εγώ στη μικρή ξανθιά θεά. Η ΣτελΘ όρμησε να με φάει συντετριμμένη από την ήττα παραίτησης και η μικρή ξανθιά θεά άρχισε να βρίσκει πάλι το χρώμα της, την αναπνοή της, το κέφι της, τη δύναμή της. Έβαλα ακουστικά στη Στελθ, την έριξα σε άλλες πτήσεις και σιγά σιγά μπήκε στην τροχιά των όμορφων τραγουδιών η μικρή ξανθιά θεά.
Το να πρέπει να μαζέψεις όλα τα πράγματα στο κέντρο των δωματίων να περιμένεις να στεγνώσει η μπογιά και μετά σκουπίσεις να ξεσκονίσεις να σφουγγαρίσεις δεν είναι εύκολο… αυτό μόνο έχω να πω … έχει όμως μια διαφορετική καθαριότητα το σπίτι στο τέλος. Λες και ξεκόλλησες ότι σε κολλούσε
Σήμερα, βρήκα χρόνο, χρόνο να σταθώ για λίγο εδώ, να κοιτάξω πίσω μου τη διαδρομή, να βάλω κάποια πράγματα στον αυτόματο πιλότο, να κοιτάξω τους χάρτες… , να δώσω τη θέση μου σε έναν πιλότο αεροσκάφους να με πάει στο αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος, να αφεθώ στο αυθόρμητο, το απρογραμμάτιστο, στην κρεπάλη ξεκούρασης… να αδιαφορώ για όλους και για όλα … απλά να ξεκουράζομαι σε αγκαλιές, να κοιμάμαι στην αγκαλιά του και να τον απολαμβάνω να ρουφά δύναμη, κέφι, αισιοδοξία, αναψυχή….
Ωραία θα είναι , ας είναι καλά το παλιό μου παλτό, ένα παλτό που έχει πάντα τη δύναμη να ξεκολλά από τη μιζέρια… 🙂
Καληνύχτα, φέρνω φωτογραφίες στα γρήγορα, τίτλο, τραγούδι και πατώ δημοσίευση .. δεν έχω χρόνο να το ξαναδιαβάσω…. σε μια ώρα έχω ιδιαίτερο με τη Σέτα μου…
Δε βαριέσαι θα βάλω τίτλο αφού σου γράψω πρώτα. Μπήκαμε στη νέα πίστα λοιπόν. Το παιχνίδι είναι καλά οργανωμένο στον έβδομο και στον όγδοο όροφο. Μια ολόκληρη ομάδα σε έχει υπό την προστασία της και σου δίνει κάποιες αποστολές ενός στρατηγικού σχεδίου. Να ακολουθείς οδηγίες, να είσαι προσεκτικός και να ακούς το σώμα σου σε κάθε εσωτερική μάχη που δίνει. Στην πρώτη κατηγορία αγώνα, κατά του Τ2, έχουμε τέσσερις αγωνιστικές. Μετά το πρόγραμμα έχει διακοπές. Διακοπές στην Ελλάδα. Αυτό έχεις απαιτήσει ως προϋπόθεση προκείμενου να ξαναριχτείς στη μάχη του τελικού, που δεν είναι άλλη από μια εγχείρηση. Δύο αφαιρέσεις που θα μας αλλάξουν πολλές συνήθειες μας, κυρίως του κορμιού σου.
Στο σήμερα, έχεις ήδη τελειώσει τον πρώτο γύρο. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν γράφεις μικρή μου θεά λέξεις όπως καρκίνος, χημειοθεραπείες, ογκολόγοι, χειρουργοί…. Ίσως γιατί δεν γίνονται στο δικό σου κορμάκι, ίσως γιατί είσαι έξω από τον χορό και μόνο βοηθάς όπου μπορείς και φοβάσαι…
Στη μικρή θεά δεν αρέσει καθόλου αυτό το παιχνίδι. Ειδικά οι οδηγίες του παιχνιδιού, τις οποίες έπρεπε να αποστηθίσει σε περίπτωση που χρειαστεί η βοήθειά της, είναι το κάτι άλλο… Οδηγίες που ξεκινούσαν -υπό μορφή σεμιναρίων, με συνεχείς επαναλήψεις- με το ΑΝ… και τελείωναν με το τότε θα ΚΑΝΕΙΣ αυτό…., για να προσπεράσεις κάθε πιθανή λακκούβα παρενέργειας… χάπια, χαπάκια, διατροφή.. σχολαστική καθαριότητα… Είπαμε, η ομάδα είναι καλή αλλά αδελφάκι μου πολύ ενημέρωση, μια ενημέρωση που και να μην είσαι αγχωτικός, και να είσαι στο κόσμο της σοκοφρέτας, σε στέλνει αδιάβαστο με κρίσεις άγχους και παράνοιας. Πολύ οργανωμένη και καλά στημένη μηχανή, με ένα σωρό εξετάσεις. Ραντεβού με διάφορους επιστήμονες … Παρόλα αυτά, όπως έγραψα, τελείωσε ο πρώτος κύκλος και μάλιστα, σχετικά, πήγε καλά. Α ναι ξέχασα, έχουμε και διαβατήριο για να σημειώνονται η πορεία και τα αποτελέσματα κάθε αγωνιστικής.
Η πιο γλυκιά στον έβδομο είναι η Στεφανί. Προσωπική νοσοκόμα του παλιού παλτού, την οποία ακούει, συμπαθεί και εμπιστεύεται απόλυτα. Από κει και πέρα, στον όγδοο όροφο, μέχρι στιγμής το παλιό μου παλτό έχει μια νοσοκόμα που είτε τον τρυπά είτε όχι δεν προλαβαίνει να αντιδράσει γιατί δεν προλαβαίνει να το νιώσει, έναν νοσοκόμο που σε συνεργασία με το πεσμένο κάλιο μεταμορφώνεται σε κόκκινο πανί και μια κοκκινομάλλα που ναι μεν ψάχνει για τη σωστή φλέβα αρκετή ώρα τον τρύπα, τον πονάει άλλα του εξήγησε γιατί έπεσε το κάλιο και .. τέλος πάντων τη συμπάθησε. Στον όγδοο όροφο, άνθρωποι γυναίκες άντρες νέοι και ηλικιωμένη ρίχνονται στη μάχη … η καρέκλα τους αναπαυτική (?), και δίπλα τους ένα δέντρο με διάφορα σακουλάκια και ένα σωρό καλώδια που θυμίζουν χριστουγεννιάτικα φωτάκια όπως χαρακτηριστικά λέει το παλιό μου παλτό. Δίπλα μια καρέκλα για τον συνοδό. Η μικρή θεά έχει ένα σακίδιο που μέσα κρύβει διάφορα καλούδια, χαμογελά σε όσους διασταυρώνονται οι ματιές, καταγράφει διάφορες πληροφορίες και εντυπωσιάζεται με το χιούμορ του παλιού της παλτού… Είναι ένας τελείως διαφορετικός κόσμος τόσο ο έβδομος όσο και ο όγδοος όροφος.
Ίσως, τώρα που το σκέφτομαι, ο παράλληλος κόσμος της ζωή που τρέχει έξω και φέρνει διάφορα γεγονότα έχει ως σκοπό να μας αποσπάσει την προσοχή από κάθε πραγματικά ζόρικο και κυνικό.
Το πιο χαρμόσυνο γεγονός είναι πως στην Ελλάδα η φρεσκοπαντρεμένη μας Ντόρα είναι έγκυος 🙂 Θα γίνω, ας το πούμε, Γιαγιά λοιπόν. Φυσικά, μια Γιαγιά με τα Ούλα της, καθώς απ ότι έχω καταλάβει οι πραγματικές κατακτήσεις μιας γυναίκας ξεκινούν από τα 50 και ποιος ξέρει μέχρι ποια ηλικία φτάνουν. Από αυτή την ηλικία που δεν έχεις πια ταμπού, ή κοινωνικά κουτσομπολιά, εκεί γύρω στα 60 που όλοι νομίζουν πως σχόλασες ως γυναίκα, εκεί σου την πέφτουν οι πιο γοητευτικοί άντρες από διάφορες ηλικίες…. όπα ξέφυγα … τι έλεγα α ναι … γιαγιά και παππούς λοιπόν…. κατά τον Οκτώβριο μάλλον …
Από την άλλη, μία από τις μεγαλύτερες απολαύσεις του σπιτιού μας, ο μικρός παράδεισος του μπαλκονιού μας, γυμνώθηκε ξαφνικά!!! Θα θυμάμαι για πάντα, την επιστροφή μας από το νοσοκομείο στο σπίτι ότι είχαμε ολοκληρώσει τη μικρή δόση… και ακολουθούσε μια εβδομάδα ξεκούρασης και συγκεκριμένα αυτή της Μεγάλης εβδομάδας. Μια περίεργη παγοβροχή μας συντρόφευε στον δρόμο, η κίνηση στον κεντρικό δρόμο ήταν το κάτι άλλο… Δεν είχαμε τέτοια εμπειρία ποτέ τόσο έντονη… «Δεν πάμε να κόψουμε δρόμο από μέσα, να βγάλω και καμιά φωτογραφία των όμορφων καραμελωμένων δέντρων;» Και αφήσαμε τη μεγάλη κεντρική λεωφόρο … και με το που μπήκαμε καταλάβαμε πως τα δέντρα υποφέρουν τόσο από το βάρος του πάγου, δεν αντέχουν, σπάνε ξαφνικά και εκει που δεν το υποπτεύεσαι καν.. κράκ και πέφτουν στις αυλές, στα πεζοδρόμια, σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα… στο δρόμο…. κάποια χάνουν κλαδιά μεγάλα άλλα τη μισή τους ύπαρξη και άλλα απλά πέφτουν και τραβούν και τις ρίζες τους, σαν να βγαίνουν για πάντα από την πρίζα … Οτι άρχιζε η μεγάλη καταστροφή στα δέντρα της πόλης, που κανένας δεν περίμενε να είναι τόσο μεγάλη. Βγήκαμε γρήγορα στο κεντρικό δρόμο. Τελικά, φτάσαμε στο σπίτι μας.
Θυμάμαι καθισμένοι στο σαλόνι χωρίς ρεύμα, συζητούσαμε όταν ένας δυνατός θόρυβος φώτισε το δωμάτιο και το πρόσωπό σου. Γύρισα στο παράθυρο … που είναι το δέντρο μας; Αυτό το τεράστιο 4 ορόφων δέντρο κείτονταν νεκρό … όχι απλά σπασμένο, ξεριζωμένο μια για πάντα. Η δύναμη της φύσης, τα καιρικά φαινόμενα, απρόβλεπτα με μοναδικό σκοπό να ξ- αναστήσουν τη σκακιέρα της ζωής …
«Για πάνω από 10 χρόνια, το δέντρο της φωτογραφίας, από την άνοιξη μέχρι το φθινόπωρο, μας κάλυπτε με τη σκιά του από τις μεσημβρινές ακτίνες του ήλιου, στο μπαλκόνι και μας δρόσιζε με το πυκνό του φύλλωμα.
Η παγωμένη βροχή που ζούμε, σήμερα, στο Μοντρεάλ έδωσε ένα άδοξο τέλος στο μικρό μας παράδεισο.»
Χωρίς ρεύμα λοιπόν, από τους τυχερούς μόνο για 2 μέρες, με θέρμανση και ζεστό νερό, με πήρες μαζί στη δουλειά, οι δρόμοι και τα πάρκα το κάτι άλλο… κόσμος στα φαγάδικα, στα ρεστοράν, στις βιβλιοθήκες στα εσωτερικά εμπορικών κέντρων… χωρίς ρεύμα η πόλη, στα όρια της … Αλήθεια, όσο καλά και αν σε γνωρίζω δεν μπορώ να καταλάβω το μέγεθος του ψυχικού σου φόβου, πόνου, ανασφάλειας, εκνευρισμού, εκείνο που βλέπω είναι πως κάνεις τα πάντα για να αντέξεις… κρύβεσαι για να μην με στενοχωρείς να μην με φοβίζεις, …. δίνεις δύναμη σε μένα και σε σένα… ότι πραγματικά έχουμε η αγάπη μας.
Το κερασάκι των ημερών η κλειδόλεξη, αυτή που μου καίει το μυαλό. Δεν έχω παραιτηθεί, δεν έχω επιστρέψει τα μηχανίματα… και αυτή, αναγκαστικά, όταν είμαι η τελευταία Ελληνίδα επιμελήτρια διαθέσιμη στον κόσμο, τι να κάνει… με φωνάζει για δουλειά! Μεγάλη Τρίτη με Μεγάλη Παρασκευή, με ήθελαν … δεν πάνε καλά… να τους δώσω την εβδομάδα που δεν έχουμε νοσοκομεία, που που που… Άκουσα τη φωνή της μαλούμας μου, ,,,δεν είπες πως χρειάζεσαι χρήματα; βολεύει αυτή η εβδομάδα… μη γίνεις αχάριστη … πρέπει να πιεστείς..,,,, Και πιέστηκα, αλλά κάπου βαθιά δεν με ένοιαζε και τόσο …
Γελάω, τους έκανα άνω κάτω, δεν γνωρίζω αυτά τα εργαλεία, δεν παίζω ηλεκτρονικά παιχνίδια, δεν δεν… τρεις βοηθούς μου έφεραν… και όχι επειδή είμαι καλή, επειδή ήμουν η τελευταία διαθέσιμη επιλογή! Πέρα για πέρα αλήθεια αυτό, το επιβεβαίωσα, ρώτησα τον PM και μου απάντησε γελώντας «that’s pretty much correct».
Από την άλλη στο σχολείο με τα σποράκια μου μια χαρά πήγε η γιορτή της 25ης, φτιάξαμε και ένα έργο «ο δικός μου τσολιάς» για την έκθεση της γιορτής , έδωσα και βαθμούς…
Αντε να μας έμειναν 10 μαθήματα ακόμα, και πρέπει να οργανώσουμε την αποφοίτηση…
Α ναι δεν ξέρω αν στο έγραψα, την ημέρα της γυναίκας παρουσίασα μια ημερίδα, έτρεμα σαν το ψάρι, έκανα ένα σωρό λάθη στην παρουσίαση των ομιλητριών, όμως τι αστείο, το κοινό ήταν ζεστό, αυτό που λέμε φάνηκε στο χειροκρότημα πως με συμπάθησαν ακριβώς για τα λάθη μου Τι να κάνει και το κοινό, προσπάθησε να μου συμπαρασταθεί χαχααχα
«Είσαι η καλύτερη ραδιοφωνική παραγωγός που πέρασε ποτέ από τον σταθμό, ακόμα σε ζητούν οι ακροατές.» Αυτός είναι ένας μικρός γρίφος που θα με απασχολήσει από Δευτέρα.
Την Μεγάλη Πέμπτη βάψαμε λίγα αυγά κόκκινα, με λίγες πιτσίλες φέτος. Τη Μεγάλη Παρασκευή τελείωσε το προτζεκτ. Το Μεγάλο Σάββατο πήγαμε στην Ανάσταση και μετά φάγαμε τη διάσημη γοναμπι μαγειρίτσα μου με μανιτάρια, που δεν τολμώ να ομολογήσω πως είναι μαγειρίτσα γιατί θα είναι μεγάλη μπούρδα και ψέμα..
Την Κυριακή του Πάσχα ήρθε σε επίσημο γεύμα στο σπίτι μας η Πασχαλίτσα και τσακίσαμε ένα νοστιμότατο μπουτάκι. Είχαμε καιρό να προσκαλέσουμε κάποιον στο σπίτι μας. Από το πρωί ζουζουνίζαμε για το στρώσιμο του τραπεζιού, και τι και πως θα σερβίρουμε … καφές τσουρέκι Τενκερλή εξ Ελλάδας… Δευτέρα εξετάσεις, Τετάρτη ριχτήκαμε στον δεύτερο γύρο του αγώνα… σήμερα πήγε στη δουλειά… και συνεχίζουμε…
Θέλω να κλείσω φέρνοντας εδώ ένα τραγούδι … που ακούσαμε μέσα στο αυτοκίνητο την ώρα που βγαίναμε κάποια στιγμή από το εσωτερικό γκαράζ του νοσοκομείου…
Όμορφος ο ήλιος σήμερα. Προσπαθεί να με ξεσηκώσει … ίσως να τα καταφέρει γιατί είναι υπερήρωας … περίεργο, καίγεται, στην ουσία όμως, στη χρυσή του ώρα, την ώρα του βασιλέματος σου δίνει την ευκαιρία να δεις στον ουρανό όλα τα χρώματα που κουβαλά …. Άντε σήκω να πάμε …
Όταν αναβοσβήνει ο κέρσορας , λίγο πριν ξεκινήσει η αυθόρμητη ροή, ανακαλύπτω πως θέλω να σου γράψω πολλά. Δεν θέλω να με καταλάβεις, δεν θέλω να υπαγορέψω στα πλήκτρα όλες τις εξετάσεις, τα αποτελέσματα τις αποφάσεις. Δεν είναι τα στοιχεία που θέλω να θυμάμαι … ωχ γιατί δεν δουλεύει ο ορθογράφος;;;; Αναγνωρίζω ένα σωρό λάθη, κάποια κύτταρα που χάνουν κάποιο γράμμα από την ακριβή τους διεύθυνση …. μάλλον επανήλθε…
Σε νέα πίστα λοιπόν, μετά από ανάκριση που μας δίνει το όνομά σου.Τ2. Χωμένος μέσα στη μάζα, δεν ξέρεις Τ2 τι κάνεις, πώς να συμπεριφερθείς, η τοξικότητα σού έχει αφαιρέσει λογική και την ταυτότητα σου, την αποστολή σου. Μεταλλάχτηκες από ανθρώπινο κύτταρο σε ένα εχθρικό κύτταρο … εξωγήινος λοιπόν … Είσαι επιθετικός, με επεκτατικές τάσεις, κυρίως όμως αυτοκαταστροφικός. Κατακτάς για αυτοκαταστροφή
Για τον τύπο σου η απόφαση είναι επώδυνη, απαιτεί θυσία και προσπάθεια…
Βλακείες, τίποτε από αυτά δεν αποτελεί λύση ή σωστή λύση χαχαχα έχω γράψει και έχω σβήσει ένα σωρό σκέψεις. Τις γράφω και μετά βλέπω μια μεγάλη ή μικρή τρύπα που μπάζει ή μια σκάλα που οδηγεί σε άλλη σκέψη. Δεν υπάρχουν λοιπόν στεγανά. Είμαι μια σπατάλη. Κοιτάζω τη ζωή μου μέχρι σήμερα και δεν μπορώ να βρω λάθος και σωστές επιλογές, βρίσκω μόνο εμπειρίες. Είμαι μία εμπειρία, αν διαβάσω σε βιβλία, σε εγκυκλοπαίδειες, φιλοσοφίες, επιστήμες υπάρχουν ένα σωρό γνώσεις, μαθηματικές ακρίβειες και θεωρήματα, με γοητεύουν αλλά τις ξεχνώ… δεν είναι δικές μου, είναι δανεικές.
Όμως λέγω όμως, αν τις ζήσω, γίνονται δικές μου… Έχασα πολλές ευκαιρίες να αποκτήσω την εμπειρία, κέρδισα όμως και πολλές, επιλέγοντας. Εμπειρίες – Επιλογές λοιπόν. Γελάω, φαινομενικά είμαι γεμάτη επιλογές στη ζωή μου, όμως η ουσιαστική επιλογή είναι μία, να δέσω τη ζωή μου με τη ζωή του παλιού μου παλτού. Συμπρωταγωνίστρια σε ένα έργο, μια ζωή διπλανής πόρτας… μια ιστορία αγάπης, τι πιο απλό
Ο άνθρωπος στο σαλονάκι και πάλι λοιπόν σε νέα πίστα, νέες εμπειρίες, νέες γνώσεις. Και πάλι γελάω, γιατί όσες εμπειρίες και αν γεμίζει ο εγκέφαλος οι γνώσεις που αποκτά δεν αποθηκεύονται σε αυτόν. Συγγνώμη που στο λέω ξανθέ μου εγκέφαλε αλλά είσαι μια τεχνητή νοημοσύνη, είμαι εγώ που σου δίνω όλα τα στοιχεία, εσύ είσαι καλοκαρδισμένα απλά κύτταρα, κύτταρα που όσο και αν το προσπαθείς να τους επιβληθείς, τρελαίνονται, σβήνουν πεθαίνουν από την πρώτη στιγμή που δημιουργήθηκες. Και ενώ εσύ προσπαθείς να βάλεις μία τάξη στο εργοστάσιο του σώματος, του σύμπαντος, με καινοτόμες στρατηγικές, η αλήθεια, αυτή που τόσο απεγνωσμένα ζητάς μέσα από κάθε εμπειρία, αγώνες, επιτεύγματα αποθηκεύεται ως διαφάνεια, αόρατη, στην ψυχή μου, ως δίδαγμα. Η αλήθεια είναι μία, είναι δίδαγμα.
… εμπειρίες…
να σου πω κάτι άσχετο; Ένας πατέρας μου είπε: Κυρία Μάνια, ούτε να το συζητάτε, κανένα πρόβλημα, έχω ακούσει για εσάς τα καλύτερα λόγια από πέντε τελείως διαφορετικούς ανθρώπους, το όνομά σας είναι χρυσός.
…και κοκκίνισα, κοκκίνισα γιατί δεν κατάλαβα πως έγινε ακριβώς, εγώ μόνο έπαιζα, αγαπούσα, γελούσα, έκανα πειράματα… Μάθαινα και ξανά και ξανά έμενα στην ίδια τάξη… να παίζω, να αγαπώ, να κλαίω, να γελώ ….. Κοκκίνισα γιατί ένιωσα υπερηφάνεια … και τη ματαιοδοξία …
τέλος του άσχετου
Στη συλλογή φέρνω λίγες φωτογραφίες, από την τελευταία μας μονοήμερη βόλτα… πριν την τραγική είδηση του σιδηροδρομικού δυστυχήματος, που έγινε πρώτη είδηση στα καναδικά μέσα ενημέρωσης και ακόμη είναι σε εξέλιξη.
Καληνύχτα 