Ενα ρομποτάκι σε θέση αναμονής

Δεν έχεις έμπνευση; Όχι ακριβώς, νιώθω πως δεν έχω ένα γεγονός, να το καταγράψω και να αρχίσουμε την κουβέντα μας. Δεν είναι απαραίτητο το γεγονός. Νιώθω πως η ζωή είναι άμμος που γλίστρα ανούσια από τα χέρια μου. Πρέπει να ψάξω για τα κοχύλια του καλοκαιριού, αυτά που θα μπορέσω να τα βάλω στο αυτί μου και θα με συναρπάσουν με τους ήχους τους. Μέχρι τώρα, ένα μόνο έχω τσακώσει. Η μαμά της Σέτας μου είπε. Την Παρασκευή ήρθε η Σέτα κρατώντας τα τετράδια της και μου είπε. «Μαμά θέλω να με βοηθήσεις να προετοιμαστώ. Αύριο θα έρθει η κυρία Μάνια και θέλω να τα ξέρω όλα». Ναι, αυτό είναι όντως ένα όμορφο κοχύλι. Τρεις ώρες την εβδομάδα κρατώ αυτό το κοχύλι στα χέρια μου.

και μετά το χάος… Κάποιες δουλειές στο σπίτι, κολύμπι στην πισίνα, τηλέφωνα και μηνύματα από Ελλάδα… Δεν είναι άσχημα, δεν βρίσκω όμως κάποια αξιόλογη ουσία…

Πριν από τρεις μέρες τα έγραψα αυτά χωρίς να κλείσω τον κύκλο της σκέψης μου. Πιστεύω πως είναι κάποια έντονα σκαμπανεβάσματα της ψυχολογικής μου διάθεσης που έχουν να κάνουν, το πιο πιθανό, με ένα άγριο παιχνίδι ορμονών, παρατράγουδα της εμμηνόπαυσης. Τώρα που σου γράφω νιώθω κάπως καλύτερα. Στην προσπάθεια μου να ξεφύγω λίγο, άλλαξα ή προσπάθησα να αλλάξω λίγο την οπτική μου γωνία. Ξέρω πολύ καλά πως αν αφήσω τη φαντασία μου να εξερευνά το ανούσιο θα με οδηγήσει σε …. σε αυτό που με οδήγησε πριν από λίγες μέρες και ας το πούμε με τρόμαξε, για να μην γράψω πως υπάρχει περίπτωση να μου άρεσε….

Μέσα στο αυτοκίνητο, στη θέση του συνοδηγού. Στο εσωτερικό γκαράζ της πολυκατοικίας, σταματημένο το αυτοκίνητο μπροστά από το ανσασέρ. Το χέρι μου περασμένο στη ζώνη ασφαλείας, έτοιμη να την απασφαλίσω. Η ρουτίνα υπαγόρευε: πως βγαίνουμε από το αυτοκίνητο, μαζί με το παλιο παλτό, τοποθετούμε τις σακούλες με τα καλούδια του σουπερ μάρκετ σε ένα καροτσάκι, και στη συνέχεια , περιμένω το παλιό μου παλτό να παρκάρει το αυτοκίνητο στη θέση μας στο γκαράζ και μετά να έρθει στο ανσασέρ να ανεβούμε στο διαμέρισμά μας, να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, να να να…. ένα σωρό πραγματάκια που κάνουμε κάθε Σαββατοκύριακο μαζί.

Το χέρι μου περασμένο στη ζώνη ασφαλείας, το κορμί μου ακίνητο, αφή όσφρηση ακοή όραση όλες οι αισθήσεις άψογες να καταγράφονται από τον εγκέφαλο… και ένας εγκέφαλος να μην δίνει καμιά εντολή για την παραμικρή κίνηση, παρά μόνο να καταγράφει αυτό το γεγονός, πως δεν δίνει εντολή.

Δεν ήθελε να δώσει εντολή, όταν τον ρωτούσα γιατί, απλά δεν ήξερε γιατί, όταν τον ρωτούσα που έχει το πρόβλημα δεν ήξερε. Ένιωθα τη ζώνη στα χέρια μου, ένιωθα το κορμί μου, καρφωμένο το βλέμμα στο ανοιχτό παράθυρο χωρίς έβλεπα αλλά χωρίς καμιά εντολή να αλλάξω πλάνο, άκουγα το παλιό μου παλτό να μονολογεί διάφορα, και δεν έδινα εντολή να τον φωνάξω να έρθει κοντά μου. Το μόνο που έκανα ήταν να παρακαλώ από μέσα μου να έρθει να με ξεκολλήσει (:). Να έρθει στο οπτικό μου πεδίο, να δω το πρόσωπό του, να με αγγίξει το χέρι του…

Λίγα λεπτά αργότερα, μπήκε στο αυτοκίνητο. Μάνια….Μάνια μου… , Μάνια συμβαίνει κάτι…. τον άκουγα αλλά δεν έδινα την εντολή να γυρίσω το κεφάλι μου να τον δω. Τον άκουγα αλλά δεν έδινα εντολή να του πω μια κουβέντα… έστω «δεν είμαι καλά» … και ξαφνικά με άγγιξε… άγγιξε το χέρι μου … Ένα άγγιγμα απαλό που τελικά με ξύπνησε … Γύρισα τον κοίταξα, και του μίλησα.

Του περιέγραψα ήρεμα από τι με έβγαλε, ήρεμος και εκείνος χωρίς πανικό μου είπε… Είναι μια μικρή κρίση πανικού…. πέρασε…

Το θέμα μου είναι πως τόσο εκείνη τη στιγμή όσο και τώρα που το καταγράφω υπάρχει ένα μικρό κομμάτι μέσα μου που του άρεσε εκεί … του άρεσε αυτή η φυλακή… Το ανούσιο οποιασδήποτε κίνησης, δεν έχουμε κανένα δύσκολο πρόβλημα που να ζητά την άμεση επέμβαση μας… ένα ρομποτάκι σε θέση αναμονής, με μόνη λειτουργία τα ζωτικά όργανα, πνευμόνια, καρδιά… Ξέρετε σε αυτά που ο εγκέφαλός την εξουσία.

Εκπτώσεις και πήγα και αγόρασα ένα νέο μαγιό, στο παλιό έχει φαγωθεί κάθε ελαστικότητά του από το χλώριο, εκπτώσεις και πήρα και ρουχαλάκια, ένα παντελόνι κάτι όμορφες καλοκαιρινές μπλουζές…

Βρήκα και την κάρτα των μέσων μαζικής μεταφοράς, λέω να της περάσω έναν αριθμό διαδρομών.

Το Σάββατο η μικρή με εξέπληξε ευχάριστα, διαβασμένη… και όχι από τη μητέρα της… μόνης της αναβαθμίζει τα ελληνικά της.

Και σήμερα Κυριακή, μια στιγμή στο μπαλκόνι, πήρα το χρόνο μου να απολαύσω την ομορφιά του δέντρου, του ήλιου, των ταξιδιάρικων μικρών σύννεφων, των χρωμάτων του Κυριακάτικου πρωινού μας.

Μικρά βήματα, λίγο ανούσια αλλά όσο να το πεις έχουν μια ομορφιά…

…. κάπως έτσι βλέπω, μια κάποια ουσία στις δουλειές του σπιτιού, προσφορά στο παλίο μου παλτό που έρχεται κουρασμένο και πάντα πεινασμένο, ανακούφιση και σωματική άσκηση η στο κολύμπι… και χαρά που έχω ανοιχτή επικοινωνία με τους φίλους μου στην Ελλαδα…

Καμιά φορά η ομορφιά μπορεί να είναι ένα χαλί για να κρύψουμε τα σκουπίδια …