Ο στόχος Δύο Σεπτεμβρίου :)

Θέλω να συγκεντρωθώ λίγο και να γράψω. Αν αρχίσω τις βόλτες στα μπλόγκς των φίλων μου θα περάσει η ώρα και δεν θα μπορέσω να σου φέρω όπως θέλω τα νέα.

Με τη μικρή μου Σέτα, ανανεώσαμε το ραντεβού μας για μετά το άνοιγμα των Σαββατιανών, τέλος Σεπτεμβρίου. Θα κρατήσουμε μια ώρα την εβδομάδα μαζί τον χειμώνα.

Με την κλειδόλεξη το τερμάτισα στο άγχος. Είναι εντυπωσιακό, τελείως άγνωστη αυτή η Μάνια που μεταμορφώνομαι σε κάθε κάλεσμα αυτής της εταιρείας για εργασία, δυσκολεύομαι να της δώσω όνομα. Πρώτα απ όλα είναι ικανή να βραχυκυκλώνει – μπλοκάρει τη Στελθ. Η μικρή ξανθιά θεά κρατιέται στη ζωή με τεχνητή αναπνοή μέχρι να καταφέρουμε να την ξυπνήσουμε από τον λήθαργο και όλες οι άλλες φίλες μου κρύβονται σε κρυψώνες άγνωστες, στον παλάτι του βυθού μου. Μένω μόνη αβοήθητη από κάθε στοιχείο του χαρακτήρα μου ή έτσι νομίζω. Μένει μόνο ο εγκέφαλος που καίγεται στην κυριολεξία, προσπαθώντας να ικανοποιήσει σε ανεξέλεγκτη ταχύτητα τη βασική εντολή «πρέπει.» Όλα αυτά είχαν μπει σε μερικό έλεγχο με την τελευταία ομάδα εργασίας, με την οποία μειναμε και 4 μήνες μέχρι Μάιο μαζί και μετά διακοπή

Τέλος Ιουλίου με κάλεσαν σε ένα πρότζεκτ 7 ημερών Τη δεύτερη μέρα της εργασίας μου ένιωσα το κεφάλι μου να τρέμει πέρα δώθε χωρίς να μπορώ να το σταματήσω. Καταλαβαίνεις πως ένιωσε το παλιό παλτό. Έτσι αναγκάστηκα να δηλώσω ασθένεια, και μετά να αποχωρήσω από αυτό το πρότζεκτ. Έχασα μιας εβδομάδος χρήματα…. Βίωσα την αποτυχία του εγκεφάλου μου να ξεπεράσει κάθε ανασφάλεια, αδυναμία χαρακτήρα, εγωισμού… παρέδωσα τα όπλα. Με τις λίγες δυνάμεις που μου επέμειναν προσπάθησα να μην παραιτηθώ τελείως από την εταιρεία, μια εταιρεία που αυτό την εποχή των αδειών και των σπουδαστών που έχουν επισκεφτεί τις πατρίδες τους, έχει πέσει στην ανάγκη μου… που να σου εξηγώ, δε θα καταλάβεις… Με κατάλαβε όμως το παλιό μου παλτό, με κατάλαβε και μία Ελληνίδα συνάδελφος που της έτυχε να είναι μόνιμη σε μια ομάδα, η οποία μου επιβεβαίωσε το μπάχαλο που επικρατεί, όποτε βρήκα τη μικρή σπίθα μέσα μου να μην παραιτηθώ. Βέβαια, αυτό είχε ως αποτέλεσμα λίγες εβδομάδες αργότερα να με φωνάξουν σε ένα άλλο πρότζεκτ ευτυχώς 4 ημερών… αυτή τη φορά άντεξα γιατί τουλάχιστον είχα κάποια εργαλεία που ήξερα και έναν αρχηγό που ξυπνούσαμε και κοιμόμασταν στον ίδιο τόπο…. Δεν ξέρω ακόμα τι θα αποφασίσω-αντέξω το χειμώνα. Τη χρειάζομαι αυτή τη δουλειά, όσο αντέξω…

Μη με κοιτάς, έφτασε η στιγμή να μιλήσουμε για το αγαπημένο μας θέμα. ΕΛΛΑΔΑ.

Βγάλαμε εισιτήρια, δύο εβδομάδες μαζί με το παλιό μου παλτό και μία μόνη μου στην πατρίδα, ότι προλάβουμε, με το πιο σημαντικό γεγονός ο γάμος του Ντορόν . Τρεις εβδομάδες Ελλάδα. Μέχρι να μπούμε στο αεροπλάνο έχουμε αρκετά κουτάκια που πρέπει να τσεκάρουμε, οριακό η παραλαβή του ανανεωμένου διαβατηρίου του παλιού μου παλτού. Το τελευταίο κομματάκι στο παζλ. Ένα παζλ με σκορπισμένα, από τον τυφώνα της πανδημίας, τα κομμάτια εδώ και εκεί. Οι ανανεώσεις στα ταξιδιωτικά μας έγγραφα φέτος ήταν ένα σταυρόλεξο για δυνατούς σε υπομονή, επιμονή και πείσμα λύτες. Το παλιό μου παλτό ήθελε να το λύσουμε μαζί, να εκπληρώσει την επιθυμία μας να φύγουμε μαζί, να φτάσουμε μαζί και να μου κάνει και δώρο μια εβδομάδα μόνη μου στην Ελλάδα. Πιστεύω πως το παλιό μου παλτό με αγαπά πιο πολύ απ όσο τ αγαπώ. Το πιστεύω βαθειά μέσα μου αυτό. Όπου νιώθω πως με ρουφά μια κινούμενη άμμος εκείνος έχει τη δύναμη να μας τραβά και τους δύο έξω… Ότι μα ότι του πω, όσο και αν τον τυραννώ αντέχει… Πιστεύει πως η σχέση μας είναι πάρα πολύ σπάνια, και χθες που τον ρώτησα πιο είναι το μυστικό αυτής της σπάνιας σχέσης μου είπε.. «το ότι δεν μιλάω» … Καταλαβαίνεις με έστειλε αδιάβαστη χαχαχαχαχα

Μουδιασμένοι και οι δύο γι αυτό το ταξίδι, υπήρξαν φορές που νιώσαμε πως δεν θέλουμε τελικά να το κάνουμε. Ακόμα και τώρα δεν έχουμε καταφέρει να νιώσουμε τη χαρά. Και αυτό γιατί έχουμε τα δύο Χ που σε κυνηγούν χρόνος, χρήμα. Το σύστημα κατάφερε να τα κάνει συνεταιράκια αυτά τα δύο για να κρύψουν το μεγάλο αγαθό, την Υγεία και να δημιουργήσουν ενοχές όταν σκορπάς κάτι που δεν είναι δικό σου. Τίποτε υλικό δεν είναι δικό μου όπως και τίποτε δεν ανήκει σε κανέναν, τίποτε δεν μπορείς να πάρεις μαζί σου, μπορείς να αφήσεις μόνο κληρονομιές στην επόμενη γενιά. Δύσκολη συζήτηση αυτή, γιατί σκέφτομαι όσα η Ιστορία μου φόρτωσε στην εφηβεία, όσα κατάφερα να κουβαλήσω, όσα μου έσπασαν, όσα συναρμολόγησα λάθος, όσα δεν κατάφερα να άλλαξω… Τίποτε δεν ήταν ποτέ δικό μου από αυτά που κληρονόμησα, ακόμα και η Υγεία που τόσο πολύ προσπαθούν να κρύψουν και να κατασπαράξουν ο χρόνος και το χρήμα. Ναι, σε καταλαβαίνω, ξέφυγα πάλι και δεν με καταλαβαίνεις ή σε κουράζω. Ατέρμονη η σκέψη μου σε τέτοια μονοπάτια, και όσο πιο βαθειά η άγνοιά μου , τόσο πιο πολλά τα κατεστραμμένα και βουλιάζω … στη ματαιότητα των ενοχών.

Ας χαρούμε λοιπόν. Επιλογή είναι η χαρά και ας μην είναι η σωστή επιλογή, η πρέπουσα η… δεν ξέρω και εγώ τι άλλο που φωλιάζει και ταΐζει ότι τοξικό βρίσκει μέσα μου.

Ας οργανώσουμε μια μεγάλη χαρά που μέσα της θα έχει όσες περισσότερες μικρές χαρές χωράει.

Το ταξίδι στην Ελλάδα φέτος περιλαμβάνει.

1. Γάμος της Ανιψιάς μου. Συμμετοχή σε διάφορες δραστηριότητες πριν την τελετή.
2. Να δούμε τα αδέλφια του παλιού μου παλτού, τη βαφτιστήρα μας.
3. Να δούμε τη μοναδική στη ζωή θεία μας
4. Να πάμε στους τάφους των γονιών μας
5. Να δούμε τους φίλους μας
6. Να δω τους φίλους μου, να δει τους φίλους του
7. Να χαρούμε λίγο τη θάλασσα και τον καιρό της Ελλάδας.
8. Να πάρουμε παλιά φωτογραφικά άλμπουμ από τις κούτες
9. Να κάνουμε μια μπλογκοσυνάντηση. (συνδετικός κρίκος Γιάννης Πιτ )

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂